Dag 4 – Öland

Na een uitgebreid ontbijt (t is te zeggen uitgebreide insectenzoektocht en kleurboek pret, helaas iets minder cornflakes en brood… kieskeurige kinderen 🤦🏼‍♀️) trokken we richting Öland. De rit splitsten we op in meerdere delen om het voor de kids leuk te houden.

Eerste stop: Kristianstad Vattenriket. Hier pauzeerden we aan een natuurgebiedje. Niet heel groot maar eentje met een imposant architecturaal gebouw dat Christoph uiteraard langs alle kanten wilde fotograferen. We liepen er wat rond toen een gids ons vroeg of we toevallig niet een halfuurtje mee wilden op hun wandeling. En zo volgden we Linus en zijn collega op zoektocht naar vogels, insekten en slakken. Wonderbaarlijk kon Christoph ook het merendeel van de uitleg snappen en is t dus nog maar eens bewezen dat veel woorden in t Nederlands en Zweeds echt wel op elkaar lijken. We leerden over hoe vogels zich verstoppen, hoe je aan de bek kan herkennen wat een beest eet en we leerden een grappig vogeltje kennen dat een nest maakt op Y splitsingen van een takje, een nest dat zo warm is dat de papa zodra t ei gelegd is geen taak meer heeft en verder kan gaan boemelen 🤣. Maar, hetgeen dat onze kids ongetwijfeld t meeste bijblijft is hoe je slakken kan doen ontwaken met wat water…

We lieten het broeihete Naturum een uurtje later achter ons en reden verder in de richting van Öland. Toen Lia haar biologische klok riep dat t tijd was voor een pauzeke, stopten we op goed geluk in Mörrum. We vonden snel een supermarkt voor wat brood (en ijsjes voor onze diepvries!) en besloten te picknicken aan de zalmtrappen…

Nadien reden we in 1 trek door naar Öland. Zalig stil in de auto met 2 slapende kids en 1 niet-snurkende papa. Ik zocht een goede radiopost en sjeezen maar (relatief met banen waar een mobilhome 80/u haalt)

Eigenlijk hadden we dit deel niet echt voorbereid dus we besloten zodra we de 6km lange brug van Kalmar richting t eiland overgestoken waren, om halt te houden aan t toeristische kantoor. De meisjes smulden hun beloofde ijsjes (tot de giga lolly’s in twee braken en pardoes op de grond vielen – het lach hoogtepunt van de dag volgens Ava omdat Lia’s ijsje luttele momenten nadat Lia haar uitlachte ook volgde) en we verzamelden wat info van t eiland… oke, dus een pak meer te doen dan “het kasteel” dat we kenden.

We besloten eerst naar t zuiden van t eiland te trekken. Even leek dat een slecht plan want t eerste stadje waar de door reden zat stampvol toeristen, maar daarna kwamen we aan de viewpoints max 3 andere auto’s tegen dus helemaal niet druk hier!

We vonden een soort van opdrachtenboek voor kleuters en de kids waren er van overtuigd dat we gouden munten moeten verzamelen door opdrachten. Dus wij stopten aan de viewpoints en zij vinkten flink af! Wederom geen gezeur voor ipad (dag 3 zonder al!).

Stop 1: Karlevistenen was een grote steen met een gedicht uit de tijd dat de bomen nog spraken.

Stop 2 kwam met een extra uitdaging toen bleek dat de Mysinge hög grafheuvel gebruikt wordt als schapenwei en wij dwars door de kudde moesten… maar alles voor de zoektocht eh 😉

Stop 3 was voor mij part de mooiste: Gettlinge Grävfelt… Molens, stenen en 2 uitgelaten kids die door t veld holden van molen naar molen. Uiteraad weer poserend 🙈.

Stop 4 deden we gans in t Zuiden: Ottenby Naturreservat. We wilden eigenlijk in dit stukje natuurgebied kamperen maar overal stonden borden dat t verboden was dus konden enkel de vuurtoren Långe Jan en de talrijke vogels bezoeken.

De zoektocht naar een ideale kampeerplek was eindigde minder idyllisch dan verwacht na prachtige wildkampeerplekken met sanitair bij t begin van de route, maar Christoph zijn varkenshaasje met stroganoff saus maakte veel goed (leve vacuum vlees in de vriezer en Hello Fresh receptkaarten). We staan nu helemaal alleen op een parkeerplaatsje niet ver van Ektorp waar we morgen een fort willen bezoeken.

Nadien epic fail om 2 kids in de douche te stoppen. Lia spoot een halve shampoobus leeg en brulde nadien van pikkende ogen terwijl ik t laatste warm water en mn geduld zag verdwijnen. Een dweilbeurt later snurkende kids en een mama en papa die er ook maar snel inkropen!

Torwoud (Torhout)

Kort verslag en pleidooi voor reservekleren!

Torwoud prijkte al weken bovenaan mijn/onze wishlist. Niet super dichtbij voor ons dus we kozen een lange zondag zonder plannen.

