Dag 4

Onze eerste dag in Amerika startte in de gietende regen. Oef, dan heb ik die nieuwe regenjas toch niet voor niks gekocht. De kindjes trokken hun ducksday pakje aan, Noah in de draagzak en Christoph in de poncho… klaar voor de watervallen van Snoqualmie!

Je moet weten, t is hier altijd een beetje drama als modebewuste Ava niet in een rokje kan rondhuppelen of als er gesproken wordt over een “losse haren” verbod… maar bon; dat regenpakje en een fleece kreeg ik dan toch -tijdelijk- verkocht. Laarzen niet, maar met bergbotinnen was moeder ook al laaaaang content. 😀

De meeste toeristen deden in totaaaaaal ongepaste tenu’s enkel het bovenste viewpoint, maar wij opteerden voor de aansluitende trail naar het hydrostation onderaan de waterval. Vandaag stond er dus een lesje waterkrachtcentrale op t programma van de outdoorkids 😅. Het was eigenlijk reuze interessant en ze waren echt geïnteresseerd om dingen te leren via alle bordjes op de wandeling. Lia maakte er een sport van om telkens maar t volgende bordje te spurten & Ava maakte je snel attent als je t een en t ander van de uitleg probeerde te skippen… Achteraf is er duchtig getekend over wat we onderweg gezien hadden… zelfs de details van wat we aanhadden werden minutieus overgenomen… ik stond erbij en keek ernaar… ze zijn zo groot geworden ineens!

Doordat je veel etenswaren niet over de grens mag importeren, reden we met nog lege maagjes snel door na ons regenavontuur. We passeerden prachtige landschappen op de scenic route: skigebieden waar de kids nog aan t sleeen waren, bergpassen waar je mooi de sneeuwlijn kon zien en nog een metertje wit poeder langs de route lag… machtig gewoon. De allergrootste wildlife brug van Noord Amerika kunnen we ook afvinken… helaas had t geen zin om onderweg halt te houden om te picknicken vanwege onze helaas nog lege voorraadkasten… Maar wat had ik graag met de kids op die skipiste gaan glijden…

Dus, tijd om verandering te brengen in de voedselschaarste. We vonden een Safeway supermarkt in Cle Elum. En al snel waren we 2u zoet met rayon per rayon onze winkelkar te vullen en het vooraf uitgekiende winkellijstje bijen te zoeken. Zo druk dat we vergaten te profiteren van de gratis wifi. De gratis toiletten werden door de kroost wel meermaals getest… wel even toevoegen dat die 2u inclusief de tergend langzame kassierster was die na het scannen van elk stuk effe een pauze nodig had, serieus dat heb ik nu nog nooit meegemaakt. En de tassenvuller op t einde was ook niet al te snugger… ze zijn hier mega geaffronteerd als je zelf je zakken wilt inpakken maar aardbeien onder conserven…bier bovenop chips? Ons geduld werd getest (en nog meer toen de visa tijdelijk dienst weigerde omdat de kassierster aan een knopke gepruld had). Bon, 13 zakken later stonden we aan de mobilhome (ons duchtig af te vragen waarom we dan toch vuilzakken kochten… milieu bewust zijn ze hier nog niet echt)

Na een echtelijke discussie bij t tanken… “Regular” had Christoph van tijdens de briefing onthouden maar wat is dat hier in de USA waar alles anders heet in t tankstation & er bovendien naft opties zijn die wij niet kennen? En hoeveel gallon is onze naftbak? Prepaid cash tanken was immers een pak goedkoper, maar dan moet je uiteraard wel weten voor hoeveel dollar je wilt tanken… vertrokken we met een vol maagje naar scenic route 821. Werkelijk prachtige uitzichten volgende elkaar op! Alleen, zo goed als onmogelijk om op foto te zetten!

