Dag 43

We stonden op in t park tussen de hertjes, aten ontbijtgranen en begonnen aan onze dag richting Glacier National Park.

4jaar geleden zagen we de oostkant, maar konden we niet gans de “Going to the sun” route doen wegens bosbranden. Nu was de route nog deels gesloten door de sneeuw (en daarbovenop is een deel verboden voor mobilhomes), maar t park is zoooo mooi dat we graag terug wilden.

Langs zogezegd de mooiste route van Montana reden we het laatste stukje met steeds weer de besneeuwde rockies voor ons & hier en daar een reflectie van de bergen in een meer of beek langs ons…Maar om nu te zeggen allermooiste route, daarvoor waren we al te verwend tot hier toe… (ons papa zou zeggen, “in t land der blinden is éénoog koning 🙈)

Vlak voor Glacier NP kwamen we in wegenwerken terecht en stonden er weer een pak huizen onder water. 

Na 40min file zonder enige vorm van beterschap besloten we onze kar te draaien en door te rijden. Met de overstromingsavonturen van Yellowstone nog fris in t geheugen, hadden we écht geen zin iets soortgelijks te riskeren… 

Maar, dat betekende ook wel dat we in een dik uur Amerika uit zouden zijn. Ik werd er toch wel een beetje sip van. Amerika had nog meer verbaasd dan 4j geleden… is dat al 5weken geleden dat wij hier aankwamen? Amai zeg!

Door covid moet je uiteraard allemaal extra grenspapieren invullen dus we besloten in t laatste stadje voor de grens gratis wifi te gaan zoeken… We reden Eureka binnen en alsof t zo moest zijn, een giga parkeerplek voor cafe Jax met gratis internet.

Een tof restaurant, zeer schappelijke prijzen en super cool ingericht. Vol met locals. En oooow boy, was dat even t beste Mexicaans dat ik ooit at! Een super grote portie om je vingers bij af te likken. De kids kregen speciale kidsbekers die we mochten meenemen. Ava smikkelde haar kip op en Lia waagde zich aan een croque achtig iets. Dat laatste was minder een succes maar dankzij genoeg ketchup vergat ze dat ze geen cheddar lustte 🙉

Ondanks t stresske bij t invullen van de grensformulieren van de online app, stelde de grens overgang helemaal niets voor. Men scande gewoon onze 5paspoorten. Geen vragen over mijn gemiste covid test weken geleden waar ik dagen had over gestresst. Geen gefronste wenkbrauwen dat we een camping op meer dan 1000km als quarantaine adres hadden opgegeven… Ze controleerden zelfs onze mobilhome niet op meegesmokkeld hout of eten ofzo. Soit, des te beter voor ons. Want in de rapte hadden wij niets weggegooid en geredeneerd dat we wel aan de grens datgene gingen wegsmijten waar ze moeilijk over deden…

We besloten de meisjes een ipad te geven en door te peren naar Radium aan de voet van Kootenay National Park. Daar hadden we immers een verrassing voor onze kroost die al weer veel te lang stil zat… De Radium Hot Springs.

Eerst eventjes de campground opgereden om alvast een plaatsje te reserveren, de balie-medewerker de oren van zn lijf gevraagd over de regio & rond 17u30 trokken we dan eindelijk met onze zwemzakken richting het zalig warme (39gr) water… yes… finally zwemmen/wassen/douchen 💪🏻

Noah genoot super van t warme water en de meisjes waren enorm uitgelaten. Lia ging zelfs in het ijskoude badje dat ze steevast het peuterbad noemde… Ava toonde kunstjes en dook kopje onder, iets waar ze weken geleden in de zwemles nog een heilige schrik van had… missie geslaagd, super contente kids… en wij genoten mee! 

Veel toe moe plukten wij onze kroost uit t warme water, nog effe een scene waar de badmeesteres kwam vragen of Lia wel echt ok was… (ze had zich bezeerd aan de rits van haar zwempak en wilde absoluut geen haren wassen met shampoo) en hup wij naar de camping… om dan vlak voor sluitingstijd terug te moeten rijden omdat iemand zn zwembroek vergeten was… gelukkig was t maar 5min rijden want die zwembroek heeft ie al sinds ik hem 11jaar geleden leerde kennen. En voorlopig nog nooit een andere willen passen/kopen zodus….Met t oog op de giga onmodieuze shorten in maat xxl die we hier in de WallMart tegenkwamen leek t al effe einde verhaal van zwemavonturen voor de magere spriet 😎 

We gingen slapen in Kootenay National Park na nog een snelle hap op de camping… klaar voor meer Canadese avonturen!

