Categorie: West-Vlaanderen

Torwoud (Torhout)

Geplaatst in Kinderwandeling, Natuurdomeinen, West-VlaanderenGetagd , , , , , , , , , , , , , Een reactie plaatsen

Kort verslag en pleidooi voor reservekleren!

Torwoud prijkte al weken bovenaan mijn/onze wishlist. Niet super dichtbij voor ons dus we kozen een lange zondag zonder plannen.

De rit was idyllish (lees een traktor voor ons die 20min lang exact dezelfde smalle weg nam), de parkeerplaats bleek niet op t gps adres… goeie start dus. Maar bon rond 11u stonden wij aardig ingeduffeld klaar voor onze wandeling: Kids met dikke skikousen en meerdere truien onder hun Ducksday pakje, heerlijk warme laarsjes, koekjes en lekkers in onze jaszakken. Helemaal klaar voor een giga avontuur…

“Lief, eerst de wandeling zeker?” “Nee Christoph pakt eerst t speelbos. Lia heeft niet veel geslapen vannacht en ze gaat straks in de draagzak willen, dus laat ons eerst naar t speelbos gaan dan heeft ze dat toch meegepikt…”

{ note to self } Hij zou na 9 jaar toch moeten weten dat ie af en toe beter zijn goesting kan doordrijven…

Het speelbos startte veelbelovend en is zeker de moeite als het weer warmer weer wordt. Een beetje in de vibes van het Ijzerboomgaard waterparcours in Diksmuide, alleen kleiner. Duidelijk een goed studiebureau in de regio als t gaat over groenruimte inrichten! Waarom verzinnen zo iets niet in Waregem? Wacht, ken ik daar geen diensthoofd ofzo? 🤣

Het water zat onder een zalig ijslaagje, eenden kwetterden en van de vele wandelaars die de parking deed vermoeden, was er niet zoveel te merken…

Ons oog viel al snel op de kids een beetje verderop die door t water liepen. Die ervaring wilden we uiteraard ook! Het houten pad lag amper enkelen cm onder water maar dat was uiteraard geen probleem voor onze laarzen en ducksdays!

Terwijl Lia en Christoph meteen richting t water snelden, visten Ava en ik enkele ijsstukken uit het water op. Toch prachtig hoe kids over iets stoms als een brok ijs verwonderd kunnen zijn!

Het houten pad staat normaal niet onder water, maar de regen van gisteren toverde blijkbaar een nieuwe attractie tevoren. Wat jammer dat Lia niet echt meewerkte voor de topfoto. Ik was ook net iets te bezorgd gezien ik geen idee had hoe diep de plas was. Soit, we wandelden naar de overkant en spletsten er op los!

De kids wilden meteen het vervolg van t speelbos verkennen. Ze spurtten als een pijk uit een boog naar de klimtoren. THE END.

Ja je leest het goed, THE END… amper 20min na aankomst gleed Lia face forward uit op een stuk ijs in een modderige plas, viel ze zo dat het water haar mouwen en laarzen binnensijpelde. En bij 1gr verder wandelen met kletsnatte tenu was niet verstandig.

Een extra jas en 3 fleece dekens zijn helaas geen broek en sokken… moeder noteert nu alvast dat geen reservekleren meepakken een domme stoeme dwaze beginnersfout is!

Maar Torwoud, we ll back!

Parkeren: Domein Groenhove

Tips: reservekleren! Veel reserve! Als in voor elk kind en uzelf voor t geval ge een kind moet gaan rescuen na een moddergevecht met een plas 🤪

Sterrebos (Roeselare)

Geplaatst in Kinderwandeling, Natuurdomeinen, West-VlaanderenGetagd Een reactie plaatsen

Vanochtend was het hele land nog steeds in een wit laagje ondergedompeld toen Ava besloot dat het tijd was om op te staan. Na een rollenspel op de zetel beneden – waarbij mama heel geloofwaardig de slapende baby speelde – werd papa opgetrommeld in een poging om krokante pistolekes te versieren bij de bakker — newsflash, in de kempen zijn er dus ook voor mensen die na 9u arriveren nog pistolekes met een krokant korstje. En daar is dat niet zo een “ik kan er ene mee doodkloppen” steenoven gebakken gedrocht of een “mijn baby zonder tanden wilt ook een pistoleke eten” moushy wannabe-langgerekt geval. Kempische bakkers rep u naar hier!Beveren-Leie is een goudmijn voor jullie delicatessen) .

Rond 10u schoot het gezin in een stroomversnelling: werden skisokken, ducksdaypakjes en thermossen bovengehaald en rond iets na 11u (een heel uur of wa? Euhm ja… stroomversnelling met 2 kleuters is relatief zeker 🤣) zaten we in de auto naar Roeselare.

