Categorie: Roadtrip

Dag 98

We hadden de meisjes bij t slapen gaan beloofd dat als t meteen muisstil was, zij vanochtend mochten kiezen wat ze op hun pannenkoeken wilde. De suiker was immers op. Ava ging voor gummybeertjes topping en Lia voor een bol vanille ijs… de rotverwende scheetjes! 

Snel alles inpakken… alle ja, “snel”. Ongelooflijk hoeveel spullen er op die 3 dagen weer in de stacaravan verzameld waren. De eerste zaken van eten en kapotte kleren/schoenen werden weggegooid… t zit er bijna op eh. 

We besloten voor de laatste keer deze reis toch nog eens te proberen die beroemde springende zalmen te zien en reden terug naar de Quinsam Fish Hatchery. Voor t geval we die beer nog eens zouden zien, liepen we rond met Noah in de draagzak. 

Gelukt! Hoog sprongen ze niet, maar we zagen er 100den!

Weggesmolten reden we terug naar Campbell River op zoek naar de Willow Point waterspeeltuin! De meisjes amuseerden zich rot. En misschien werden mama en papa ook wel wat nat.

Nadien reden we door naar ons laatste adresje op Vancouver Island: de trailer van Tim en Kerry in Qualicum Beach. Deze boekten we pas tijdens onze reis en als je onder de 200€/nacht wilde blijven was er echt amper keuze. Maar hej, wij zijn mobilhomes gewend dus komt vast helemaal goed 🤗

Eigenlijk wilden we nog op resto gaan voor onze laatste avond en het zandsculpturenfestival in Parksville meepikken op 10min van ons adresje. Maar, mama met migraineaanval besliste er anders over. Het werden pizzabroodjes in de tuin van onze airbnb eigenaars. Bij gebrek aan de conserven die we al achterlieten… lekker krokant in de microgolf want de gas kregen we ook niet uitgedokterd 😕. En t was gewoon te warm om er veel energie in te steken…

Overnachting: Airbnb – trailer in Qualicum beach, maar wel landinwaarts dus veel strand zie je niet. Wel Tim zn schrijnwerkers atelier in de brouse rond hun huis. Genoeg privacy, maar de trailer verduistert niet goed dus meer dan 1 nachtje zou ik niet doen… de kids hingen t twee uur uit voor we ze effectief in slaap kregen… 🙁

Dag 99 

Een rustig laatste volledig dagje om af ge sluiten. Om 9u moesten we weg zijn uit de trailer om tijdig bij de overzetboot in Nanaimo te geraken. We deden van kattewasje en snelsnel aankleden.

Onderweg stopten we nog even in de Safe-on-foods supermarkt voor pistolets. De kids kregen een gratis kinderbanaantje zelfs! 

En om 10u stonden we zo braaf in de rij voor de boot. Alle braaf, op de achterbank weer serieus gemopperd dat de pistolets niks waard waren en ze die van thuis willen. Onze fijnproevers 😅

Op de boot ontdekten we dat kids een gratis kleurboek met wasco’s en zelfs chocolade munten krijgen. Alle bon, zelfs op overzet 4 kan ne mens nog bijleren. 🙈

De meisjes praatten met een Nederlandse mevrouw die toevallig voor ons zat. Christoph ging even kijken of hij de walvissen kon zien & de tijd passeerde snel. Mede dankzij de hulp van babysit ipad 😂.

Erna reden we meteen door naar ons motel waar we om 15u mochten inchecken. En guess what, door corona bieden ze geen continentaal ontbijt meer aan in ruil krijgen we een voucher voor Tim Hortons aan de overkant. Maar, ondanks alle verwachtingen is t zwembad met hot pool wel terug open. Of we dat erg vonden? Nee zenne, donuts gaan eten smorgens vroeg en zwemmen zijn echt geen straf😎

Dus zo geschiedde. We gingen die donuts al es pre-screenen en testten het zwembad a volonté uit!

De glijbaan bleek zo snel dat Ava een half zwembad binnen hapte en maar 1x durfde maar Lia en Christoph waren onstopbaar. Mama verkoos de hotpool! 

S avonds kozen we gemakkelijkheidshalve voor t restaurant naast de deur. En voor die ene keer dat we dan maar eens een aperitiefje bestellen, blijkt die portie zoooo groot dat we voor ons hoofdmenu nog amper plaats hadden.

Tevreden kropen we onze comfy bedjes in. Laatste nacht hier in Canada, nog 1 nachtje op t vliegtuig en dan in ons eigen bed. T zal raar doen voor de meisjes om weer elk in hun eigen bedje te liggen en niet verstrengeld op/boven elkaar 🙈

Overnachting: Super 8 by Wyndham in Abbotsford. Betaalbaarder dan regio Vancouver en zo kunnen morgen nog op een klein avontuur (Of nog es zwemmen!)

Dag 95

Na ons jeudgherbergavontuur maakten we ons klaar voor een ritje naar onze volgende stek in Black River verder noordwaarts op het eiland.

We passeerden eerst nog langs het Stamp River Provincial Park. De beroemde petrogliefen van de regio lieten we links liggen. De locals gaven eerlijk toe dat het de beste waren hier in de buurt, maar in het niets verzonk met wat we eerder onze op reis zagen in Utah. Die springende zalmen in t park, die wilden we wél nog een kans geven… maar helaas, ondanks de 5 soorten vissen die hierlangs zwemmen rond deze periode zagen we amper 2 vissen effe boven water komen.

Tijd om die lege buikjes te vullen met een lunch waarvan we wisten dat die in goede aarde ging vallen. De airco was ook welgekomen! Dus wij de Mc Donalds binnen. T is vakantie voor iets eh 😎

Op de gratis wifi haalden we de kaart binnen van de driftwood sculptures. Een soort van zoektocht op het eiland naar kunstwerken gemaakt met drijfhout. We zagen er eerder al rond Malahat en blijkbaar staat er niet ver van Victoria in het dorpje Colwood een gigantische mammoet (Maaike als je dit leest, zeker eens doen met Bas!). Sommige kunstenaars gebruiken enkel het hout zoals ze het vinden, anderen moffelen er al eens een vijs of wat houtlijm tussen maar hoe dan ook… impressionant. Alleen, niet makkelijk te vinden met de vage beschrijving en zonder 4G.

