Dag 18 – Stora Sjöfallet Nationaal Park

Uitslapen en pannenkoeken… dat vat de voormiddag zo wat samen, want als we geen wekker zetten, dan is t toch al gauw 9u voor die marmotten hun bedje uitgerold komen.

Christoph zorgde voor heerlijke pannenkoeken op onze vuurkring en de meisjes dansten door “ons bosje” en zongen uit volle borst gekke liedjes op een zelf verklaard podium ergens iets hogerop tussen de struikjes.

Omdat de afvalwater tank vol zat; haalden we de grooooootste vuilzak boven uit ons assortiment om alle vuile borden en potten in te kieperen en vertrokken we snel! (Trukkendoos van de ervaren huisvrouw)

Onze eerste stop was het Naturum Laponia. Dat visitor centre is eigenlijk het portaal tot 4 nationale parken (de meesten ontoegankelijk voor korte tochten en vooral via meerdaagse hikes te bereiken), 2 natuurgebieden en 9 Sámi gemeenschappen. Maar architecturaal is t ook een plaatje zowel binnenin & buiten. Bovendien is t Unesco werelderfgoed die regio dus heel blij dat we gisteren zonder goed te weten wát we allemaal kwamen zien, hierheen reden…

We hingen er een uurtje rond & verkenden daarna nog wat het pad errond. Ava zei ineens kei droog… ik heb wel een rendier gezien eh… stond dat dier al hele tijd eventjes verder zonder dat Christoph t doorhad… een bende toeristen maar fotograferen vanaf de andere kant! Die waren dus maar al te blij dat onze luide voetstappen het rendier recht in hun close-up dreef.

De vriendelijke dame van t onthaal zocht voor ons een paar korte wandelingen uit en we kozen er eentje waar we de gletsjer konden zien. 3,5km heen en dan dezelfde weg terug. In t begin steil zei ze er wel nog bij…. Maar maak dat maar “ganse tijd steil”.

We klommen uiteindelijk 2,5u bergop door een oerbos, langs een stroompje waar sinds kort een brug was en langs het typische toendra landschap van hier. En dan eindelijk zagen we de gletsjer sneeuw, hier en daar nog een watervalletje… gewoon perfect!

Zo jammer dat een deel van t park onteigend is/wordt van de Sámi om meer electriciteit productie sites te maken. Je wandelt dus ook een ganse tijd met zicht op een prachtig meer en erlangs… een site met pylonen en alles behalve natuur….

We daalden af op iets minder dan een uurtje (Lia zat toen wel in de draagzak, dat scheelt!). Gelukkig maar want toen we op de top zaten te keuvelen met een Zweedse vrouw en haar familie, was t net beginnen regenen. Zij gingen nog 2dagen verder kamperen en keken wel een beetje raar dat wij zonder regenbroek terug wandelden maar wel de rugzak gans inpakten met regenhoes … maar ja, die broeken lagen immers nog in de lekker warme mobilhome, want die vriendelijke dame van t Visitor Centre had namelijk ook opgezocht dat t niet ging regenen 😂

Nog een laatste stop aan de helicopterbasis voor Lia die al een hele dag enthousiast werd van elke helicopter die we hoorden (vermoedelijk wandelaars afzetten bovenop de bergtoppen)… en vervolgens reden we terug het park uit vergezeld door enkele rendieren in de berm.

We stopten nog eventjes in Porjus om eindelijk ons afvalwater te dumpen. Met dank aan de app vonden we een straatputteke. Voor t eerst wat getwijfel van “is t echt wel hier”. Maar deze vrouw slaat een optie op opnieuw douchen en afwassen niet af dus toch maar t straatrioolputje gebruikt.

Porjus heeft ook een heel grote dam waar elektriciteit opgewekt wordt. We namen er een kijkje. Maar t allermooiste zicht had je wel degelijk vanop een parking iets verderop (N 66° 52′ 43″ E 19° 49′ 20″) waar je de drooggelegde rivier kon zien en met wat juiste fotografie en bewerk skills prachtige plaatjes kon schieten vanop t omheinde pad. Christoph en ik liepen snel om de beurt want de kids hingen t uit en wilden niet meer stappen.

Ondertussen was t al 18.30 en de camping in Jokkmokk waar we naar op weg waren, sloot om 19u. We zagen de bui al hangen. Die boerderij camping is immers heel populair (lees wasjes doen/ sauna op een vlot/ zwembad). En weekend in t hoogseizoen… En effectief een bordje aan de straatkant… vol.

We reden nog even een caravan achterna naar een viewpoint van de Jokkmokk dam (en waren getuige van de echtelijke spanning toen de mega caravan over de grond sleepte onderweg terug naar beneden). We raadden het koppel de volgende grotere parking aan die wij al gespot hadden. En zo eindigden we aan de andere kant van t water op een heel grote parking waar we gelukkig amper iets hoorden van de weg & andere kampeerders.