De rit was idyllish (lees een traktor voor ons die 20min lang exact dezelfde smalle weg nam), de parkeerplaats bleek niet op t gps adres… goeie start dus. Maar bon rond 11u stonden wij aardig ingeduffeld klaar voor onze wandeling: Kids met dikke skikousen en meerdere truien onder hun Ducksday pakje, heerlijk warme laarsjes, koekjes en lekkers in onze jaszakken. Helemaal klaar voor een giga avontuur…

“Lief, eerst de wandeling zeker?” “Nee Christoph pakt eerst t speelbos. Lia heeft niet veel geslapen vannacht en ze gaat straks in de draagzak willen, dus laat ons eerst naar t speelbos gaan dan heeft ze dat toch meegepikt…”

{ note to self } Hij zou na 9 jaar toch moeten weten dat ie af en toe beter zijn goesting kan doordrijven…

Het speelbos startte veelbelovend en is zeker de moeite als het weer warmer weer wordt. Een beetje in de vibes van het Ijzerboomgaard waterparcours in Diksmuide, alleen kleiner. Duidelijk een goed studiebureau in de regio als t gaat over groenruimte inrichten! Waarom verzinnen zo iets niet in Waregem? Wacht, ken ik daar geen diensthoofd ofzo? 🤣

Het water zat onder een zalig ijslaagje, eenden kwetterden en van de vele wandelaars die de parking deed vermoeden, was er niet zoveel te merken…

Ons oog viel al snel op de kids een beetje verderop die door t water liepen. Die ervaring wilden we uiteraard ook! Het houten pad lag amper enkelen cm onder water maar dat was uiteraard geen probleem voor onze laarzen en ducksdays!

Terwijl Lia en Christoph meteen richting t water snelden, visten Ava en ik enkele ijsstukken uit het water op. Toch prachtig hoe kids over iets stoms als een brok ijs verwonderd kunnen zijn!

Het houten pad staat normaal niet onder water, maar de regen van gisteren toverde blijkbaar een nieuwe attractie tevoren. Wat jammer dat Lia niet echt meewerkte voor de topfoto. Ik was ook net iets te bezorgd gezien ik geen idee had hoe diep de plas was. Soit, we wandelden naar de overkant en spletsten er op los!

De kids wilden meteen het vervolg van t speelbos verkennen. Ze spurtten als een pijk uit een boog naar de klimtoren. THE END.

Ja je leest het goed, THE END… amper 20min na aankomst gleed Lia face forward uit op een stuk ijs in een modderige plas, viel ze zo dat het water haar mouwen en laarzen binnensijpelde. En bij 1gr verder wandelen met kletsnatte tenu was niet verstandig.

Een extra jas en 3 fleece dekens zijn helaas geen broek en sokken… moeder noteert nu alvast dat geen reservekleren meepakken een domme stoeme dwaze beginnersfout is!

Maar Torwoud, we ll back!

Parkeren: Domein Groenhove

Tips: reservekleren! Veel reserve! Als in voor elk kind en uzelf voor t geval ge een kind moet gaan rescuen na een moddergevecht met een plas 🤪

Hoge Mouw (Kasterlee)

Remember dat ik een tijdje geleden hier vertelde over ons Kersttripje naar de Kempen? Wel, hierbij eindelijk het vervolg van dat mama-dochtertripje.

Dag 2 in de kempen zag er veelbelovend uit. Wekkers om 6.30, netjes ontbeten, warme kleren aan (gelukkig was alles droog na een nachtje bij zowat elke chauffage in het huis), warme douche voor la mama…. just nog eventjes de warme chocomelk maken en de kids auto-klaar maken… eventjes buienradar checken en Stefanie laten weten dat t droog gaat blijven en… ERROR ERROR…Oooo help die melk kookt over! En newsflash met een pot overkokende melk door de keuken hollen is echt garantie voor een giga opkuisfeest… daartegen was de doos Nesquik van de trap opkuisen echt een peulenschil… 🙄

Na een grondige poetsbeurt, zwierde ik ein-de-lijk de grote thermos met mogelijks toch een beetje aangebrand ruikende warme melk van poging 2 en een kletske nesquik (de overschot na Lia haar trapinauguratie) in de auto. Kindjes snel een laatste toiletstop, vuile schoenen aan aan de voordeur om te verhinderen dat er een ganse schoonmaakploeg moddervoetsporen moet dweilen en hupsakee off we go. Again ERROR ERROR

Als eerste bracht ik Ava naar de auto. Net op dat moment besloot kleine bandiet Lia de voordeur dicht te smijten. En je raadt t al de huissleutels zaten uiteraard netjes langs de binnenkant op de deur. Owboy opdracht van de dag werd ineens een 2,5 jarige uitleggen hoe ze een draaiklink moest openen. ERROR ERROR… Lia ging liever op wandel in het huis, vond het alarmbakje veel interessanter dan de klink & ze kroop op de trap om daar uit het grote trapraam terug te wuiven naar rustige/kordate/boze/gillende/gefrustreerde/ (kies zelf het meest toepasselijke woord) mama.