Overnachting: Redstreak Campground – site D1 zonder electr (28$) – mooie camping en bijna geen volk. Verouderd sanitair en nieuwe voorzieningen gecombineerd. Ook overdekte keuken, theater en speeltuinen. Je kan er zelfs gratis dumpen. Overal kampvuurplaatsen en bbqs maar je moet wel een fee ter plekke betalen in ruil voor lokaal hout. 2,5km naar de hot springs te voet. 

Activiteit: Radium Hot Springs – familie tarief $24.7  – en wees maar zeker dat als die prijzen zo schappelijk blijven wij er nog een paar doen! 

Must buy: Parkpas voor alle Nationale parken waar je wilt stoppen. Een familie betaalt per park al 21$ per dag dus de “Parks Canada Discovery Pass” is dan een beter alternatief… $145.25 voor een jaar lang onbeperkte toegang tot alle parken in Canada. Niet op naam, noch gelinkt aan nummerplaat dus als iemand Canadese plannen heeft na augustus 🤪

Dag 44

Kootenay National Park…  Dit park deden we op onze vorige West-Canada reis niet. En met een camping aan de voet ervan stond Mr Bauwens vanochtend om 6u in de startblokken om op ontdekking te trekken tussen de beren, bighorn sheep en hertjes. Helaas bleek de wandeling geen 4,8km maar 8km dus dat was een stevige ochtendbrok! Woeps! Wij sliepen lekker een dik uurtje langer terwijl hij zich in t zweet holde zodat ik hem niet als “vermist tussen de beren” zou opgeven 😂.

Snel nog een doucheke, uitchecken en naar de winkel want zowel brood als de ontbijtgranen die de kids lusten waren op. En geloof me ontbijtgranen kopen is hier geen makkelijke opgave. De chocolade smaakt niet naar de onze, honing varianten smaken meer naar smacks gepofte dingen. En dan is er een wildgroei aan applejacks en froot loops en kidsvarianten die uiteraard telkens hun ogen uitsteken maar dan na 1 hap “bweik” blijken… Gelukkig bleken de Kaiser pistolekes een schot in de roos. Plat en het woord pistolet niet waard maar bon… met die West-Vlaamse bakker van ons moet ik ook eens een klapke doen… leve de Kempische krokante tijgerpistolets van ons Vera 🤣. 

We reden vanochtend als eerste bezienswaardigheid richting Golden. Daar was immers de hoogste suspension brug van Canada… die tussenstop kwam uiteraard van de bouwkundig ingenieur… maar dat had je vermoedelijk al geraden. De route was deel van “the golden triangle” namelijk de lus van 316km door de Canadese Rockies met Golden, Radium, Yoho NP en Kootenay NP als hoogtepunten.

We hielden eventjes halt in Parson toen er een kind gilde dat t pipi tijd was & een ander kind gromde van de honger. Er was daar een leuk speeltuintje met fietskes, uitleenbibje en sportterrein. De grootste roeispaan ter wereld die er ook ergens verderop zou staan zijn we nooit tegengekomen. Dat mag de crew van #tourthetriangle wel eens wat beter aanduiden onderweg.🤪

Teleurstelling alom toen we na een uur rijden (en mogelijkse boete van agent met speedgun onder de brugpeiler toen we 35km/u reden ipv 30km/u 🙃) bleek dat de Golden Skybridge meer een pretpark achtig iets was en de inkomprijs navenant. 37$ voor een volwassene. En dat was nog zonder de ziplines en bridge swings waarvoor je kon bijbetalen… toch wel ferm doorgerekend om 2 bruggetjes te zien en naar een speeltuin te kunnen hoog in de bomen… we skipten dat dus… er stond immers nog een andere brug in Golden te wachten op ons.

