Categorie: Geen categorie

T zit er weer op!

Geplaatst in Geen categorie3 reacties

Dag 100/101

Vanochtend werden we voor de laatste keer wakker op Canadese bodem. We gingen snel onze ontbijt vouchers ophalen aan de receptie. Ons plan was om het zwembad maximaal te laten renderen. Dus voor we om 11u moesten uitchecken, konden we vast nog wel een uurtje plonsen, nietwaar?

Leve de baliemedewerkers die niet doorhadden dat een baby van 7 maanden helemaal nog geen donuts eet. Resultaat: 5 bonnetjes van 5$ die we mochten gaan besteden in hun “covid-ontbijtalternatief”. Dankzij een ideale combo van donuts, koffiekoeken, bagels, muffins en drankjes waren we voor de volle $1 extra gesteld in Tim Hortons en at iedereen heerlijk z’n buikje rond!

Terwijl mama de hotelkamer opruimde en alvast een poging deed om onze bagage te verminderen, werd er door papa en de meisjes nogmaals een poging gedaan om het wereldrecord “glijbaan afsjeezen” te verbeteren. Moeder checkte om 11u uit, de verzopen waterkiekens waren een klein klein beetje te laat. Maar, sneaky als ze waren, liepen de zwemkampioenen met de grootste air het motel naar buiten. Missie zwembad geslaagd. 

Abbotsford ligt ongeveer een uurtje rijden van Vancouver, maar we hadden nog 1 laatste stop voor de meisjes in petto: Redwood Park. In dat park is namelijk een feeëndorp. We keken onze ogen uit en konden maar niet kiezen welk van de zelfgeknutselde huisjes we het mooist vonden.

Helaas, aan alle mooie liedjes komt een einde. Rond 14u vertrokken we terug naar de luchthaven. Gelukkig hadden we wat reserve ingerekend want door file en het feit dat we nog moesten tanken en zo in nog een andere verkeersopstopping belandden, werd t effe spannend. Amper 20min voor de deadline reden we de Alamo parking op. En gelukkig rekenen ze geen boetes aan voor “vader en moeder die de meststal nog moeten bijeenscharen in de auto”. De bediendes vonden zelfs dat we nog te veel opruimden in onze zoektocht naar verdwaalde wasco’s en vergeten schatten. We wilden dan ook een goede beurt maken. De buggy was 2x uit de koffer gevallen en misschien had dat wel wat krassen veroorzaakt op de achterbumper die we niet persé gingen opbiechten. Maar helemaal geen probleem. De auto werd piccobello verklaard en we tikten af op 1933km!

Op de luchthaven bleek al gauw dat onze vlucht bijna 2u vertraging had. Bijna 2u… want bij meer dan 2u moeten ze volgens de Canadese wetgeving compensaties betalen…

Al bij al viel dat nog goed mee die 7u dat we dan eigenlijk te vroeg waren aangekomen.

Hoe we die tijd doodden? Wel, we hadden nog wel wat inpakwerk te doen. Met 2 transportkarretjes spullen vertrokken we uit de autoverhuurzone, maar dat was nog niet bepaald klaar voor vertrek 🤓 We offerden 1 transportzak op en maakten er een extra reistas van. Echt waar, die dingen zijn zo z’n geld waard. Je kan blijven proppen rond je trekkersrugzak en in gevallen van “extra vergaarde spullen” heb je dus altijd een reserve valies bij de hand 🥳.

We mochten 5x 23kg inchecken, elk een stuk handbagage en dan per kind nog een autostoel + voor Noah een buggy…. Het werd iets van een 76kg in 5 tassen en een plastic gewrapte autostoel + 2 auto verhoogkusssens van de meisjes.

Nadien gingen we bij Wendy’s eten. De meisjes vonden het heerlijk al waren er deze reis vast en zeker al heerlijkere kipnuggets, burgers en frietjes.

Vervolgens was het tijd om allemaal uit de zomerkleren te springen en een tenu uit te zoeken die ons warm zou houden in het koude airco vliegtuig. Voeg daar dan nog ettelijke pipi pauzes, kakpamperkes en aanschuiven hier en daar aan toe en de tijd vliegt!

Leve Noah die ons overal het verkorte traject in de luchthaven opleverde. Bij security werden we nog even op de vingers getikt voor 2 vergeten sapjes minute maid maar verder verliep het vlot. We waren ruimschoots op tijd aan de gate en de meisjes genoten bijgevolg van een uurtje schermtijd… inchecken liet op zich wachten, maar eerlijk… of we nu in Vancouver moesten wachten of zoals gepland 6u in Londen… t maakte ons allemaal niet uit.

Ook in Londen smolten de 4u wachten gezapig weg. We hingen wat rond tot de gate gekend was en genoten daarna van het “early boarding privilege”. Danku Noah…

En dan nu… wachten op oma en opa die 3 maanden op onze auto gebabysit hebben en hun slaap opofferen om ons laat op de avond op te wachten in Zaventem met lekker vers brood en choco. Tja, wij zijn nogal sjansaars eh 🥰

Voila, de allerlaatste.

Cliché als het is, het is werkelijk voorbijgevlogen. 101 dagen. 22.000km on the road en 35.000 als je t vliegen meetelt.

We komen terug met ne lege portemonnee maar een hoofd vol herinneringen aan prachtige avonturen.