Soit na 15min roepen tegen dovemansoren, besloot ik dan toch maar m’n ouders aan zee (wakker?) te bellen… Uiteraard was een emergency key de enige manier om de deugeniet-kleuter weer herenigd te krijgen met het gezag. Het backup plan van haar richting het rolluik knopje te lokken mislukte immers ook al (Had m’n preek van die ochtend om niet te spelen met dat bakje dan toch indruk gemaakt zeg, deju toch)

Gelukkig kwam een kwartiertje later een reddende engel met de reservesleutel en werd t wachten wat verzacht door animo van Stefanie en haar 4 bengels die duidelijk wel correct en zonder hindernissenparcours de deur uit geraakt waren.

Soms vraag ik me echt af hoe ze dat doet. Ik zweer u die vrouw heeft een superwoman cape. Ze runt een huishouden waar ge letterlijk van vloer kunt eten (volgens mij durft haar jongste kanjer dat ook wel zeer letterlijk te nemen af en toe), is een businessvrouw met haar eigen webshop in preloved kinderkleren (check zeker eens De Kleine Kapstok voor prachtige pareltjes) , zit in t schoolbestuur, ze sport ter voorbereiding van een halve marathon, ze kookt lekker vers en gezond en heeft bijvoorbeeld al een 3gangen menu klaarstaan om 10u s ochtends als ik amper aan de dag gestart ben, is communicatiecentrum van dienst voor al haar vriendinnen die even over hun vent willen zeuren (eeuwige dankbaarheid en als advocate heeft ze zwijgplicht ofzoiets :p) …. En, zij slaagt die er dus wél in om 4 aangeklede kinderen het huis uit te krijgen en wandeldeadlines te halen zonder een home-alone scene 🤔 Ik doe dan nu een diepe buiging voor mijn busmaatje van weleer. Die 25jaar dat we elkaar kennen, dat vieren wij uiteraard zonder kids/vent zodra die Corona shizzel hier over is.

Terug naar de orde van de dag: Na het “bevrijden” van Lia, reden we eindelijk naar Kasterlee. Ik kende Kasterlee al wel een beetje van Herfstontmoeting met de scouts & een biologie uitstap in het middelbaar, maar de Hoge Mouw had ik nog nooit verkend…. enkel gespot op de instagram van Roadtripsmetkids en de facebookgroep van “Wandelen met kinderen” die sinds corona best veel mensen op weg zet met inspiratie.

We besloten enkel de wandeling van de slapende reus te doen aangezien er in de namiddag nog andere plannen waren voor een deel van Stefanie’s kroost. En 7km leek ons dan voor de kleinste stappertjes wat optimistisch dus het kabouterbos lieten we voor wat het was.

De wandeling die we volgden (of toch poging toe deden) kan je makkelijk terugvinden op de site van Provincie Antwerpen of gemeente Kasterlee. Alleen, zo bleek in het bos… lopen er daar veel wandelingen door elkaar (ook eentje met super tof ingelezen verhalen die we toevallig tegenkwamen aan het speelbos bij de start). De plakkaatjes die wij dachten te moeten volgen, leidden ons wel tot aan de slapende reus… maar…. niet terug naar de auto…. We zaten dus alsnog ruim over de 7km in een dolle poging om zelf de weg terug te vinden. Maar, Ava stapte als een pro terwijl ze beurtelings met elk van de meisjes “ik zie ik zie wat jij niet ziet” speelde & Lia liet zich gewillig dragen door la Mama dus genoot ook met volle teugen van onze uitstap… zelfs toen mama op een klein paniek momentje wild in alle richtingen begon te crossen toen Gust de pist in was omdat hij vond dat het te lang duurde dat de mama’s de weg aan het uitdokteren waren op de stapkaart… Ik zweer het u, amper 2 jaar en hij stapte de volle 7 km, croste met zijn loopfiets in alle richtingen en deed dan nog eens sidetracks om zich te verstoppen… de “stappersheld van de dag” medaille had hij meer dan verdiend!

Moe van die extra lange wandeling, maar toch nog mooi binnen tijd kwamen we terug aan de auto. De (verbrandde?) chocomelk lieten we voor wat hij was en we crosten huiswaarts… ik hoef u niet te zeggen zeker dat het die 30min op de achterbank zalig muisstil was? #uitgeput

En toch, toch gingen we in de namiddag nog voor een nieuw avontuur. Geloof het of niet, onze meisjes waren eigenlijk nog nooit echt in een echt zwembad gaan zwemmen. Hot springs, rivieren, opblaaszwembadjes you name it maar het zwembad (van Westerlo) was onontgonnen terrein… Dankzij Stefanie en de namiddagcrew, kunnen we ook dat van ons lijstje schrappen nu. Want waar andere steden enkel baantjes trekken aanbieden, is boeregat Westerlo wél de place to be om te zwemmen met kids. Buiten ons was er nog 1 papa met 3 dochters en that’s it dus ongeveer 2/3 kids per zwembad… niet slecht eh zo een bijna-privé sessie als kennismaking…. enkel de briefing vooraf had beter gekund. Enkele voorbeelden: 1) omwille van corona passeer je bij t binnengaan enkel een familiekleedkamer & volgens mijn meiden was t dan ook doodnormaal dat ze putteke winter in hun badpak oma’s huis zouden buitenlopen “naar het zwembad”… dat je niet zomaar in badpak in de autostoel kon, was toch eigenlijk niet echt niet waar? 2) zelfs buiten wachten tot ons zwemuurtje startte, moest volgens Lia mét bandjes aan, want als we gaan zwemmen moeten we zwembandjes nietwaar? Ik vreesde even dat ze dachten dat de gracht rond het gebouw het zwembad was, maar bon… ook dat kwam goed!

