Reizen met kids – Awaytodayblog

Grand Canyon, Marble Canyon en pootje baden in de Colorado rivier

29/05/202205/06/2022Geplaatst in Roadtrip, USAGetagd Mobilhome avontuur, Reizen met kids, Roadtrip, USA, Wandelen met kidsEen reactie plaatsen

Dag 25

Spontane dag vandaag…

We gingen NIET naar de Grand Canyon deze reis… ik herhaal we gingen NIET. Onthou dat voor later deze parlee 😆

Opgestaan op onze wildkampeerplek en langs een paar viewpoints maakten we onze weg richting eerstvolgende grotere stad Page waar we ergens de komende dagen moeten arriveren…

We deden best een interessant tussenstopje aan de LeFevre Overlook. Daar kan je namelijk alle verschillende aardlagen aanschouwen van de “Grand Staircase” en linken aan de parken die we al bezochten. Elk park met zn bijhorende kenmerkende aardlaagkleur om t eventjes in niet geologie-proof bewoording te expliqueren 🙈

Rond 10u ging het dan van “oh kijk een bord naar de North Rim van de Grand Canyon, zullen we dat doen?” We hoorden eerder dat 90% van de toeristen de zuidkant doen en slechts 10% de noordelijke kant. Alleen, op Labour Day weekend wanneer iedereen verlengd weekend heeft, was dat vermoedelijk niet ons beste plan. Bovendien bleek het toen we aankwamen MEEEEGAAAAA te waaien.

We gingen eerst langs de rangers voor de junior boekjes en de souvernirwinkel voor de muntjes die de kids verzamelen. Daarna het “Bright Angel Point” viewpoint net achter de Grand Canyon lodge. Waaien waaien waaien dat dat deed. Ava was bang dat de buggy in de canyon ging totteren & ik dat Lia ging struikelen ofzo en foetsjie was. Heel ontspannen was t dus niet bepaald. Waaiend zand in uw ogen en langs uw bruingebrande benen schurend… allee, beetje anders dan ik me had ingebeeld toen we ettelijke mijlen eerder dat bord over de Grand Canyon tegengekomen waren. De meisjes vonden t vooral niet eerlijk dat ze geen rivier zagen, want die had ik immers beloofd in de kloof… ze snapten er niks van… al die weg voor wind en bomen?

Uiteindelijk verspilden we dus wel wat tijd met weg te waaien op dat ene kleine stukje wandeling met zicht op de canyon wanden. We gingen lunchen in t bistrotje. Chili van eland voor meneer, pulled pork sandwich voor mevrouw en de kids genoten wederom van een hotdog… 2x raden welke sloeber er ons nog een 2e lospeuterde met haar puppy eyes 😂

Toen we aan de scenic drive op de Cape Royal Road wilden beginnen (die tot 30ft mocht volgens de kaart van het park), stond er een verkeersbord dat t maar toegestaan was tot 22ft. Lap, onze camper is 23ft lang… Lang verhaal kort, ons bezoek aan de North Rim was euhm… kort…

Nog een paar viewpoints buiten t park met telkens die machtige Vermillion Cliffs in de verte. Een interessant gesprek met een Mormoon die uitgezonden was naar België 40j geleden en nog perfect Nederlands sprak (!) en dan richting de Cliff Dwellers om met de kids kiekeboe te spelen in de huisjes.

Cliff Dwellers zijn rotsen die bijna om omvallen. In enkele ervan werd er ooit gewoond dus die constructies zijn nu een tussenstopje onderweg naar Marble Canyon.

Helaas reden we knal voorbij de Condors viewing site. Woeps… komt ervan zonder gsm ontvangst voor google. Al onze “reispinnekes” zijn vermist 🤦🏼‍♀️. En dat staat hier toch vaak maar halfsegat aangegeven die “kleinere” zaken…

En moest je je net zoals ik afvragen hoe dat nu zit met die mormonen? Ik trok mn stoute schoenen aan en stelde al mijn vragen… Wel, polygamie is al meer dan 100jaar afgeschaft en die afsplitsingen van t Mormoonse geloof zijn niet representatief (maar er is er gewoon ene in geslaagd een tv show te hebben met al zn “sisterwives” en nu kent Europa enkel dat beeld… ) De Mormonen geloven net als ons in Jezus maar hebben een extra schrift. Ze geloven als je trouwt in een tempel, je ook in t hiernamaals samenblijft. We durfden niet toegeven dat wij…euh…. In zonde leven 🤫 #eeuwigverloofd

Iets voor het stadje Marble Canyon hielden we halt op een grote parkeerplaats vlak voor de poort naar het BLM kampeergebied van onze app. We durfden ons niet wagen aan de 4×4 route dus namen genoegen met het prachtige zonsondergang uitzicht, kookten, dansten buiten Footloose (dresscode was navenant) en gingen slapen terwijl de mobilhome verder danste in de wind…

Overnachting: Marbe Canyon, grote parkeerstrook net voor het dorpje rechts. Ideaal voor zonsondergang!

Dag 26

Eerste werk vandaag: de Marble Canyon in. We volgden dus de bordjes naar Lees Ferry. Dat is een stuk nationaal park dat deels in Vermillion Cliffs en deels in Grand Canyon ligt. Gratis toegang gelukkig met onze annual pas….

De mormoonse familie Lee baatte jaaaaaaren geleden een ferry service uit die de 2 kanten van de Colorado rivier met elkaar verbond zodat men niet 1000km om moest rijden met paard en kar. Wel impressionant zo tussen 2 kliffen aan weerkanten een platter stuk spotten en hupsakee business plan. Dit deel van de parken is naar hen vernoemd.

We begonnen aan de hike in de canyon tot bij de Colorado rivier. Wederom echt prachtig. We begonnen goed vroeg op de dag dus konden nog genieten van de wandeling zonder ter plekke weg te smelten zoals sommige toeristen die met amper een mini flesje water voor 2pers startten aan de 3u durende wandeling ettelijke uren later. Het begon wederom mooi breed maar na een tijdje was t klauteren en je weg zoeken. Ik vermoed dat velen met kleine kids ongeveer een uurtje voor ons forfait hadden gegeven, maar wij deden dapper door, de kids genoten… alleen, op den duur moesten we toch echt erkennen dat t te technisch werd voor onze meisjes. Dus, beetje teleurgesteld keerden we terug. Dat ging uiteraard veeeeel sneller dan de heenweg aangezien we de beste voetenrotsen of handvat-stenen al gevonden hadden.

We reden iets verder naar Paria beach, duidelijk een plaats waar de locals uithangen. We zaten tussen de vissende families. Je kon er ook kamperen op het strand, hetgeen super gezellig leek. Vuur maken is er wel verboden sinds de bomen ter hoogte van het strand herleid werden tot stompjes zwart brandhout.

We plonsten in de frisse heldere Colorado rivier, wasten onze stinkpateekes vol zand, speelden op het strand & Lia sloeg er met haar puppy eyes in om een regenboog forel te versieren bij een lokale visser. Ik wil wel effe toevoegen dat wij een avontuurlijk gezin zijn maar ik toch effe terugliep om aan de visser te vragen dat beest gans dood te doen en de ingewanden alvast eruit te halen… Bon soit, dat beest steekt dus nu in onze vriezer…

We lunchten terwijl Christoph nog even de oude ferry overblijfsels zocht ( maar niet vond). We deden nog een dump en vulden ons water gratis aan en dan was het tijd om het park weer uit te rijden.

Volgende stop Navajo Bridge, de brug die een einde maakte aan de ferry zijn hoogtijden. De 100jaar oude “indianenbrug” is nu enkel nog voor voetgangers en werd aangevuld met een goed stevige brug voor wagens er vlak naast. Het was er enorm winderig, dus die brug details werden niet gefotografeerd en je zal ons moeten geloven 😅

We vervolgden de weg over de Antilope pass richting Horseshoe bend. Ik was er eerder al eens geweest, maar Christoph niet. De Colorado rivier maakt daar een hoefijzer vorm. Het park is de laatste 5j helemaal aangelegd en commercieel uitgebaat. Het zicht zelf is nog steeds gratis, maar de stad Page heeft het “parkeergeld” ontdekt. We betaalden braaf 10$ ticketje voor de mobilhome en begonnen aan de korte wandeling. De meisjes wilden elk een rugzakje met snoep dragen, ik gewapend met camera en zonnepetje, iedereen dikke trui aan tegen de wind. Maar man, wat was dat, we gingen gewoon wegwaaien. Ik trok snel wat foto’s met de iphone op goed geluk met mn ogen dicht van t zand en ging snel terug naar de buggy. Noah helemaal als een mummy ingepakt, de meisjes gillend van het zand dat prikte in de ogen en schuurde over hun benen. Maar, je kan t niet geloven, dan nog zijn er dus tuttebellen die met hun blote buik gaan poseren op een stukje rots achter de balustrade… zotten! Ik keerde snel terug met de meisjes en Noah. Bij de volgende windstoot ging Lia de lucht in om een meter verder in t zand met een geblutst ego en een snoepje minder uit te komen. En in al mijn kracht hield ik de on aerodynamische buggy en 2 kids tegen bij de volgende windvlaag. Mijn tante Greet buff petje wipte af en vloog meters door de lucht richting t viewpoint. Christoph was nog even daar en als bij wonder had hij alles zien gebeuren en kon hij dat petje nog vangen op zn weg weer naar boven…. Dat gaat immers sinds 2007 al op elke reis mee met mij op pad….

We reden verder richting Page. Ondertussen kreeg ik wat kampeerstress omdat het zo stormig waaide en ik van alle wildkampeerplekken las dat mensen vast kwamen te zitten. Maar op het drukste weekend van t jaar zonder reservaties….De moed zakte me wat in de schoenen. Ondertussen was de frisdrank al een dag op, restte er ons nog 1 flesje bier en bedacht ik dat een feestdag morgen ook niet ideaal was om te gaan shoppen. Verdorie toch!

We stopten nog even langs de dam en een viewpoint over Wahweap, een deel van Lake Powell dat nu bijna opgedroogd staat. En dan reden we net buiten Utah naar Lone Rock. We plaatsten ons op iets wat vermoedelijk voor RV camping doorgaat, alleen, het camp host loket was onbemand en de automaat wilde onze Visa niet accepteren. Nog even een babbeletje bij Vlamingen vlak naast ons en dan bedjes in. te warm, te moe, te…

Overnachting: platform in de buurt van de dump site aan de camping van Lone Rock. Zeker niet naar beneden rijden, de mobilhome van de Vlamingen moest gans achterwaarts terug en de auto voor hen moest gesleept worden.

Red Canyon en Cedar Breaks

26/05/2022Geplaatst in Roadtrip, USAGetagd Mobilhome avontuur, Reizen met kids, Roadtrip, USA, Wandelen met kidsEen reactie plaatsen

Dag 23 – Bye Bye Bryce!

Christoph wandelde bij t krieken van de dag nog eens de Navajo loop en wat rondjes rond de historische gebouwen waar de shuttle bus dame over verteld had. De meisjes sliepen uit & mama en Noah snoozden. Een snel ontbijt en on the road!

We reden een 20min verder op Scenic Byway 12 naar Red Canyon. Ondanks wat internet vertelde, was het visitor centre wél open en kozen we – na t leegroven van de kinderstand met strip en stickers van Smokey Bear – een prachtige wandeling.

Wat een verrassing! Red Canyon is helemaal niet gekend, maar owboy, ik vond t stiekem veel leuker wandelen dan het toeristische Bryce waar je constant door andere toeristen vergezeld bent. Ik durf me bijna niet inbeelden hoe het hoogseizoen er in Bryce dan uitziet… slenteren achter elkaar bij meer dan 35gr? Niets voor ons…

Wij begonnen achter t blauwe huisje op de parking aan de Pink Ledges trail en combineerden met de Hoodoo trail, Birdseye trail en de Photo Trail. Alles samen goed voor een 3tal kilometer gekronkel langs smalle paadjes tussen de naaldbomen en voornamelijk rode hoodoos. Daarna was t eventjes langs het asfalten fietspad voor ongeveer een 500m terug naar het visitor centre waar een waterijsje uit de diepvries ons opwachtte.