Soit, we vonden er een paar en reden op tijd naar onze nieuwe stek: de stacaravan van Catherine.

Ava droomde al maanden van rode kool. Die vonden we enkel in de eerste supermarkt in USA 2 maand geleden dus sindsdien werd elke pot rode bieten smachtend aangekeken maar hadden we nooit succes. Tot dus hier op t eiland. We reden al enkele dagen met die pot rood goud rond en vandaag was hét moment! Een zelfgekookte maaltijd met rode kool. 

Terwijl papa varkenskoteletten en patatjes prepareerde & mama broer eten gaf en combineerde met wasmachines draaien, genoten de meisjes van een avondje liggen in de zetel voor een echte tv. De rode kool smaakte en de zachte bedden deden deugd!

Overnachting: 3 nachten in de stacaravan van Catherine in Black Creek. Zonder zwans de beste value for money van deze autoreis. 2 deftige kamers, een badkamer met wasmachine en droogkast (welgekomen want de onderbroeken waren weeral op), een grote living met open keuken. Overal airco… en rustig in de tuin zonder inkijk van het huis. Je deelt alleen de oprit en t zicht met een trailer die blijkbaar ook verhuurd wordt. Maar dus veeeeel groter dan de stacaravans die wij kennen en echt heel netjes ingericht!

Dag 96

Onze dagen in de stacaravan waren eigenlijk zeer huiselijk. We startten de dag telkens met een pannenkoeken ontbijt. We moeten die Ava weer wat vetmesten eh 🤨. Man wat kijken onze beide kids uit naar gewone boterhammen met tweekleuren choco.

We lieten Noah eerst nog een goeie dut doen in zn popup tentje en vertrokken pas rond de middag.

Eerste stop was een wandeling in Oyster River. In een parkje van een scheet groot moest een driftwood vos standbeeldje verstopt zijn. T beestje, Fergus genaamd, was al verschillende keren gestolen en geen enkele van de locals die we aanklampten, wist überhaupt iets over dat kunstwerk. Maar, een oude meneer op wandel wist iets veel beters… een mama beer met 2 kleintjes uit drijfhout iets verderop langs de kustlijn. Yes, dat hadden we op internet ook tegengekomen, maar de locatie werd niet gedeeld… dolgelukkig dat we die reuze grote sculpturen toch konden zien gingen we op pad.

Even later liep die oude man ons weer achterna om te melden dat er een echte beer gezien was op t wandelpad, of we dat al wisten? 

Ik kan u zeggen… we liepen en liepen en liepen. 2u in de vlakke zon, wegsmeltend en we zagen gene beer! Gene echt maar ook niet die kunstwerken en we vroegen t echt aan IEDEREEN. De allerlaatste vrouw op de laatste meters toen t pad doodliep, zei dat ze die beren vroeger wel eens gezien had op een stukje privegrond en dankzij die tip… konden we ze alsnog traceren. Al zullen ze nooit publiek toegeven dat we misschien stiekem een poort opendeden en een wei door holden naar een stukje prive kampvuurkring waar de dieren ondertussen stonden 🙈. Maar die vos, nope die vonden we niet. We beloonden onszelf met heerlijke ijsjes.

Onze zoektocht bracht ons wel verder richting Campbell river langs een zeehond, cougar, dino, beer, mini beer en een prachtig all-in-one masterpiece met muurschildering en drijfhout zalmen.

We reden weer langs de supermarkt en besloten een heerlijke maaltijd te maken in onze keuken. Ons initiatiële plan was om naar het jaarlijks Salmon Festival te gaan. Er was daar s middags ook een wedstrijd waar ze van die Highland games deden en de strijd uitgevochten werd om de titel van beste kettingzaag kunstenaar. Hard te geloven, maar mensen kunnen hier leven als professionele kettingzaag bricoleur…

Maar, zij die ons kennen weten dat Christoph niet houdt van drukke plaatsen en al helemaal niet als het warm is, als we honger hebben en vooral niet als we niet goed weten waar we heen moeten. En hier zijn ze meer van “vage affiches” en “ongedetailleerde festival websites”

Dus, we reden terug en kwamen in een belachelijke file terecht met een brullende Noah die zn maxi cosi spuugzat was. De kip met rijst smaakte eens zo hard erna! Eindelijk “thuis”. 

Dag 97

Ook na onze 2e nacht werden de meisjes gewekt met heerlijke pannenkoekjes. We besloten terug te rijden naar Campbell River. Misschien zelfs wat te zwemmen op een strandje?

We stopten terug langs t native kerkhof om nog eens van dichterbij te kijken naar de graven met totempalen en kunstwerken. Je ziet ook steeds meer aangepaste verkeersborden en anderstalige verwijzingen in t straatbeeld.

Erna gingen we nog een laatste keer op zoek naar drijfhout vosje Fergus dankzij een tip van de artiest vonden we hem uiteindelijk dan toch nog. Hij wordt sinds diefstal zoveel bewaakt in t visitor centre. Beetje saai 🙈

Ons echte doel van de dag was het Elk Falls Provincial Park. Hier gingen we bijna 3u wandelen naar watervallen, de suspension brug, een paar viewpoints. Niet dat de wandeling super lang was hoor… er waren ook 5 (!) pipi stops en tal van foto’s en gespeel daar in de schaduw… ik moet dan kiezen of de meisjes een paard zijn of een kitten. En dan melk uitdelen of worteltjes. Fictieve hoeven krabben ofzo. Bekijks hebben we zo wel met hinnikende kinderen.😂

Nadien stopten we even in Wallmart voor een late lunch. Opnieuw de missie van Echternach maar iets dat voor een stokbrood moest doorgaan, bananen en chocolade muffins verdwenen in de winkelkar.  We aten alles buiten op in de paar m2 schaduw die toevallig onder t raam van de Mc Donalds take out was #kinderenpesten2.0 😅