Zalig middag, oververmoeide kleuters… dus ook de avond was echt dolle pret… #teamikwilnietslapen.

Tip: zoek dus op voorhand op welke wandeling je liefst wil doen. Combineer idealiter de slapende reus nog met de kabouterwandeling. Wij parkeerden aan de Holle Weg (zie kaartje) en dan moet je dus de rode bordjes met de eikel of het blaadje volgen voor de wandeling van 3,7 km. Parkeer je aan de Kabouterberg dan volg je normaal gezien de blauwe bordjes met de kever of het bloempje. Deze wandeling is 3,4 km.

Meer weten over hoe de provincie het gebied tot stand bracht (iets wat Christoph altijd reuze interessant vindt… neem hier een kijkje)

Sterrebos (Roeselare)

Vanochtend was het hele land nog steeds in een wit laagje ondergedompeld toen Ava besloot dat het tijd was om op te staan. Na een rollenspel op de zetel beneden – waarbij mama heel geloofwaardig de slapende baby speelde – werd papa opgetrommeld in een poging om krokante pistolekes te versieren bij de bakker — newsflash, in de kempen zijn er dus ook voor mensen die na 9u arriveren nog pistolekes met een krokant korstje. En daar is dat niet zo een “ik kan er ene mee doodkloppen” steenoven gebakken gedrocht of een “mijn baby zonder tanden wilt ook een pistoleke eten” moushy wannabe-langgerekt geval. Kempische bakkers rep u naar hier!Beveren-Leie is een goudmijn voor jullie delicatessen) .

Rond 10u schoot het gezin in een stroomversnelling: werden skisokken, ducksdaypakjes en thermossen bovengehaald en rond iets na 11u (een heel uur of wa? Euhm ja… stroomversnelling met 2 kleuters is relatief zeker 🤣) zaten we in de auto naar Roeselare.

Ava was duidelijk, zij wilde liefst gewoon thuis blijven vandaag en al he-le-maal niet stappen. Maar eenmaal we er dan waren was dat snel vergeten…. sneeuw, een bos en een belofte van een echt kasteel… hup, in 123 stonden ze ingeduffeld klaar voor vertrek!

We parkeerden ons op de parking van Provinciaal Domein Sterrebos. We hadden de wandeling niet echt mega goed opgezocht (hoeft ook niet want je kan perfect verschillende groenzones aan elkaar schakelen tot een lange wandeling, maar zo ver geraakten we vandaag zelfs niet 🧐). Er stond vrijwel meteen een infobord.

De meiden lezen altijd als eerste flink de pictogrammen. “mondmaskers aan”, “hoesten in je elleboog” en “niet te dicht bij elkaar wandelen” komen even vlot mee in de reeks als “honden aan de leiband”, “geen vuurtje” en “niet slapen in een tent”. Kids, ze zijn eigenlijk toch wel echt straffe rakkers!

We vonden meteen een hol van een diertje, een plas vol ijs die we even gingen pijlen en de laatste sneeuw rond het kasteel. Maar de echte vondst was volgens de kids toch wel de speeltuin gans voor hen alleen… jammer dat hier en daar t afval onder de sneeuw kwam uitpiepen. Want na ons eigen empirisch onderzoek kunnen we toch wel stellen dat dit provinciaal domein echt een ruim aanbod vuilbakken telde (in het bos wordt zelfs gesorteerd op de wandelpaden!). De speeltuin was een schot in de roos… en wat moet het daar aan de brasserie gezellig vertoeven zijn in de zomer!

Onze wandeling kronkelde verder langs het kasteel en terwijl onze kids hooligansgewijs de sneeuwmannen van andere kids wat plastische chirurgie gaven, genoten wij van de rust terwijl je hoogstens een waterkieken hoorde kraken door het laagje vijver-ijs. We kwamen vandaag af en toe wat joggers tegen maar toch was t vrij rustig in het park in vergelijking met Zwevegem vorig weekend…

Ondanks dat we vandaag geen verre wandeling deden, haalden we toch een dikke 2,5u een frisse neus, dronken we gezellig warme chocomelk op een bosbankje en maakten we plezier als gezinnetje! En dat is de wasmachine vol modderige natte kleren meer dan waard!

Orveytwandeling (Zwevegem)

Zondagochtend keek de strijk aanlokkelijk, maar de krakende vrieskou buiten nog aanlokkelijker! Dus we besloten onze kids snel (relatief bij kleuters eh) van 5 lagen dikke kleren te voorzien (leve oma die graag wollen truien breit), haalden de skisokken van vorig weekend nog eens boven & gingen voor een volledig nieuwe outdoor Ducksday tenu voor beide kids.