Nog even verder werken aan ons Smokey Bear kunstwerk en leren over brandveiligheid in t bos. Heeeeel toevallig leert Ava’s klas deze week over de brandweer. We maakten dus een fijne email voor de kindjes met het verhaal van Smokey Bear. Dat is een waargebeurd verhaal van een kleine beer die gered werd bij een bosbrand en nadien uitgroeide tot symbool voor de brandveiligheidscampagne. Hij leert de kids immers dat je altijd goed je kampvuur moet blussen en veilig moet omgaan met lucifers, helemaal in thema voor juf Winnie! En aan de kant van de weg staan telkens borden met Smokey en hoe het die dag is met de brandveiligheid. Zo weet je of t avondeten van vuurkestook kan zijn of in de mobilhome op t kookvuur. Natuurlijke bosbranden zijn anderzijds wel voor sommige naaldbomen nodig om de 2-12 jaren. Dat brandt t kleinere loofbos weg en zorgt dat de naaldbomen groter kunnen groeien. Enkel hun stammen worden zwart….

Nadien vervolgden we onze scenic route 143 richting Panguitch voor een snelle stockup in de lokale buurtwinkel. Ongelooflijk de mensen zijn echt op hun teen getrapt moest je nog maar overwegen je supermarkt zakken zelf te vullen (vullen is dan wel van “ik smijt alles zoals t komt van de mini rolband in de zoveelste plastieken zak zonder na te denken dat uw brood plat is of uwe chips verkruimeld”)

Na Panguitch reden we verder richting het meer. Na weken stenen, waren de meisjes niet te houden.. pootjebaden werd euhm… modeshow in natte onderbroeken en t-shirtjes aan de buitendouche na een verfrissend momentje. Effe vluchten voor de muggen, McGyver uithangen voor de afgebroken buitendoucheklep en we konden voort.

We sloegen al snel af richting Cedar Breaks National Monument, ook wel eens het kleine broertje van Bryce Canyon genoemd. Een mini park waar een deel nog gesloten is omdat niet alle sneeuw geruimd is en de wandelpaden nog niet allemaal hersteld zijn na de winter-steenlawines. Ze werken hier hard om alles tegen het verlengde Memorial Day weekend van overmorgen klaar te krijgen!

Gezien we net na sluitingstijd van t visitor centre toekwamen, moesten we geen inkom betalen. De rangers gaven wel nog een gratis kampeertip net buiten t park aangezien hun camping pas mid juni open gaat. Vergezeld door wat hertjes reden we verder.

We deden nog 1 lookout van waar je helemaal tot in Zion kan kijken. Dat park slaan we nu over en vervangen we door wat kleinere minder gekende, maar bon we hebben t dan in de verte zien liggen eh!

Terug de scenic route doorheen t park op en eten koken en gezelschapspelletjes aan de picnic area. Zo konden we immers iets later op de avond nog een keertje langs sunset point tijdens de zonsondergang vooraleer we ons stalen ros in t wild parkeerden.

Overnachting: eerste dirtroad links als je t park uitrijdt (aan t bordje van max stay 16days). Effe spannend want we maakten wel diepe sporen bij onze eerste poging, maar dit is duidelijk dé plek die de rangers bedoelden. 1 andere tent en mobilhome stonden al geparkeerd, dus Christoph en zn mega phare wezen de weg en ik zwierde hem neer in t midden van de pelouse 😂

2 dagen in Bryce Canyon

26/05/2022Geplaatst in Roadtrip, USAGetagd Mobilhome avontuur, Reizen met kids, Roadtrip, USA, Wandelen met kidsEen reactie plaatsen

Dag 21 + Dag 22

2 dagen bleven we tenmidden van de rode hoodoos. De wat? Wel de rode torentjes die zo kenmerkend zijn voor Bryce Canyon. Ze zijn vernoemd naar het woord voor “angstig” in de taal van de lokale “native american” stam. Dit omdat zodra t donker wordt de meest angstaanjagende vormen te herkennen zijn in de rode rotstorentjes.

2 dagen Bryce was vooral ook wandelen samen met een pak meer toeristen dan we tot nu toe tegen gekomen waren. Ondanks het feit dat de camping leegliep maandagochtend (en we amper een 10tal andere kampeerplekken in ons deel van de camping bezet zagen de daaropvolgende dagen) werd t park echt overspoeld aan de viewpoints. Veel mensen logeren immers buiten t park in de hotels en komen een paar foto stops doen overdag.

We wandelden alle routes die haalbaar waren voor onze kids in de broeierige hitte. Meestal lieten we ons afzetten door de gratis shuttle bus en wandelden we terug.

Zo deden we de eerste dag de wandeling van Sunrise naar Sunset point. De Navajo loop is niet super lang en daarom combineerden we met de Queens garden trail. Eigenlijk is ze nog mooier in de andere richting, maar het leek ons leuker met de kids leuker om met de bus te vertrekken en terug uit te komen aan onze camping. We namen bij t laatste stukje de zigzaggende Wall Street. Een volgende keer zou ik wel de andere optie, Thors Hammer, nemen. Die is denk ik nog mooier! Christoph deed die als ochtend wandeling alleen voor we dag 3 vertrokken en trok een prachtige zonsopgang foto!

De tweede dag wandelden we de Rim Trail die zoals het woord het zegt, de kloof de ganse tijd volgt. Prachtig zicht op de amfitheater vorm van de hoodoos en weer heel anders dan de dag tevoren. Maar helaas ook weer druk en dat merk je aan de trails, hier en daar afval/wc papier (voor de eerste keer de afgelopen weken)!

2 dagen Bryce was ook van busje komt zo, want het meest toeristische deel van t park is verboden voor mobilhomes. Je kan gebruik maken van de gratis shuttlebussen die de meest toeristische stukken bedienen om de 10min. Wij hadden telkens nog zitplaats, maar dat is vast en zeker over een paar weken andere koek. Parkeren aan de viewpoints is vooral aanschuiven in een eindeloze file tot er een parkeerplekje vrijkomt. Dus onze camping aan de shuttle halte was lekker handig! Je wilt echt niet met zo een gevaarte van 7m op zoek nr parkeerplek als ze achter jou al toeteren en verhit scheldwoorden tirades beginnen af te steken als t niet van de eerste keer lukt met uwe camion 🫣

2 dagen Bryce was ook van onthaasten en kampvuurtjes stoken, marshmallows, hotdogs en steak stroganoff grillen. Het was van dansen op Like me op een verlaten camping terwijl broer moest middag-dutten; knutselen voor vaderdag (dat lazen we immers als klasthema bij Lia in onze mails) en werken in onze ranger boekjes (yes, volgende badge verdiend!).

2 dagen Bryce was van ettelijke kledingwissels op een dag: bestofte wandelkleren inruilen voor propere tenus, te warme outfits ditchen als de zon doorbrak of kampvuur kleren aandoen die mee op zoek mochten naar dennenappels en naalden om t vuur stiekem mee in gang te houden, etc

Er zijn hier by the way 2 dresscodes. Mr en Mrs toerist met regenjassen, sjaal, muts, windstopper al dan niet met extra mondmasker OF I’m too sexy mini hotpants en topje dat alle mogelijke tattoos showt op momenten dat de zon echt nog niet zooooo brandt dat ge uw buikspieren moet showen. Wij houden t deftig en kozen voor laagjes en een grote rugzak om alles in te deponeren tijdens t wandelen… en s avonds was t toch opnieuw van fleeceke aandoen en slapen onder ettelijke lagen. Gelukkig hebben we die voorspelde -4 niet gevoeld!

2 dagen Bryce was effe op adem komen voor de kids die dat precies wel eens leuk vonden om beter te weten waar we gingen uithangen de hele tijd. De camping was zeker niet de mooiste of best uitgerustte tot hiertoe, maar we verlengden toch voor een 3e nachtje en t deed echt deugd. Zo kon er wat uitgeslapen worden… de zonsopgang als gezin meemaken werd geskipt, t was toch wel even wandelen (shuttles maar vanaf 8u) en met de mobilhome heenrijden zagen we minder zitten, de kids gingen er toch niets aan hebben… En t deed ook wel eens deugd de mobilhome gewoon te kunnen laten staan en niet altijd alles te moeten vastbinden of vertrekkensklaar opruimen! Christoph ging daarom op dag 3 bij t krieken van de dag zelf eventjes een wandeling maken en pikte zo toch ook de zonsopgang even mee…

2 dagen Bryce was ook van bijleren over Utah Prairy Dogs (hetgeen we tot nu toe de stokstaartjes genoemd hadden, een beschermd dier in Utah, een pest in Colorado); over naaldbomen die een deel van hun takken afstoten om te overleven bij watertekort; over woestijn-planten met prachtige bloemen; over de man die toeristen voor 1$ nr mooie rotsen bracht en zo de grondvesten van t park legde; over golvend gelegde dakpannen die een optische illusie zijn maar wel alle historische gebouwen sieren, etc

2 dagen Bryce was van veel fauna en flora. We zagen temidden van de bush en schijnbaar dor rotsgebied talrijke hagedissen, blauwe vogeltjes, een slang, konijnen, herten, en de utah prairie dogs….

Grappig weetje – we zagen een King Snake (niet giftig) maar Lia gelooft er niks van, want ze had geen kroontje 🤦🏼‍♀️

Grappig weetje 2 – we vroegen in t visitor centre in Kodachrome meer info over die diertjes die we zagen verstijven langs de kant van de weg. We wisten immers dat ze niet echt stokstaartjes heetten… dus in ons beste Engels wij van “excuse me, can you tell us what the animals are called that we see next to the road, they freeze when you pass by”… die ranger haar antwoord… Ow, those are cows… domme gans, dat t geen koeien waren, dat wisten wij wel… gelukkig vonden we in dit visitor centre wél de oplossing. De op cavia/marmot lijkende Utah prairie dogs 🤪

Overnachting : 3 nachten op Sunset campground A-244 (30$/nacht voor camper) te betalen via enveloppe cash of creditcard gegevens.

Tienduizend stenen en aardlagen om te fotograferen, verdwalen onderweg naar scenic routes en wandelen à volonté

23/05/202228/05/2022Geplaatst in Roadtrip, USAGetagd Mobilhome avontuur, Reizen met kids, Roadtrip, USAEen reactie plaatsen

Dag 18

De dag startte met fruitjesontbijt, ken je dat? Nee? Euhm, wij ook niet, maar we konden niet anders dan meegaan in t zelf georganiseerde en verzonnen ontbijt-feest van Ava. Iedereen moest aanschuiven aan t buffet van kersen, aardbeien, appel en banaan. Boterhammen waren optioneel…

We reden nadien door naar Hanksville waar we langs de weg – op zoek naar de dump die we nooit vonden – stootten op Carl’s Critter Garden.

Die man maakte van afval opnieuw kunst en stelde dat tentoon in een knotsgekke tuin. Hij had duidelijk ook wat hippie DNA en een portie crazy yoga vibes… je wist niet waar eerst kijken! Best effe leuk om te stoppen onderweg nr Capitol Reef, en als je er dan toch bent, zie dan dat je niet effe Carl moet helpen sleuren met picknicktafels zoals Christoph 🤭

In Capitol Reef gingen we -zoals steeds- eerst naar t visitor centre maar Noah was zo overstuur dat ik vluchtte. (Uit t centrum eh, niet van Noah) Wat ik wel leerde op die korte tijd? De naam Capitol Reef komt doordat de beige grote rots van het park lijkt op het capitool…

We deden eerst de Scenic Drive doorheen het park, want de campings stonden vol doordat t weekend was. We maakten wel effe gebruik van de dump met de traagste waterkraan van t heelal! Halfuur druppelen later… klaar om er echt aan te beginnen!