Leuk dat jullie meelazen. Echt, bedankt aan de trouwe fans die elke letter verslonden, elke foto 3x bekeken en ons mailtjes a volonté stuurden. Het was altijd leuk iets van het thuisfront te horen of jullie filmpjes te luisteren als we dan es wifi vonden. Wij vonden het zelf leuk om hier ons reisdagboek in detail bij te houden zodat we zeker niets vergeten van dit grote avontuur en mijmerend kunnen wegdromen bij “weet ge nog toen” als onze kids “op reis gaan met mama en papa” saai vinden en liever op hun luie kont met vrienden ergens in een all-in gaan chillen. Als ge volgehouden hebt met lezen in al die tijd, proficiat. Want dat was hier nogal ne roman eh… onze memoires komen uit in encylopedie vorm peins ik 🫣

Moest je vragen hebben over een deel van onze route, aarzel dan niet. Want hoewel we hier al uitvoerig berichtten, is er nog zoooooveel meer te vertellen over t prachtige Canada en Amerika!

TTYL! 👋🏼

Dag 18 – Stora Sjöfallet Nationaal Park

Geplaatst in Geen categorie, Roadtrip, ZwedenGetagd , , , , , 1 reactie

Uitslapen en pannenkoeken… dat vat de voormiddag zo wat samen, want als we geen wekker zetten, dan is t toch al gauw 9u voor die marmotten hun bedje uitgerold komen.

Christoph zorgde voor heerlijke pannenkoeken op onze vuurkring en de meisjes dansten door “ons bosje” en zongen uit volle borst gekke liedjes op een zelf verklaard podium ergens iets hogerop tussen de struikjes.

Omdat de afvalwater tank vol zat; haalden we de grooooootste vuilzak boven uit ons assortiment om alle vuile borden en potten in te kieperen en vertrokken we snel! (Trukkendoos van de ervaren huisvrouw)

Onze eerste stop was het Naturum Laponia. Dat visitor centre is eigenlijk het portaal tot 4 nationale parken (de meesten ontoegankelijk voor korte tochten en vooral via meerdaagse hikes te bereiken), 2 natuurgebieden en 9 Sámi gemeenschappen. Maar architecturaal is t ook een plaatje zowel binnenin & buiten. Bovendien is t Unesco werelderfgoed die regio dus heel blij dat we gisteren zonder goed te weten wát we allemaal kwamen zien, hierheen reden…

We hingen er een uurtje rond & verkenden daarna nog wat het pad errond. Ava zei ineens kei droog… ik heb wel een rendier gezien eh… stond dat dier al hele tijd eventjes verder zonder dat Christoph t doorhad… een bende toeristen maar fotograferen vanaf de andere kant! Die waren dus maar al te blij dat onze luide voetstappen het rendier recht in hun close-up dreef.

De vriendelijke dame van t onthaal zocht voor ons een paar korte wandelingen uit en we kozen er eentje waar we de gletsjer konden zien. 3,5km heen en dan dezelfde weg terug. In t begin steil zei ze er wel nog bij…. Maar maak dat maar “ganse tijd steil”.

We klommen uiteindelijk 2,5u bergop door een oerbos, langs een stroompje waar sinds kort een brug was en langs het typische toendra landschap van hier. En dan eindelijk zagen we de gletsjer sneeuw, hier en daar nog een watervalletje… gewoon perfect!

Zo jammer dat een deel van t park onteigend is/wordt van de Sámi om meer electriciteit productie sites te maken. Je wandelt dus ook een ganse tijd met zicht op een prachtig meer en erlangs… een site met pylonen en alles behalve natuur….

We daalden af op iets minder dan een uurtje (Lia zat toen wel in de draagzak, dat scheelt!). Gelukkig maar want toen we op de top zaten te keuvelen met een Zweedse vrouw en haar familie, was t net beginnen regenen. Zij gingen nog 2dagen verder kamperen en keken wel een beetje raar dat wij zonder regenbroek terug wandelden maar wel de rugzak gans inpakten met regenhoes … maar ja, die broeken lagen immers nog in de lekker warme mobilhome, want die vriendelijke dame van t Visitor Centre had namelijk ook opgezocht dat t niet ging regenen 😂

Nog een laatste stop aan de helicopterbasis voor Lia die al een hele dag enthousiast werd van elke helicopter die we hoorden (vermoedelijk wandelaars afzetten bovenop de bergtoppen)… en vervolgens reden we terug het park uit vergezeld door enkele rendieren in de berm.

We stopten nog eventjes in Porjus om eindelijk ons afvalwater te dumpen. Met dank aan de app vonden we een straatputteke. Voor t eerst wat getwijfel van “is t echt wel hier”. Maar deze vrouw slaat een optie op opnieuw douchen en afwassen niet af dus toch maar t straatrioolputje gebruikt.

Porjus heeft ook een heel grote dam waar elektriciteit opgewekt wordt. We namen er een kijkje. Maar t allermooiste zicht had je wel degelijk vanop een parking iets verderop (N 66° 52′ 43″ E 19° 49′ 20″) waar je de drooggelegde rivier kon zien en met wat juiste fotografie en bewerk skills prachtige plaatjes kon schieten vanop t omheinde pad. Christoph en ik liepen snel om de beurt want de kids hingen t uit en wilden niet meer stappen.

Ondertussen was t al 18.30 en de camping in Jokkmokk waar we naar op weg waren, sloot om 19u. We zagen de bui al hangen. Die boerderij camping is immers heel populair (lees wasjes doen/ sauna op een vlot/ zwembad). En weekend in t hoogseizoen… En effectief een bordje aan de straatkant… vol.

We reden nog even een caravan achterna naar een viewpoint van de Jokkmokk dam (en waren getuige van de echtelijke spanning toen de mega caravan over de grond sleepte onderweg terug naar beneden). We raadden het koppel de volgende grotere parking aan die wij al gespot hadden. En zo eindigden we aan de andere kant van t water op een heel grote parking waar we gelukkig amper iets hoorden van de weg & andere kampeerders.

