Torwoud (Torhout)

Kort verslag en pleidooi voor reservekleren!

Torwoud prijkte al weken bovenaan mijn/onze wishlist. Niet super dichtbij voor ons dus we kozen een lange zondag zonder plannen.

De rit was idyllish (lees een traktor voor ons die 20min lang exact dezelfde smalle weg nam), de parkeerplaats bleek niet op t gps adres… goeie start dus. Maar bon rond 11u stonden wij aardig ingeduffeld klaar voor onze wandeling: Kids met dikke skikousen en meerdere truien onder hun Ducksday pakje, heerlijk warme laarsjes, koekjes en lekkers in onze jaszakken. Helemaal klaar voor een giga avontuur…

“Lief, eerst de wandeling zeker?” “Nee Christoph pakt eerst t speelbos. Lia heeft niet veel geslapen vannacht en ze gaat straks in de draagzak willen, dus laat ons eerst naar t speelbos gaan dan heeft ze dat toch meegepikt…”

{ note to self } Hij zou na 9 jaar toch moeten weten dat ie af en toe beter zijn goesting kan doordrijven…

Het speelbos startte veelbelovend en is zeker de moeite als het weer warmer weer wordt. Een beetje in de vibes van het Ijzerboomgaard waterparcours in Diksmuide, alleen kleiner. Duidelijk een goed studiebureau in de regio als t gaat over groenruimte inrichten! Waarom verzinnen zo iets niet in Waregem? Wacht, ken ik daar geen diensthoofd ofzo? 🤣

Het water zat onder een zalig ijslaagje, eenden kwetterden en van de vele wandelaars die de parking deed vermoeden, was er niet zoveel te merken…

Ons oog viel al snel op de kids een beetje verderop die door t water liepen. Die ervaring wilden we uiteraard ook! Het houten pad lag amper enkelen cm onder water maar dat was uiteraard geen probleem voor onze laarzen en ducksdays!

Terwijl Lia en Christoph meteen richting t water snelden, visten Ava en ik enkele ijsstukken uit het water op. Toch prachtig hoe kids over iets stoms als een brok ijs verwonderd kunnen zijn!

Het houten pad staat normaal niet onder water, maar de regen van gisteren toverde blijkbaar een nieuwe attractie tevoren. Wat jammer dat Lia niet echt meewerkte voor de topfoto. Ik was ook net iets te bezorgd gezien ik geen idee had hoe diep de plas was. Soit, we wandelden naar de overkant en spletsten er op los!

De kids wilden meteen het vervolg van t speelbos verkennen. Ze spurtten als een pijk uit een boog naar de klimtoren. THE END.

Ja je leest het goed, THE END… amper 20min na aankomst gleed Lia face forward uit op een stuk ijs in een modderige plas, viel ze zo dat het water haar mouwen en laarzen binnensijpelde. En bij 1gr verder wandelen met kletsnatte tenu was niet verstandig.

Een extra jas en 3 fleece dekens zijn helaas geen broek en sokken… moeder noteert nu alvast dat geen reservekleren meepakken een domme stoeme dwaze beginnersfout is!

Maar Torwoud, we ll back!

Parkeren: Domein Groenhove

Tips: reservekleren! Veel reserve! Als in voor elk kind en uzelf voor t geval ge een kind moet gaan rescuen na een moddergevecht met een plas 🤪

De Warande (Heule)

Een iets andere kerst dan hoe we hem meestal doorbrengen… We doorkruisten in tegenstelling tot andere jaren niet het ganse land met een auto vol cadeaus en logeerspullen, maar moesten amper een kleine 10km afleggen naar onze bestemming van de dag… De Warande!

Tot we aankwamen, bleef het voor de 3 vrouwen van onze familieclan een echte verrassing waar we gedropt werden. En ik moet eerlijk zijn, toen we een blokje rond de ringshopping van Kuurne reden, dacht ik effe van “ow boy heeft den Bauwens weer iets van 16 bomen en een grasveld gevonden op google?” Het was duidelijk geen love at first sight toen we moesten parkeren pal tegen de R8 en er dan ook nog onvoorspelde regen uit de lucht gedruppeld kwam! Maar ineens was daar een regenboog… en ik verklap het nu al, het natuurspeelpark overtrof echt alle verwachtingen!

Snel gingen we op ontdekking en kwamen we aan de speeltuin zowaar een ander gezin uit Beveren-Leie tegen. Dat waren dan ook zo goed als de enige mensen met wie we de 8 hectares deelden tijdens kerstochtend.

De meisjes verkenden rustig maar al snel bleek dat we toch beter de ducksday pakjes uit de auto zouden halen want de speeltuin was gewoon te tof om enkel de droge dingen te inspecteren. Dus Christoph holde een rondje richting auto en na een valse start konden we dan echt op exploratietocht.

De meisjes konden daar echt naar hartelust ravotten. Lia verkocht in elk speelhuisje ijsjes, Ava verfijnde haar trampoline kunstjes en we oefenden op klauteren met zandhanden! Echt ooo-ve- ral gingen we onder luid enthousiast gegil piepen. De kindjes die hier de UIT-pas zomerkampen kunnen doen, zijn nogal gelukzakken zeg!