We reden na de ruim late lunch nog even naar de Quinsam fish hatchery. Helaas bleek die na 15.30 gesloten. Bijgevolg moesten we op straat parkeren en t laatste stukje wandelen zodat we niet opgesloten raakten. Helaas kon je ook echt niets zien zo na sluitingstijd. Dus we wandelden met de buggy terug langs t water. Ineens dook een beer met zn vis de rivier in en zwom hij snel naar de overkant (waarvoor dank!). We piepten door het struikgewas, trokken een paar heeeeel verre foto’s met onze gsm en gingen dan luid zingend verder op de hindernissentocht met de buggy…

Terug in de stacaravan genoten de meisjes opnieuw van een halfuurtje Engelse tv terwijl ik de frisgewassen kleren wegmoffelde en kapotte/versleten alvast met pijn in hart deed verdwijnen. De spaghetti smaakte… en de meiden gingen flink zonder tambouren slapen.

Dag 93

We gingen er deze reis foutief vanuit dat we onderweg nog konden voorbereiden. Maar slecht mobiel ontvangst en wifi schaarste bleken toch wel echt de boosdoener de afgelopen maanden. En nu zitten we hier op Vancouver Island in motels/hotels met dagelijks wifi, maar is t laf of snikheet en moeten we ook nog huiselijke dingen doen zoals bedden dekken of afwasmachines uitladen, extra overnachtingsplaatsen zoeken, telkens in/uitpakken en schiet dat voorbereiden er precies ook een beetje bij in 😬. Maar bij die hitte kunt ge gewoon niet anders dan wegsmelten en rondhangen 🫣

Wat Port Alberni te bieden had, wisten we niet echt… wat we wel wisten, is dat het Pacific Rim National Park verderop ligt en dat dat een must see is. We gingen dus meteen na ons eerste nachtje hostel richting Tofino.

Bij t boeken van onze overnachtingen waren we van een kale zoektocht teruggekomen. Het park is zoooo populair dat je er niets meer kon vinden om te logeren, hence Port Alberni een uurtje verderop als uitvalsbasis. Gelukkig rijden wij graag en heeft onze auto ongelimiteerde kilometers.

De dag startte in de jeugdherberg met ons gratis ontbijt (achteraf bleek dat we toch ontbijtwafels van onze buren aten 🤪). Daarna hadden de meisjes nog eventjes een whatsapp date met nichtje Nore. Nore kreeg een rondleiding over t stapelbed, de encyclopedie uit het boekenrek en onze avonturen in kamertje 2. Geweldig toch hoe kleuters willen bellen met elkaar maar dan eigenlijk niks zinnigs te vertellen hebben 🤪. 

Onderweg naar Tofino stopten we nog effe voor een korte wandeling naar grote cedar bomen. T pad was gans overgroeid en een beetje zoeken. En ja, de bomen waren groot. Beetje verwend als we zijn, vonden we die wandeling maar zozo na al dat moois van de afgelopen maanden…. Vermoedelijk wilden ze gewoon dat de mensen genoeg stopten en verzonnen ze een “highlight” 😂

Het Pacific Rim National Park visitor centre was een must stop wegens totaal onvoorbereid (ahja en ook een kind dat pipi moest doen…. Man, wat was de mobilhome handig!)

Christoph vond een wandelboekje en ik probeerde de kids in hun explorer boekje te laten werken zonder heel de boel op stelten te zetten. Vader des huizes is niet zo een strandmens, hij haat ook warm weer… en nu waren we hier in een hittegolf in een park vol stranden. Meneer ging op zoek ging naar iets totaal anders dan het dagprogramma van de meeste dagjes toeristen… 

Hij toverde een urbex wandeling naar 2 leuke sites uit zn hoed. Het was effe spannend want het wandelboekje deed zo precies alsof t kweetniehoegevaarlijk was, maar google stond vol met recente reviews en vertelde een heel ander verhaal. We waagden het er dus toch op. We konden nog altijd terugkeren als t niets werd. Later kwam uit dat Parks Canada niet mega pro is omdat mensen de natuur naar de sites vernielen in een poging de modder te mijden. En er ook iets te vaak mensen gerescued moesten worden die de weg niet vonden. Maar het was helemaal zoals google beloofde, een nieuw pas aangelegd plankenpad, verhoogd dus zonder modder en meteen dus ook zonder risico op verloren lopen. Wedden dat deze route aan Radar Hill vanaf volgend jaar mee in de brochures staat!

We kwamen eerst uit bij een verlaten radiostation… vol grafitti en Lia die al meteen riep dat ze nergens mocht aankomen. Die preek over tetanus spuitjes is bijgebleven 🤣. Een prachtige locatie voor fotoshoots. Moest dit in België zijn, er zouden nogal communiefoto’s genomen worden!

Even verderop werd t zo mogelijk nog spectaculairder. 10 feb 1945 vloog een canso bomber te pletter in de bossen rond Tofino. Snelle actie van de piloot zorgde ervoor dat alle 12 inzittenden overleefden en de 400kilo aan explosieven netjes aan boord bleef zonder vuurwerkshow. Ze maakten tenten uit parachutes en konden 11u later gered worden. Het leger kwam de explosieven ophalen, zette de gedumpte brandstof in brand maar had gezien WOII wel andere brandjes te blussen en liet het wrak achter. 

De crash creëerde een modderige krater waarin het vliegtuig sindsdien ligt te verkrotten… ook hier weer een pak “i was here “ grafitti op deze 2e urbex locatie. Helaas ook zotten die erin kruipen en “aandenkens” meenemen… wij besloten de stevigheid van het wrak niet uit te testen (wat Ava en Lia saaaaai vonden van ons) maar namen wel een paar foto’s aan de buitenkant en deden moeite om de andere wandelaars uit beeld te houden. T was ineens toch wel wat druk, zelfs een bikini fotomodel shoot vond er plaats…

Na onze wandeling en een extra portie double chocolate muffins trokken we Tofino stad in waar we de speeltuin onveilig maakten en uit de paar food options de pizzeria selecteerden.