Overnachting: Vaikijaur parking langs de E45. N 66° 38′ 34″ E 19° 49′ 28″

Opnieuw in Vancouver

Geplaatst in Geen categorieGetagd , , , , , , Een reactie plaatsen

Back where it alllll started!

Mobilhome ingeleverd!

Ze zagen niks van de wieldop die kwijt was, en we gaven braaf t sterretje in de voorruit aan (ons 2e al dit jaar… snif)… dus dat deel…done and dusted!

Sidenote: Dus Vanessa, jij vroeg je voor de reis af wanneer we dit jaar autopech zouden hebben. Wel, niet zo spectaculair als uit de Corsicaanse bergen gerepatrieerd te worden met een kapotte versnellingsbak; geen ontplofte runflatband in een Noorse tunnel; geen steentje in de remmen zoals bij de Nieuw Zeelandse camper… gewoon een inieminie steeninslagske in Glacier National Park toen we ongeveer 6000km ver waren…

Naar de kapper!

Christoph moest zich noodgedwongen wagen aan een avontuur met een Vietnamees kapster bommake. No way dat hij maandag anders kon gaan werken… wel bizar dat ze niet eerst zijn haar wasten ofzo zoals bij ons. Hilariteit alom toen haar tondeuze na 2 stroken dan ook nog es weigerde verder te werken… ik zag t even niet meer goed komen 😝 Maar cava nog, al vond ze een langer kuifke nodig om – zo legde ze uit – zijn achteruittrekkende haarlijn te camoufleren.

Enkel minpunten omdat ze vond dat onze boy ook ne haircut nodig had… it s a girl!! En nee, van Ava’s haar moest ze afblijven daar is professionele Belgische hulp voor nodig om daar weer iets van te maken. 🤷🏼‍♀️

Restaurant avonturen!

Zo in een stad op hotel dan gaat ge dus meerdere keren per dag uit eten, wel, wij deden alle rare genante eet-momenten op 1 bezoekje aan de Italiaan 🤫 Ava liet een glas water al drinkend in 1000stukskes uiteenspatten. En toen we dan geevacueerd werden naar een nieuwe tafel en veiligheidshalve ook nieuwe drank kregen omdat de glasscherven echt overal zaten, besloot Meneer Bauwens zijn glas rode wijn over de maxicosi en zitbank leeg te keilen… en nu ruikt hij dus alsof hij ne drankwinkel overvallen heeft, en is het bad hier in onze hotelkamer een wipp-express beurt later omgetoverd tot eerste class wasmachine! Maar ik kan u zeggen, zo een tube wipp dat is veeeeeeel schuim… heeeeel veel schuim 🙀

Als ik mijn stal riek wil ik naar huis!

Ik weet niet of andere mensen dat ook hebben, maar eenmaal ik “naar huis” aan t gaan ben, kan t ineens niet rap genoeg meer gaan. De laatste 1,5dag in Vancouver hoefde dan voor mij niet persé meer. We hebben dan precies ook niet veel meer gedaan dan de locale horeca gesteund rondom Stanley Park en English Bay waar we verbleven…

Pay it forward!

Eigenlijk zijn wij ongeloofelijke bofkonten dat wij op reis kunnen gaan! Vandaag op onze laatste uren Vancouver besloten we dan ook iets inieminie te doen voor anderen. Zo gaven we onze appels weg aan een dakloze (en met een hele boomgaard aan appels hadden we helaas nog niet alle daklozen kunnen voeden in Vancouver), en onze Compass cards van het openbaar vervoer gaven we met het resterende saldo op de luchthaven lukraak aan de eerste 2 mensen die we tegenkwamen die een treinritje nodig hadden. De eerste Amerikaanse vrouw wilde ons persé betalen, maar we vroegen haar om gewoon ook iets goeds te doen… een klein gebaartje, maar als iedereen dat zou doen… t zou verdorie leuk zijn!

Hasta la proxima! Ciaokes Canada!

Adresjes:

    Pasture to plate – Denman street – organic resto concept waar alles van 1 boerderij komt. Steak was ok, maar iets te beperkte kaart om aan te raden
    Italiaans eten bij Centro – Denman street. Niet speciaal kids vriendelijk maar kei lekker en gezellig, zeker aanrader als hip koppel. Ook voor happy hour!
    Ontbijten bij Red Umbrella – Davie street. Zeer uitgebreide menukaart, knus maar wel klein koffie theehuisje.

Overnachting: English Bay hotel via booking.com. Redelijk gedateerd maar het goedkoopste toen wij boekten. Mini studio met 2 2pers bedden en kitchenette. Bad was zalig voor de kindjes en super grote bedden, maar nu niet meteen iets wat ik – buiten de ligging- zou aanraden wegens het feit dat je echt veel straatlawaai hebt van het gebouw dat ze ernaast aan het zetten zijn.

Terug naar Vancouver…

Geplaatst in Geen categorieGetagd , , , , , , , , , Een reactie plaatsen

Op zoek naar koffie, zo begon de dag in Marble Canyon!

Lilleoot een uurtje verderop bleek Meneer Bauwens zijn redding. Een bordje met bakkerij & koffie over het toeristisch kantoor en we waren verkocht! Heerlijke appel en kriekenflappen, chocolade croissants en een kinderspeelhoekje.

