Om een betere start te maken dan ons hou je de Brasserie Bergelen aan je rechterzijde en verdwijn je zo snel als de wind de natuur in. Dit om het mooie en aanlokkelijke speelterrein voor je kinderen af te schermen aan het begin van je wandeling.

Op het parcours passeerden we een brugje waarvan de structuur nader onderzoek vroeg en ook de omegabeugels werden beproefd op hun speelwaarde. In de voorbereidende fase van onze wandeling was het inpakken van laarsjes aangewezen geweest. We passeerden een paardenwei met bijhorende droomhoeve en kwamen uiteindelijk aan bij een depressie in het landschap, alwaar een kleine gids in spee aanstalten maakte om aan haar uitleg te beginnen.

Althans gidsen dat dachten we. Veel uitleg over de wadi en het ponton kregen we niet. Het ponton werd een speeleiland, het wandelpad een danszaal en de vijveroevers een behendigheidsparcour.

Tot we bij een meerstammige wilg kwamen. Het kabouterhuisje in papa’s hoofd, de boomhut in mama’s hoofd, een oneindige speeltuin in de kinderen hun gedachten…of hoe engeltjes, bengeltjes worden.

Het lumineuze idee om een fotoshoot te doen in de boom, een prachtige locatie, bleek achteraf niet zo’n goed idee gezien de kinderen weigerden, ik vertel goed, weigerden de boom te verlaten. Uithalen en doorstappen werd door de kinderen begrepen als het startsignaal van een huilconcert en een zitstaking op de weg. Als ouder leer je op zo’n moment dat je meer kans hebt om de steen naast je kind te doen bewegen dat je kind zelf.

Plan B. van Bauwens ==> op de schouders laden en afleiding zoeken. Die vonden we in de rust van het vogelspottershuisje en even later op de uitgebreide speeltuin waar de kinderen zich uitleefden tot het tijd was om naar huis te gaan. Het speelbos waar we de eerste wilgengangen van zagen konden we niet meer doen en zijn een uitnodiging om later nog eens terug te komen naar Bergelen en zijn 60 hectare natuur met speelelementen.