Het eten viel wat tegen en na nog een rondje speeltuin waar Christoph en een andere papa eerst effe de deathride herstelden, konden we tevreden terug jeugherbergwaarts trekken.

Alleen, ik wilde nog t strand zien. Logisch toch?!? We stopten voor een paar foto’s aan Long Beach… en laat ons zeggen dat het pootjebaden wat uitliep en we als een dief in de nacht met 2 spruitjes in pyjama + een zak vol natte kleren in t pikdonker weer naar Port Alberni sjeesden… net voor de road closure van 23u gingen we door de wegenwerken… luid geronk op de achterbank!

Dag 94

Na de stranden vandaag een dagtrip naar de andere kant van het nationaal park, namelijk de kliffen in Ucluelet. 

We kwamen wat traag op gang. En dat lijkt wel een constante versus de mobilhomereis. Maarja, er wordt dan ook weer een pak meer gedoucht en ontbijten is niet meer on the go 🤣. Lia was snachts uit bed gevallen en Noah wel 10.000 keer wakker geweest dus mama kon wat uitslapen dn hangen gebruiken.

We reden terug door de wegenwerken en file naar Ucluelet. Daar een klein supermarkt drama want er was weer niets lekkers. We kozen weer katsjoe koffiekoeken en appelflappen wetende dat t  amper binnen ging gaan… helaas geen stokbrood of pistolets ofzo.

We picknickten en startten erna de Wandeling naar de rocky bluffs. 6km, maar het zicht werd niet meer wauw dan bij de start. We zijn duidelijk te verwend geweest met al die prachtige wandelingen die dan totaal niet in een gekend park liggen 😅.

We sloten de dag af met nog een korte lus aan de vuurtoren. Geen wildlife te zien… jammer want dolfijnen en walvissen staan hier vaak op de menu 😎

Op zoek nr eten concludeerden we al snel dat we echt geen 40min op de wachtlijst wilden staan en dan nog eens 30min wachten op ons eten. Alles zat afgeladen vol dus we reden dan maar terug nr Port Alberni. Daar was het uiteindelijk te laat om meer te smikkelen dan ons fruit en de pizza leftovers… doodmoe kropen we weer voor de laatste keer in ons stapelbedje (en Lia veiligheidshalve meteen maar op de matras van broer op de grond)

Dag 89

Na onze zalige avond in Victoria, wilden de meisjes meteen terug naar Maaike en Kelsey voor nog een dag plezier. Klein drama toen we vertelden dat die in Victoria blijven wonen en wij door moesten naar t huisje van Nicole en Joe.

We reden de scenic route langs de linkerkant van Vancouver eiland. Onderweg zouden we vooral stranden tegen komen en regenwoud bossen. T was dus kwestie van er ergens eentje te selecteren. Op goed geluk stopten we, maar t bleek een strand te zijn voor surfers en er was nog geen golf te bekennen alleen veeeeeeeel stenen.

Dus we bolden een beetje verder tot het Juan de Fuca Provincial Park. Het bordje China Beach Day Use Area trok onze aandacht en dankzij een reuze chanceke konden we meteen parkeren. Al was t met een klein hartje want er hingen meer borden van “thieves operate in this area” dan aanduidingen van de wandelroute tot het strand zelf.

Het pad was een deel van de 47km wandeltocht langs de kust waarbij je telkens onderweg op de strandcampings kan logeren.

Geladen met een rugzak vol picknick en onze tupperware pottekes bij wijze van improviste strandemmerkes begonnen we aan de wandeling. Steil door het bos, nog een hangbrug en dan afdalend tot op… een zandstrand! Yes eindelijk zand. We hesen de meisjes snel in hun badpakken en de pret kon beginnen!

Achteraf wandelden we dezelfde weg terug. Bekaf van onze dag, werd er niet meer veel gestopt onderweg naar Lake Cowichan. Zo lieten we bezienswaardigheid “eenzame grote boom” en unicum “mini bonsai boompje op een boomstronk te midden van een meer” aan ons voorbijgaan…

In Lake Cowichan was t reuze druk. Tubing is er enorm populair dus op de hele rivier dobberden zwembanden en zonnebadende vakantiegangers.

We wipten de supermarkt en alcoholwinkel binnen en gingen naar ons huisje. Eigenaar Joe verwelkomde ons en nog voor de mens was uitgepraat hadden de meisjes zich in de living geïnstalleerd met zowat al zijn gezelschapspelletjes…

We kookten spaghetti en probeerden tevergeefs de overactieve madammekes tijdig in hun bed te krijgen.

Dag 90

We ontbeten en bedachten hoe we de dag gingen aanpakken. Het beloofde weer een broeierig hete dag te worden. Om dan aan de rivier te vegeteren en constant een afdrijvend kind in een zwemband op te vissen, nope, dat was niet bepaald waar we zin in hadden.

We besloten naar de Kinsol Trestle te rijden (uiteraard een ideetje van de bouwkundige onder ons). Dat is een houten spoorwegbrug door de vallei waar ze nu een recreatiepad van gemaakt hebben. De weg er naartoe was al een belevenis op zich en met de mobilhome hadden we zeker gepanikeerd dat we fout zaten, maar onze wendbare 5deurs minivan sturen we overal door. Gelukkig bleek het effectief de juiste route en kwamen we netjes aan de parking uit. De wandeling was maar mini, maar dat vonden onze 2 paardjes niet erg. Ze gallopeerden en huppelden in draf langs de padjes terwijl papa zijn camera overuren draaide en mama paardentemmer speelde 🤣

Ons plan voor de middag werd afgevoerd zodra we in Duncan aankwamen. Zo buiten t bos overviel de warmte ons en t was echt niet gezellig zo wegsmeltend… We besloten naar Wall Mart te rijden, BBQ gerief te kopen en rustig terug te gaan naar het huisje met airco. De meisjes droomden al maanden van koekjes bakken, dus een koekjesmix werd in extremis aan de winkellijst toegevoegd.