We passeerden langs dorpjes met vervallen chaletjes, houten huisjes met errond een tiental autowrakken en allemaal rommel, hier en daar een mobilhome aan een huis vastgemaakt met een constructie van tentzeilen en palen. Het is duidelijk dat sommige van deze “native nation” mensen de eindjes moeilijk aan elkaar kunnen knopen en dat men er hier weinig van maakt dat een auto na een panne in de autoberm verder staat te roesten of oude mijnersinstallaties gewoon achterblijven op de plaats waar ze laatst ingezet werden. Mensen zijn duidelijk niet zo op orde gesteld en extreme hoarders van alles wat “ooit nog wel eens van pas kan komen” Ongeloofelijk hoe in zo een westers land – naar mijn normen – schrijnende constructies staan, ik zag in Afrika beter uitgeruste barakken… en dan te weten dat de echte toeristen dorpen staan te blinken met gloednieuwe lodges en prachtige houten chaletjes met een aardig prijskaartje.

We spraken in t bakkerijtje vanochtend met een man die met de fiets aan het touren was (hij was kano maker van beroep, hoe cool is dat wel niet) en hij vertelde ons dat de route die we deden tot in Whistler en Squamish een oude houthakkersroute is. Sommige stukken zijn wel 18% hellingsgraad. Enkele jaren geleden is die oude onverharde weg geasfalteerd, maar aan de hellingen zijn ze niet aangekomen, vandaar dat er echt her en der afremstroken staan of hellingen waar je kan op uitbollen als je te snel gaat of je remmen opsmoort… zou weer typisch iets voor mij zijn om daar autopech te krijgen, dus Christoph heeft gereden (net zoals de overige 7000km… 🤭!)

Whistler was ons te druk en Squamish daar sjeesden we voor we het wisten ook door. campings kwamen we nadien niet meer tegen dus ineens stonden we al in Vancouver! Beetje tegen onze goesting maar soit! Zijn we morgen – als de ochtendspits wat meezit – mooi op tijd voor het inleveren van de mobilhome…

En toen begon dus een 2u durende- evacueer de kinderen – help past alles nog wel in die valiezen- gevecht waar van Christoph niks snapte (dat is toch maar gewoon de kasten leeghalen?) I rest my case… neeeeee… dat is schikken, sorteren en veeeeeel nadenken….

Slaapwel!

Adresjes: the bakery; op de hoek net over het toeristisch kantoor, aan mile marker 0. Alles met lokale producten, super vers, leuk ingericht, wifi.

Overnachting: Capilano RV park (40 CAD geen voorzieningen), ongezellig langs de drukke baan, vlak aan het shopping centre met food court. Dumpstation, zwembad buiten, jacuzzi binnen, proper sanitair.

Wells Grey Provincial Park

Geplaatst in Geen categorieGetagd Een reactie plaatsen

Ons allerlaatste echte park!

Naar goede gewoonte spek met eieren (en weer het brandalarm laten afgaan en alle omstaanders wakker 🤫) voor ontbijt! Een paar korte stopjes onderweg (waarbij we niks van de watervallen zagen omdat het zooo mistig was, nuja alles beter dan de voorspelde sneeuw zeker?) voor we hobbeldebobbel (halverwege t park was de asfalt precies op) arriveerden op Ray’s farm. Een boerderij te midden van het park waar vroeger de Ray familie woonde (logisch toch). Nu een paar vervallen stallen rond een waterloopje. Op zoek naar elanden/herten/beren deden we de volledige wandeling. Buiten een angstige 5min toen Christoph wilde wachten tot het dier – dat verderop in het bos ritselde – zich kenbaar maakte, was het een rustige wandeling door een dik bos met achtergrondmuziek van een protesterende peuter “stfap zelf stfap Aaaafa”.

Toen we terug aan de mobilhome kwamen, bleek dat we Lia haar tutmonstertje onderweg kwijt gespeeld waren… Doeme toch! Snel een briefje geschreven om bij de start van het pad op te hangen, je weet maar nooit! Effe later kwam er een tof Belgisch koppel het pad af en wat hadden die bij… inderdaad het tutkoordje! Effe een praatje gedaan en het “happy” gevoel van het tutje sloeg wel rap om in een “doeme doeme doeme toch” toen bleek dat die ongeveer een kwartier na ons helemaal in het begin van de wandeling een bruine beer hadden gespot die op enkele meters van hen rustig was komen poseren. Bangelijke foto’s en filmpjes hadden die! Ons peuter-berenalarm had duidelijk weer te goed gewerkt!

Verderop in het park deden we nog 2 wandelingen (en zo verbrak deze dag het record van alleractiefste dag!) tot we helemaal bovenaan de route aan een cafetje belandden. Natuurlijk moest de lokale horeca gesteund worden eh! Heeeerlijk pintje, een welverdiende cola en een smakelijk stukske cranberry taart met ijs en een uitzicht van de bovenkant van de waterval… En 2 slapende kindjes eindelijk rust 😝

Op de terugweg naar de camping deden we nog enkele korte stops op plaatsen die de cafebaas en kok aangeraden hadden om beren te zien. Maar de mama beer en haar 2 kleintjes lieten zich niet zien bij Deer Creek. En de beren die afkomen op de springende zalmen, lieten zich ook niet fotograferen op de Horseshoe wandeling die als een soort platform op de rivier uitkijkt.