Ondertussen bevonden we ons in BLM (Bureau of Land Management) gebied en waren er telkens zeer gezellige mini campings langs de rivierbedding die we volgden. Dat zijn heel goedkope voorzieningen (5$ day pass parkeren of 15$ voor een nachtje) waar je enkel een wc kotteke ter beschikking hebt, soms een bbq en picnicbank als bonus! Ideaal vinden wij die overnachtingsplaatsen, maar we deden de 5 opeenvolgende sites en telkens was alles volzet of gereserveerd…. Super jammer! We lazen voor onze reis al veel over t Covid effect (nl Amerikanen die eigen land ontdekken) maar toch wel serieus “bummer” momentje want met onbetaalbare 4G konden wij ook niet eventjes opzoeken waar er alternatieven waren…

De meisjes waren opnieuw in slaap gesukkeld en Toppenish bleek maar een rare vibe te hebben in onze “doodmoe-ik-wil-slapen” modus. We vonden geen gratis plekje en er was ook geen betalend RV park aangeduid op de straatborden. We reden nog wat verder in de regio maar een half uur later nog steeds noppes. Dus… helemaal terug naar t stadje op zoek naar gratis wifi voor wat opzoekwerk.… We eindigden op de Mc Donalds parking, altijd wifi daar! 🙏🏻

Ondertussen vond ik in mn emails een onaangename verrassing (later meer!) en bleek t RV park waarheen Christoph ons loodste momenteel een ontoegankelijke bouwwerf. Grrrrr….. Maar, de vriendelijke mevrouw die er wandelde, wist te vertellen dat het casino truckers liet overnachten. Nog steeds van mn melk door de email had ik niet goed onthouden hoe we dat casino konden vinden 🥺 Dus, opnieuw naar de Mc Donalds wifi bijtanken en ontdekt dat t casino vlak naast die camping lag 🫣… pffffff wat een avond!

Overnachting: Yakama Nation Legends casino in Toppenish – Even laten weten aan de patrouillerende security waar je staat en ze laten je met rust.

Dag 5

Gisteren kreeg ik een reminder mailtje dat ik door de grenscontrole random uitgekozen was als volledig gevaccineerde om op dag 1 in Canada een Covid test af te leggen… en dat ik daar geen gevolg aan had gegeven…. Uiteraard niet, ik wist helemaal van niets. Geen telefoontje gehad, geen email, niets in de ArriveCan app… en wat nu? We zijn al in Amerika en dag 1 is nu toch ook al wel 3d geleden 😬 maar een boete van 5000$ wil je nu ook niet riskeren. Je kan dus wel begrijpen dat ik een beetje van mn melk was en amper sliep. Eerste werk, terug nr de freewifi… terwijl de kids zich verlekkerden op de frietjes (toch niet om 7.30 frietjes 🤪) maakte ik een plechtig emailtje met paspoort stempel enzo om te bewijzen dat ik Canada al uit was… Alleen, t bleek een emailadres waarnaar je niet kan mailen. Dan maar rechtstreeks naar het Department van Gezondheid. Op zondag krijg je uiteraard geen antwoord dus er zat niet veel meer op dan verder te gaan met t reisschema in afwachting van een winkel waar we een simkaart kunnen kopen om betaalbaar te telefoneren… (Ik doe liefst via email dan heb ik “bewijs” we moeten hier namelijk nog een paar keer de grenzen over…)

We gingen terug t stadcentrum van Toppenish in voor een stadwandeling vol muurschilderingen. Die murals gingen vooral over het leven vroeger hier in het Yakama indianengebied. Je merkt ook aan alles in t stadje dat het vooral “native americans” zijn die hier wonen. Super vriendelijke mensen in de winkels met Spaans als voertaal. Maar, cliché genoeg was t dat net ook dat ons gisterenavond een eerder onveilig gevoel toen we t stadje langs de buitenwijken binnenreden…

Na een dik uur wandelen onder nogal wat gezeur van de kids vertrokken we verder. Onderweg hielden we spontaan halt bij t Goldendale Observatory. Prachtige lupines en mini zonnebloemen rond de parking, een intrigerend gebouw voor de bouwkundig ingenieur en het vooruitzicht van een “show” van 15-17u (ja, zelfs op zondag) maakte dat we hier iets langer stopten dan enkel voor t strekken van onze beentjes.

We besloten te koken (ravioli stond sinds t winkelen op kids hun verlanglijst al aten ze net iets meer van mama en papa hun homemade burgers) en maakten er een rustige middagje met een ijsje van in afwachting van de openingsuren. Toen t duidelijk was dat er om 15u echtig echt iets ging gebeuren, betaalden we snel de 10$ dayparking en gingen mee op tour met de gids… en zo konden wij dus… tromgeroffel… door 1 van de grootste niet-onderzoek telescopen naar de zon kijken. Vooral Ava vond t super cool en eiste dat we ALLES tolkten voor haar… ze leerde immers bij juf Winnie ook over de planeten en die kennis kwam nu goed van pas!