Na een klein incidentje waar de death ride Lia te slim af was (hence den tut op de rest van de foto’s) gingen we op exploratie in een super coole houten boomhut…

De meisjes geloofden niet helemaal dat ze weer veilig naar beneden geraakten en t wiebelde best wel een beetje maar we verlegden gezinsgrenzen! Al geef ik toe dat Lia naar beneden krijgen eerder een doorgeefoefening was… de pacha liet zich patattenzaksgewijs dienen…

Terwijl we ons kerstchocolaatje aten, maakten we een kip en geitje jaloers op een soort van inieminie kinderboerderij veldje dat we eveneens ontdekten verderop in t park! Er zijn daar trouwens ook gemeenschapsmoestuintjes en zelfs bijenkasten en volgens mij in de zomer ook bloemenweides en veel kleur!

Het park had ook een mini waterspeelzone! Na een korte vlottentocht kwamen we uit aan een zit arena met stadsbarbecues (hier zien ze ons tussen april en september zeker terug voor een barbecuetje met vrienden!).

Wat volgde waren steile glijbanen en peuters die nogal enthousiast naar beneden vlogen dankzij hun speelpakjes! Maar uiteraard altijd een responsible parent down hill om op te vangen…. tot…. tot er iemand t lumineuze idee kreeg om geflankeerd door beide dochters naar beneden te glijden… ha wat een mop. Mr Bauwens moest kiezen wie opvangen, koos Lia (die uiteindenlijk toch gans in de modder belandde) en ikzelf en Ava vlogen na de glijbaan poepwaarts nog even verder… Laat ons zeggen: moeder snapt nu waarom een reserveonderbroekske in den auto toch niet zo een dwaas plan is! Ja lachen met mn natte joggingbroek en slobberkont is toegelaten!

Nat, modderig, moe en voldaan keerden we bijna 2u spelen later huiswaarts met enkel een korte fotostop aan de grafitti aan de ingang.

Allee dat is stiekem niet helemaal correct, we deden ook nog eventjes een take away verderop de parking voor ons kerstmenu 🙈 Wat moet die mevrouw van de drive-in wel niet gedacht hebben….verwaaide modderige mensen, blote billen verstopt onder jassen en warme -door oma gebreide- mutsen als kinderpantoffeltjes gebruikt om doorweekte voetjes op te warmen! Maar hej de frietjes en burgers smaakten!

En vervolgens snel naar huis om cadeautjes uit te pakken en te zoomen met de Van Gaelens.

Kerstmis 2020 toch speciaal maken, wij kunnen dat 💪🏻

Meer info: https://www.kortrijk.be/warande/de-warande

Bergelen (Wevelgem)

wo 11 nov. 2020 – door papa Christoph

https://www.west-vlaanderen.be/domeinen/bergelen

  • Speelbos met open plekken met speelhutten en een doolhof met levende wilgentakken
  • Avontuurlijke speelterreinen voor kinderen en voor kleuters
  • Wandelen, vissen en vogels observeren

Vandaag op aanraden van richting Gullegem gereden, naar Bergelen. Het provinciaal domein bereikten we via de Hemelhofweg waar op het eind een recent aangelegde waterdoorlatende parking ligt. Dit is ook de beste locatie om de lokale Brasserie Bergelen te bezoeken. Met Covid-19 was deze weliswaar nu gesloten. Het domein omvat een visvijver/natuurvijver waar rond gewandeld kan worden, de bergelenwandeling (2,3km). Wij deden de iets langere en minder uitgeruste Mountainbikeroute/ aardeweg kwestie van de kinderen in het bad te kunnen steken :-).

Om een betere start te maken dan ons hou je de Brasserie Bergelen aan je rechterzijde en verdwijn je zo snel als de wind de natuur in. Dit om het mooie en aanlokkelijke speelterrein voor je kinderen af te schermen aan het begin van je wandeling.

Op het parcours passeerden we een brugje waarvan de structuur nader onderzoek vroeg en ook de omegabeugels werden beproefd op hun speelwaarde. In de voorbereidende fase van onze wandeling was het inpakken van laarsjes aangewezen geweest. We passeerden een paardenwei met bijhorende droomhoeve en kwamen uiteindelijk aan bij een depressie in het landschap, alwaar een kleine gids in spee aanstalten maakte om aan haar uitleg te beginnen.

Althans gidsen dat dachten we. Veel uitleg over de wadi en het ponton kregen we niet. Het ponton werd een speeleiland, het wandelpad een danszaal en de vijveroevers een behendigheidsparcour.

Tot we bij een meerstammige wilg kwamen. Het kabouterhuisje in papa’s hoofd, de boomhut in mama’s hoofd, een oneindige speeltuin in de kinderen hun gedachten…of hoe engeltjes, bengeltjes worden.

Het lumineuze idee om een fotoshoot te doen in de boom, een prachtige locatie, bleek achteraf niet zo’n goed idee gezien de kinderen weigerden, ik vertel goed, weigerden de boom te verlaten. Uithalen en doorstappen werd door de kinderen begrepen als het startsignaal van een huilconcert en een zitstaking op de weg. Als ouder leer je op zo’n moment dat je meer kans hebt om de steen naast je kind te doen bewegen dat je kind zelf.

Plan B. van Bauwens ==> op de schouders laden en afleiding zoeken. Die vonden we in de rust van het vogelspottershuisje en even later op de uitgebreide speeltuin waar de kinderen zich uitleefden tot het tijd was om naar huis te gaan. Het speelbos waar we de eerste wilgengangen van zagen konden we niet meer doen en zijn een uitnodiging om later nog eens terug te komen naar Bergelen en zijn 60 hectare natuur met speelelementen.