We maakten waterbalonnen en speelden wat in de tuin, lazen in de koelte en deden dutjes. Terwijl de kok buiten stond te grillen, werden er binnen koekjes gefabriceerd. Iets minder dan de verpakking aangaf, want helaas zaten we met een deegpikkertje.

De ribbekes smaakten maar de Atlantische zalm bleek volgens de meiden de foute kleur en bijlange niet zo lekker als Maaike’s rode Sockeye zalm. En stiekem misten we wel een beetje de charme van onze houtvuurtjes met marshmallow dessertje.

Overnachting: 2 nachtjes via Airbnb. Joe en Nicole verhuurden de onderkant van hun huis via airbnb. Ergens in onze zoektocht naar overnachtingsplaatsen hadden we dan toch niet goed door gehad dat we dan Nicole rond 3u s nachts zouden horen doorspoelen of de Joe rond 6u zouden horen ontbijt maken 😅. De tuin die ze adverteerden bleek de voortuin te zijn dus je stond te midden van t kruispunt in uw badpak waterbalonnen te smijten bij wijze van spreken. Ze woonden wel heel rustig buiten dan de bouwwerf naast ons slaapkamerraam. Gelukkig werd er in t verlengd weekend niet gewerkt en was t dus enkel de uitcheckdag dat we vanaf 7u stipt meezing muziek hadden 😬

Dag 87/88

Onze eerste stop op Vancouver Island was Victoria. Ongeveer een klein halfuurtje rijden van de ferry stopplaats. We bleven 3 nachtjes logeren in een motel. Niks speciaals… je kent dat wel, zo een motel met tapijt in de gangen; liften die ruiken naar al het eten dat de mensen meesmokkelen naar de kamers; suites met netjes gedekte bedden maar gordijnen en kasten die een heel leven vertellen aan stiekeme scheuren, blutsen en builen; zeepjes en een badmuts om mee te smokkelen & zo een fake leren kaften boek met alle geplastificeerde foldertjes van bezienswaardigheden uit de buurt 🤣

Nu moet je weten dat wij nog nooit een hotel vakantie deden met de kids dus weinig ervaring hebben met hoe je “t meest efficiënt zonder heel uw hebben en houden, maar toch met genoeg spullen” incheckt.

Het werd uiteindelijk een zak per persoon in de minibus en dan telkens een transportzak met kleren voor de volgende dag over en weer. 

En veel hebt ge hier niet nodig in een hittegolf. Trouwens ook niet veel waar we kunnen uit kiezen. Noah en ik hebben letterlijk 1 short mee & de meisjes hun t shirts die nog geen gaten of vlekken hebben zijn ook ver zoek. In onze rugzak zit nu standaard zwemgerief en een nieuwe set kleren voor Noah als ge hem weer es kunt uitwringen #zweterke

Op dag 1 reden we naar de Malahat Skywalk. Dat is een gloednieuwe toren die voor elk van t gezin wel wat bood. Niet goedkoop (kids onder 6j gratis gelukkig) Maar, de bouwkundig ingenieur keek zn ogen uit en voor de kids was er op t einde van de staptocht naar boven, een supersnelle glijbaan weer nr beneden! 

Stiekem moest je 5j zijn voor de glijbaan, maar Lia was ruim groot genoeg. Alleen, t pateeke had niet goed vastgehouden en kwam zonder haar glijmat weer beneden aan. Dus die was wat onder de indruk en ging slechts 1x, Ava ging telkens op en af en uiteindelijk brachten we er bijna de dag door. Soms is er blijkbaar een wachttijd van 1,5u voor dat glijritje van amper 8seconden… maar wij gingen voor een dagje “waar voor je geld” en aten ook nog ijsjes en heerlijke worteltaart.

We sloten t park en reden naar Victoria zelf. We zochten een gratis parkeerplekje op aan de cruiseschepen en wandelden naar Fisherman’s Wharf waar er allemaal eethuisjes zijn. We kozen de pizzeria uit. Dat die toevallig ook een alcohol licentie had, was mooi meegenomen voor Christoph. Nadien wandelden we nog eventjes door t stadje langs de woonbootjes, wat streetart (letterlijk dan!) en een speeltuin… Uitgeteld ging de kroost slapen!

Onze 2e dag in Victoria gingen we op zoek naar het “Sooke Potholes Provincial Park”. 

Het was een verlengd weekend (BC day… euhm wanneer krijgen wij es vrijaf voor Dag Van West-Vlaanderen 😂) en toen we aankwamen bijgevolg al aardig druk. We parkeerden iets verderaf waar het nog toegestaan was. Snel de zakken maken en dan eerst een wandelingetje naar een brug en waterval. Alleen, broeiende hitte en onder gemopper steil bergop…om dan te zien dat t zo warm was dat de waterval opgedroogd was. We baanden ons een weg terug naar de rivier. Onderweg kon je mensen al van de rotsen zien springen en in zwembanden zien dobberen. 

We zochten een plaatsje waar we door konden waden zonder striptease (ik had immers in de rapte enkel voor de meisjes zwemgerief mee) en placeerden ons aan de overkant op een rustig steenstrand in de schaduw. De meisjes speelden met 2 stukken drijfhout, durfal Lia sprong erin als Ava gilde dat ze afdreef & Noah genoot van een picknick.

In de late middag keerden we terug. Onze auto stond er gelukkig nog zonder roos papierke ter waarde van 200€… amai, foutparkeren lachen ze hier niet mee! 

We reden snel terug naar het hotel om onze mooiste kleren aan te doen. Rond 17u werden we immers bij Maaike, Kelsey en hun zoontje Bas verwacht. Maaike en ik zaten tot het 5e leerjaar samen in de klas en verloren elkaar ergens in t middelbaar uit t oog toen ik stopte met de Chiro en ook zij niet meer in Westerlo naar school ging… maar leve Facebook. En nu mochten wij dus gaan BBQen in hun huisje in Victoria.