De overenthousiaste medewerker babbelde al gauw 2u vol wat misschien toch een inieminiebeetje overdreven was voor onze kroost (vooral Noah liet zn ongenoegen blijken waardoor Christoph een solo momentje met 2kleuters in t planeten-klaslokaal had 🤭). Nuja, effe blog bijtypen en borstvoedingsmoment, ik denk dat ik t gemakkelijke stuk van de middag had 🤣

Veel later dan gepland sjeesden we verder. We kwamen al snel aan de Colombia rivier. Meteen ook de grens tussen de staat Washington en Oregon. Het landschap was ineens ook weer heel anders. Denk aan grassige heuvelruggen en heel veel windmolens. Verderop ook een dam (die we skipten gezien we te veel tijd verloren aan t observatory om nog een ommetje te doen).

We begonnen enthousiast aan de Scenic Byway “A Journey through time” op route 97 op zoek naar een overnachtingsplaatsje. We strandden na een vruchteloze poging in Wasco uiteindelijk in Grass Valley op een zelfverzonnen campingplaatsje aan een vervallen kerkje.

We kookten snel nog kip met rijst en appelmoes en om 21u sliep de ganse mobilhome onder 3 lagen dekens & donzen (want terwijl jullie stralende zon hebben, starten wij de dag met aangedampte ramen, dikke sokken, lange broeken en 2 lagen fleece boven elkaar. Snachts is t ferm bibberen als uwe bedpartner er met t fleeceke vandoor is 🙈)

Overnachting: Grass Valley aan de kerkjes. als je vanuit Moro komt op je rechterkant aan een plein eenmaal je t stadje al weer bijna uit bent. Je kijkt dan uit op een vervallen kerkje in de zijstraatje, en staat net ver genoeg van de weg voor een zalig stille nacht! En meneer pastoor vindt t vast goed 🤭 De hertjes tussen de bomen aan t vervallen kerkje krijg je er gratis bij.

Dag 6

Opnieuw prachtige zijsprongetjes vandaag langs kleine baantjes. Je vraagt je af waarvan de mensen hier leven zo in the middle of nowhere… meer dan hier en daar wat vee zie je hier niet… of nee wacht, aan t halve containerpark gestapeld rond hun huis te oordelen, doen er hier ook velen in oud ijzer 🤔

Als eerste stop van de dag reden we naar de dichtsbijzijnde site van “John Day Fossil Beds National Monument”… een mondjevol om een gebied aan te duiden (waar John Day zelfs nooit kwam) met oude vulkanen en prachtige rotsen met fosielen. Clarno Unit, waar we halt hielden, stelde alvast niet teleur…

Snel warme truien, muts en sjaal aan en als eerste op de parking waren we weg!

Na de aaneenschakeling van korte wandelingetjes hadden we volgens tour guide Lia watermeloen verdiend. Gelukkig kwam t zonnetje ondertussen piepen…

Nadien nog een paar boterhammetjes en on the road again naar site 2. Gelukkig kwamen we onderweg een tankstation tegen in Fossil en mochten we ook gratis ons water aanvullen. De oenen van t verhuurkantoor hadden namelijk de buitenkraan laten opstaan dus onwetend had ik gisteren tijdens t doen van de “2dagen lang opgestapelde” afwas de tank laten leeglopen. We vonden t al raar dat die waterknop telkens een pompend geluid maakte 😬. Nog even t sanitair opzoeken en een Frozen boek en enkele crimis uit de uitleenbib en hupsakee voort maken naar t vervolg van ons dagprogramma.

De co-piloot positie ben ik ondertussen kwijt aan Ava. Haar maag blijkt vandaag niet bestand tegen t achterwaarts haarspeldbochten rijden. En helaas door de vrij korte riemen kunnen Noah en Lia als enige op de stoelen die voorwaarts kijken. Toch eens kijken zodra we in een groter stadje met supermarkt komen of we ergens een baby autostoel voor Noah of een booster voor Lia kunnen aanschaffen, want het zitplaatsen arrangement is toch nog niet helemaal zoals we t zouden willen.