Opnieuw een dag zonder beren… beetje rottig gevoel wetende dat we eigenlijk op 4 plaatsen waren waar er recent gezien waren. Nuja, de kids waren vandaag ook niet zo in de mood precies…

Toen we op de camping aankwamen, bleken 2 heel boertige Nederlanders onze camperspot ingepalmd te hebben. Gezien hun -illegaal- kampvuur brandde en madammeke haar sletsen en comfy outfit aanhad waren ze “Echt niet van plan te verplaatsen, wij zijn al aan het koken”. Over camping permits hadden ze nog niet gehoord, het feit dat ze 2 plaatsen inpakten en wij dus ook niet de aangrenzende konden nemen, leek hen niet te deren “want onze camper is volgens mij te groot om ergens anders te staan”. Wel met 2 blijters in onze auto hielp ruziemaken weinig en zijn we noodgedwongen elders moeten gaan staan, al kookte mijn bloed inwendig en kreeg de camp warden een gepeperd briefje met uitleg dat dat onnozel koppel op onze plaats nog niet betaald had…

Maar, de dag eindigde niet gans slecht… Lia kon voor t allereerst eventjes alleen zitten vandaag!

Na de aangebrandde pannenkoeken – ik hoop zo dat die uitslapende Nederlanders kei hard wakker geworden zijn van ons brandalarm kookwekker momentje – opnieuw richting Deer Creek en Ray’s farm op zoek naar onze beer… 2u vruchteloos de dochter(s) sussen en entertainen en toen hebben we t opgegeven en zijn we opnieuw richting de watervallen gereden. We kwamen er nog 3 grote tegen op de terugrit uit het park… eindelijk het type waterval dat de moeite waard is om je auto voor uit te komen. Ik geef grof toe dat – na Ijsland- ik sommige gedrochten maar mateloos kan apprecieren als ik terugmijmer naar die prachtige watervallen daar! Alles noemt tegenwoordig waterval… maar nu was t the real stuff… grote canyons, uitgesleten rotswanden, nevel en naar beneden donderend water! Nice om zo Wells Grey Provincial park af te sluiten.

Na een korte stop in de grote supermarkt – nog maar eens op zoek naar Ava haar pampermaat die blijkbaar overal snel uitverkocht is en haar melk die ze weeral niet hadden ondanks de giga winkel – onderweg terug naar Vancouver. De eindspurt gespreid over 2 dagen is ingezet!

Onze eindbestemming hebben we vandaag niet gehaald, we kampeerden net na het spookdorp/verlaten mijndorp Cache Creek in het provinciaal park Marble Canyon.

Overnachting: Marble Canyon Provincial Park Campground (18 CAD) – enkel sanitair – betonnen staplaatsen aan de rivier.

Onderweg naar Wells Grey Provincial Park door de North Thompson vallei

Geplaatst in Geen categorieGetagd , , , , , , , , , , , , Een reactie plaatsen

Nog één park om t af te leren… nudat we weten dat de beren van Banff en Jasper NP juni verkiezen ipv september, is onze laatste beren hoop gevestigd op Wells Grey Provincial Park. Een park dat minder gekend is, maar aan een rivier ligt waar de zalmen migreren hetgeen dus beren aantrekt… dat en 39 watervallen, prachtige bergen (in de winter blijkbaar ideaal om te heli skien en voor snowshoe tochten), en heel veel elanden/herten en ander wildlife. En tevens op de weg terug richting Vancouver, want ja, helaas zijn we aan de laatste dagen begonnen!

Onderweg passeerden we Robson NP waar we precies nog niets over gelezen hadden. Mount Robson is met zijn 3954m de hoogste piek van de Canadese rockies, shame on us! Het toeristische kantoor raadde enkele korte wandelingen aan onderweg naar onze eindbestemming van de dag: Clearwater aan de voet van Wells Grey Provincial Park.

De wandeling naar de Mount Robson zag er prachtig uit maar was helaas geen spek voor onze bek. De volledige berg is trouwens amper 14 dagen per jaar zichtbaar 🤔 (de route is in prachtig backcountry gebied dat grenst aan het gletsjerijs en kan ook gestapt worden startend in Jasper NP)

We kozen voor een mini hike naar de Rearguard Falls in een provinciaal park langs de autostrade en stopten even later ook nog in Jackson Flats Provincial Park voor een wandeling in de zandduinen… 2 slaperkes in de draagzak, eindelijk rust!

Valemount skipten we (maar de Cranberry Marsh Loop in het regenwoud zou de moeite zijn om beesten te spotten), we hadden immers nog een 200km voor de boeg vandaag richting Clearwater. Ondanks het feit dat we het overgrote merendeel langs de rivier reden, geen beesten gezien!

Blue River lieten we tevens links liggen (al zou je daar prachtige rivier safaris kunnen boeken op zoek naar wildlife). De local die ons aansprak aan het tankstation vertelde ons dat hij al uitkeek naar begin oktober als het toeristisch seizoen echt over is en de naft weer een 0.15ct goedkoper werd en alle prijzen in de supermarkten kelderden. Straf eh, daar had ik nog nooit over nagedacht…

Na Clearwater bleek het uiteindelijk toch nog een uurtje rijden op de route te zijn door het nationaal park, maar we zagen een prachtige zonsondergang, gritsten een van de allerlaatste plaatsjes op de camping en kookten heerlijke kip/rijst/curry alvorens we met 4 (!) in 1 bed belandden… (don’t ask sneeuw en -9graden voorspeld en een peuter met puppy oogjes)

Overnachting: 2 nachten Pyramid campground ($20 – enveloppe cash of aan een warden betalen overdag) – alle campings hebben maar een 30/40 plaatsjes en telkens enkel WC en water

2 dagen Jasper National Park

Geplaatst in Geen categorieGetagd , , , , , , , , Een reactie plaatsen

Dag 1 – Jasper & Maligne canyon/lake

Vol verwachting startten we ons bezoek aan Jasper NP met een wandeling langs “de wildlife corridor”… t was een wandeling die via enkele trappen begon (jochei voor Ava die vlot de meer dan 60trappen naar boven klom en telkens Bravo Ava voor zichzelf riep). Daarna ging de route al snel heel steil naar boven over een smal pad op een soort van bergkam (en ja Ava wilde perse zelf stappen dus mama zat met de poepers en poogde steeds stiekem haar kap te pakken just in case 😳). Het ganse eerste stuk keek je prachtig uit over Jasper stad en de rivier (of in mijn geval de kap van mijn ondernemende peuter)… Nu, buiten enkele poserende vogels en eekhoorntjes hebben wij geen beest gezien… tot zover de “wildlife corridor”… jammer!