Ava vanaf nu te herkennen aan de blauwe streepjes en Lia doet de pre-loved rode blokjes van Ava voortaan aan… maar wel op haar eigen manier uiteraard. Zo hoort volgens haar bovenop de kap nog een muts van oma 😜

Christoph heeft in de keuken een steeds hoger wordend stapeltje prints liggen van wandelingen, krantenknipsels met tips (en andere rommel waar ik nu niet over ga uitwijden 🙈). We kozen voor 7km in de buurt van Moen en Zwevegem. Het printje van Natuurpunt zei “ oude spoorwegberm, vaarttaluds, een bos met shetlandpony’s en bosanemonen, kanaal Bossuit-Kortrijk”. De sectie “Toegankelijkheid en faciliteiten” vermeldde iets van honden aan de leiband (wat velen trouwens niet deden! Jammer want we zagen een haas en fazant dus het wildlife zou t zeker appreciëren). En verder waren wij dus vooral gefocused op onze kids zo snel mogelijk mee uit de deur te krijgen! Het feit dat er niet letterlijk stond dat het vlot toegankelijk was met een buggy, viel ons dus niet op!

Rond ongeveer 11u pikten wij t laatste parkeerplaatje in bij de start van de route.

Deju nog mensen hadden t zelfde idee of wat? Eigenlijk was onze route in vergelijking met ons weekendje sneeuw Ardennen vorige week een pak drukker. Toen kwamen we op 2dagen misschien 10 wandelaars tegen en vandaag echt 100 ofzo. Memo voor onszelf: knooppuntwandelingen zijn extra populair bij zondag-wandelaars die graag een frisse neus halen!

We startten de wandeling langs de oude spoorwegberm. De ene na de andere tegenligger keek bedenkelijk naar onze buggy en 1 koppel raadde ons gewoonweg af om verder te wandelen met onze pagadders vanwege de modder. Uiteraard waren we daardoor eens zo vastberaden. Ook als dat betekende dat we een veel te smal pad vol paaltjes in de giga modder moesten trotseren tot een nog smaller padje vol bobbels ergens op een mountainbikeroute. Ej wij zijn wel avonturiers eh 😂

De echte avonturiers vragen zich uiteraard af waarom wij de draagzakken niet meehadden. Wel 2 thermoskes warme chocomelk, een pak koekjes en 2 kids van elk 17kg. Geef toe, gij duwt dan toch ook liever een buggy dan dat hele gewicht op uw rug? Maar owboy…. had ik geweten waar we voorstonden, we hadden met veel plezier de draagzakken meegegritst! Ava stapte immers de volledige 7km uit en beurtelings ons patatje Lia had nog wel gelukt op momentje dat zij t moddervreten beu was!

De fietskar hield dapper vol (en zo wij ook met hier en daar al eens een moddervalpartij van een kleuter in aangepaste tenu.)

Na ongeveer een dik 1,5u ploeteren en ons eerste koekje, een wildplaspauze – waar ons meiden ondertussen zo pro in zijn dat ze ook totaal geen graten zien om temidden een stad te denken dat elke voortuin-boom dienst kan doen om eventjes beschut pipi te doen 🙀 – en veel gestap en gesleur later bereikten we t kanaal waar het tijd was voor onze warme chocomelk. Leve cécémel en enkele thermosjes!

Het stukje asfalt was welgekomen! En nadien was het hindernissengehalte ook een pak minder. Al misten we ergens een klein stukje – in een poging om een deel van de route af te snijden – en moest Christoph daardoor toch nog eens z’n bodybuilder-skills boven halen 🤷🏼‍♀️

Tot slot doken wij het Orveytbos in dat zo mogelijk nog populairder werd naarmate we verder door wandelden. De bosanemomen en shetlandpony’s waren uiteraard nergens te bekennen, maar we kwamen wel juf Ann tegen en een pak kindjes die de BLOB wandelzoektocht deden. Je merkte echt dat een pak bubbelende families daar afspraken voor een korte uitwaaipauze.

Bijna 4u later kwamen we met een duttende Lia (kwam die fietskar toch nog van pas!) en een trotse Ava (7km check!) moe, modderig maar voldaan weer aan de auto uit!

Parking: wij startten in Stationsstraat 116, Zwevegem waar ongeveer een 20tal autos konden staan, maar een pak mensen gebruikten de straten en bermen rond het Orveytbos als start. Ook mogelijk, je pikt in waar je wilt en vindt de houten knooppuntpalen vlot!

Route: wij downloadden het plannetje op de site van Natuurpunt en wandelden knooppunt 22-23-49-24-25-26-27-19-20-21 in een lus.

Tip: laarzen of hoge wandelschoenen geen overbodige luxe in de winter gezien de modder // verrekijker ook leuk. Wij konden een fazant spotten, een reiger en een haas. Maar er zitten ook een pak watervogels vermoedelijk (als je stille mede-wandelaars meebrengt)

De Warande (Heule)

Een iets andere kerst dan hoe we hem meestal doorbrengen… We doorkruisten in tegenstelling tot andere jaren niet het ganse land met een auto vol cadeaus en logeerspullen, maar moesten amper een kleine 10km afleggen naar onze bestemming van de dag… De Warande!