Doordat we enkel op het verharde deel bleven was die route vrij kort, al stopten we zeker 10.000keer om rotsten, aardlagen en ander schoons vast te leggen op beeld.

De kids vonden t soms maar stom en genoten liever van hun luisterverhalen en liedjes in de schaduw. En eerlijk, soms is dat wel handiger dan weer 3 autogordels fixen.

We deden 1 wandeling naar Hickman Bridge na t heetst van de dag. Die natuurlijke steenbrug kon de kids geen hol schelen, de mini sprinkler cakejes na anderhalf uur wandelen daartegen… genoeg energie om in een uurtje terug te stappen. Onderweg luid protest van Lia want overal stonden nummertjes, maar we hadden 2 plaatjes met een 4… en de 5 vond ze een ondersteboven 2 dus de ranger moest t paaltje komen herstellen volgens haar 😂

De petrogliefen vonden we in vergelijking met die rond Moab niet veel soeps, maar bon. Kunnen we toch ook afvinken….

Raar te bedenken dat de Mormoonse settlers hier met gezinnen met wel 13 kids naartoe kwamen (in 1 huisje ter grootte van onze living ofzo… zot!), aan de rivier groenten kwamen kweken en stillaan een nederzeting begonnen hogerop toen bleek dat de rivier constant overstroomde. Fruita de oude school temidden van de fruitboomgaarden herinnert nog steeds aan die tijd. Je kan ook heerlijk fruit gaan plukken en betalen per gewicht. Alleen, nu was er nog niks rijp!

We reden in de vroege vooravond het park uit. Zodra je dat doet, kom je weer in BLM land en zie je de kampeerders vechten voor om ter schoonste plekje. Wij kozen een plaatsje redelijk aan de ingang om onze 4×4 zenuwen niet te hard te stretchen 🤭

Overnachting: Canyon Walls BLM (iOverlander app) juist buiten t park. Ava en ik liepen nog eventjes bergop, kan je onze mobilhome spotten op foto 2?

Dag 19

Uitgeslapen en na een heerlijk verkwikkende mobilhome douche voor de kroost begonnen we aan de rit richting Kodachrome Basin State Park.

Alleen, het was pas na een half uur gebabbel en fluoreceren van onze wegenkaart dat ik doorhad dat we knal in de foute richting vertrokken waren na het tanken… Dammmmm pijnlijke stilte in de mobilhome want dat is een uur kwijt op een dag dat we dan al wat later op pad waren.

De kids kregen nieuw gedownloadde Ridder Muis luisterverhalen en papa een blikje 7up voor wat suiker en hup rechtsomkeer…

In Torrey vonden we dan wél de goede weg naast t tankstation van eerder richting de zogenaamde Scenic 12: All American Byway, blijkbaar de mooiste scenic route van Amerika… Benieuwd begonnen we. We werden onderweg vergezeld van nog een paar mobilhomes en pickups en de plaatselijke Harley Davidson meeting die zelfs niet eens de moeite namen aan de viewpoints om uit te stappen. Af en toe konden we een stokstaartje (alle zo noemen wij hen bij gebrek aan juiste naam) langs de kant van de weg verstijfd zien stilstaan…

We besloten in Boulder een deftige middagpauze te houden in een restaurantje (ons eerste, als je die twee Mc Donalds bezoekjes niet meetelt!).

Het werd de “Burr Trail Grill” ipv “Hell’s Backbone Grill” die ons stiekem had doen watertanden maar niet open was…

De resto’s serveren vlees van de aanpalende boerderij en damnnnn was dat een lekkere lamsburger. De meisjes deelden de forel met rijst, Ava luisde mijn potato wedges af en missie geslaagd! 4 lege bordjes! We waren best trots, want daar waar ze in de mobilhome soms kieskeurig zijn aten ze nu wel flink zonder morren dingen die toch niet meteen traditioneel gekruid waren 🙈.

Ergens rond 15u gingen we verder met onze scenic route. De wandeling naar de Calf Creek waterval die we eigenlijk wilden doen vandaag, werd geskipt. De meisjes dansten van Like me in de auto en moeder (ahja want papa dronk zn eerste lokale pintje) mocht het vervolg van de route met hellingsgraden van 14% en haarspeldbochten rijden. Wat een route!

We hielden halt in Escalante Petrified Forest State Park. We betaalden snel onze 8$ inkom en probeerden ons klaar te maken voor de ”nature trail” tussen de versteende bomen. De kroost werkte 0,0 mee, de gratis wifi ook niet. Dus ongewild iets later gestart dan gepland, nog wat lastig van de oververhitte gsm en de gemiste opportuniteit om tijdens de wandeling foto’s te backuppen… de hike startte niet zo speciaal (en uiteraard beginnen alle stenen op elkaar te lijken 🤭). Tot ergens na een uurtje we zelf de bomen in allerlei kleuren op het steenpad herkenden. Gelukkig maar want t planneke dat we bij de inkom kregen waren we uiteraard in ons onhandig gehaast vergeten in de mobilhome (nogal nen tendens deze week, woeps!)

Net aan de trail van de “sleeping rainbows” keken we op de klok en constateerden we dat het hollen werd als we de zonsondergang in Kodachrome wilden halen… kinderen opjagen en t zelfde pad dan maar terug… een inwendig “aaaaah, fuck, waar is al die tijd naartoe – moment”. Lia liet t beste van zichzelf zien *insert schuldgevoel* en holde mee terug met haar kleine dappere beentjes… effe checken dat er geen mooie stenen in kleuter-broekzakjes verdwenen waren (er rust blijkbaar een vloek op mensen die stenen ontvreemden) en go go go!

T was van “Snel snel rijden, dan halen we t nog net…” Dat kleinere park staat immers vooral gekend voor de prachtige zonsondergang….

Rond 19u stonden we aan de inkom van het Kodachrome Basin State Park… snel onze 10$ betalen, boterhammekes smeren, hoofdlampjes mee en wij de prachtige natuur in die elke 5minuten wel van kleur scheen te veranderen.

De kids waren ongeduldig om t lampje aan t mogen doen (en uiteindelijk had moeder hun lampjes al kapot gemaakt tegen de zon 1,5u later onderging #momfail)

De “Angel’s Palace Trail” wandeling stond niet super aangegeven en misschien knepen we hem ook wel een heel klein beetje om 2,4km lang te verdwalen, dus we hielden het braaf en trokken gewoon weer super veel foto’s van prachtige rotsen… en avontuurlijke kids die mee op trot gingen met hun zotte ouders.

Terug aan de mobilhome stond er net een groepje klaar om met de ranger op pad te gaan en schorpioenen te gaan zoeken. We pasten en keken nog even met onze lampjes op t korte lusje (0,8km) daar en besloten een kampeerplek te gaan zoeken. De camping van t park stond vol, maar de ranger had ons verteld dat alles buiten de toegangsweg BLM land was en we best onze kans waagden op de dirtroad.

Inderdaad, na 10minuten hobbelen op Cottonwood Canyon Road vonden wij een vlak stuk waar ook een 4×4 wildkampeerplek moest zijn volgens onze app. Snel slide-out uitschuiven en de kids in bedje overleggen… einde dag!

Overnachting: BLM land (dichtbij de IOverlander spots rond Cottonwood Canyon Road). Bij uitrijden park links op de dirtroad en dan rechts aanhouden bij eerste splitsing. Maar bij daglicht zijn er vast en zeker nog andere leuke plaatsjes 🤭

Dag 20

Rond 8u stonden we op onze wild kampeerplek klaar met onze extra 5$ om ons toegangsticket voor Kodachrome Basin State Park te verlengen. We wilden immers graag nog een extra wandeling aan ons palamares toevoegen.

Eerst besloten we onze mobilhome spik en span te maken aan de campground. Normaal moet je daar 5$ voor t dumpen betalen, maar geen enveloppes te zien… dus gratis! Check! Inkom al weer terugverdiend!

We lazen online dat deze campground ervoor gekend staat om “devine” douches te hebben. Het hele gezin ging dus met zn toiletzakje aanschuiven aan de regendouches van de campgrounds 🤭. Zaaaalig. Manmanman, niks gelogen… deed dat effe deugd! Getegeld, proper, warm water a volonté… luxe!

We passeerden ook nog langs de “Wash n dirt”. 2,25$ voor een wasmachine (30min) en 1,5$ voor drogers (30min)…. We deden 2 machines van elk. Alles samen dus nog geen 10$! Met andere woorden, we zijn er dus echt opgelegd in Moab waar we Europese toeristenprijzen betaalden. Helemaal vergeten dat dat hier in de US zo goedkoop is. En alles was ook echt droog en belangrijk dezer dagen, niet gekrompen.

Eerste toeristen stop op Chimney Rock. We lieten ons servies nog eens kletteren, onze kasten vliegen gewoon open op de dirtroads, ondanks onze barricadeerkunsten met musketons en kapstokken of keukenhanddoek-dichtbind-manoeuvers. Benieuwd met hoeveel borden en glazen we eindigen deze reis 😅

De eerste wandeling op t programma was de 2,7km Shakespeare Arch trail. Al is de boog in 2019 ingestort… wel een kleine geruststelling dat we dat alsnog in de parkkrant te weten kwamen. Toen we het hele traject gestapt hadden, stond er immers iets van de boog op t bord en we waren al bang dat we t compleet gemist hadden tijdens het nemen van 1000 foto’s of woordspelletjes spelen met de kids.

De trail liep echt door zoveel speciale stukjes natuur. Soms savanne, dan weer een bos, dan de kleurrijke stenen… t was ogen uitkijken wederom!

Na de Shakespeare Arch Trail kwam de zon aardig piepen en stretchten wij onze kids nog een ietsiepitisie beetje meer met de prachtige Angel’s Parade Trail van 2,4km.

Deze passeerde een prachtige box canyon en we profiteerden onder elke ietswat grotere boom of struik dankbaar van de schaduw (ik dus met een rugzak met mutsen/truien/jassen… het weer gaat hier op 1 dag echt alle kanten uit). De wandeling gaat wel de annalen in als de Skittles wandeling… Net zoals een tiental jaar geleden na een bloedhete dag verdwalen op de Lipa Stanza in Kroatië werden er misschien wel -net als mama toen na elke bocht een Skittle kreeg van haar lief – kleine kinderbeentjes gelokt in ruil voor een snoepje…

Tijd om Kodachrome vaarwel te zeggen en verder te rijden naar Bryce Canyon 40min verderop. Eerst nog een ijsje in t visitor centre, nog even tanken en supermarkt leegroven in Tropic en klaar om dit keer samen Bryce te ontdekken. Laatste keer dat ik in Bryce Canyon was, was ik net zwanger van Ava en alleen op rondreis met een vriendin. Christoph deed dit park met Kriskras in lang vervolgen tijden voor ik hem kende… en met zijn geheugen… jaartal onbekend.

We hadden geluk… we reden recht naar de Sunset campground en konden daar nog t laatste plekje veroveren op de lus van mobilhome plaatsjes. Noooit gedacht dat dat zou lukken! Mobilhomes mogen tussen 8 en 20u niet parkeren aan de meest gekende viewpoints en de camping is net aan het sunset viewpoint. Bovendien stopt de free shuttle aan de ingang!