Daarna hebben we nog enkele van de tientallen meren rond Jasper bezocht voor we doorreden richting Maligne Canyon & Lake. De Maligne overlook was niet de moeite (Maligne canyon er vlak naast absoluut wel dus reken genoeg tijd om naar alle bruggen ge kunnen wandelen =50min) dus we sjeesden meteen een 50tal km verder tot aan het meer op zoek naar karibous en beren. Volgens Lonely Planet moest je op die route moeite doen er geen te zien… om de zoveel km stond er bovendien een bord van “opgepast karibous”. Wel, is me dat een beetje overroepen! In dit hele gebied van Jasper NP wonen er blijkbaar 8 en rond deze route aan het prachtige Medicine Lake slechts 4… dus voor elk beest zijn er ongeveer 10 verkeersborden gezet 😂 Dat moet al ne zeer grote pechvogel zijn die dat beest dan toch nog aanrijdt zenne. Nuja.

Bij Maligne Lake kozen wij voor de Moose loop. Een wandeling die zoals de naam het zelf zegt, naar een meertje leidt waar de elanden komen grazen (en echt een mega aanrader zou zijn). Alleen -mopje van Christoph- ons haar heeft deze vakantie evenveel “mo(o)(u)se” gezien als wij “moose” op de wandeling… niks noppes nada dus.

De enige “wilde” dieren die wij tegenkwamen vandaag waren de bronstige rendieren die op de autostrade aan de verkeerslichten op hun dooie gemakje stonden te grazen. En ja dan zijn er dus zotten die hun 4 pinkers opzetten en op de autostrade (is wel meer een 2vaks baan dan een echte autostrade zoals bij ons) een selfie gaan pakken… 🙄

Klokslag 20u kwamen we aan bij de camping… helaas alles vol tenzij we een plaatsje wilden zonder voorzieningen en zonder vuurkring. No problemo voor ons! Alleen, dat bleek het allersmalste toegangsweggetje ever met boomstompjes links en rechts te zijn. Maar als een echte pro slalomde Christoph die 7m lange mobilhome erin zonder brokken 🤷🏼‍♀️

Dag 2 – Jasper town

Er zijn zo van die dagen dat ge niet veel doet. Wel vandaag is er zo eentje. Lichtjes teleurgesteld dat beren hier in juni blijkbaar gewoon over t straat lopen en in september ver boven op de berg besjes aan het eten zijn ( tot 200.000 per dag ja watte!), beetje uitgekeken op al die bussen Aziaten en Duitsers die op elke viewpoint staan de wachten op ons & een beetje lastig dat we op al onze wandeling gevolgd worden door leden van de “Zilveren Passer” ipv de avontuurlijke trekkers die we gewend zijn (we nemen met de draagzakken dan ook de “veilige” en “kortere” wandelingen ipv uren af te zien op de “backcountry” hikes) , besloten we vandaag te starten met de was.

Helaas ging de waserette maar open om 11u (en t was van de moetes want den Bauwens had geen proper onderbroekske meer) en was de brunch/lunch te heerlijk om snel te vertrekken, dus toen we eenmaal terug aan de mobilhome waren was Ava klaar voor haar middagdut. En net NU koos ze uit om alle veel te korte nachten in te halen. Dus onze namiddag wandeling werd een kortere avondlijke stadswandeling. Want toen ze eindelijk klaar was met dutten, viel de regen met bakken uit de lucht…

Nuja, ondertussen zijn de postkaartjes bijna allemaal klaargezet voor het volgende wifi-momentje, de foto’s gesorteerd en is de was netjes geplooid weer in de camper kastjes geraakt. En tijdens de stadwandeling werd er een nieuwe favo reissweater geshopt (want ik realiseerde me dat mijn gletsjertrui al bijna 10j meegaat 🤔) , enkele souveniertjes gekocht en bezweken we voor een heerlijke pizza… dat heet dan retail therapie of zoiets! Dat en dessertjes tegen een down momentje, want ge dacht toch niet dat ik in nen Italiaan nee ging zeggen tegen tiramisu… ookal hadden Ava en ik al een cheesecake gedeeld eerder vandaag 😁

Sidenote/ waarom worden al die trekkersbroeken en truien en fleece gemaakt uit stof die niet in de droogkast mag? Onze mobilhome lijkt altijd 2 dagen op een rijdende droogkast met al die kapstokken aan alles wat er enigzins uitziet als een haak! Doet me denken aan mijn verzopen reis in Vietnam met Siegrid toen we op een gegeven moment hotelkamers screenden (is de gewoonte daar dat je de kamer eerst mag zien voor je toezegt en betaalt) op het aantal kaderkes dat we van de muur konden halen om wasdraad te spannen in een poging onze kleren te drogen met de chauffage.

