Soms als Christoph dingen vindt op internet die hij wel eens wilt bezoeken tijdens onze reis, draai ik met mn ogen… Zo stopten we 3j geleden in Noorwegen meermaals bij een “ingenieuze brug” en deden we de langste tunnel van meer dan 40 km zelfs 2keer…. Maar vandaag had ie een goeieke te pakken en zakten wij af naar de micronatie Ladonia.
Nimis is een constructie gemaakt van ondertussen meer dan 70ton drijfhout/nagels waaraan Lars Vilks in 1980 startte. Het duurde 2jaar voor de overheid het in t snotje had…want daar wringt nu net t schoentje. Eigenlijk staat zijn kunstwerk in Kullabergs natuurreservaat. Jarenlange procedures en dwangsommen volgden… maar dat maakte alleen maar dat de constructie NOG meer torens en gangen bijkreeg en een ware trekpleister werd… Vilks werkt er nog steeds onverwoestbaar aan verder.
Wij deden met de kids ongeveer 1u15 over de afdaling tussen boomwortels en rotsen. Maar t was t allemaal waard! Het is echt alsof je ergens op een onbewoond eiland aanmeert en een dorp aantreft… heeeel indrukwekkend zowel voor kinderen -die gewoon een grote speeltuin zien- als volwassenen.
Hoewel het nergens bewegwijzerd is, weten de meesten zich toch vlot een weg te banen door t bos dankzij de gele N graffiti letters op bomen onderweg. En mispak u niet zoals ik deed toen de gps aangaf dat t maar een kort stukje was vanop de parking… het is wel degelijk een “neem wat water en deftige wandelschoenen mee” hike. De draagzak had misschien ook handig geweest voor de terugweg want toen waren de kids doodop.
Nimis is best wel toeristisch dus reken genoeg tijd als je graag foto’s wilt maken onderweg zonder de kids van een andere familie die uit de toren zwaaien naar jou of de puffende bompa die zijn zweet afkuist met zijn hemd ergens in de linker onderhoek van uw meestershot.
Iets verderop staat Arx. Wat t is, was of moet voorstellen is een beetje een mysterie. Het enige dat geweten is, is dat ook hier Lars Vilks aan t werk was, ditmaal met steen ipv hout. Respect wel want de cementzakjes zijn dus allemaal in zijn rugzak tot hier gesleept… en ik vond de bergaf zonder 10kg cement extra al spannend soms 🤪
Om aan alle juridische rompslomp te ontsnappen, richtte Vilks in 1996 de micronatie Ladonia op met ondertussen reeds 17.000 inwoners (vooral nomadische sympathisanten van zijn controversiële kunst die zich dus volgens hem niet in t reservaat maar in zijn micronatie bevindt). Dus vandaag waren wij eventjes buiten Zweden zeg, of niet 🤷🏼♀️
We wilden op de terugweg de kids graag belonen aan t cafétje maar ondanks lunchtijd was t nog steeds niet open. Ondertussen was t wel heel hard aan t gieten, dus iets gaan eten in Mölle leek ons (en alle andere Nimis toeristen) het beste plan…
We zwierden onze mobilhome af op een gratis parking net voor het dorpje en stapten tussen 2 regenbuien het kuststadje in. Kieskeurig moest je hier niet zijn. De vele foodtrucks hadden geen overdekt terras dus met knorrende buikjes eindigden we in t enige restaurantje met plaats… Systorna på piren
De fish en chips was meer dan verdiend, de kids sloeberden voor t eerst in hun leven van een blikje appelsiensap & ik verkocht Christoph een warmgerookte zalm die ijskoud op zn bord belandde 🙈
We liepen door de never-ending zondvloed terug naar de mobilhome terwijl we alle liedjes zongen over regen die we maar kenden. Meteen droge kleren aan en richting het Naturum van Kullabergs Naturreservat en de vuurtoren.
Christoph stuurde ik alvast voorop terwijl ik een staaltje niet zo opvoedkundig gegil moest bovenhalen om de kids überhaupt in hun regenpakjes uit de mobilhome te krijgen.
Het naturum was in vergelijking klein met wat we eerder zagen, maar toekomstige bezoekers moeten toch eens opzoeken hoe t daar zit met die dolfijn safari’s. Dat zag er leuk uit maar helaas voor ons allemaal afgelast wegens de storm en regen. Dan maar een ijsje en fika!
Uiteraard had Christoph al opnieuw een uitdaging op t oog… De Lahibia grottan. Een relatief korte wandeling van aan de vuurtorem, maar wel super steil naar beneden tot aan de grot.
We splitsten in team rood & team blauw en namen elk 1 kind aan het touw mee naar beneden. Er was maar 1 regel voor de kids… niet loslaten! Dankzij onze goede stapschoenen ging t relatief vlot (al was ik stiekem toch blij dat ik Lia zonder kleerscheuren beneden kreeg)
De kids hadden weinig zin om te poseren voor mijn fotoshoot en Lia sopte haar stapschoenen in de zee… dus na een dik halfuurtje gingen de 2 teams weer samen op pad naar boven toen t lichtjes begon te miezeren. Lia werkte minder mee dus Christoph besloot haar dan maar als een muilezel naar boven te sleuren nadat hij eerst Ava naar boven geleid had.
We lieten Christoph eventjes alleen de Silver grottan opzoeken. De meisjes hadden wat rustig spelen in de mobilhome wel verdiend. Je merkt meteen wanneer ze echt moe zijn. Driftkikker Ava en overactieve Lia wilden samen spelen maar liefst toch wel elk met een ander gezelschapspelletje. 🤷🏼♀️
Zodra we van t park wegreden richting Höganås om onze mobilhome refill te fixen, viel Lia boenk in slaap. Ava mocht wat ipad kijken en hielp met het water vullen. We besloten niet te blijven op de ongezellige asfaltparking (N 56° 12′ 3″ E 12° 32′ 41″) Met een volle tank water en een lege WC en afvalwaterbak zijn er immers een pak leukere plekken!
We zijn niet van de domsten dus gingen wildkamperen in Domsten 😜. We gingen met de meisjes nog eventjes “zandkastelen” maken (om 1 of andere manier vond Ava t dan geen wandelen 🙈)
En tot slot kropen we doodmoe ons bedje in! Eventjes werd t spannend toen het koppel in de andere mobilhome begon te smijten met deuren (?) en luid aan t ruzie maken was, maar gelukkig was dat snel gepasseerd en bleven ze koest de rest van de nacht! Foei. Wat een manieren 🙈
Overnachting: N 56° 7′ 33″ E 12° 36′ 2″ Een grote parking onder de bomen en op een boogscheut van t strand. Super nieuw sanitair en zelfs een gezellige vuurput zodra je t aanpalend stukje natuur binnenwandelt.
Awaytodayblog 