De meisjes tekenden en knutselden en dankzij de hotellobby konden we zelfs een boek voor Bas “inpakken”. We kochten nog wat Belgische pintjes als bedankje en hup, we waren er klaar voor…

Het werd een heel leuke avons! Ava plakte als een kauwgum aan Maaike en genoot zooooo van het Nederlands spreken, de kleurtjes en stiften, het spelen met Bas in zn zandbak en zwembadje. Ava at voor 1x eens haar ganse bord leeg en vond Maaike’s zalm en patatjes de lekkerste van de wereld…Lia at wel 2 stukken van de vegan aardbei taart en riep dat t een perfect feestje was.

Maaike haalde een fotoalbum boven en we lachten met mn champignonkapsel en de toch wel dubieuze fashion tijdens onze lagere school carrière. Veel te laat lieten we de dames met de afwas achter. We lieten Maaike beloven zeker een seintje te geven als ze nog eens in België was!

Overnachting: 3 nachten in de Red Lion Inn and suites (Booking.com) – studio met 2 dubbele bedden en kitchenette. Er is ook een zwembad dat wij dus niet gebruikten 🤭

Dag 84/85/86

Onze citytrip in Vancouver was smelten bij meer dan 30 graden, dus elke dag volgde wat hetzelfde patroon: vertrekken in ons huisje vol plannen en bijsturen zodat we niet als een rode oververhitte kreeft eindigden.

We deden letterlijk niet meer dan telkens de bus nemen richting Stanley Park en dan op goed geluk onderweg eruit voor wat architectuur, muurschilderingen, terrasjes of ijsjes.

Vervolgens wegsmelten, onze kids in een waterspeeltuin laten afkoelen en verder tot de volgende waterspeeltuin 🥵.

Wel leuk trouwens, Vancouver is zo een groene stad vol parkjes, speeltuinen en fonteinen/waterhoekjes. Je kon echt verdwijnen tussen de bomen in t park of schaduw opzoeken in de woonwijken tussen de lanen vol hoge bomen! Helemaal geen grootstad gevoel!

De meisjes genoten van de vele ijsjes en af en toe sprongen we eens een community center binnen voor gratis fris water en een portie airco. Tijdens de hittegolf werd dat speciaal georganiseerd (en dus niet enkel voor de daklozen). Je kon ook zonder schroom in een bistro ijsblokjes vragen voor je camelbag of gratis drinkbussen laten vullen (ook al verkochten ze waterflesjes). In België is dat toch wel een beetje anders. Daar is t meer van “trekt uwe plan in die hitte”.

De Canadezen waren telkens heel bezorgd over Noahtje. Zodra er nog maar iemand (gaande van een oude bompa tot een Chinese mama) een streepje Noah in de zon zag piepen, maakten ze ons al attent op ons rossekopje.

Maar we werden evengoed aangesproken als Christoph te hard aan zijn muggenbeten krabte. Met nen hele uitleg over ontstekingen en mensen met het C-vaccin die meer infecties krijgen enzo 🙈

HOME SWEET HOME

We verbleven in een huisje in een Chinese wijk ongeveer 6km uit het centrum. Dat was zowat het enige betaalbare toen wij eindelijk uitgedokterd hadden hoe we onze laatste dagen zonder mobilhome gingen doorbrengen. Gelukkig had Mia’s huisje goede airco. We maakten dankbaar gebruik van de wasmachine en droogkast om onze valiezen weer vol “propere” (allee proper ruikende) spullen mee verder te nemen. En het bad… zalig om de kids af te koelen! Al werd er dankzij de blinden en torenhoge haag ook gewoon in onderbroek rondgelopen 🤭

Het deed deugd om eens allemaal in een andere kamer te kunnen zijn, een wc deur te kunnen sluiten zonder met uw knieën in de kleerkast te zitten, suuuuper snelle wifi te hebben om foto’s en blogs buiten te krijgen en gewoon kasten en schapkes in te richten en onze spullen te verspreiden. 

De meisjes genoten van een Netflix avondje terwijl ik al onze bagage fixte en Christoph – net zoals thuis – een zetelslaapje placeerde en oogluikend toeliet dat ik precies met ons hele hebben en houden introk in dat huisje. 🤪

De keuken waarop ik al onze overnachtingsplaatsen gescreend had, werd niet echt gebruikt. Buiten 1 keer voor pannenkoeken en het uittesten van t brandalarm 🙈. We hingen de toerist uit. S morgens de supermarkt binnen voor echte krokante pistolets en donuts (contente kids!) & de rest van de dag alles on the go kopen omdat je toch niks fris kon houden en ne zweterige opgewarmde pistolet in plastic zak is eenmaal niet te vreten is volgens Lia. 

De eerste avond sprongen we een echt Chinees resto binnen. Als de menukaart “vel van kip”, “levertjes” en allerlei andere delicatessen vermeldt die je niet kent, en de tafeltjes vol zitten met mensen die brabbelen in een taal die ge niet verstaat… dan weet je dat je aangekomen bent in iets echt lokaals! We kozen veilige dingen die we herkenden en genoten van een heerlijke maaltijd. Ava was vastbesloten te leren eten met stokjes en at toch wel een paar rijstkorrels 🤪

En eigenlijk was dat Chinees restaurant nog t beste van al. Het resto in Stanley park was wel OK maar niet meer dan dat, het bistrotje aan het spraypark had wel heeeeel kleine overpriced porties & het zogezegd beste hotdogkraam van Vancouver leverde een hysterische Ava op die een 2e losse voortand kwijtspeelde en nu geen hotdogs meer wilt aanraken….

4jaar geleden waren we ook 2x in Vancouver en hoewel deze keer heel anders was, konden we toch tevreden onze airbnb verlaten. Maar we kunnen dus perfect nog eens een week in Vancouver doorbrengen en weer heel andere wijken en dingen doen/zien.

EN NU? 

Wel na Vancouver nemen we de overzet naar Vancouver island en touren we nog een kleine week rond in onze huurwagen. 