De grootste houten voetgangersbrug vond ik persoonlijk niet echt een volwaardige vervanger 🫣 maar bon, de kids waren er dan es effe uit ondanks de regendruppels die ons kwamen vergezellen… verdorie toch. Golden stelde vandaag teleur… met een slogan als #goldenrules had ik meer verwacht 🤣

Nochtans, eigenlijk is dat een ideale uitvalsbasis zo met Glacier NP en Revelstoke langs de ene kant & Kootenay, Banff, Yoho en Jasper NP langs de andere kant…

We reden t stadje buiten en meteen de wegenwerken in van het “Kicking Horse Canyon” project. De grootse werken om de 2baansvak tot 4vaks-weg om te vormen waren bijna t impressionantste van de dag… bergen die wijken voor brugpeilers, rotsen die opgeblazen moeten worden. Moest de bouwkundig ingenieur niet aan t stuur gezeten hebben, je had 100 foto’s aan je been 🤪

Al snel erna reden we Yoho NP binnen. Aan dat park hadden we fijne herinneringen, maar net zoals Banff is t ondertussen heel toeristisch geworden. Hier en daar op de routes mag je zelfs niet eens meer zelf rijden en moet je met tevoren te reserveren pendelbussen… dat deden we dus niet. Ten eerste weten wij niet tevoren wanneer we ergens zijn, ten tweede houden wij echt niet van de drukte.

Yoho NP gaf ons de 2e speeltuin van de dag aan t visitor centre. Opnieuw heel contente kids al had een ijsje t helemaal afgemaakt…

Erna sjeesden we verder op onze “golden triangle” en passeerden we door Banff NP om dan weer terug in Kootenay NP te belanden.

We deden de Marble Canyon wandeling door een gebied waar in 2003 een bosbrand alles vernietigd had. Het was een mooi aangelegde trail die constant over het water kruiste zodat je de frisse canyon langs alle kanten kon observeren. 

Ons plan was om erna ook nog de Paint Pots Trail te wandelen, maar het voorspelde onweer haalde ons in. Met donder en bliksem gingen we liever niet op pad. 

We stelden ons verdoken op aan de picknick parking achteraan en besloten daar te kamperen gezien de camping nog niet aan t seizoen gestart was… stiekem van ons eh! 

Overnachting: parking Paint Pots – Kootenay NP

Dag 45

Hupsakee, een nacht ongestoord stiekem gekampeerd en bij wijze van dauwwandeling naar de Paint pots trail.  

De regen van vannacht zorgde dat t een heus hindernissenparcours geworden was. Maar modder en een rivier… dat moest ge onze kroost geen 2x zeggen.

Erna snel ontbijten en onze mobilhome in richting Banff NP. Raar genoeg staat deze regio gekend om zn dieren en wij zagen welgeteld 1 hert, dat mag spannender hoor!

We stopten een paar keer voor wat foto’s langs de route. De Icefields Parkway blijft prachtig en nu met een dikke laag sneeuw & ijs in de meren was er weer veel om onze ogen bij uit te kijken… 

Next op de planning: Peyto Lake. Mega veel toeristen en een ware overrompeling aan het viewpoint voor t mooie blauwe meer. Vorig keer hadden we er geen parkeerplek kunnen bemachtigen en nu nog net t laatste…gelegen tussen grote bergen geruimde sneeuw. We trokken onze kids hun Ducksday pakje en wanten aan en vertrokken.

Het was alsof Lia en Ava nog nooit sneeuw gezien hadden. Uitgelaten, enthousiast! Daar waar andere mensen glibberden of niet goed durfden, crossten zij naar boven alsof ze niks anders deden. Effe “drame nationale” toen er een sneeuwbal in een gezicht belandde… maar bon.

Door de drukte hadden we er al snel genoeg van aan het houten uitkijkpunt. Wat waren we blij toen we andere mensen tegenkwamen die ons een goed “off the beaten track” uitzicht beloofden. Wij t padje op door de diepsneeuw… Nu dát was nogal es een uitzicht! 

Nog even tanken aan woekerprijzen en dan de grens tussen Banff NP en Jasper NP over. We besloten een kampeerplekje te zoeken in de buurt van het Icefields Centre, aan de voet van de gletsjers. Het regende ondertussen hard dus we kookten en gingen meteen ons bedje in. T was toch al weer ruim laat… 

Overnachting: Wilcox campground – plaatsje 27 – met gratuity enveloppe $26 – dumpen en brandhout is gratis, al regende het bij ons veel te hard voor een vuurtje.