Tot we aankwamen, bleef het voor de 3 vrouwen van onze familieclan een echte verrassing waar we gedropt werden. En ik moet eerlijk zijn, toen we een blokje rond de ringshopping van Kuurne reden, dacht ik effe van “ow boy heeft den Bauwens weer iets van 16 bomen en een grasveld gevonden op google?” Het was duidelijk geen love at first sight toen we moesten parkeren pal tegen de R8 en er dan ook nog onvoorspelde regen uit de lucht gedruppeld kwam! Maar ineens was daar een regenboog… en ik verklap het nu al, het natuurspeelpark overtrof echt alle verwachtingen!

Snel gingen we op ontdekking en kwamen we aan de speeltuin zowaar een ander gezin uit Beveren-Leie tegen. Dat waren dan ook zo goed als de enige mensen met wie we de 8 hectares deelden tijdens kerstochtend.

De meisjes verkenden rustig maar al snel bleek dat we toch beter de ducksday pakjes uit de auto zouden halen want de speeltuin was gewoon te tof om enkel de droge dingen te inspecteren. Dus Christoph holde een rondje richting auto en na een valse start konden we dan echt op exploratietocht.

De meisjes konden daar echt naar hartelust ravotten. Lia verkocht in elk speelhuisje ijsjes, Ava verfijnde haar trampoline kunstjes en we oefenden op klauteren met zandhanden! Echt ooo-ve- ral gingen we onder luid enthousiast gegil piepen. De kindjes die hier de UIT-pas zomerkampen kunnen doen, zijn nogal gelukzakken zeg!

Na een klein incidentje waar de death ride Lia te slim af was (hence den tut op de rest van de foto’s) gingen we op exploratie in een super coole houten boomhut…

De meisjes geloofden niet helemaal dat ze weer veilig naar beneden geraakten en t wiebelde best wel een beetje maar we verlegden gezinsgrenzen! Al geef ik toe dat Lia naar beneden krijgen eerder een doorgeefoefening was… de pacha liet zich patattenzaksgewijs dienen…

Terwijl we ons kerstchocolaatje aten, maakten we een kip en geitje jaloers op een soort van inieminie kinderboerderij veldje dat we eveneens ontdekten verderop in t park! Er zijn daar trouwens ook gemeenschapsmoestuintjes en zelfs bijenkasten en volgens mij in de zomer ook bloemenweides en veel kleur!

Het park had ook een mini waterspeelzone! Na een korte vlottentocht kwamen we uit aan een zit arena met stadsbarbecues (hier zien ze ons tussen april en september zeker terug voor een barbecuetje met vrienden!).

Wat volgde waren steile glijbanen en peuters die nogal enthousiast naar beneden vlogen dankzij hun speelpakjes! Maar uiteraard altijd een responsible parent down hill om op te vangen…. tot…. tot er iemand t lumineuze idee kreeg om geflankeerd door beide dochters naar beneden te glijden… ha wat een mop. Mr Bauwens moest kiezen wie opvangen, koos Lia (die uiteindenlijk toch gans in de modder belandde) en ikzelf en Ava vlogen na de glijbaan poepwaarts nog even verder… Laat ons zeggen: moeder snapt nu waarom een reserveonderbroekske in den auto toch niet zo een dwaas plan is! Ja lachen met mn natte joggingbroek en slobberkont is toegelaten!

Nat, modderig, moe en voldaan keerden we bijna 2u spelen later huiswaarts met enkel een korte fotostop aan de grafitti aan de ingang.

Allee dat is stiekem niet helemaal correct, we deden ook nog eventjes een take away verderop de parking voor ons kerstmenu 🙈 Wat moet die mevrouw van de drive-in wel niet gedacht hebben….verwaaide modderige mensen, blote billen verstopt onder jassen en warme -door oma gebreide- mutsen als kinderpantoffeltjes gebruikt om doorweekte voetjes op te warmen! Maar hej de frietjes en burgers smaakten!

En vervolgens snel naar huis om cadeautjes uit te pakken en te zoomen met de Van Gaelens.

Kerstmis 2020 toch speciaal maken, wij kunnen dat 💪🏻

Meer info: https://www.kortrijk.be/warande/de-warande

Wijmelbroek (Deerlijk)

Onder het motto “beter laat dan nooit” een verslagje van een uitstapje dat we deden op 22/8/20

Totaal geïnfluenced door Yasmina en Lien (neem zeker ook een kijkje op hun account Roadtripsmetkids voor leuke uitstapjes) gingen wij op zoek naar de Wijmelaars. Potverdorie gaan die 2 uit Vlaams-Brabant ons nog eens effekes vertellen wat er hier in onze achtertuin ligt… Echt dus eh, hoe dikwijls komen wij wel niet in Deerlijk… maar echt nog noooooooooooooooit hadden wij van dit klein stukje Natuurpunt groen gehoord. Schande! Daar besloten wij dus verandering in te brengen…. dankzij de Instagram locatie bij hun foto gingen we op zoek… heel amateuristisch, yep, helemaal ons!