Jasper NP met kids:

  • Omheinde speeltuin in het stadscentrum + Namaak treintje aan het postkantoor zijn tof kids entertainment. Onze camping had ook meerdere speeltuintjes
  • Jasper hot springs (deze deden we zelf niet – check tevoren openingsuren die verschillen doorheen het toeristisch seizoen)
  • Er zijn een pak korte hikes rond de meren in de buurt van het centrum. Het is daar ook leuk fietsen en alles is te doen vanuit het stadscentrum met fietsen, dus best fietsenverhuur eens uitpluizen. Je kan ook kayakken daar en we zagen enkele mensen met peuters zich daaraan wagen *stiekemjaloers*
  • Als je nog iets van kinderkleren mist. In de trekkerswinkels in de hoofdstraat waar ze North Face/Colombia kleren verkopen hebben ze zelfs mini skipakjes, fleece en windstoppers. De soevenierswinkels verkopen gebreide handschoenen en mutsen (en ook betaalbare tshirts, body’s, pantoffels en pyjamatjes etc)

Adresjes:

  • Famoso pizza in de hoofdstraat – lekker pizza, snelle bediening en ruime keuze. Alleen tegenvaller dat t bier uit blikjes kwam en ze van blond of amber bier nog nooit gehoord hadden 🙀
  • Earls in the Rockies in de hoofstraat (=Patricia Street) – minder gezellig als in Calgary maar even lekker eten. Op zaterdag 11-12u happy hour op brunch aan 9CAD en heerlijk Mountain breakfast (voor C) wafels met aardbeien en besjes (voor A) en kip teriyaki (voor T). Plus snelle wifi!
  • Wasserette: Beiden staan aangegeven op het toeristische stadsplannetje. Ofwel in de kelder naast/onder Famoso pizza oftewel bij 3sheets naast het postkantoor. Beiden in de hoofdstraat en wij konden vlot parkeren (2u limiet maar daar trokken we ons niets van aan). Bij 3sheets 4CAD voor 25min wasprogramma, 4 CAD voor 45min droogkast. Voor 5CAD kan je je was gewoon afgeven en nadien gewassen weer ophalen, hadden we dat gisteren geweten. wasproduct 1 CAD per scoop. Grappig concept, was een drukkerij met een knutsel/papierwaren achtig winkeltje dat duidelijk om rendabeler te zijn een deel opgeofferd had en wasmachines neerplofte. Ze deden ook storage van bagage voor 2,5 CAD per dag. Zeer vriendelijk personeel! Enkele zeteltjes om te wachten en wifi. De andere wasserette lag onder de koffiebar/pizzeria en had tevens zeteltjes en wifi voor de wachtenden.

Overnachting:

  • 1 nacht Wapiti campground (28.4 CAD zonder voorzieningen) – grote camping net buiten Jasper dorp aan de overkant van de nog grotete Whistlers.
  • 2 nachten Whistlers campground (28.4 CAD zonder voorzieningen) – grootste camping van Jasper met bijna 1000 plaatsen – douches en sanitair (niet heel veel) – camping wordt volledig hermaakt 2019 dus dan gesloten en een echt logeer issue bijgevolg in het NP (maar vast en zeker aanrader van 2020 – ook glamping concept O-TENT-ik)

Icefields Parkway & Colombia Icefields

Geplaatst in Geen categorieGetagd , , , , , , , , , , Een reactie plaatsen

Dag 1 – roadtrippen tot aan de Athabasca gletsjer

Druk programma vandaag. We verlieten Glacier NP en reden opnieuw door Yoho NP naar Lake Louise om van daaruit naar Jasper NP verder te trekken. Initieel hadden we een andere route voorzien ipv deze lus maar met de kindjes bleek dat echt een onhaalbare kaart. Je rijdt hier immers een pak trager dan google maps doet vermoeden. Dus we hebben helaas een stukje uit het programma moeten schrappen omdat het anders iets te veel mobilhome-zitten zou worden…

Weetje: De autostrade tussen Lake Louise en Jasper NP staat gekende om zn gletsjers. Vandaar de naam Icefield Parkway. De bergketen vormt de grens tussen de provincie Alberta en British Colombia, vandaar de naam Colombia Icefield. De eerste avonturiers die de gletsjer beklommen waren trouwens de mannekes die de grenspalen moesten inkloppen 💪🏻.

Bow Lake en Peyto Lake hadden we de vorige keer moeten overslaan omdat er echt te veel toeristen waren. Het voordeel van dit stukje nog eens te rijden was dat we nu dus wel kort konden stoppen om enkele foto’s te maken. Enneuh, kort mag je echt letterlijk nemen. De kindjes sliepen dus we gingen om de beurt snel kijken bij Peyto Lake. Maar, meneerke Bauwens werd door 2 vrouwelijke buschauffeurs met een middaghumeur weggejaagd toen hij me afzette op de busparking bovenaan de top van Peyto Lake. Resultaat, toen ik kwam terug gejogd na mn korte fotoshoot tussen de bejaarden, kon ik nog een gans stukske verder spurten op zoek naar “onze mobilhome”. En ik kan u zeggen dan trekken alle mobilhomes op je route op elkaar hoor! T was bovendien in berengebied maar gelukkig op een super drukke toeristen baan dus ben geen seconde bang geweest dat ik effectief een beer zou tegenkomen (al had ik wel de afweging al gemaakt dat ik liever mn iphone naar zn kop zou keilen dan mijn camera als ik dan toch echt moest kiezen bij gebrek aan berenspray 🤣)

We kwamen net na sluitingstijd aan bij het Glacier Discovery centrum dus de laatste bus op het ijs konden we helaas niet meer nemen. T was nochtans prachtig weer en dus ideaal licht voor foto’s. Maar geen nood, we zagen de gletsjertong liggen dus scoutsachtig als we zijn kozen we voor “een rechtendoortocht” om dan na een kwartier bergop stenen vreten te constateren dat er een rivier liep die we niet over konden, tenzij langs de grote weg aan de parking die we vanop onze moraine steenheuvel zagen liggen knal aan de voet van de gletsjer 😎. Soit, we hebben volhard in onze tocht maar op de terugweg is de pater familias toch maar de mobilhome gaan halen om zn kroost op de parking op te pikken!