Ava was duidelijk, zij wilde liefst gewoon thuis blijven vandaag en al he-le-maal niet stappen. Maar eenmaal we er dan waren was dat snel vergeten…. sneeuw, een bos en een belofte van een echt kasteel… hup, in 123 stonden ze ingeduffeld klaar voor vertrek!

We parkeerden ons op de parking van Provinciaal Domein Sterrebos. We hadden de wandeling niet echt mega goed opgezocht (hoeft ook niet want je kan perfect verschillende groenzones aan elkaar schakelen tot een lange wandeling, maar zo ver geraakten we vandaag zelfs niet 🧐). Er stond vrijwel meteen een infobord.

De meiden lezen altijd als eerste flink de pictogrammen. “mondmaskers aan”, “hoesten in je elleboog” en “niet te dicht bij elkaar wandelen” komen even vlot mee in de reeks als “honden aan de leiband”, “geen vuurtje” en “niet slapen in een tent”. Kids, ze zijn eigenlijk toch wel echt straffe rakkers!

We vonden meteen een hol van een diertje, een plas vol ijs die we even gingen pijlen en de laatste sneeuw rond het kasteel. Maar de echte vondst was volgens de kids toch wel de speeltuin gans voor hen alleen… jammer dat hier en daar t afval onder de sneeuw kwam uitpiepen. Want na ons eigen empirisch onderzoek kunnen we toch wel stellen dat dit provinciaal domein echt een ruim aanbod vuilbakken telde (in het bos wordt zelfs gesorteerd op de wandelpaden!). De speeltuin was een schot in de roos… en wat moet het daar aan de brasserie gezellig vertoeven zijn in de zomer!

Onze wandeling kronkelde verder langs het kasteel en terwijl onze kids hooligansgewijs de sneeuwmannen van andere kids wat plastische chirurgie gaven, genoten wij van de rust terwijl je hoogstens een waterkieken hoorde kraken door het laagje vijver-ijs. We kwamen vandaag af en toe wat joggers tegen maar toch was t vrij rustig in het park in vergelijking met Zwevegem vorig weekend…

Ondanks dat we vandaag geen verre wandeling deden, haalden we toch een dikke 2,5u een frisse neus, dronken we gezellig warme chocomelk op een bosbankje en maakten we plezier als gezinnetje! En dat is de wasmachine vol modderige natte kleren meer dan waard!

Orveytwandeling (Zwevegem)

Geplaatst in Kinderwandeling, Natuurdomeinen, Natuurpunt, West-VlaanderenGetagd , , , , Een reactie plaatsen

Zondagochtend keek de strijk aanlokkelijk, maar de krakende vrieskou buiten nog aanlokkelijker! Dus we besloten onze kids snel (relatief bij kleuters eh) van 5 lagen dikke kleren te voorzien (leve oma die graag wollen truien breit), haalden de skisokken van vorig weekend nog eens boven & gingen voor een volledig nieuwe outdoor Ducksday tenu voor beide kids.

Ava vanaf nu te herkennen aan de blauwe streepjes en Lia doet de pre-loved rode blokjes van Ava voortaan aan… maar wel op haar eigen manier uiteraard. Zo hoort volgens haar bovenop de kap nog een muts van oma 😜

Christoph heeft in de keuken een steeds hoger wordend stapeltje prints liggen van wandelingen, krantenknipsels met tips (en andere rommel waar ik nu niet over ga uitwijden 🙈). We kozen voor 7km in de buurt van Moen en Zwevegem. Het printje van Natuurpunt zei “ oude spoorwegberm, vaarttaluds, een bos met shetlandpony’s en bosanemonen, kanaal Bossuit-Kortrijk”. De sectie “Toegankelijkheid en faciliteiten” vermeldde iets van honden aan de leiband (wat velen trouwens niet deden! Jammer want we zagen een haas en fazant dus het wildlife zou t zeker appreciëren). En verder waren wij dus vooral gefocused op onze kids zo snel mogelijk mee uit de deur te krijgen! Het feit dat er niet letterlijk stond dat het vlot toegankelijk was met een buggy, viel ons dus niet op!

Rond ongeveer 11u pikten wij t laatste parkeerplaatje in bij de start van de route.

Deju nog mensen hadden t zelfde idee of wat? Eigenlijk was onze route in vergelijking met ons weekendje sneeuw Ardennen vorige week een pak drukker. Toen kwamen we op 2dagen misschien 10 wandelaars tegen en vandaag echt 100 ofzo. Memo voor onszelf: knooppuntwandelingen zijn extra populair bij zondag-wandelaars die graag een frisse neus halen!