Beste anders want ineens is dat valiesjes maken, in en uitchecken op bepaalde uren, geen frigo meer voor dingen zoals bakboter/frisdrank, geen wc on the go… maar ook wel altijd zachte handdoeken, grote bedden, een bad/douche om te “wellnessen” na maanden beperkt water…

DE ROMMEL VERDWIJNTRUC

We probeerden klein in te pakken, maar dat was een epic fail. We hadden immers al wat extra spullen verzameld en moesten inpakken in een manier die handig was in de huurwagen. We konden onze bagage gelukkig achterlaten in Vancouver en hoefden niet alles mee te zeulen om de auto te gaan ophalen (en Mia had zich maar een klein verschot zitten heffen om alles te stockeren in haar kelderke 🙈)

Na nog een voormiddagje murals gingen we op onze laatste dag met het openbaar vervoer terug naar de luchthaven om onze huurauto op te halen. Dat ging niet zonder slag of stoot. Ondanks alle online formulieren moesten we blijkbaar toch papierwerk doen gezien wij de voucher niet geprint meebrachten. En toen bleek dat de creditcard op naam van de hoofdchauffeur moest staan. En toch hadden wij met mijn kaart kunnen boeken en een auto gereserveerd met Christoph als enige chauffeur. En ik had mn Belgisch rijbewijs niet mee en kon geen hoofdchauffeur worden & daarna werkte de visa niet voor de waarborg die ze dan ineens toch nog wilden… maar de mop kwam pas toen we de auto zagen…in paniek holden we terug naar binnen om een grotere te eisen.

Maar bon, een minivan met 3 kids op de achterbank naast elkaar was een utopie. “De foto’s op internet zijn maar een voorbeeld mevrouw” ☹️

We bekeken wat modellen en gokten welke auto het beste zou zijn om onze vele zakken in weg te proppen. We hadden ook niet echt veel tijd over om nog te wachten tot ze een nieuwe auto gingen klaarmaken voor ons… We moesten immers tijdig bij de ferry inchecken en onze spullen stonden nog in Mia’s kelderkot.

Dus we besloten uiteindelijk om toch de toegewezen minivan te nemen. De zetels bleken helemaal onder de bodemplaat te kunnen verdwijnen en soit.. op hoop van zegen reden we terug Vancouver in voor een rondje puzzelen met bagage…

We stopten nog even in de Mc Donalds om de kids te trakteren en de buikjes te vullen. Met een ferry om 20u werd het te laat om in Victoria op zoek te gaan naar eten…

En onze valiezen en kinderen… die pasten perfect in de minibus 💪🏻 #oef #relatietestinhittegolf

Tot op t eiland!

Overnachting: Mia’s huisje via AirBnb

Activiteiten: app “Van Mural Fest” toont je de murals van de vorige edities van het festival dat telkens begin augustus gehouden wordt. Kan je tevens offline gebruiken wat wel handig is. Mount Pleasant is een goede start! Terwijl wij er waren, was er ook in English Bay een vuurwerkshow en airshow. Heel leuk, enkel het begon pas om 22u dus niet bepaald kindproof gezien we buiten t centrum logeerden… ons hotel van 4j geleden had ideaal geweest 🤭

Openbaar vervoer: dankzij de iphone maps vonden we altijd heel handig de juiste bussen en aansluitingen. Haltes worden afgeroepen of komen op t scherm dus schrik om niet te weten waar je eindigt zonder mobiele data om mee te volgen, hoeft niet.

Een wifi check later bleek dat je niet perse een compass card moet kopen, maar ook gewoon kan tappen met je visa/mastercard. Je hebt vervolgens 90min om over te stappen en te wisselen tussen tram/bus. Alleen, heel veel van die toestellen gaven een rood licht met onze kaarten… echt alle chauffeurs lieten ons zonder betalen door. En niet enkel ons. Als je een briefjekm i geld liet zien of riep dat je maar een paar haltes meewilde, deden ze hetzelfde. 1 chauffeur stopte zelfs aan de lichten om een ticket te printen “voor het geval er controle zou zijn”… chanceke! Dus tja… we reden veel gratis 😎

Dag 82 

Wakker geworden in Marble Canyon en als eerste bolden we de camping af… Whistler here we come. 

Ons ritje bracht ons langs de prachtige canyon, alleen mocht je nergens stoppen door lawine gevaar (jaja in de zomer evengoed stenen die op wandel gaan en die hele huizen, bomen en balustrades meenemen).

Iets verderop reden we door het Fountain reservaat. De meren en landbouwgronden van gisteren zijn nu vervangen door een dor stenig landschap. Over de rivier houten bruggen en dorpjes op de kam van de bergen. Idyllisch maar precies back in time. De mensen wonen oftewel in trailers en houten 1verdieps rechthoekige huisjes met een 5tak auto’s en half containerpark in de voortuin. Hier en daar een giga 2 verdiepskasteel met zicht op de rivier en vallei. Dat zijn dan ongetwijfeld de resorts net buiten de reservaatsgrenzen voor toeristen …

Lillooet lieten we rechts liggen (al denk ik dat we daar vorige keer bij Artisan Bakery een heerlijk ontbijt hadden) en we reden langs highway 99 (de scenic route richting Vancouver) verder. We konden nog eens genieten van goedkope tankbeurt in t volgende reservaat en bolden verder. 

Haarspeldbochten, een motor die grommelde, grizzly beren op de verkeersborden…  ineens zaten we in Zwitserland (met dan extra beren eh 🤪). Hoge naaldbomen, besneeuwde bergtoppen… op 2 uur rijden al super veel verschillende landschappen.

We hielden halt aan Duffey lake, een meer dat we vorige keer ook ruimschoots op camera vastlegden. De lokale native naam voor het meer betekent “vaststekende bomen” en inderdaad, het einde van het meer ligt vol drijfhout en je ziet door het glasheldere water ook allemaal boomstronken op de bodem. Mensen zwommen en waren aan t suppen met hun hond. Wij deden even onze evenwichtsoefeningen van de dag 💪🏻.

Daarna reden we verder Whistler in. Een ski resort in de winter en al even druk in de zomer. Wij wilden niet graag in de stad tussen alle toeristen liggen smelten van de hitte. Daarom kozen we een urbex wandeling buiten in het bos… in 1956 ontspoorde er een trein iets buiten de stad.  7/12 wagons waren niet meer te redden en liggen in het bos verspreid.