We kookten spaghetti en sleepten onze kids voor een laatste wandeling mee naar het sunset viewpoint. T was al pikdonker toen we terugkwamen, niemand had eraan gedacht om een pillicht weg te steken… woeps, gelukkig kenden we de weg…

Overnachting: Sunset campground – loop A – site 244 overal vuurputten en verplaatsbare picknicktafels. Schaduw is overdag niet altijd optimaal maar je staat wel tussen de bomen. (30$ nacht / FCFS / enveloppe of boeken via Recreation.gov )

Arches National Park & Canyonlands National Park

18/05/202222/05/2022Geplaatst in Roadtrip, USAGetagd Mobilhome avontuur, Reizen met kids, Roadtrip, USA, Wandelen met kidsEen reactie plaatsen

Dag 14

Om 7u ging onverbiddelijk de wekker, we moesten immers vaart maken naar Arches Nationaal Park. Dat park werkt sinds kort met een entry reservatie systeem om het aantal toeristen in t park te doseren. Eigenlijk moet je jouw bezoekje maaaaaaanden tevoren reserveren. De campground zit zelfs al zo goed als vol voor volgend jaar! Er zijn helaas maar 30 zeer gegeerde plaatsjes… Toen wij boekten ergens mid april was er enkel nog een timeslot van 12-13u vrij dus vandaar de haast om t park tijdig binnen te rijden… we hadden wel nog kilometers voor de boeg…

Onderweg stopten we 1x voor naft en helaas bleken de grote stadjes van de wegenkaart geen grote supermarkten te hebben dus onze kasten aanvullen (vooral bananen/smeerkaas/zonnecreme/brood/frisdrank en bier schaarste) bleek een mission impossible. We aten dus de laatste boterhammekes op en luisterden nog maar eens naar alle luisterverhalen 😂

We reden tot in Moab en regelden daar snel nog onze was voor we naar t park sjeesden. Amai, goede deal getroffen net voor sluitingstijd: Wash and Fold per kg! Het was rond de 40€ voor alles (buiten de dure merinowollen zaken die we geen wildvreemde wasserette dame toevertrouwden & en een paar zaken die ik in de rapte vergat mee te gritsen). Voor dat bedrag kan je echt niet sukkelen. We gaan deze vakantie nog wel genoeg met t ganse gezin in zo een wassalon moeten gaan post houden en tijd verslijten tot alle machines en droogkasten hun magic gedaan hebben. En nu krijgen we t netjes gevouwen en gestreken terug de volgende dag en kunnen wij terwijl iets leuks gaan doen… De mevrouw haalde echt eer uit haar werk. Ik kreeg een hele optielijst aan wasproducten, moest temperaturen kiezen voor wasmachine en droogkast & super bizarre vragen beantwoorden als “wil je droogballen of een geurpapiertje”. Zoveel eieren worden er thuis niet gelegd onder wat vuil wasgoed zenne… Alles wat niet in de droogkast mocht (en dat is wel wat met fleece en trekkersgerief) werd minutieus vastgelegd… Nu hopen dat er niks tussen glipte en gekrompen terug opgehaald wordt… Het enige minpuntje is dat we ‘t pas morgenmiddag mogen ophalen en dus een ommetje moeten doen terug richting Moab om onze propere was uit de locker te halen… Maar, t is wat t is… met elk nog 1 onderbroekske over..t was dringend tijd!

Nadien naar Arches en owwwwlaaaa… ik denk toch wel echt t mooiste park tot hier toe…. Je kon echt uren rondkijken en telkens nog andere prachtige rotsen spotten… bogen, stapelstenen, buttes (poep vorm), speren, vinnen… we leerden t ABC van de rode rotsen.

De temperaturen piekten dus we namen onze tijd in t visitor centre, kochten weer penny’s voor de meisjes hun collectie en lunchten op de parking (waar ik dus noodgedwongen de “brioche buns” voor de hamburgers als sandwiches verkocht aan mn kroost 🤣).

Stelselmatig reden we de weg doorheen t park naar boven langs allerlei prachtige viewpoints. We konden gelukkig overal vlot parkeren (mss toch een voordeel van het broeihete namiddag bezoekuur? In de zomer of weekend hier komen ruziemaken voor een parkeervakje zou echt ons ding niet zijn! )

Lia kreeg de copiloot positie, Ava en ik werkten achteraan aan haar spiksplinternieuwe ranger boekje van dit park. We gingen telkens in 2 teams op pad en eenmaal terug moest iedereen 5 slokken water drinken. T werkte, de kids waren enthousiast van de “changement de decor” en Noah kon blijven dutten in zn autostoel…

Rond “the windows section” was t tijd voor de draagzak en stevige bergbotinnen. Amai… de meisjes waren in form na hun waterijsje (en met de belofte van een tweede als ze flink stapten)… Lia schoot als een speer weg (haar ijsje bij de start van de wandeling was immers deels gevallen en ze wilde absoluut een herkansing). De meisjes verklaarden zich klimkampioenen … NIKS schrik… al snel waren we bij de Double Arch.

Na wandelingetje 1 moesten we ze even oppeppen (aka volgieten met fris water) voor een “primitive trail” aan de andere kant van de parking… deze wandeling was zo mogelijk nog 10x prachtiger en we waren gans alleen om de North & South Window te ontdekken… Wauw… het rode woestijnzand vol cactussen, groengrijzige kleine struikjes en prachtige rotsen.

Lia leerde dat cactussen echt kunnen prikken & Ava dat rotsmuren niet opzij gaan voor uwe neus 😝. Overal kregen we complimenten over ons gezinnetje. 1 koppel zei dat we zeker van Zwitserland waren aangezien we onze kids mee in de bergen namen 😂. Soit, aan fotografen geen gebrek hier… altijd wel iemand bereid om ons gezin vast te leggen (al dan niet met hun eigen vent ergens in de buitenhoek van onze “Christmas Postcard” foto)

Na een heerlijke avondstop op de picknickarea (waar we wegens gebrek aan houtskool dan maar binnen ons kippetje bakten) reden we t park uit ver na zonsondergang, mijmerend over de hertjes die we nog op de valreep zagen… meisjes in pyjama in de autostoelen… moeder met de kaart in de aanslag om een goede wildkampeerplek te vinden buiten het park… op weg naar onze volgende padvindersbestemming Canyonlands National Park

Overnachting: Big Mesa Viewpoint – langs de route staat er overal “no camping”, maar t was pikdonker en met stormende wind vonden wij dat we met de zelfvoorzienende mobilhome alvast wél mochten gaan klaarstaan voor de zonsopgang 🤪

Dag 15

6.15 stond er al ene in zijn shortje naar de zonsopgang te loeren aan onze mobilhome… prachtig. We genoten in stilte terwijl er nog 3 een uiltje lagen te knappen. Rond 7u was t hoog tijd om de nog slapende kids in de autostoelen te laden en t laatste dik kwartiertje richting t Canyonlands National Park af te leggen… hoe vroeger we aankwamen, des te meer kans immers op wandelingen in aangename temperaturen.

De barelen stonden nog open en aan het visitor centre nog niemand te bekennen (buiten wat toeristen die op zoek waren naar free wifi en een kaart).

We reden naar Grand View Point Overlook, t startpunt van onze eerste wandeling achterin t park voor ons ontbijtbuffetje. De kids moesten t stellen met cornflakes vandaag, ik at een noodgevallen havermoutpot en Christoph nam de laatste 2 boterhammekes uit t zicht van de kids.🤫

We waren ons aan t klaarmaken met zonnecrème en draagzakken en…. toen er ineens gegil klonk. Lia had gepoogd thee te drinken van mn thermos en zich natuurlijk verbrand. Gelukkig (of spijtig genoeg) had ik de afgelopen maanden door mijn brandwondenincident al ervaring met t verzorgen van brandwondes… koud stromend water hadden we niet maar we wel sneeuwballen in de diepvries! Dus meteen Lia uitgekleed, laten afkoelen en troosten… gelukkig geen blaasjes ofzo… daarna onze tube flamigel boven gehaald, andere kleren aan en een extra buff zodat er zeker geen zon op kon vandaag… pfff effe spannend. (Voor jullie ongerust zijn, na de wandeling was er zelfs geen rood puntje meer te zien… oef!)

We wandelden een pad af richting 2 viewpoints (50min heen / 30 min terug). De kids deden t opnieuw super! Onderweg zochten ze weer cactussen (en Lia blijft ze kajaks noemen) en bestoeften ze zichzelf en hun klimmerscapaciteiten. Euhm dat hebben ze van de papa 🤣

Erna reden we verder naar de “Whale Rock”. De wandeling stond op t einde niet super aangegeven dus we weten niet 100% of we onze strepen wel verdiend hebben… maar bon, weer een prachtig zicht op t park.

We haalden nadien onze laatste waterijsjes boven als beloning (aka afkoelmoment). T was zo warm dat de ijsjes sneller smolten dan wij lekken konden.

Lia dutje deed meteen een dutje na de inspanning van vanochtend en Ava luisterde muziek. Om de beurt deden Christoph en ik nog wat prachtige viewpoints waar je duidelijk de 2 rivieren in de dieperik kon zien. Echt prachtig om te zien hoe grillig de natuur kan zijn.

We stopten nog even in het visitor centre om te kijken of ze eventueel bereid waren Ava en Lia een badge te geven voor hun ingevulde boekje van het vorige park. We hadden geluk! De ranger liet hen hun “junior ranger eed” afleggen en ze verdienden de badge van Arches. Die van Canyonlands gaf hij samen met de ranger boekjes ook mee… yes, die kon ik dan als omkoop-materiaal achter de hand houden. Ava liep trots als wat rond met haar badge! Lia deed ze meteen af uit schrik voor een gaatje in haar prachtige kleedje.

We reden terug naar Moab om onze was op te pikken. Het wassalon was schuin over het Food Truck festival, dus we besloten daar halt te houden en eventjes zot te doen en wat kraampjes te testen. Moab heeft echt zo een gezellige vibe van mensen die allemaal van tours komen en dagen in de “wildernis” gezeten hebben en dan eindelijk in de beschaving komen. Ik heb zelfs een beetje spijt dat we er niet langer bleven… deed ons den beetje denken aan ons backpackers bestaan pre-kids. Er waren ook deftige resto’s en wat souveniertjes te scoren, al doken wij de winkelstraatjes vol streetart niet in. We staken een kort wolwas-programma in met alles wat we eerder niet hadden durven afgeven en ondertussen vuil gemaakt hadden. En ter info… wat je zelf doet, doe je beter. De mouwen van Christoph zn sweater zijn sindsdien 10cm korter en de t shirts spannen verdorie nogal wat rond die afgetrainde borstkas.. woeps! Ik heb ook wel wat kledingstukken die duidelijk niet op 30gr gewassen en gedroogd zijn… 😞 wash and fold betekent trouwens ook niet dat ze de kleren binnenstebuiten trekken terug, weten we ook weeral 😅

We doken nog even de supermarkt in voor een volle winkelkar en sjeesden snel voor de zonsondergang naar Dead Horse Point State Park. Het park waar de eind scene van Thelma & Louise opgenomen is & een beroemde scène uit Mission Impossible II.

Klein tegenvallerke, ze vroegen 20$ om nog binnen te rijden. Dat vonden we nu wel dat veel voor een zonsondergang die we misschien net gingen missen…

De BLM betaal campings stonden vol, dus we namen een gratis plekje bij t begin van de dirtroad dat we eerder die dag al gespot hadden…

Overnachting: op de parking bij de start van de Mineral Road (Horsethief Trail)

Op de zoutvlakte in Nevada, bisons spotten op Antilope Island en in de mijn in Utah

16/05/202219/05/2022Geplaatst in Roadtrip, USAGetagd Mobilhome avontuur, Reizen met kids, Roadtrip, USAEen reactie plaatsen

Dag 11

Opgestaan op de parking bij de truckers naast t casino, bakske snel volgetankt en dan toch maar eens gaan kijken op de Salmon Creek Rest Area of we veel gemist hadden door vroegtijdig af te haken op onze laatavond slaapplaats speurtocht… Een pak stiller en in de natuur, maar…geen free wifi.. dus stiekem toch ook wel een beetje blij dat onze 1000den fotos nu in de cloud staan, de rekeningen betaald zijn en onze mailtjes beantwoord zijn… 🫣 alleen dat vervelend geluid van de generators van zo een koelvrachtwagen, we waren rats vergeten hoe on-slaapverwekkend dat is🙄 dus volgende keer, absoluut volmondig de natuurplek!