We startten de wandeling langs de oude spoorwegberm. De ene na de andere tegenligger keek bedenkelijk naar onze buggy en 1 koppel raadde ons gewoonweg af om verder te wandelen met onze pagadders vanwege de modder. Uiteraard waren we daardoor eens zo vastberaden. Ook als dat betekende dat we een veel te smal pad vol paaltjes in de giga modder moesten trotseren tot een nog smaller padje vol bobbels ergens op een mountainbikeroute. Ej wij zijn wel avonturiers eh 😂

De echte avonturiers vragen zich uiteraard af waarom wij de draagzakken niet meehadden. Wel 2 thermoskes warme chocomelk, een pak koekjes en 2 kids van elk 17kg. Geef toe, gij duwt dan toch ook liever een buggy dan dat hele gewicht op uw rug? Maar owboy…. had ik geweten waar we voorstonden, we hadden met veel plezier de draagzakken meegegritst! Ava stapte immers de volledige 7km uit en beurtelings ons patatje Lia had nog wel gelukt op momentje dat zij t moddervreten beu was!

De fietskar hield dapper vol (en zo wij ook met hier en daar al eens een moddervalpartij van een kleuter in aangepaste tenu.)

Na ongeveer een dik 1,5u ploeteren en ons eerste koekje, een wildplaspauze – waar ons meiden ondertussen zo pro in zijn dat ze ook totaal geen graten zien om temidden een stad te denken dat elke voortuin-boom dienst kan doen om eventjes beschut pipi te doen 🙀 – en veel gestap en gesleur later bereikten we t kanaal waar het tijd was voor onze warme chocomelk. Leve cécémel en enkele thermosjes!

Het stukje asfalt was welgekomen! En nadien was het hindernissengehalte ook een pak minder. Al misten we ergens een klein stukje – in een poging om een deel van de route af te snijden – en moest Christoph daardoor toch nog eens z’n bodybuilder-skills boven halen 🤷🏼‍♀️

Tot slot doken wij het Orveytbos in dat zo mogelijk nog populairder werd naarmate we verder door wandelden. De bosanemomen en shetlandpony’s waren uiteraard nergens te bekennen, maar we kwamen wel juf Ann tegen en een pak kindjes die de BLOB wandelzoektocht deden. Je merkte echt dat een pak bubbelende families daar afspraken voor een korte uitwaaipauze.

Bijna 4u later kwamen we met een duttende Lia (kwam die fietskar toch nog van pas!) en een trotse Ava (7km check!) moe, modderig maar voldaan weer aan de auto uit!

Parking: wij startten in Stationsstraat 116, Zwevegem waar ongeveer een 20tal autos konden staan, maar een pak mensen gebruikten de straten en bermen rond het Orveytbos als start. Ook mogelijk, je pikt in waar je wilt en vindt de houten knooppuntpalen vlot!

Route: wij downloadden het plannetje op de site van Natuurpunt en wandelden knooppunt 22-23-49-24-25-26-27-19-20-21 in een lus.

Tip: laarzen of hoge wandelschoenen geen overbodige luxe in de winter gezien de modder // verrekijker ook leuk. Wij konden een fazant spotten, een reiger en een haas. Maar er zitten ook een pak watervogels vermoedelijk (als je stille mede-wandelaars meebrengt)

Oostende tot Nieuwpoort

Geplaatst in Kinderwandeling, West-VlaanderenGetagd , , , , , , , , Een reactie plaatsen

— Relaas van ons avontuur op 30/31 december —

Je kon een tijdje geleden hier Christoph zijn relaas over de “Crystal Ship” tour reeds in detail lezen. Dat is er zo eentje dat ik meer dan een jaar geleden op onze todo lijst zwierde. In 1 van mn lessen marketing communicatie kwam namelijk de marketeer van Stad Oostende als gastspreker en dat was gewoonweg reuze interessant. Vooral die streetart bleef me bij want wat hij marketing technisch kwam vertellen kan ik niet meteen herproduceren… woeps!

Er was ooit al eens een plan om een dagje Oostende te doen, maar toen werd dat een dagje extra Diksmuide en lang verhaal kort… ik had mn zinnen gezet op de “Crystal Ship” wandeling in de kerstvakantie. Zeker toen ik de “by night” foto’s zag passeren op instagram in de kerstvakantie.

“Lief, is t appartement vrij? Anders moeten we nadien in Nieuwpoort gaan slapen?” En ineens werd een middag -en avondwandeling Oostende een 2daags avontuur waarvoor ingepakt moest worden enal…. Snel kids voor tv gezwierd, wasmanden ondersteboven gekieperd op zoek naar spullen hier en daar en nog voor Meneer Bauwens z’n middagdutje rond was waren we ingepakt!