Ondertussen wordt de site vooral gebruikt door mountainbikers die er gevaarlijke touren uithalen & graffiti artiesten die het bos opvrolijken. Helaas ook wel op de bomen (al geloofde Ava toch effe dat er daar wifi was op de hotspot boom 🤭)

De meisjes wilden niet meer vertrekken want de wagons worden nu vooral ook gebruikt als klimparadijs voor jong en oud… Lia vroeg meteen of we nog zo een wandelingetje konden doen. En voor oma die al effe bedenkelijke ogen trekt als ze dit weer leest… No worries we waren zo voorzichtig dat Ava ons saai vond 😂. Een extra tetanusspuit was niet van doen 🤓

Na Whistler werd t steeds drukker en drukker. Vanaf Squamish zelfs file rijden tot in Vancouver. Reststops stonden vol, campings waren onhaalbaar wegens al maanden volboekt, stranden liepen vol dagtoeristen, wildkampeerplekken onvindbaar. De tijd tikte weg en we werden wat moedeloos. Die mobilhome moest immers nog ingepakt en opgeruimd worden. 

Een carwash hadden we wel al gevonden. De mobilhome poetsen is een onmogelijke opgave zonder deftig materiaal en was in principe ook niet nodig, dus we beperkten ons tot het grootste slijk en stof afspuiten… de zetels met smosvlekken, het bestofte dashboard, den entree met platgetrapte cheerios of m&m kruimels in spleten hier en daar. Pfffff… het lijkt wel alsof we varkens zijn, maar heel de reis werd er dagelijks gekeerd en met dettol spray en natte doekjes gepoetst 🤪 #isditnulater

We hielden halt aan Stanley Park in Vancouver. Ons plan? Eerst de buikjes vullen en al wat inpakken, daarna verder op zoek naar slaapplaats. Noah vond het maar niks en brulde het kot bij elkaar. Echt tieren, roepen… en laaaaaaaang… niets hielp en wij zijn na de eerste weken toch al wel experts in ons manneke troosten.

Ondertussen was t al 20u en stonden we nog nergens met inpakken. Het park sluit om 23u dus we haastten en haastten en deels ingepakt, deels met nog meer rommel verlieten we Vancouver. In het pikdonker (dat is weken geleden) slopen we het park uit en we parkeerden ons uiteindelijk in een woonwijk op 1 straat van onze air bnb. in Vancouver zelf mag dat niet, maar in de buitenwijken wisten we niet zeker…Gelukkig kwam niemand ons storen….

Over de sfeer tijdens het nachtelijk opruimen & kuisen met halverwege denken “foert, we zien wel” zullen we t maar niet hebben zeker 🫣

Overnachting: Batton street aan de school.

Dag 83

Wakker worden van een gsm-alert dat er geschoten werd in de naburige wijk van Vancouver, panikeren dat ons plan niet haalbaar was. Pffff t was me wel een ochtendje.

Ik zou Christoph met de bagage en meisjes in een park met speeltuin achterlaten en de mobilhome samen met Noah gaan inleveren. Alleen we hadden nog meer bagage dan gedacht (door al dat geprop en snel snel voortdoen werd er nog niet veel weggegooid. Deze Van Gaelen houdt graag alles bij 😝). Bovendien moest er nog gedumpt en gepoetst worden, zochten we nog een vuilbak voor alles wat nog in de diepvries vegeteerde… ijsjes voor ontbijt, anyone? 😋

Ik besloot mn stoute schoenen aan te trekken en ging op zoek naar de conciërge van de school waar we geparkeerd stonden. Nu, de mens sprak amper Engels en werkte niet mee aan m’n “stockeer je bagage gratis”masterplan. Tweede slachtoffer was een man die om 7.30 zn planten stond te sproeien. Hij wist geen storage voor onze bagage maar had na 5min door dat zijn padje rond het huis de ideale opslag was voor autostoelen, een doos pampers, overschot van eten, valiezen vol propere en vuile kleren, etc. Yes, dat was waarop ik gehoopt had. De 4 zakken waar ik hem voor warm maakte werden er 7 maar bon… all good, we mochten onze bagage achterlaten en ‘s avonds weer ophalen. Liever zeulen van 1 straat ver dan half Vancouver door op metro/bus. Nu hopen dat Joe niet ineens een uitverkoop houdt met onze spullen en we na t inchecken in onze AirBnB alles netjes terugvinden in zn outdoor luggage storage room… en hopen dat de plaatselijke weerman zn zonnige voorspelling klopt en niet alles nat is straks 😅

We reden naar Abbotsford en vonden de rest area dichtbij waar we t laatste poetswerk en de dump konden doen. 

Dan naar de verhuur maatschappij. Dan wordt t altijd effe spannend…

Net geen 20.000 km gereden op 80dagen. Ze zeiden niets van onze vastgetapte buitendouche of de zweet / zwarte pollekes vlekken die we niet uit de stoffen zetels hadden gekregen. Het halve ontbrekende servies gaven we netjes toe… en de gigantisch piepende deur nuja daar kon je niet omheen. Maar oef, we moesten niets bijbetalen!

Gelukkig deed de meneer de controle grondig want met wenende Noah was ik alle electro en de belangrijke spullen voor de dagrugzak in onze kleerkast vergeten… hadden we schoon gestaan zonder paspoorten, geld, etc.

Voila, de mobilhomereis zit erop. Nu een paar dagen in Vancouver en dan halen we onze huurwagen op voor Vancouver island… en die rijden we netjes de luchthaven binnen op t einde van de trip…

Leuk dat jullie meelazen tot hier. Stay tuned voor meer zou ik zeggen 😎

En voor de aandachtige lezer die nu denkt van “wat geen brokken”… jep, de vloek is doorbroken. Na getakeld worden aan een ravijn in Corsica, een steen door de ruit in Canada, een ontplofte runflat band in Noorwegen, een steen in de rem in Nieuw-Zeeland en veel blinkende ad blu of andere lampkes zijn we deze reis met voertuig 1 alvast gespaard gebleven van fratsen. Duimen voor de huurauto 🫣