We zetten koers richting de Bonneville Zoutvlakte. De kids kregen de bluetooth muziek box en konden zo achteraan in de mobilhome luisteren naar Mega Mindy & Nachtwacht luisterverhalen die ik thuis op Spotify gedownload had. Ze keken die tv programma’s nog nooit maar luisterden wel geboeid! Yes, missie geslaagd! En t voordeel is dat zo niet de hele mobilhome hoeft mee te luisteren. Want door t gekletter en gerammel van onze halve camion moet t anders vooraan veel te luid staan voor de kids achteraan iets horen…. Dus die box, 14$ meer dan waard!

Om een of andere reden vloog de tijd weer (en in principe was t oversteken van de tijdsgrens naar Pacific Time zelfs in ons voordeel 🙃) en we hielden ‘s middags even halt in West-Wendover voor “de frituur met de gele M van mama”. Dolblije kids!

Ondertussen is t hier broeiheet… echt om weg te smelten. Dus niet meteen weten waar naartoe bij t uitrijden van t stadje, een echtelijke discussie over t reisschema na een klein co-piloot errorke… I blame it on the heat. Oververhit-modus on 🥵

We wilden op de zoutvlakte foto’s met gezichtsbedrog maken zoals we ook op de Salar de Uyuni deden in Bolivië. Alleen, dat was buiten onze kroost gerekend. (I) Lia snapte niks van de orders, ze riep alleen maar dat ze niet opgegeten wilde worden… (II) Ava wilde zelf fotograferen, maar moeder maakte tijdens t liggen voor de shoot venijnige zoutvlekken op haar spiksplinternieuwe en laatste propere broek en wilde ten alle koste vermijden dat Ava haar mooie lievelingskleedje hetzelfde lot zou toebedelen… Ondertussen smolt vader van de hitte, lag broer in z’n schone fotoshoot kleren te maffen… allee, t was dus een beetje anders dan gepland 🫠

Er zijn op de zoutvlakte 2 plaatsen waar je ze kan bewonderen. Wij opteerden voor de racebaan (no worries, wij waagden ons niet met de mobilhome op de vlakte… we willen dit beestje immers nog tot in Alaska krijgen). Achteraf bekeken super keuze want het “rest area viewpoint” langs de autoroute stelde echt niets voor! En eenmaal je daar bent kan je niet meer rechtsomkeer maken…

Op deze zoutvlakte wordt elk jaar in augustus geracet, je mag er niet aan denken bij welke temperaturen dat dan is. Het snelheidsrecord op land is blijkbaar hier genoteerd, maar wij zagen vandaag vooral een paar wannabes (die nu veel werk hebben om dat vervelende zout weer van hun auto te krijgen!) 😝

Half weggesmolten genoten we van een heerlijk waterijsje uit onze diepvries terwijl we nog wat mensen staarden. Tijd om door te rijden…. Onderweg passeerden we nog de beroemde “Tree of Utah”… oftewel kunst met een grote K. Deed me een beetje denken aan Australië waar de afstanden ook zo groot zijn en ze daarom onderweg grote standbeelden maakten om de mensen een bezigheid te geven tijdens t roadtrippen…

De kids luisterden muziek, deden een dutje en wij zochten de beste manier om naar Stansbury Island te geraken. Christoph had op google gelezen dat er een roos zoutmeer zou zijn, wij dus op zoek. Er was 1 publieke weg op t eiland, de rest is privé eigendom en werd begraazd door zwarte koeien OF stond vol met mijnbouw machines. Hier en daar eens een achtergelaten overblijfsel van een ex-mijn site, maar verder prachtige natuur. De onverharde weg stretchte onze mobilhome en stalen zenuwen een beetje, maar we reden gans tot t einde naar t viewpoint. Links van ons Stansbury Bay, rechts van ons Salt Lake. Voor, achter en zijlings van ons vervelende kleine snertmuggen. Van t grote roze meer… geen spoor 🤪 Of toch? Allee… ik noem dat een roze plas…

Het bewonderen van de prachtige kleuren van de zonsondergang deden we vanuit de mobilhome, in ons ondergoed half wegsmeltend terwijl we kookten. Heel af en toe stopte er eens een auto voor foto’s, maar het gros van de tijd hadden we de plek voor ons alleen. En zeker na zonsondergang… ideale wildkampeerplek!

Overnachting: viewpoint area Stansbury Island. Halfweg de route kom je ook een plek tegen waar mobilhomes zich durven neerzwieren en er zelfs sommigen hun tentje opzetten ergens aan de bergwand tussen t vee… gezien er ook borden over “shooters” waren en wij geen al te grote fan zijn van koeien die onze mobilhome verkennen, bleven wij mooi op de route en plaatsten we ons op de view point parking

Dag 12

Toch nog naar Antilope Island! Yes. Sinds ik er over las intrigeerde het mij… een eiland tussen de bergen en zoutvlaktes waar er antilopes en bizons leven…

Eerst even onze dirtroad weer afrijden, korte pauze aan een gebouw dat uit de film van Alladin weggelopen leek, vervolgens een stuk 6baanvaks autostrade richting Salt Lake City en dan het eiland op. We waren al gauw weer een voormiddag kwijt, te meer omdat onze mobilhome aangaf een sanitaire checkup nodig te hebben (waarvoor we 10$ betaalden en dan constateerden dat t een sensor foutje moest geweest zijn – uiteraard rest van de dag gratis dumps tegengekomen nadien…)

Onze meisjes zagen t vandaag wel zitten zo in hunne zomertenu (uiteraard hebben we allemaal een snotvalling van sneeuw tot +30gr in een paar dagen tijd). Ava had 2dagen vlechten gewild en liep nu rond met haar golvende bekjes giechelend dat ze Emma1 was (haar kapster) of Camille van Like Me (omdat ik haar de tiedie pet in WallMart verkocht had als “kijk zo cool dat is van Like Me” ) 🤩

Fotomodellen klaar voor actie! Eerste stop bij t visitor centre waar we leerden over de dieren.

Zo weten we nu dat (i) een bison 40mph kan lopen (dus 60km per uur) en een antilope 110km per uur. (ii) een bison 1000kg weegt eenmaal volwassen, maar toch betrekkelijk hoog kan springen. (iii) Een antilope als eerste baby een eenling krijgt maar nadien steeds bevalt van tweelingetjes. (iv) De soort die hier leeft de enige ter wereld is die hun gewei jaarlijks afgooit. (V) Het water hier te zout is voor de dieren om van te drinken (er kan trouwens maar 1 soort mug/garnaal in overleven) en zij daarom hun vocht halen uit de plantjes. Een bison eet daarom wel 20kg gras per dag! Amaikes! (Vi) Bisons hier geen natuurlijke vijanden hebben (er werden er 12 geïntroduceerd in 1893 en sindsdien moet er af en toe gejaagd worden om de kudde ondertussen honderden te managen)

Aan het visitor centre besloten we om toch een nachtje te boeken op t eiland en we gingen snel 15$ bijbetalen bovenop de 15$ entrance fee van t eiland. Ondertussen was t ergens tussen de 30 en 35graden en leek t ons niet opportuun om te gaan wandelen met onze kroost. Zwemmen in t zoute water vonden we dan weer iets te zomers… We reden daarom de enige route van t eiland af richting Unicorn Point. Het ene prachtige uitzicht na t andere volgde elkaar op. En al snel zagen we een paar mannetjes bizons eenzaam grazen. We stelden ons enkel de vraag waarom ze t hier Antilope Island noemen aangezien t toch vooral gekend is voor de gigantische kudde bizons die hier leven…

Een van de gekende stops onderweg naar Unicorn Point is een oude boerderij. Daar stond een hele kudde! We gingen even kijken aangezien ik op visitor centre een gesprek had gehoord over uilen die er daar woonden. Lia en Noah waren aan t dutten dus Christoph ging eerst, daarna mijn beurt… ik vond ze (het helpt als ge de mensen met grote telelenzen en verrekijkers volgt 😂). Draaaaaaama want Lia was ondertussen wakker en wilde ze ook zien. Alle hup, hele kroost ne frisco en samen die broeiende hitte in op zoek naar de uilen. Dikke pluim voor Christoph die duidelijk super allergisch is voor berkenpollen die hier in pakken op de grond bijeengepakt lagen. Hij paste daarom wel voor een tweede maal door t hoge gras tot bij de bizons… En de meisjes die eerst schrik hadden opgegeten te worden door bizons, waren nu niet meer weg te slaan aan het hek waar we ze gingen bezichtigen… vonden ze veel impressionanter dan de 2 baby uiltjes…

Op de boerderij kon je veel oude gebouwen en werk stallen bezoeken. Wegens weinig interesse van de kleuters hielden we t op leren lasso werpen. Insert huilende Ava want “Lia staat dichter” “Lia heeft hulp gehad van mama”. Als ze afgetroefd wordt door haar jongere zus, is t drame nationale zenne 😂

Terug naar de mobilhome en de luisterverhalen. Onze meisjes zijn ondertussen helemaal in de ban en doen enthousiast mee of zitten met fonkelende pretoogjes te luisteren naar de grappen en grollen… Voor wie nog lange autoritten op t programma heeft deze zomer, check spotify. De favorieten hier zijn: de reeks van Ridder Muis, de geluidskluis (gratis verhalen van Geluidshuis, momenteel Kabouter Korsakov in de metro), Studio 100 luisterverhalen (Mega Mindy doet t vooral goed), Kaatje luisterverhalen. Maar tips over andere leuke altijd welkom, wij zijn immers helemaal bleukes in de podcast wereld 😂

Ons plan om naar Unicorn Point te rijden, mislukte. Op de baan stond namelijk een groot bord na de boerderij dat mobilhomes verboden waren verderop. Grrrrrr hadden ze wel eens mogen vertellen. Om niet een hele middag op dezelfde 4km heen en weer te rijden, deden we nog een paar kleine lusjes en gingen we extra vroeg naar de camping. Voor wandelen was t echt veeeeel te warm…

De meisjes kleurden en werkten wat in hun boekjes, ik waste wat onderbroekjes en body’s uit. En… we genoten van de vreselijk irritante snertmuggetjes (die ze hier “jezietzenietjes” noemen). Onwetend hadden we Noah buiten in de schaduw wat laten spelen. T arm kind stond binnen de kortste keren vol. Snel zn Deryan tentje in! Ideaal zo een babytentje met muggengaas… helaas is een goed muggenproduct voor kids niet simpel te vinden, want Deet is toch niet bepaald gezond en helaas wel t enige dat écht helpt hier…

We kookten lekkere spinaziepuree met een vleugje mug voor extra proteïnen, een lekker warme douche met een optie van mosquito-scrub en hupsakee ons bedje in na t doodmeppen van een paar extra prikbeestjes die binnengeglipt waren!

Overnachting: Bridge Bay Campground – elke site heeft een overdekt prieeltje met picknickbank en een extra tafel aan de BBQ-put. Onze site nr 1 keek uit op t strand (en op die ene grote steen die verdacht veel op een bizon lijkt 😂). Proper sanitair en helemaal niet druk toen wij er waren, in t hoogseizoen als ook de dagjesmensen komen douchen vermoedelijk lange wachtrijen…

Dag 13

Naar vandaag had Christoph vooral uitgekeken… de Bingham Canyon Mine.

Lia leek t weinig te kunnen deren, die stond pas op nadat Ava en ik al een ganse ochtendwandeling naar t sanitair gedaan hadden (en heel enthousiast gillend over de bizon dichtbij kwamen vertellen).