Crystal Ship was prachtig. Mijn leukste foto’s zag je misschien al via Instagram passeren… Hier mijn persoonlijke favorieten nog eventjes op een rijtje.

Na een deugddoende wandeling (inclusief Glühwein en oliebollen die minstens even veel kostten als we uitgespaard hadden door gratis te parkeren een beetje verderop), reden we snel verder naar Nieuwpoort. Zoals verwacht dommelden de kids al snel in slaap, t was dan ook ver na bedtijd (ahum ahum). Ava had heel de wandeling goed volgehouden & Lia had alvast een voorslaapje geplaceerd in de fietskarbuggy.

Het blijft verwarrend voor de meisjes om ergens te zijn zonder oma & opa. Net zoals ze in Westerlo niet snapten waar oma en opa dan waren, moesten we het ook nu echt uitleggen dat ze niet elk moment uit het berghok konden springen en kiekeboe gillen ofzo.

We sliepen zalig eenmaal het appartementje wat opgewarmd was en ondanks het late inslaap-uur waren onze kids klokslag 7u weer van de partij. Een bakker vinden die open was, was niet zo een probleem… maar een supermarkt waar er boter te vinden was voor op onze pistolekes een ander paar mouwen. Bon, het werden dan pistolekes met smeerkaas en hagelslag. Voorstel van miss Lia herself. Dat was volgens haar de perfecte oplossing…

Zodra we aangekleed waren na een zalig bad stond een strandwandelingetje op het programma. Een zalig winterzonnetje was van de partij en we pikten alvast 1 van de skipiste opdrachten van Winters Nieuwpoort mee onderweg naar het strand. En dankzij een lieve Limburgse mama die ongetwijfeld zelf ook amper zelf mee op de foto’s staat, hebben we zelfs een paar gezinskiekjes!

Na ons golfbreker avontuur (geef toe dat zag er toch uit alsof we echt ergens ver weg op reis waren) wilden we graag nog even richting Oostduinkerke wandelen. Helaas schatte Ava een sprong verkeerd in en belandde ze pardoes op haar staartbeentje op een puntig steen die dan ook nog eens – je raadt t al – midden in een grote diepe plas zeewater lag. Uiteraard gebeuren zo een accidentjes… telkens als ze hun waterdicht Ducksday pakje & regenbotjes NIET aanhebben… Gevolg: Een kletsnat kind… Bij winterse temperaturen zijn natte schoenen en kleren echt wel te vermijden, dus er zat maar 1 ding op… huiswaarts richting t appartement…. Maar wat toen gebeurde, echt… ineens hagelbollen op te strand. Het hele fenomeen duurde misschien maar 20 minuten maar ineens was heel het strand bezaaid met een witte gloed… De Oudejaars-menigte zette moedig door, niemand vluchtte. De mensen die op het strand rondliepen waren duidelijk allemaal “uitwaaiers” die kost wat kost wilden genieten van hun coronaproof-uitje!

We pushten Ava een beetje om nog vol te houden en namen nog een paar prachtige foto’s voor we naar het appartement terugholden en uit de reeds ingepakte zakken droge kleren tevoorschijn toverden.

Na een korte netflix en chill besloten we om toch niet gans de middag de woesies uit te hangen en gingen we alvast – volgens buienradar kon het – nog eventjes naar het het provinciaaldomein Koolhofput. Ditmaal uiteraard met laarzen en regenpakje, een dikke muts en een fietskarbuggy vol reserve en proviand 🙂 We hadden de parking en modderpaden gans voor onszelf.

Op zich in zomer ongetwijfeld wel een leuk groen stukje aan het water waar je graag eventjes tot rust komt tijdens het wandelen, maar nu was vooral het bruggetje in trek bij onze stenensmijters & deden we slechts een korte wandeling omdat het opnieuw begon te regenen en we weinig zin hadden om dan nog 1.5u tussen de modderige akkers verder te wandelen.

Dus rond ongeveer 14u trokken we moe, tevreden en met natte modderige schoenen huiswaarts voor Oudjaar… t is te zeggen, ik besloot alvast nog eventjes langs AS Adventure te rijden voor nieuwe stapschoenen om zo 2021 waterdicht in te wandelen…

The Crystal Ship – by night (Oostende)

Geplaatst in België, West-Vlaanderen1 reactie

30.12.2020 – Op de voorlaatste dag van het jaar zijn we naar Oostende vertrokken met de tip om the streetart van “The Crystal Ship” te bezoeken, de ‘by-night” editie. Heel heel mooi! Wel een gat in onze cultuur rijker toen bleek dat dit al van 2016 doorgaat. Magnifieke gevels en lichtinstallaties! We arriveerden aan het Maria Hendrikapark, op zich al een aanrader, en vertrokken richting onze eerste verbazing.