We stonden fout geparkeerd (shame on us met de auto, maar we hadden nog andere plannen achteraf) en stootten al meteen op een speeltuintje aan de jeugdlokalen waar we onze auto parkeerden. En dan zeggen onze kids niet nee. Ava was met geen stokken uit dat speelhuisje te halen. En Lia? Die deed gretig mee. 3X raden wie er eigenlijk het grootste kind op dat speelterreintje was… (tip kijk naar de foto met fluo groene goal).

Maar soit, dan het serieuzere werk… op zoek naar de start van onze wandeling… Meneer Bauwens had het weggetje gevonden hoor… we moesten volgens zijn gsm gewoon eventjes onder de haag doorglippen, maar gelukkig lukte dat he-le-maal daar aan die Chirolokalen…. euhm NOT! Aan onze poging tot rechtendoortocht lag het niet hoor… zelf Ava ging met haar sandalen dwars door de prikplanten, klaar voor het zoveelste zotte avontuur van haar ouders.

We moesten niet alleen slalommen tussen wat netels maar ook doorntjes en een mesthoop van een buurman die stiekem alles maar over zijn schutting kapte in “t boske van de Chiro”… Elk 1 kind op de arm en al gauw stonden we… geplakt tegen de schutting met blote benen vol netelbeten aan een doodlopend stukje water, nl. De Wijmelbeek… Het was te ver om onze kinderen over het water te zwieren en zelf te springen… Maar, in de verte konden we ze al spotten… De Wijmelaars!

We maakten rechtsomkeer, kochten de kids om met cakejes en Skittles uit de auto en hupsakee… 2e poging met eerst een stukje wandelen langs de verharde baan. Uiteindelijk dan toch de normale ingang gevonden… Het stukje natuur is best klein naar Kempische normen, maar hej… in een bizar jaar als 2020 appreciëren wij elke mini uitstap. In Wijmelbroek wordt de natuur hersteld zoals ze ooit geweest moet zijn in onze streek. Zo zie je bijvoorbeeld terug broeken opduiken (dankzij de extreme hitte wel zo goed als uitgedroogd), wordt er aan maaibeheer gedaan (tof toch zo een pad door het gras), introduceert men weer meer “wildlife” door insectenhotelletjes en fruitbomen etc. Wij hadden geluk en konden zelfs een egel spotten! Of dat dat overdag in die hitte een goed teken was, laat ik dan eventjes in het midden… de kids vonden het wel spannend. We trokken wat foto’s vanop afstand en lieten hem dan snel gerust voor de honden & baasjes die samen met ons het parkje verkenden er lucht van kregen…

We kwamen uiteraard ook om de beelden in het water te zien, die fameuze kunstexpo met keramieken hoofden die deze zomer als extra trekpleister mensen hierheen lokt. Totaal in 2020 modus aangepast mét mondmaskertje. Onze kids vonden vooral de houten muur met doorkijkgaten interessant en besloten al gauw op verkenning te gaan rond het waterpoeltje. Boomhangen en eenden spotten werd minstens even interessant bevonden als de kunst.

Op zich een toffe korte uitstap. Je kan ook podcasts beluisteren dankzij QR codes op de bankjes bijvoorbeeld. Ideaal voor een zomerse picknick met wat vrienden misschien zelfs… wie weet, ooit weer.

Meer info: neem een kijkje op Natuurpunt. Parkeren doe je best in Pieter Jan Renierstraat (Deerlijk) ipv aan de lokalen van Chiro Joeki in de Kardinaal Cardijnlaan. Tenzij je natuurlijk ook wilt goalhangen en spelen op het speelpleintje voor/na. Kijk gerust ook eens op de local guide account van Christoph!

Beste moment: april-oktober: Tegen ergens eind oktober worden de Wijmelaars uit het water gehaald voor een grondige poetsbeurt en winterslaap. Je zoekt dus best eventjes op de social media van Keramiekatelier Terra wanneer ze in de lente teruggeplaatst worden…

Extra tip: Als je nadien zin krijgt in iets lekkers, het is een beetje verder weg, maar voor ons is Deerlijk een goed excuus om de kleine doorsteek te maken naar Mokka en Meer iets verder richting Sint Lodewijks. Ik ben er zeker van dat Miek en haar team je -zodra ze weer mogen- met open ogen ontvangen! En believe me, die pannenkoeken, wafels en homemade limonade zijn de 4à5km (en oké ook 1 brug die al fietsend echt puffen is…) méééééeer dan waard

Wistjedatje: Voor de aanleg van dit park, bestond het gebied uit een aantal vochtige moerasachtige weiden, ook wel eens “broeken” genoemd. Langs de Wijmelbeek, die ontspringt in dit gebied was er veel opslag van wilgentwijgen of “wijmen”. Hieruit kan de historische achtergrond van de naam Wijmelbroek afgeleid
worden.