Tijd om Antilope Island te verlaten en de bewoonde wereld in te trekken… de kids hun luisterverhalen draaiden weer overuren en na een stopje op de personeelsparking van de mijn, hadden we t visitor centre dan eindelijk gevonden. Snel even tickets fixen (worden in principe enkel online verkocht, maar een glimlach doet wonderen) en voor 18$ mocht ons gezin de bus op hoppen… Grappig detail… onze magere pannelatten pasten wel 6x in de “Amerikaanse blubberbuik formaat” gordels.

Over de mijn zou Christoph ongetwijfeld nog wel een uur kunnen namijmeren. Ik onthield alleen 4 verdiepen diep, 119 camions die non stop elk uur van de dag elke dag van t jaar ontgonnen grond afvoerden… De mijn staat vooral gekend om koper (20% van Amerikaanse productie), maar ook goud en zilver werden gewonnen… en één van de grootste werkgevers in de regio die historisch ook veel koolmijn-winning had…

Na een uurtje toestellen kijken voor papa & filmpjes voor de vriendjes opnemen voor Ava en Lia, namen we de bus terug en hopten we nog eventjes de souvenirwinkel binnen. Die vrouw was zooooo content na 2jaar weer volk te zien dat ze onze meisjes gratis een penny liet draaien voor hun collectie. Lia zelfs 2x want de eerste kwam eruit met de foute figuur … we kochten uit dankbaarheid nog 2 kleurboeken (1$ voor een stil kind.. zeg nu zelf… die 2$ was very well spent!)

Daarna reden we opnieuw richting bewoonde wereld. Ik mijmerde over alle soorten fastfood ketens die wij niet kennen en Christoph wilde mij een plezier doen door de Taco Bell op te draaien in t stadje… Alleen, ineens vloog de keukenkast open en werd onze kroost getrakteerd op een oorverdovend geluid van borden, glazen en soepkommen die de dieperik in vlogen. We zitten nu officieel zonder wijnglazen 🤭. Eventjes mobilhome opkuisen en schade opmeten en hupsakee wij die Taco Bell binnen… de meisjes vonden t maar niks, enkel de nacho frietjes een inieminiebeetje… dus moeder offerde zich op om ook nog extra kip enchilladas te boeffen. Soit, gaan ze toch nog moeten leren eten hoor als ze ooit met mama en papa naar Mexico meewillen 😎.

Na de scherven van geluk – lunch trokken we naar de Nebo Scenic Route… haarspeldbochten, smalle baantjes en dan na 40min een bareel midden op de weg met “Road Closed”… Sympathiek 😮. Een visser vertelde ons later dat er daar geen sneeuw geruimd wordt en dat de sneeuw dit jaar gewoon nog niet gesmolten was op de trail.. jammer!

We besloten dan maar om onze route wat aan te passen en te proberen nog een 2e stuk scenic route mee te pikken onderweg naar Huntington. We kwamen opnieuw op een route vol bergpassen en prachtige sneeuw terecht. Beetje absurd zo met uw shortje en t shirt zonder mouwen in de mobilhome. We stopten eventjes op Black Point. Zot trouwens hoe op amper 2 rijden we opnieuw van “wegsmelten bij 35graden” naar “sneeuwballen gevecht in de smeltende diepsneeuw” gingen.

Huntington hebben we niet gehaald, daarvoor was de canyon te prachtig… we besloten wild te kamperen met zicht op de rotsen… tussen de hertjes. Beetje later dan verwacht maakten we nog snel ravioli voor de uitgehongerde kids… tijd voor ons bedje! Morgen vroeg dag!

Overnachting: zelfverzonnen kampeerplek net na Manti-La Sal National Forest, niet zo ver van Little Bear Creek Campground… 20$ voor een kampeerplek zonder charme… niks voor ons. Super veel plekjes trouwens die we passeerden doorheen het bos… de Huntington canyon was iets verderop en iets dichter bij ons einddoel…maar een volgende keer sowieso in t National Forest!

Idaho avonturen – over winkelen, sandboarden en zwemmen in de woestijn

13/05/202214/05/2022Geplaatst in USAGetagd Mobilhome avontuur, Reizen met kids, Roadtrip1 reactie

Dag 8

We werden wakker in de sneeuw en gingen slapen in de stralende zon!
We stonden op in Oregon en gingen slapen in Idaho.
We ontwaakten in de Pacific Time Zone en gingen slapen in de Mountain Time Zone (+1 dus 8u verschil met het thuisfront)

In alle eerlijkheid, vandaag hebben we niet veel gedaan… bedoeling was om onze mobilhome te upgraden en wat praktische inkopen te doen. Alleen, we hadden nooooooit gedacht dat we bijna 4u zoet zouden zijn op de WallMart site van Ontario.

We begonnen met gewone inkopen, maar al snel waren we ook nog een uurtje zoet met t kiezen van een nieuwe autostoel voor Noah, knutselgerief voor de meisjes, een lokale simkaart, wat extra uitzet voor de mobilhome keuken, bluetooth speakertje voor muziek etc. En dan alles in de kasten krijgen, de koffer vullen, extreem late lunch fixen… t was al snel 16u voor we de parking af bolden…

Byebye voorbereide dagplanning. Geen murals en discovery centre in Boise, geen canyon met waterval en ook geen langverwachte hotsprings…

Maar bon, Ava haar maag sputtert tegen achterwaarts in de mobilhome dus we moesten wel een oplossing zoeken zodat zij Noah’s plaats kon adopteren; onze mastercard is geblokkeerd sinds de laatste tankbeurt dus we moeten eens kunnen bellen met de vrienden van Cardstop; en nu onze laatste fiscale attesten eindelijk binnen zijn willen we ook graag een eigen wifi oplossing (of zie je ons de belastingsaangifte al doen ergens tussen de conserven profiterend van t gratis internet van de lokale supermarktketen 🤪) Dus winkelen was nu eenmaal een noodzakelijk kwaad!

Tegen de late namiddag reden we verder door richting Bruneau. We doorkruisten uitgestrekte velden met links van ons de Cascades… prachtige bergen met besneeuwde toppen…

Ergens in de middle of nowhere op een 10tal kilometer van de eindmeet vonden we nog een dumpstation (CJ Strike WMA Headquarters in een vogelreservaat) om ons afvalwater te lozen en t drinkwater terug aan t vullen. En dat was t… mobilhome spik en span, frigo en diepvriezers volgestoempt, keukenkasten afgeladen vol met toekomstige 3sterren maaltijden (en zakken van 1,6 kg gummiebeertjes 🤪) en kids voorzien van bezigheidstherapie.

Nog snel spaghetti klaargemaakt onder luid gebrul van Noah (die vandaag toch wel wat te veel indrukken had opgedaan – in zn nieuwe autostoel kon ie natuurlijk alle gekheid van zn 2 zusjes volgen… dus tieren en brullen helaas), een gezond dessertje, verhaaltje voorgelezen van Wilma Wonder (de gefotografeerde boeken op onze Google Drive doen goed dienst) en meteen knapten er daar 2 een uiltje in de alkloof…

Overnachting: Cottonwood Park Camping – de eerste betalende campsite aan de Bruneau Pool (20$ via gratuity enveloppe // van de korting voor online boeken konden we niet profiteren want je raadt t nooit… de gekochte simkaart werkt niet en zou mogelijks werken na activeren op de wifi… alle gekheid op een stokje… wifi nodig om wifi te maken)

Dag 9

De dag dat wij ontdekten dat op “Hot Springs Road” in t gehucht “Hot Springs” helemaal geen “hot springs” te vinden waren… Klaarblijkelijk staat vandaag dus in de reis-annalen als de dag dat wij met onze zwemzak klaarstonden in de woestijn op zoek naar warm water bronnen 🤣😎. De Lava Hot Springs die we in ons uberfantatische reisschema hadden opgenomen, bleken 4u rijden verder… die Amerikanen toch… steden in elke staat met dezelfde naam 😔

Zwaar teleurgestelde kinderen moesten t dan maar stellen met een canyon lookout. Eventjes eerst gaan tanken aan zeer ondemocratische prijzen (5.49$ amai dat was een dollar per gallon extra!) en dan verder op pad…

Al snel werd de geasfalteerde weg onverhard en deden we een schietgebedje dat ons servies niet meteen in scherven uit de kast zou totteren. We twijfelden eventjes om terug te keren, maar de routes in Alaska zijn vast erger. Beetje oefenen dus….

Op het laatste kruispunt hielden we even halt omdat Ava dringend pipi moest doen. Op dat ogenblik is t echt leve de mobilhome en vooral… leve niemand op de baan en effe met vier pinkers op temidden van een T splitsing…we kwamen vandaag amper 2(!) tegenliggers tegen… Ha, meteen spektakel. Een groep cowboys was er net runderen aan het bijeendrijven richting de kraal. 1 kalfje pakte zo een schrik toen de mama weggeloodst werd en hij/zij in de veewagen gestuurd werd dat het wegglipte, door de prikkeldraad rende en weliswaar ontsnapte. Een “educatief” lesje over de vriendelijke cowboy die t baby’tje met de mama ging herenigen volgde… nee, dat kalfje moest nu niet naar de markt, het mocht vast eerst genezen en aansterken bij de mama… Lia vertelde nog een hele dag over t kalfje dat zn mama zo miste en ging weglopen en nu niet meer naar de supermarkt moest…

De canyon was prachtig alleen kan je t je absoluut niet voorstellen hoe diep en ver t echt was op basis van onze gsm-foto’s. Noah ontdekte zijn nieuw gefabriceerde speelruimte in de mobilhome en skipte het sightseeing gebeuren terwijl hij beurtelings companie kreeg van mama of papa… en t was Lia haar geluksdag, zij vond een doodle stone!

Na een lunch onder gemopper van Lia die deze reis enkel aardbeien en patatten wilt eten & Ava die ineens niks van beleg meer lust, reden we door naar Bruneau Dunes State Park. Een park met een suuuuuper hoge zandduin (Mama, Dune de Pilat is er niks tegen 🤪).

3x raden wat wij voor onze kroost in petto hadden… zand vreten 🤓. Snel de ducksday regenpakjes overaan (want zand kruipt echt ooooveral, nietwaar) en met ons gehuurde bord, helmen en potteke wax de duinen in.

Wat een helden zijn die kids. Na t nodige drama van de kuiten-bijter nr boven, hadden ze de smaak echt te pakken. Eerst veilig samen met papa en nadien helemaal alleen… we kozen wel voor de veilige “Small Dunes” en lieten de steile van 140m links liggen. Eerlijk, ik vond deze zelf al reuze spannend 🤪 Maar die kids, nul schrik! Vooral Lia… die kwam naar beneden alsof ze bakken ervaring had!

We brachten het bord netjes op tijd (zo een dik minuutje voor 16u) terug en besloten in t park te overnachten. Er was immers een deftige camping met douches en om Ava te quoten “zo worden we dan toch nog nat vandaag eh, mama”

De kids tekenden over t kalfje en de koeiboeis (kleutertaal, love it!), Noah deed een dutje in de schaduw van onze picknickbank, we douchten uitgebreid, maakten parelkettingen, kookten varkenslapjes met wortelpuree (sjuuut niet vertellen dat de sneeuwman zijn neus, aka de zoete patat, nu in onze buikjes verdween als zogenaamde “wortelpuree”), deden een vruchteloze poging om de nieuwe simkaart te gaan installeren nadat de parkverantwoordelijke zijn wifi bakje had afgezet (en ja, helaas had ik Noah in zijn buggy daar wel een giga duinpad voor door gezeuld)… een rustige avond, meer dan verdiend! Nog even verhaaltje lezen en bedtijd voor de kroost!