Na wat omzwervingen kwamen we aan bij de lichtinstallatie van Marina Zumi, een Argentijnse, geïnspireerd door de technoscene van de duitse hoofdstad Berlijn waar ze woont. Ze ontwerpt surrealistische lichtinstallaties – die gecombineerd met haar streetart ervaring – een parallelle wereld creëren in neon die je doet vloeken op de groepjes mensen die fotobommen hebben als hobby. Een securityagent later die beleefd maar kordaat het éénrichtinsgverkeer binnen de lichtinstallatie duidde, stonden we – met het idee van hier komen we straks wel terug – aan de installatie van 1010. Voor The Crystal Ship maakte 1010 reeds in 2016 een werk uit The Loch (Hole) Series. Toen de syndicus van het gebouw het ontwerp zag, vroeg hij of de kunstenaar nu ging boren of schilderen op zijn woning. Het zou moeten een poort voorstellen naar een andere wereld… ikzelf zag er eerder een knap gefigureerde en gestileerde zwarte vrouw in met lange appelblauwzeegroen gekrulde lokken.

Na het parcours van onze twee dochters – de stad Oostende en haar straatmuebilair zijn vanavond onze speeltuin – bevonden we ons in de Japanse tuin aan het zwembad van Oostende. Het artiestenduo Lena Daems en Frederik van Remoortere speelden hier met videoprojectie en audio om een huis te laten openbarsten door middel van het opblazen van een bal. Zo willen ze ons laten nadenken wat het is om een ‘(t)huis te hebben’. Ik herinner me voornamelijk dat het eerst klank zonder beeld was omdat we te laat waren gezien een dochter noodgedwongen uit de buggy moest hangen om naar de lichtslinger te kijken…. ik begrijp het nadenken van de artiesten over het (t)huis hebben en laten wel…

Blijkt de vrouw des huizes plotseling na 1000 stappen op de stappenteller in de verkeerde richting, een erudiet aangaande kunst en schud ze terloops uit haar mouw dat we aan het Beaufort Beeldenpark – Rock Strangers van Arne Quinze staan. Tevens blijkt Zatte Rita niet enkel een vaste waarde in Familie maar ook in The Crystal Ship. Wasted Rita ontwerpt ironische verkeerstekens en slogans in Neon voor ieder die ze lezen wilt….Wasted Rita blijkt net als in Familie een vaste waarde te zijn in eerdere edities van The Crystal Ship.

Een Fotoshoot met Strangers en een take-away oliebollenfestijn met glühwein later zaten we terug op de route met reeds 3 kunstwerken gemist door zatte Rita en The Rock Strangers ( = eigenlijk verwrongen scheepsrompen~schitterend).

De Pastelwerken van Dourone (2018) en Pastel (2017) leidden ons naar wat me persoonlijk het meeste raakte. Dit evenzeer naar de pastelkleuren en het kunstgehalte als de vraag van de oudste dochter (4jaar) waarom dat die vrouw dood was en het antwoord van de papa dat de vrouw flauw gevallen was van het verschot. Aryz’ met zijn werk ‘waar en wanneer voel jij je veilig’ raakte een gevoelige snaar….

En dat er gevoelige snaren werden geraakt die avond gebeurde niet enkel door het gebruik van pastelkleuren. Het Casino Kursaal – waar we in een ver verleden een reünie hadden met de mensen van de Kris-Krasreis naar Sinaï – was prachtig verlicht. Alsook bij de verlichting van de Mercator – een boot vernoemt naar ‘de’ cartograaf voor een reiziger – waren kosten nog moeite gespaard door de Stad Oostende. En of dat nog niet genoeg was doemde plots de 8-meter hoge Arno van Helen Bur (2020) op met begeleidende muziek. Na 10 jaar organiseren van het muziekfestival p’Latsedoen in Kuurne blijven sommige dromen dromen. Maar Oostende sneed nog dieper…

Als klap op de vuurpijl was er…

…Tiebloy van Nick Irvinck (2015). Het prachtig organisch geel buitensculptuur.

Nu moet je weten dat Waregem ook sinds 2019 een kunstwerk heeft van Nick, namelijk de gele strijder Retmoner op het Boekenplein bij de Bibliotheek van Waregem, waar ik bij de keuze uit de kandidaten in de jury zat.