In de late namiddag arriveerden we dan op deel 2 van t park… de Painted Hills. 4 viewpoint stops met een mini wandelingetje waar je telkens prachtige kleurschakeringen kon zien op de rotsen… de wandelbeentjes wilden niet meer mee dus we werden een beetje creatief om de kids enthousiast te krijgen… Misschien denken de meisjes nu een heel klein beetje dat die kleurrijke rotsen komen doordat unicorns eraan likken (rode kleur door ijzeroxide is volgens Lia aardbeismaak 🤭). En heeeeel misschien was er een kindje doodongelukkig omdat papa iets te ver ging in z’n verzinsel en een unicorn sprak toen hij als eerste bovenaan t viewpoint was… gelukkig nam Lia vrede met t goedmaak-kadotje van de unicorn en was ze ook een mini beetje blij met een regenboog en roze wolken na zonsondergang… al wilde ze niet gaan slapen, stel dat de unicorn terugkwam… foei, stoute papa!

Overnachting: aan heuvelrug numero X in the middle of nowhere – Hoewel er enkel op de rest area en t laatste viewpoint uitdrukkelijk stond dat kamperen verboden was, durfden we t er niet op wagen en logeerden we iets buiten t park op een brede keerstrook temidden van de natuur (springende hertjes check!). We zagen ook andere kampeerders met kampvuur iets verderop dus t mocht vast 🤭… een alternatief was de openbare parkeerplaats in Mitchell (25$). Maar daar heb je s morgens vast niet zo een prachtige zonsopgang…

Dag 7

Je moet weten, er is hier in de verste verte niemand te bekennen in t nationaal park. Het feit dat vele parken pas opengaan rond 15/5 en mensen vermoedelijk nog aan t bekomen zijn van de winterse sneeuwbuien in deze staten speelt natuurlijk mee… 

Heel af en toe komen we eens een auto op een viewpoint tegen, maar meestal zijn we gans alleen en ook op de wegen lijkt t alsof we ze prive afgehuurd hebben… zaaaaaaaaaalig! Maakt parkeren met zo een mobilhome op een scenic lookout met amper enkele plaatsjes meteen ook een pak makkelijker! 

De kids waren weer wakker rond 6.30 dus na geroosterde boterhammekes met bevroren confituur was t tijd om naar het laatste stuk van het John Day park te rijden, nl “Sheep Rock Unit”. Nog snel wat hout sprokkelen voor een toekomstig kampvuurtje en daarna een klein uurtje verderop sjeezen.

We startten bij het verste deel “Foree”. Een plaatsje waar we ook perfect hadden kunnen kamperen. 

De mini wandelingetjes waren onder gemopper want onze kroost was een beetje hangry. Dus na nog wat extra cornflakes en watermeloen reden we door naar t volgende stukje, Blue Basin. Een wandeling met 13 ijzeren bruggetjes in geologisch gesteente vol fossielen. We verzonnen een spel waarbij elke brug 10 punten waard was. Bij 130 punten mocht je op papa’s rug op de terugweg… oef zeg, beide kids hebben t gehaald 🤭. Gelukkig is papa beresterk en had Noah de draagzak bij mama gekozen.

Uitgehongerd kwamen we terug aan de mobilhome. Ondertussen was t lunchtijd dus we bakten hotdogs voor de kroost. Contente kids en volle buikjes. Yes, mission accomplished!

Tijd om t laatste af te vinken in t park, het Thomas Condon Paleontology center… in bijna elk nationaal park in Amerika kan je voor de kids wel iets van activiteiten vinden. We roofden meteen de kleurplaten stand half leeg (Amai Ava haar oogjes blonken nogal) en gingen op onderzoek tussen de tentoongestelde fossielen. De interactieve tentoonstelling was best wel OK maar t allerleukste was toch wel de ranger die aan de kassa nog een paleontologie werkboek boventoverde en ons stiekem de badge al meegaf voor als de kids de opdrachten afgewerkt hadden… wauw, meteen gingen ze aan de slag! Dat alles in t Engels was en voor 5-12jarigen deerde niet.

Nadien was t tijd om t park uit te zwaaien en vaart te zetten richting Boise. Dat we daar niet meer gingen geraken was al snel duidelijk. Wegenwerken, hongerige Noah en… sneeuw onderweg! Dikke pret!

Overnachting: Wallowa Whitman National Forest Campground Oregon (10$ als er gratuity enveloppes zijn… gratis dus 🤘🏻Tenzij je de eekhoorntjes rond de brievenbus een 10$ briefje voor hun warme winternestje gunt) – je vindt op Highway26 de ene na de andere camping met picknickbanken en vuurputten. Prachtig in het dennenbos met een laagje sneeuw… we stond gans alleen, ideaal als je t brandalarm even wilt testen bij t bakken van ochtend pannenkoekjes