Overnachting: Eagle Cove Campground in Bruneau Dunes State Park ($29 bovenop de $7 entrance fee van t park via gratuity enveloppe). Elke site heeft een mooie picknickbank en vuurput, wel amper schaduw. Er is tevens een dumpstation (naast de iets grotere Broken Wheel Campground) en de site ligt op amper 0.3mijl van t observatory waar in principe wifi zou zijn. Gezien geen lichtpollutie kan je prachtig sterren kijken hier. Helaas was de “star gazing” tour enkel op vrijdag en zaterdag… en zijn wij hier op een bewolkte stormachtige donderdagnacht… de handdoeken kon ik nog net op tijd redden van onze waslijn toen ik eindelijk de moed verzameld had om uit mn warme bedje te strompelen…

Dag 10

Welgekende ochtendrill en om 8.30 stonden we klaar op de picknick area van de grote duin. Onweer in de verte en minder spectaculair dan we dachten (oftewel wilden we niet echt weten hoe hoog ze was zodat we in eer en geweten konden blijven volhouden dat we gingen sandboarden van “een kei grote, mega enorm hoge zandduin” 🤪)

We reden terug naar het eerste visitor centre en deden nogmaals een poging om onze Amerikaanse simkaart te installeren op de gratis wifi. Wat een gedoe. Je koopt een prepaid kaart om mobiele data te kunnen hebben, moet langs een website je simnr opgeven en een provider kiezen, je IMEI code van je gsm opgeven (want bijna alles is hier koppelverkoop simkaart/abonnement/toestel dus zelf een toestel meebrengen is bizar volgens Amerikaanse providers) en dan je gsm nr aanvragen via een andere sms applicatie en soit… ik was al snel weer 40min zoet op de super trage gratis wifi, maar jochei…het werkte! Je kan ons whatsapp’en en bellen op +1 208 598 05 22…

Oef zeg want de meisjes blijven maar vragen wanneer ze eens met t klasje kunnen video bellen… zij zijn t voorstel van Juf Ann en Juf Winnie duidelijk niet vergeten! Ikzelf paste wel vriendelijk voor HOGENT die me via sms vroeg of ik deze week een uurtje tijd had voor een MS teams-functioneringsgesprek en bijhorend papierwerk 🤪

Soit, nu kunnen we dus een maand lang af en toe een hotspot boven toveren en data gebruiken in noodgevalletjes. Want helemaal zonder wifi en 4G is dus duidelijk niet meer van deze tijd. Zelfs in t kleinste gehucht willen ze door Covid reservaties & bordjes naar toeristische dingen zoals hot springs enzo (remember gisteren) vind je een pak minder versus vroeger, want google heeft toch iedereen 😉 We ontdekten trouwens vanavond ook dat onze gehuurde tomtom gps de zuidelijkere staten van de USA waarheen we nu trekken helemaal niet kent 😩, dus die mobiele data gaat van pas komen als gps!

We reden het park uit, klaar voor watervallen vandaag. De kids begonnen spontaan weer K3 te zingen en snapten t denk ik niet helemaal dat er meer dan 1 waterval was… We kozen in t dorpje Bliss voor de “Thousand Springs Scenic Byway” we hadden namelijk een bordje “hot springs” gezien… zou het? Toch maar niks vertellen aan de kids! Terwijl Christoph eventjes het visitor centre van Hagerman binnenwipte en fossielen ging bekijken, maakte ik een vroege lunch klaar… just in case want met een lege maag in de hotsprings is ook niet al te snugger!

De eerste hotsprings moeten we loss voorbij gereden zijn, de 2e waren piepklein en wel 75€ voor ons 5… jammer maar te duur vonden we, ookal was er zeker en vast wel wat Magie daar in de “Magic Hot Springs”… Snel eventjes aan de overkant van de straat proberen en BINGO… bijna waren we teruggedraaid omdat het een prive oprit leek & wilden we forfait blazen toen we de gele schoolbus zagen maar…. Een verwarmd buitenzwembad, de Banbury Hot Springs ! En betaalbaar… 20€ voor t ganse gezin, zwembanden, zwemvestjes/gordels en zwempamper inclusief! Go… er blonken daar wat kinderoogjes toen we vertelden waarom we daar geparkeerd stonden naast de gele bus (al riep Lia… “om naar juf Ann te gaan” wat ze toch the next best thing vond precies). We zaten bijna 2u in het heerlijk warme bad. Durfal Lia leefde zich uit en Ava moest wat loskomen maar toonde daarna trots hoe ze kopje onder durfde en kon zwemmen met een poolnoodle…

Ok, t zag er voor t kritische oog uit als een half vervallen zwembad en een pak minder idyllisch dan de Ijslandse hotsprings temidden van de natuur, maar gelukkig ook wel minder rotte eieren geur… Ook Noah genoot echt van zn eerste zwembeurt! En toen de schoolreis-kids gingen lunchen hadden we – samen met 1 ander gezin- t zwembad voor ons alleeeeeeeeeen 🤪 woehoew!

Nadien reden we moe en beetje suffer dan gepland door naar Twin Falls voor de watervallen. Die misten we ergens op ons traject maar we vonden wel de Perrine Bridge aan het visitor centre… Bouwkundig ingenieur Christoph keek zn ogen uit…ik genoot al van de kloof op zich (en de free wifi van t visitor centre). Net toen we wilden vertrekken maakte een groep basejumpers zich klaar naast onze mobilhome… Perrine bridge is namelijk de enige brug in de wereld waar je zonder vergunning legaal mag vanaf springen… we zagen een 10tal durfals de sprong wagen… zotjes. De kids checkten zeer zorgvuldig of ze niet in t water belandden…

Veeeel te laat weeral gingen we op zoek naar de Shoshone Falls die minder indrukwekkend waren dan gedacht. Kleine miscommunicatie tussen de ouders, broeiende hitte, kinderen met honger… soit, niet onze beste zet en we deden blijkbaar maar deels het viewpoint en dropen nadien af. Dus eigenlijk maar half de planning van reisbegeleider Christoph afgewerkt vandaag… woeps!

Gezien t illegaal was om in t park te blijven na sluitingstijd (22u) reden we terug naar Twin Falls om daar iets verderop richting t zuiden door te rijden… Goede overnachtingsplaatsen waren er helaas niet bepaald dus we eindigden bij de truckers op een parking in t midden van Jackpot, net over de grens in Nevada! Ava sliep al, Noah meteen na t instoppen en Lia at nog mee een midnight snackske en lag dan ook snel te ronken… terwijl wij ontdekten dat amper 500m verder een idyllische rest area was 😣Grrrr altijd eh!!

Overnachting: parking iets voorbij Chevron tankstation. Stomme asfalt, lawaai van de camions, maar wel gratis wifi van de supermarkt 🫢

Avonturen uit Washington en Oregon

09/05/202214/05/2022Geplaatst in USAGetagd Mobilhome avontuur, Reizen met kids, Roadtrip, USA2 reacties

Dag 4

Onze eerste dag in Amerika startte in de gietende regen. Oef, dan heb ik die nieuwe regenjas toch niet voor niks gekocht. De kindjes trokken hun ducksday pakje aan, Noah in de draagzak en Christoph in de poncho… klaar voor de watervallen van Snoqualmie!

Je moet weten, t is hier altijd een beetje drama als modebewuste Ava niet in een rokje kan rondhuppelen of als er gesproken wordt over een “losse haren” verbod… maar bon; dat regenpakje en een fleece kreeg ik dan toch -tijdelijk- verkocht. Laarzen niet, maar met bergbotinnen was moeder ook al laaaaang content. 😀

De meeste toeristen deden in totaaaaaal ongepaste tenu’s enkel het bovenste viewpoint, maar wij opteerden voor de aansluitende trail naar het hydrostation onderaan de waterval. Vandaag stond er dus een lesje waterkrachtcentrale op t programma van de outdoorkids 😅. Het was eigenlijk reuze interessant en ze waren echt geïnteresseerd om dingen te leren via alle bordjes op de wandeling. Lia maakte er een sport van om telkens maar t volgende bordje te spurten & Ava maakte je snel attent als je t een en t ander van de uitleg probeerde te skippen… Achteraf is er duchtig getekend over wat we onderweg gezien hadden… zelfs de details van wat we aanhadden werden minutieus overgenomen… ik stond erbij en keek ernaar… ze zijn zo groot geworden ineens!

Doordat je veel etenswaren niet over de grens mag importeren, reden we met nog lege maagjes snel door na ons regenavontuur. We passeerden prachtige landschappen op de scenic route: skigebieden waar de kids nog aan t sleeen waren, bergpassen waar je mooi de sneeuwlijn kon zien en nog een metertje wit poeder langs de route lag… machtig gewoon. De allergrootste wildlife brug van Noord Amerika kunnen we ook afvinken… helaas had t geen zin om onderweg halt te houden om te picknicken vanwege onze helaas nog lege voorraadkasten… Maar wat had ik graag met de kids op die skipiste gaan glijden…

Dus, tijd om verandering te brengen in de voedselschaarste. We vonden een Safeway supermarkt in Cle Elum. En al snel waren we 2u zoet met rayon per rayon onze winkelkar te vullen en het vooraf uitgekiende winkellijstje bijen te zoeken. Zo druk dat we vergaten te profiteren van de gratis wifi. De gratis toiletten werden door de kroost wel meermaals getest… wel even toevoegen dat die 2u inclusief de tergend langzame kassierster was die na het scannen van elk stuk effe een pauze nodig had, serieus dat heb ik nu nog nooit meegemaakt. En de tassenvuller op t einde was ook niet al te snugger… ze zijn hier mega geaffronteerd als je zelf je zakken wilt inpakken maar aardbeien onder conserven…bier bovenop chips? Ons geduld werd getest (en nog meer toen de visa tijdelijk dienst weigerde omdat de kassierster aan een knopke gepruld had). Bon, 13 zakken later stonden we aan de mobilhome (ons duchtig af te vragen waarom we dan toch vuilzakken kochten… milieu bewust zijn ze hier nog niet echt)

Na een echtelijke discussie bij t tanken… “Regular” had Christoph van tijdens de briefing onthouden maar wat is dat hier in de USA waar alles anders heet in t tankstation & er bovendien naft opties zijn die wij niet kennen? En hoeveel gallon is onze naftbak? Prepaid cash tanken was immers een pak goedkoper, maar dan moet je uiteraard wel weten voor hoeveel dollar je wilt tanken… vertrokken we met een vol maagje naar scenic route 821. Werkelijk prachtige uitzichten volgende elkaar op! Alleen, zo goed als onmogelijk om op foto te zetten!

Ondertussen bevonden we ons in BLM (Bureau of Land Management) gebied en waren er telkens zeer gezellige mini campings langs de rivierbedding die we volgden. Dat zijn heel goedkope voorzieningen (5$ day pass parkeren of 15$ voor een nachtje) waar je enkel een wc kotteke ter beschikking hebt, soms een bbq en picnicbank als bonus! Ideaal vinden wij die overnachtingsplaatsen, maar we deden de 5 opeenvolgende sites en telkens was alles volzet of gereserveerd…. Super jammer! We lazen voor onze reis al veel over t Covid effect (nl Amerikanen die eigen land ontdekken) maar toch wel serieus “bummer” momentje want met onbetaalbare 4G konden wij ook niet eventjes opzoeken waar er alternatieven waren…

De meisjes waren opnieuw in slaap gesukkeld en Toppenish bleek maar een rare vibe te hebben in onze “doodmoe-ik-wil-slapen” modus. We vonden geen gratis plekje en er was ook geen betalend RV park aangeduid op de straatborden. We reden nog wat verder in de regio maar een half uur later nog steeds noppes. Dus… helemaal terug naar t stadje op zoek naar gratis wifi voor wat opzoekwerk.… We eindigden op de Mc Donalds parking, altijd wifi daar! 🙏🏻

Ondertussen vond ik in mn emails een onaangename verrassing (later meer!) en bleek t RV park waarheen Christoph ons loodste momenteel een ontoegankelijke bouwwerf. Grrrrr….. Maar, de vriendelijke mevrouw die er wandelde, wist te vertellen dat het casino truckers liet overnachten. Nog steeds van mn melk door de email had ik niet goed onthouden hoe we dat casino konden vinden 🥺 Dus, opnieuw naar de Mc Donalds wifi bijtanken en ontdekt dat t casino vlak naast die camping lag 🫣… pffffff wat een avond!