Eerlijkheid gebied me wel om te zeggen dat ik voor de andere kandidaat gekozen had, namelijk SARAH & CHARLES’S gekend van de tentoonstelling IN THE HANDS OF PUPPETS. Zij hadden een poppenkast als kunstwerk en in mijn hoofd was de vertelkunst de voorloper van het boek en ideaal als eyecatcher voor op het ‘boekenplein’ aan de ‘Bibliotheek’. Het weze duidelijk dat de jury uit meerdere mensen bestond die me niet gevolgd zijn …

Eindigen deden we die dag bij …. de lichtinstallatie van Marina Zumi …

De Warande (Heule)

Geplaatst in Kinderwandeling, Natuurdomeinen, West-VlaanderenGetagd , , , , , , , , , , , , , Een reactie plaatsen

Een iets andere kerst dan hoe we hem meestal doorbrengen… We doorkruisten in tegenstelling tot andere jaren niet het ganse land met een auto vol cadeaus en logeerspullen, maar moesten amper een kleine 10km afleggen naar onze bestemming van de dag… De Warande!

Tot we aankwamen, bleef het voor de 3 vrouwen van onze familieclan een echte verrassing waar we gedropt werden. En ik moet eerlijk zijn, toen we een blokje rond de ringshopping van Kuurne reden, dacht ik effe van “ow boy heeft den Bauwens weer iets van 16 bomen en een grasveld gevonden op google?” Het was duidelijk geen love at first sight toen we moesten parkeren pal tegen de R8 en er dan ook nog onvoorspelde regen uit de lucht gedruppeld kwam! Maar ineens was daar een regenboog… en ik verklap het nu al, het natuurspeelpark overtrof echt alle verwachtingen!

Snel gingen we op ontdekking en kwamen we aan de speeltuin zowaar een ander gezin uit Beveren-Leie tegen. Dat waren dan ook zo goed als de enige mensen met wie we de 8 hectares deelden tijdens kerstochtend.

De meisjes verkenden rustig maar al snel bleek dat we toch beter de ducksday pakjes uit de auto zouden halen want de speeltuin was gewoon te tof om enkel de droge dingen te inspecteren. Dus Christoph holde een rondje richting auto en na een valse start konden we dan echt op exploratietocht.

De meisjes konden daar echt naar hartelust ravotten. Lia verkocht in elk speelhuisje ijsjes, Ava verfijnde haar trampoline kunstjes en we oefenden op klauteren met zandhanden! Echt ooo-ve- ral gingen we onder luid enthousiast gegil piepen. De kindjes die hier de UIT-pas zomerkampen kunnen doen, zijn nogal gelukzakken zeg!

Na een klein incidentje waar de death ride Lia te slim af was (hence den tut op de rest van de foto’s) gingen we op exploratie in een super coole houten boomhut…

De meisjes geloofden niet helemaal dat ze weer veilig naar beneden geraakten en t wiebelde best wel een beetje maar we verlegden gezinsgrenzen! Al geef ik toe dat Lia naar beneden krijgen eerder een doorgeefoefening was… de pacha liet zich patattenzaksgewijs dienen…

Terwijl we ons kerstchocolaatje aten, maakten we een kip en geitje jaloers op een soort van inieminie kinderboerderij veldje dat we eveneens ontdekten verderop in t park! Er zijn daar trouwens ook gemeenschapsmoestuintjes en zelfs bijenkasten en volgens mij in de zomer ook bloemenweides en veel kleur!

Het park had ook een mini waterspeelzone! Na een korte vlottentocht kwamen we uit aan een zit arena met stadsbarbecues (hier zien ze ons tussen april en september zeker terug voor een barbecuetje met vrienden!).

Wat volgde waren steile glijbanen en peuters die nogal enthousiast naar beneden vlogen dankzij hun speelpakjes! Maar uiteraard altijd een responsible parent down hill om op te vangen…. tot…. tot er iemand t lumineuze idee kreeg om geflankeerd door beide dochters naar beneden te glijden… ha wat een mop. Mr Bauwens moest kiezen wie opvangen, koos Lia (die uiteindenlijk toch gans in de modder belandde) en ikzelf en Ava vlogen na de glijbaan poepwaarts nog even verder… Laat ons zeggen: moeder snapt nu waarom een reserveonderbroekske in den auto toch niet zo een dwaas plan is! Ja lachen met mn natte joggingbroek en slobberkont is toegelaten!

Nat, modderig, moe en voldaan keerden we bijna 2u spelen later huiswaarts met enkel een korte fotostop aan de grafitti aan de ingang.

Allee dat is stiekem niet helemaal correct, we deden ook nog eventjes een take away verderop de parking voor ons kerstmenu 🙈 Wat moet die mevrouw van de drive-in wel niet gedacht hebben….verwaaide modderige mensen, blote billen verstopt onder jassen en warme -door oma gebreide- mutsen als kinderpantoffeltjes gebruikt om doorweekte voetjes op te warmen! Maar hej de frietjes en burgers smaakten!

