30.12.2020 – Op de voorlaatste dag van het jaar zijn we naar Oostende vertrokken met de tip om the streetart van “The Crystal Ship” te bezoeken, de ‘by-night” editie. Heel heel mooi! Wel een gat in onze cultuur rijker toen bleek dat dit al van 2016 doorgaat. Magnifieke gevels en lichtinstallaties! We arriveerden aan het Maria Hendrikapark, op zich al een aanrader, en vertrokken richting onze eerste verbazing.

Na wat omzwervingen kwamen we aan bij de lichtinstallatie van Marina Zumi, een Argentijnse, geïnspireerd door de technoscene van de duitse hoofdstad Berlijn waar ze woont. Ze ontwerpt surrealistische lichtinstallaties – die gecombineerd met haar streetart ervaring – een parallelle wereld creëren in neon die je doet vloeken op de groepjes mensen die fotobommen hebben als hobby. Een securityagent later die beleefd maar kordaat het éénrichtinsgverkeer binnen de lichtinstallatie duidde, stonden we – met het idee van hier komen we straks wel terug – aan de installatie van 1010. Voor The Crystal Ship maakte 1010 reeds in 2016 een werk uit The Loch (Hole) Series. Toen de syndicus van het gebouw het ontwerp zag, vroeg hij of de kunstenaar nu ging boren of schilderen op zijn woning. Het zou moeten een poort voorstellen naar een andere wereld… ikzelf zag er eerder een knap gefigureerde en gestileerde zwarte vrouw in met lange appelblauwzeegroen gekrulde lokken.

Na het parcours van onze twee dochters – de stad Oostende en haar straatmuebilair zijn vanavond onze speeltuin – bevonden we ons in de Japanse tuin aan het zwembad van Oostende. Het artiestenduo Lena Daems en Frederik van Remoortere speelden hier met videoprojectie en audio om een huis te laten openbarsten door middel van het opblazen van een bal. Zo willen ze ons laten nadenken wat het is om een ‘(t)huis te hebben’. Ik herinner me voornamelijk dat het eerst klank zonder beeld was omdat we te laat waren gezien een dochter noodgedwongen uit de buggy moest hangen om naar de lichtslinger te kijken…. ik begrijp het nadenken van de artiesten over het (t)huis hebben en laten wel…

Blijkt de vrouw des huizes plotseling na 1000 stappen op de stappenteller in de verkeerde richting, een erudiet aangaande kunst en schud ze terloops uit haar mouw dat we aan het Beaufort Beeldenpark – Rock Strangers van Arne Quinze staan. Tevens blijkt Zatte Rita niet enkel een vaste waarde in Familie maar ook in The Crystal Ship. Wasted Rita ontwerpt ironische verkeerstekens en slogans in Neon voor ieder die ze lezen wilt….Wasted Rita blijkt net als in Familie een vaste waarde te zijn in eerdere edities van The Crystal Ship.

Een Fotoshoot met Strangers en een take-away oliebollenfestijn met glühwein later zaten we terug op de route met reeds 3 kunstwerken gemist door zatte Rita en The Rock Strangers ( = eigenlijk verwrongen scheepsrompen~schitterend).

De Pastelwerken van Dourone (2018) en Pastel (2017) leidden ons naar wat me persoonlijk het meeste raakte. Dit evenzeer naar de pastelkleuren en het kunstgehalte als de vraag van de oudste dochter (4jaar) waarom dat die vrouw dood was en het antwoord van de papa dat de vrouw flauw gevallen was van het verschot. Aryz’ met zijn werk ‘waar en wanneer voel jij je veilig’ raakte een gevoelige snaar….

En dat er gevoelige snaren werden geraakt die avond gebeurde niet enkel door het gebruik van pastelkleuren. Het Casino Kursaal – waar we in een ver verleden een reünie hadden met de mensen van de Kris-Krasreis naar Sinaï – was prachtig verlicht. Alsook bij de verlichting van de Mercator – een boot vernoemt naar ‘de’ cartograaf voor een reiziger – waren kosten nog moeite gespaard door de Stad Oostende. En of dat nog niet genoeg was doemde plots de 8-meter hoge Arno van Helen Bur (2020) op met begeleidende muziek. Na 10 jaar organiseren van het muziekfestival p’Latsedoen in Kuurne blijven sommige dromen dromen. Maar Oostende sneed nog dieper…

Als klap op de vuurpijl was er…

…Tiebloy van Nick Irvinck (2015). Het prachtig organisch geel buitensculptuur.

Nu moet je weten dat Waregem ook sinds 2019 een kunstwerk heeft van Nick, namelijk de gele strijder Retmoner op het Boekenplein bij de Bibliotheek van Waregem, waar ik bij de keuze uit de kandidaten in de jury zat.

Eerlijkheid gebied me wel om te zeggen dat ik voor de andere kandidaat gekozen had, namelijk SARAH & CHARLES’S gekend van de tentoonstelling IN THE HANDS OF PUPPETS. Zij hadden een poppenkast als kunstwerk en in mijn hoofd was de vertelkunst de voorloper van het boek en ideaal als eyecatcher voor op het ‘boekenplein’ aan de ‘Bibliotheek’. Het weze duidelijk dat de jury uit meerdere mensen bestond die me niet gevolgd zijn …

Eindigen deden we die dag bij …. de lichtinstallatie van Marina Zumi …