Overnachting: Yakama Nation Legends casino in Toppenish – Even laten weten aan de patrouillerende security waar je staat en ze laten je met rust.

Dag 5

Gisteren kreeg ik een reminder mailtje dat ik door de grenscontrole random uitgekozen was als volledig gevaccineerde om op dag 1 in Canada een Covid test af te leggen… en dat ik daar geen gevolg aan had gegeven…. Uiteraard niet, ik wist helemaal van niets. Geen telefoontje gehad, geen email, niets in de ArriveCan app… en wat nu? We zijn al in Amerika en dag 1 is nu toch ook al wel 3d geleden 😬 maar een boete van 5000$ wil je nu ook niet riskeren. Je kan dus wel begrijpen dat ik een beetje van mn melk was en amper sliep. Eerste werk, terug nr de freewifi… terwijl de kids zich verlekkerden op de frietjes (toch niet om 7.30 frietjes 🤪) maakte ik een plechtig emailtje met paspoort stempel enzo om te bewijzen dat ik Canada al uit was… Alleen, t bleek een emailadres waarnaar je niet kan mailen. Dan maar rechtstreeks naar het Department van Gezondheid. Op zondag krijg je uiteraard geen antwoord dus er zat niet veel meer op dan verder te gaan met t reisschema in afwachting van een winkel waar we een simkaart kunnen kopen om betaalbaar te telefoneren… (Ik doe liefst via email dan heb ik “bewijs” we moeten hier namelijk nog een paar keer de grenzen over…)

We gingen terug t stadcentrum van Toppenish in voor een stadwandeling vol muurschilderingen. Die murals gingen vooral over het leven vroeger hier in het Yakama indianengebied. Je merkt ook aan alles in t stadje dat het vooral “native americans” zijn die hier wonen. Super vriendelijke mensen in de winkels met Spaans als voertaal. Maar, cliché genoeg was t dat net ook dat ons gisterenavond een eerder onveilig gevoel toen we t stadje langs de buitenwijken binnenreden…

Na een dik uur wandelen onder nogal wat gezeur van de kids vertrokken we verder. Onderweg hielden we spontaan halt bij t Goldendale Observatory. Prachtige lupines en mini zonnebloemen rond de parking, een intrigerend gebouw voor de bouwkundig ingenieur en het vooruitzicht van een “show” van 15-17u (ja, zelfs op zondag) maakte dat we hier iets langer stopten dan enkel voor t strekken van onze beentjes.

We besloten te koken (ravioli stond sinds t winkelen op kids hun verlanglijst al aten ze net iets meer van mama en papa hun homemade burgers) en maakten er een rustige middagje met een ijsje van in afwachting van de openingsuren. Toen t duidelijk was dat er om 15u echtig echt iets ging gebeuren, betaalden we snel de 10$ dayparking en gingen mee op tour met de gids… en zo konden wij dus… tromgeroffel… door 1 van de grootste niet-onderzoek telescopen naar de zon kijken. Vooral Ava vond t super cool en eiste dat we ALLES tolkten voor haar… ze leerde immers bij juf Winnie ook over de planeten en die kennis kwam nu goed van pas!

De overenthousiaste medewerker babbelde al gauw 2u vol wat misschien toch een inieminiebeetje overdreven was voor onze kroost (vooral Noah liet zn ongenoegen blijken waardoor Christoph een solo momentje met 2kleuters in t planeten-klaslokaal had 🤭). Nuja, effe blog bijtypen en borstvoedingsmoment, ik denk dat ik t gemakkelijke stuk van de middag had 🤣

Veel later dan gepland sjeesden we verder. We kwamen al snel aan de Colombia rivier. Meteen ook de grens tussen de staat Washington en Oregon. Het landschap was ineens ook weer heel anders. Denk aan grassige heuvelruggen en heel veel windmolens. Verderop ook een dam (die we skipten gezien we te veel tijd verloren aan t observatory om nog een ommetje te doen).

We begonnen enthousiast aan de Scenic Byway “A Journey through time” op route 97 op zoek naar een overnachtingsplaatsje. We strandden na een vruchteloze poging in Wasco uiteindelijk in Grass Valley op een zelfverzonnen campingplaatsje aan een vervallen kerkje.

We kookten snel nog kip met rijst en appelmoes en om 21u sliep de ganse mobilhome onder 3 lagen dekens & donzen (want terwijl jullie stralende zon hebben, starten wij de dag met aangedampte ramen, dikke sokken, lange broeken en 2 lagen fleece boven elkaar. Snachts is t ferm bibberen als uwe bedpartner er met t fleeceke vandoor is 🙈)

Overnachting: Grass Valley aan de kerkjes. als je vanuit Moro komt op je rechterkant aan een plein eenmaal je t stadje al weer bijna uit bent. Je kijkt dan uit op een vervallen kerkje in de zijstraatje, en staat net ver genoeg van de weg voor een zalig stille nacht! En meneer pastoor vindt t vast goed 🤭 De hertjes tussen de bomen aan t vervallen kerkje krijg je er gratis bij.

Dag 6

Opnieuw prachtige zijsprongetjes vandaag langs kleine baantjes. Je vraagt je af waarvan de mensen hier leven zo in the middle of nowhere… meer dan hier en daar wat vee zie je hier niet… of nee wacht, aan t halve containerpark gestapeld rond hun huis te oordelen, doen er hier ook velen in oud ijzer 🤔

Als eerste stop van de dag reden we naar de dichtsbijzijnde site van “John Day Fossil Beds National Monument”… een mondjevol om een gebied aan te duiden (waar John Day zelfs nooit kwam) met oude vulkanen en prachtige rotsen met fosielen. Clarno Unit, waar we halt hielden, stelde alvast niet teleur…

Snel warme truien, muts en sjaal aan en als eerste op de parking waren we weg!

Na de aaneenschakeling van korte wandelingetjes hadden we volgens tour guide Lia watermeloen verdiend. Gelukkig kwam t zonnetje ondertussen piepen…

Nadien nog een paar boterhammetjes en on the road again naar site 2. Gelukkig kwamen we onderweg een tankstation tegen in Fossil en mochten we ook gratis ons water aanvullen. De oenen van t verhuurkantoor hadden namelijk de buitenkraan laten opstaan dus onwetend had ik gisteren tijdens t doen van de “2dagen lang opgestapelde” afwas de tank laten leeglopen. We vonden t al raar dat die waterknop telkens een pompend geluid maakte 😬. Nog even t sanitair opzoeken en een Frozen boek en enkele crimis uit de uitleenbib en hupsakee voort maken naar t vervolg van ons dagprogramma.

De co-piloot positie ben ik ondertussen kwijt aan Ava. Haar maag blijkt vandaag niet bestand tegen t achterwaarts haarspeldbochten rijden. En helaas door de vrij korte riemen kunnen Noah en Lia als enige op de stoelen die voorwaarts kijken. Toch eens kijken zodra we in een groter stadje met supermarkt komen of we ergens een baby autostoel voor Noah of een booster voor Lia kunnen aanschaffen, want het zitplaatsen arrangement is toch nog niet helemaal zoals we t zouden willen.

In de late namiddag arriveerden we dan op deel 2 van t park… de Painted Hills. 4 viewpoint stops met een mini wandelingetje waar je telkens prachtige kleurschakeringen kon zien op de rotsen… de wandelbeentjes wilden niet meer mee dus we werden een beetje creatief om de kids enthousiast te krijgen… Misschien denken de meisjes nu een heel klein beetje dat die kleurrijke rotsen komen doordat unicorns eraan likken (rode kleur door ijzeroxide is volgens Lia aardbeismaak 🤭). En heeeeel misschien was er een kindje doodongelukkig omdat papa iets te ver ging in z’n verzinsel en een unicorn sprak toen hij als eerste bovenaan t viewpoint was… gelukkig nam Lia vrede met t goedmaak-kadotje van de unicorn en was ze ook een mini beetje blij met een regenboog en roze wolken na zonsondergang… al wilde ze niet gaan slapen, stel dat de unicorn terugkwam… foei, stoute papa!

Overnachting: aan heuvelrug numero X in the middle of nowhere – Hoewel er enkel op de rest area en t laatste viewpoint uitdrukkelijk stond dat kamperen verboden was, durfden we t er niet op wagen en logeerden we iets buiten t park op een brede keerstrook temidden van de natuur (springende hertjes check!). We zagen ook andere kampeerders met kampvuur iets verderop dus t mocht vast 🤭… een alternatief was de openbare parkeerplaats in Mitchell (25$). Maar daar heb je s morgens vast niet zo een prachtige zonsopgang…

Dag 7

Je moet weten, er is hier in de verste verte niemand te bekennen in t nationaal park. Het feit dat vele parken pas opengaan rond 15/5 en mensen vermoedelijk nog aan t bekomen zijn van de winterse sneeuwbuien in deze staten speelt natuurlijk mee…

Heel af en toe komen we eens een auto op een viewpoint tegen, maar meestal zijn we gans alleen en ook op de wegen lijkt t alsof we ze prive afgehuurd hebben… zaaaaaaaaaalig! Maakt parkeren met zo een mobilhome op een scenic lookout met amper enkele plaatsjes meteen ook een pak makkelijker!

De kids waren weer wakker rond 6.30 dus na geroosterde boterhammekes met bevroren confituur was t tijd om naar het laatste stuk van het John Day park te rijden, nl “Sheep Rock Unit”. Nog snel wat hout sprokkelen voor een toekomstig kampvuurtje en daarna een klein uurtje verderop sjeezen.

We startten bij het verste deel “Foree”. Een plaatsje waar we ook perfect hadden kunnen kamperen.

De mini wandelingetjes waren onder gemopper want onze kroost was een beetje hangry. Dus na nog wat extra cornflakes en watermeloen reden we door naar t volgende stukje, Blue Basin. Een wandeling met 13 ijzeren bruggetjes in geologisch gesteente vol fossielen. We verzonnen een spel waarbij elke brug 10 punten waard was. Bij 130 punten mocht je op papa’s rug op de terugweg… oef zeg, beide kids hebben t gehaald 🤭. Gelukkig is papa beresterk en had Noah de draagzak bij mama gekozen.

Uitgehongerd kwamen we terug aan de mobilhome. Ondertussen was t lunchtijd dus we bakten hotdogs voor de kroost. Contente kids en volle buikjes. Yes, mission accomplished!

Tijd om t laatste af te vinken in t park, het Thomas Condon Paleontology center… in bijna elk nationaal park in Amerika kan je voor de kids wel iets van activiteiten vinden. We roofden meteen de kleurplaten stand half leeg (Amai Ava haar oogjes blonken nogal) en gingen op onderzoek tussen de tentoongestelde fossielen. De interactieve tentoonstelling was best wel OK maar t allerleukste was toch wel de ranger die aan de kassa nog een paleontologie werkboek boventoverde en ons stiekem de badge al meegaf voor als de kids de opdrachten afgewerkt hadden… wauw, meteen gingen ze aan de slag! Dat alles in t Engels was en voor 5-12jarigen deerde niet.

Nadien was t tijd om t park uit te zwaaien en vaart te zetten richting Boise. Dat we daar niet meer gingen geraken was al snel duidelijk. Wegenwerken, hongerige Noah en… sneeuw onderweg! Dikke pret!

Overnachting: Wallowa Whitman National Forest Campground Oregon (10$ als er gratuity enveloppes zijn… gratis dus 🤘🏻Tenzij je de eekhoorntjes rond de brievenbus een 10$ briefje voor hun warme winternestje gunt) – je vindt op Highway26 de ene na de andere camping met picknickbanken en vuurputten. Prachtig in het dennenbos met een laagje sneeuw… we stond gans alleen, ideaal als je t brandalarm even wilt testen bij t bakken van ochtend pannenkoekjes