Mandelhoek Ingelmunster (Niet Provinciedomein Wallemote-Wolvenhof – Izegem)

zo 22 nov. 2020 – door papa Christoph

  • Het kanaal Roeselare-Leie loopt dwars door Ingelmunster. Parallel met het kanaal kronkelt de oude Mandel. Die twee waterlopen vormen de ruggengraat waarlangs de groene long van Ingelmunster zich heeft ontwikkeld.
  • Natuurreservaat
  • Scheet groot (<10ha)

Vandaag zondag stond Provinciedomein Wallemote- Wolvenhof in Izegem op de planning. Een last minute beslissing omdat we zaterdag het bord passeerden langst de N36 toen we richting Nieuwpoort reden voor een zaterdagje motregen zee. Geënthousiasmeerd door de hemels blauwe lucht tijdens de rit richting zee contacteerden we nog een bevriend koppel om zondagnamiddag Coronaproof te gaan wandelen. Gefixed!

Zondagochtend echter na een dagje uitWAAAAIEN aan zee verliep de communicatie ten huize Bauwens wat…. stroef … laat ons zeggen. Toen om 10uur geopperd werd dat de kinderen aangekleed moesten worden, had ik met mijn slaapcoach inhaal-diepe zucht-oefeningen want de kinderen houden me wakker s’nachts, een lang vergeten (ik), niet vergeten (zij), opmerking om nog na 11 uur te vertrekken om te gaan stappen (?!), aangewakkerd.

Kinderen in #ducksday tenue inclusief de zelfgemaakte wollen mutsen van de trouwma, en Tine stonden klaar toen eigenste eigen gedoucht en opgeschoond de trap af kwam. Klaar om te vertrekken?!

Provinciedomein Wallemote – Wwolvenhof kon niet want daar gingen we ’s middags al naar toe samen met de wandelvrienden. Zoekterm ‘natuurpunt’ in de google maps en hopla ‘groene long Ingelmunster – de Mandelhoek’ we komen eraan!

Na 20 minuten rijden probeert de ‘keer-om’ dame van de gps me alsnog te overtuigen om richting ‘in’ het water te rijden en niet over de recente (= in de niet-geupdate gps afwezige) brug te rijden.

Yes! Leve het Seine-Schelde project van de Vlaamse Waterweg.

Een papa-ingenieurs- momentje wanneer (i) je kinderen vol bewondering de constructie aanschouwen (ii) je beseft dat de werken nog niet klaar zijn en die bengels er eigenlijk nog niet op mogen maar (iii) je toch toestaat dat ze voorbij de nadar kruipen als ze “ik wil naar boven” smeken met puppy-eyes om vervolgens een dansje te doen op de treden, van wat echt wel een mooie publieke trap genoemd mag worden. (iv) Ze laten schuiven in hun pakje dat 100% vuil mag worden … (moeder vult even aan… dat heeft niets met ingenieurs momentje te maken, vooral met vader die de was niet doet!)

Ze zeggen dat het moeilijkste van een wandeling altijd de start is…

Na het afdalen van de brugtrappen vonden we het knuffelcontact flexibel paaltje dat de start van de wandeling aanduidt.

Mandelhoek, hier zijn we. Eindelijk gestart met wandelen… kilometers vreten! Maar eerst… Lia ingespen want die wil niet bewegen, letterlijk in zitstaking en zelfs niet om te kopen met koekjes. Mama hier blijven… 17 kilo op de rug later… knibbbel knabbel knuisje… wie knabbelt er aan ons… Boem! De volkstuintjes van Ingelmunster op nog geen 20 meter voorbij de start van het parcours.

Na 4 rondjes heeft mama ons ingehaald en toont onze gids in wording Ava de vreugde van het poortljeppen (copyright). Ze zeggen dat de start het moeilijkste is. Ik zou willen zeggen dat de eerste 100 meter de moeilijkste zijn …

Maar eigenlijk werden de grote inspanningen pas geleverd toen we aan …

… de 200 meter waren. Op dat punt kwamen we de sporttoestellen van Ingelmunster in de publieke ruimte tegen en een troostvijver (+). Bij het bordje 500m werd duidelijk dat de Mandelhoek niet echt een hoek was. En ook niet echt in een lus liep, maar eigenlijk gewoon 700m rechtdoor…

..en 700m terug bleek… . Tijd voor KSA-leider papa en Scouts-leidster mama om opdrachten te verzinnen (knuffel een boom, klim over en onder een bank, …) voor ons oudste dochter. (Pacha Lia laat haar ondertussen gewillig ronddragen als prinses Cleopatra VII in de Romeinse tijd op papa olifant).

Een rustplek ingericht door Natuurpunt later…

waren we terug aan taverne ‘De fagot’ die met de fly-overbrug een attractie voor de deur kreeg en terug aan de wagen. De stappenteller klokte af op 1500m, de klok op 13u.

Het was misschien niet de langste wandeling of de best voorbereidde. En het was al zeker niet de droogste, maar naast de zoekterm provinciale domeinen en natuurpunt staat vanaf nu ook de Seine-Scheldeprojecten tussen de zoektermen om te gaan wandelen in eigen regio.

En o ja. Provinciedomein Wallemote- Wolvenhof in Izegem, …, ja dat komt later aan de beurt. De middagwandeling hebben we vervangen door pannenkoeken eten …