Overnachting: Wilcox campground, selfservice (17.5CAD – visa strookje of enveloppe) basic campground met dumpstation en proper sanitair, overdekte shelters om te koken.

Dag 2 – op het ijs!

Meet mijn gletsjertrui!

Heli hike Fox Glacier Nov 2015

Trouwe kompaan op mijn eerste gletsjer in Ijsland, nadien zowat op elke reis meegeweest en dus ook toen we in Nieuw Zeeland gingen ijsklimmen met de helicopter. Zo ook vorig jaar toen we in Noorwegen tot aan de voet van de gletsjer klommen. En vandaag, zij het de kinderversie van gletsjer beklimmen op de Athabasca gletsjertong in Canada!

Wij hebben iets met gletsjers. Na ons helicopter avontuur in Nieuw Zeeland waarbij we voor een dag gedropt werden op het ijs om gewapend met ijsbijlen en crampons wanden op te klimmen of grotten te verkennen, staan gletsjers hoog op ons vakantie-todo-verlanglijstje.

Verwachtingen waren dan ook hoog toen we besloten Glacier NP te bezoeken deze reis. Iets teleurstellender was het feit dat je in het Amerikaanse Glacier NP helemaal niet tot bij het ijs kan. En ook in het Canadese Glacier NP geen ijswanden te beklimmen! Gelukkig was er nog het Icefield Centre, dé plaats in Canada waar je omgeven bent door 6 gletsjers.

Dus, opgestaan en rustig klaargemaakt voor het Gletsjer avontuur (met elk 2 lagen te veel zo bleek achteraf 😳 van die frisse gletsjer wind van gisteren viel vandaag niks meer te merken op de top). Effe rushen want toen we daar waren en de visakaart eindelijk mee wilde werken, mochten we al meteen op de 10.45 bus springen na de verplichte sanitaire stop (de komende uren immers geen WCs). Nu we kunnen beiden getuigen dat met een niet meewerkend kind in de draagzak naar de wc spurten een nogal onhandig avontuur is. 😜 soit, als laatsten glipten we op de bus.

Vandaag trouwens een hoogdag voor “buss busss” lover Ava. Eerst een gewone bus tot aan de ijsbus, dan een avontuur op een soort van 4×4 ijsbus, dan terug een gewone bus tot aan de skywalk (=glazen brug over de canyon) en nadien terug een bus naar de mobilhome! Vandaag beseften we eigenlijk pas hoe uitzonderlijk ons

Heli hike avontuur in Nieuw Zeeland was. Daar konden we echt op het pure gletsjerijs tussen de cracks en mini grotjes. En ook vorig jaar in Noorwegen konden we vanop onze wandeling met mini Ava in de draagzak gewoon tot bij de gletsjertong en het blauwige ijs aanraken. Nu -helaas- werden we door de ijsbus gedropt naast een 300tal andere toeristen op een stukje afgespannen met touwen ter grootte van een voetbalveld. Slechts 20minuutjes kregen we boven (en aangezien we helemaal achterop de ijsbus zaten schoot er amper een kwartiertje over nadat wij eindelijk van de bus konden klauteren). Zo spijtig. We hadden er stiekem veel meer van verwacht! Vooral wetende dat het toch een prijzig uitje was.

Nu was onze ijstijd net genoeg om een paar fotos te trekken met ons model dat niet echt wilde meewerken. Haar tweede gletsjeravontuur deed ze wel voorbeeldig! Na een ontdooifase tussen alle drukke wankelende toeristen volgde de “zelf stap fase” die betrekkelijk traag ging tot ze doorhad hoe ze haar evenwicht kon houden op t gladde ijs. En nadien ons Madammeke kennende vanzelfsprekend de exploratiefase waarbij ze over de boebels ijs wilde springen zich niks aantrekkend van afspan lint of familiefotos waarop ze zou terechtkomen 🤭 en nog minder van de 20minuutjes tijdslimiet… omgekocht met de iphone waarmee ze zelf fotos mocht maken, kregen we haar pas meegelokt naar de ijsbus.

Nuja, nadien verder nr de skywalk. Een constructie die op de bergflank gemonteerd is en waar je op een glazen platform de canyon onder je ziet! Ava vloog verplicht in de draagzak wat niet helemaal met de volle goesting was tot we haar konden sussen met de audioguide die we kregen.

Het bouwwerk was impressionant maar helaas moesten we t weer delen met een pak toeristen. Het was al ver lunchtijd gepasseerd toen we eindelijk weer aan de mobilhome aankwamen…en het namiddag programma was nog betrekkelijk druk… de ganse Icefields parkway verder afrijden tot in Jasper NP.

Vanzelfsprekend pikten we nog wel enkele highlights mee: de Sunwapta en Athabasca watervallen (helaas ondertussen al zoveel watervallen gedaan dat ik de fotos niet meer uit elkaar zou kunnen halen)

Nog net op tijd voor sluitingsuur ingecheckt in de Wapiti campground net buiten het stadje Jasper!