En vervolgens snel naar huis om cadeautjes uit te pakken en te zoomen met de Van Gaelens.

Kerstmis 2020 toch speciaal maken, wij kunnen dat 💪🏻

Meer info: https://www.kortrijk.be/warande/de-warande

Wijmelbroek (Deerlijk)

Geplaatst in België, Kinderwandeling, Natuurdomeinen, Natuurpunt, West-VlaanderenGetagd , , , Een reactie plaatsen

Onder het motto “beter laat dan nooit” een verslagje van een uitstapje dat we deden op 22/8/20

Totaal geïnfluenced door Yasmina en Lien (neem zeker ook een kijkje op hun account Roadtripsmetkids voor leuke uitstapjes) gingen wij op zoek naar de Wijmelaars. Potverdorie gaan die 2 uit Vlaams-Brabant ons nog eens effekes vertellen wat er hier in onze achtertuin ligt… Echt dus eh, hoe dikwijls komen wij wel niet in Deerlijk… maar echt nog noooooooooooooooit hadden wij van dit klein stukje Natuurpunt groen gehoord. Schande! Daar besloten wij dus verandering in te brengen…. dankzij de Instagram locatie bij hun foto gingen we op zoek… heel amateuristisch, yep, helemaal ons!

We stonden fout geparkeerd (shame on us met de auto, maar we hadden nog andere plannen achteraf) en stootten al meteen op een speeltuintje aan de jeugdlokalen waar we onze auto parkeerden. En dan zeggen onze kids niet nee. Ava was met geen stokken uit dat speelhuisje te halen. En Lia? Die deed gretig mee. 3X raden wie er eigenlijk het grootste kind op dat speelterreintje was… (tip kijk naar de foto met fluo groene goal).

Maar soit, dan het serieuzere werk… op zoek naar de start van onze wandeling… Meneer Bauwens had het weggetje gevonden hoor… we moesten volgens zijn gsm gewoon eventjes onder de haag doorglippen, maar gelukkig lukte dat he-le-maal daar aan die Chirolokalen…. euhm NOT! Aan onze poging tot rechtendoortocht lag het niet hoor… zelf Ava ging met haar sandalen dwars door de prikplanten, klaar voor het zoveelste zotte avontuur van haar ouders.

We moesten niet alleen slalommen tussen wat netels maar ook doorntjes en een mesthoop van een buurman die stiekem alles maar over zijn schutting kapte in “t boske van de Chiro”… Elk 1 kind op de arm en al gauw stonden we… geplakt tegen de schutting met blote benen vol netelbeten aan een doodlopend stukje water, nl. De Wijmelbeek… Het was te ver om onze kinderen over het water te zwieren en zelf te springen… Maar, in de verte konden we ze al spotten… De Wijmelaars!

We maakten rechtsomkeer, kochten de kids om met cakejes en Skittles uit de auto en hupsakee… 2e poging met eerst een stukje wandelen langs de verharde baan. Uiteindelijk dan toch de normale ingang gevonden… Het stukje natuur is best klein naar Kempische normen, maar hej… in een bizar jaar als 2020 appreciëren wij elke mini uitstap. In Wijmelbroek wordt de natuur hersteld zoals ze ooit geweest moet zijn in onze streek. Zo zie je bijvoorbeeld terug broeken opduiken (dankzij de extreme hitte wel zo goed als uitgedroogd), wordt er aan maaibeheer gedaan (tof toch zo een pad door het gras), introduceert men weer meer “wildlife” door insectenhotelletjes en fruitbomen etc. Wij hadden geluk en konden zelfs een egel spotten! Of dat dat overdag in die hitte een goed teken was, laat ik dan eventjes in het midden… de kids vonden het wel spannend. We trokken wat foto’s vanop afstand en lieten hem dan snel gerust voor de honden & baasjes die samen met ons het parkje verkenden er lucht van kregen…

We kwamen uiteraard ook om de beelden in het water te zien, die fameuze kunstexpo met keramieken hoofden die deze zomer als extra trekpleister mensen hierheen lokt. Totaal in 2020 modus aangepast mét mondmaskertje. Onze kids vonden vooral de houten muur met doorkijkgaten interessant en besloten al gauw op verkenning te gaan rond het waterpoeltje. Boomhangen en eenden spotten werd minstens even interessant bevonden als de kunst.

Op zich een toffe korte uitstap. Je kan ook podcasts beluisteren dankzij QR codes op de bankjes bijvoorbeeld. Ideaal voor een zomerse picknick met wat vrienden misschien zelfs… wie weet, ooit weer.

Meer info: neem een kijkje op Natuurpunt. Parkeren doe je best in Pieter Jan Renierstraat (Deerlijk) ipv aan de lokalen van Chiro Joeki in de Kardinaal Cardijnlaan. Tenzij je natuurlijk ook wilt goalhangen en spelen op het speelpleintje voor/na. Kijk gerust ook eens op de local guide account van Christoph!

Beste moment: april-oktober: Tegen ergens eind oktober worden de Wijmelaars uit het water gehaald voor een grondige poetsbeurt en winterslaap. Je zoekt dus best eventjes op de social media van Keramiekatelier Terra wanneer ze in de lente teruggeplaatst worden…

Extra tip: Als je nadien zin krijgt in iets lekkers, het is een beetje verder weg, maar voor ons is Deerlijk een goed excuus om de kleine doorsteek te maken naar Mokka en Meer iets verder richting Sint Lodewijks. Ik ben er zeker van dat Miek en haar team je -zodra ze weer mogen- met open ogen ontvangen! En believe me, die pannenkoeken, wafels en homemade limonade zijn de 4à5km (en oké ook 1 brug die al fietsend echt puffen is…) méééééeer dan waard

Wistjedatje: Voor de aanleg van dit park, bestond het gebied uit een aantal vochtige moerasachtige weiden, ook wel eens “broeken” genoemd. Langs de Wijmelbeek, die ontspringt in dit gebied was er veel opslag van wilgentwijgen of “wijmen”. Hieruit kan de historische achtergrond van de naam Wijmelbroek afgeleid
worden.

Stadsgroen Marionetten (Kortrijk)

Geplaatst in België, Kinderwandeling, West-VlaanderenEen reactie plaatsen

12 december 2020 – Korte wandeling (<5 km) – niet buggyproof

Met de belofte van een nieuwe speeltuin vertrok papa met zijn twee pagadders richting het stadsgroen Marionetten. Twintig minuten later kwamen we aan bij de aaneenschakeling van groene oases, verbonden door een rood pad, gelegen in de stadrand van Kortrijk.

Lia had bij gebrek aan een middagdutje, het was tenslotte 15uur, haar nestje gemaakt in de Thule fietskarbuggy. Ava was actiever en op zoek naar de speeltuin. Die vonden we even later. Het ducksdaypakje bewees zijn diensten toen de glijbaan opdook, papa de plas onderaan zag en de miezerregen de setting compleet maakte en mama niet in de buurt bleek om nee te zeggen (zie wat voorafging).

Eén glijbeurt later (en geen enkele meer) waren we aangekomen in de landschapskamer ‘smokkelpot’ waar het rode pad over de vijver doorsteekt. Mits het behendig nemen van een aantal trapjes bevonden we ons in een vogelparadijsje, tussen het riet. De vogeltjes waren jammer genoeg reeds gaan vliegen door het rammelen van de buggy over het knuppelpad er naartoe. En het jengelende kind hielp ook niet echt….

Lia genoot nog steeds van haar tukje en behoudens een aantal trapjes bij de vijver – die haar zachtjes ondersteboven schokkelden – was de trip tot nu toe buggyproof. Tot nu toe…. Papa had gelezen dat er een libel in het stadgroen verstopt zat die wel eens de moeite waard was om te zien. Papa wist niet dat deze bovenop de berg stond…

Halverwege, nadat Ava haar voet tussen het poortje had gestoken, kwam de Libel in zicht. Lia genoot ronkend in stilte van de frisse lucht die rond de Libel hing.

De Libel – 40 treden later. Gedachte: als we ooit Chichen Itza bezoeken met de kinderen blijft de buggy beneden.

Gelukkig bleek het terugpad slecht één trap te omvatten en liep die rond de berg waar de Libel stond. Althans dat leek zo, ware het niet dat het omlopend pad terug uitkwam op de steile trap van het heengaan. Ondertussen had Ava zich ook bedacht over haar voet die onder het poortje terecht was gekomen en was het echt wel tijd om naast haar zus plaatst te nemen in de buggy. De buggy de berg optrekken was in die zin eenvoudig… Laat ons zeggen het landschap maakte heel veel goed….

Een idyllische locatie, ontginningsvijver voor ons, een vrachtwagenparking achter ons. Je was haast vergeten dat je aan de stadrand zat.

Ondertussen ontwaakte Lia en begon Ava de speeltoestellen te tellen. Eigenlijk was het niet echt een nieuwe speeltuin hé, papa …

Gelukkig had papa goed opgelet op de heenweg en had hij nog een jokerkaart die hij uit zijn mouw kon schudden. Een wit konijn uit de hoge hoed later kwamen we aan op de grens Deerlijk/Waregem bij het speelterrein Sneppe.

Papa had een nieuwe speeltuin beloofd en belofte maakt schuld. Het feit dat het regende en Ava twee keer weggleed maakte belofte ook bult.