De dag begon met overslapen omdat de gsm uitgevallen was. Zeer handig zo op een dag die ge graag vroeg wilt starten omdat coronatesten maar beperkt geldig zijn 🤣. Snel de brug richting Denemarken genomen.
Helaas nergens een manneke aan wie we trots onze negatieve corona testresultaten mochten tonen.
Dan 4 lange uren door Denemarken met enkel een uitgebreid ontbijtje ergens langs de kant van de weg. Ohja, en ook een steentje door de voorruit…. Typisch. Nergens op de dirtroads op reis maar domweg op de autostrade op de terugweg.
Ook in Duitsland nergens grenscontrole maar wel heeeeeeel stomme lange files. 2u hebben we rond Hamburg versch*ten.
Ondertussen was onze 24u van de antigen test al verstreken & twijfelden we over de route want blijkbaar hadden we ergens een milieu vignet in t Ruhrgebied vergeten te kopen op de heenweg (?) en was t nog steeds onduidelijk of we nu al dan niet het quarantaine attest van NL moesten invullen als Belgische mobilhome op doorreis vanuit Zweden. Denemarken heeft immers wél slechte cijfers inmiddels….
De hamvraag was langer door Duitsland maar dan met dat milieu vignet sukkelen OF zo snel mogelijk naar Nederland maar dan riskeren dat we door onze overnachting er langer dan 12u zouden zijn…
Uiteindelijk kozen we ervoor om zo snel mogelijk Nederland op te zoeken & besloten we daar dat we toch liever thuis in ons eigen bedje lagen… dus een halfuurtje te vroeg versus ons PLF formulier reden we daarnet de grens over…
Klaar voor die Belgische boterhammekes morgen, voor ons eigen breeeeeede bed waarin we stiekem diagonaal kunnen liggen zonder op de keukenkasten te botsen, onze eigen badkamer met wc waar ge niet met uw voeten tegen de douchedeur gekneld zit en zo veel meer dingen die we stiekem ook wel gemist hebben (Ava zou zeggen, mijn lievelingstv 🤣) En blijkbaar hebben we t goei weer meegebracht dus dat zit helemaal snor!
Morgen die mobilhome ontdoen van een appelsap en choco vlekske hier en daar, een paar machines was draaien en…. T zit er weeral op se!
Statistieken deze reis
Start: 13/7/21 6u50
Einde: 12/8/21 1u30
Km: 8728km van deur tot deur
Uren rijtijd: 135,5u (en dat is inclusief de uren file waar de teller elke seconde verder registreerde)
Echtelijke ruzies bij t achteruit slalommen of tussen lijnen parkeren: Niet meegedeeld
Bedankt op onze Zweedse avonturen te volgen en t uit te zitten tot hier 😂!
De dag werd gestart met een goede daad. Op de parking vertrok een auto die ineens klonk alsof een trein heel plots moest remmen… een beteuterd bommake stapte uit terwijl bompie nog een rondje reed met oorverdovend geluid… ik herkende t gepiep meteen van onze camper in Nieuw-Zeeland. Vast en zeker een steentje in de remmen…
Ik ging hen snel de tip geven om eens kort achteruit te rijden en dan weer voorwaarts. Je hoorde t steentje mooi vallen… de contente bejaarden konden verder met een giga smile! Had iemand ons dat indertijd ook maar verteld, dan hadden we daar toen geen tijdlang moeten staan bellen met wegenhulp 🤦🏼♀️
Vandaag was eerder een praktisch dagje zonder verder plan, dus we besloten nog eventjes rond te hangen op t strand van Domsten om de tijd wat te doden… je kon Denemarken mooi zien liggen aan de overkant van t water.
Iets voor de middag boekten we dan toch maar onze covid tests in Malmö. Het is een wirwar van regels per land voor mensen in auto-transit. En in principe mogen ze er om vragen in Denemarken en Duitsland dus veiligheidshalve toch maar gedaan hoewel echt velen zonder de grens overgaan. In t heengaan gaapte de grensbeamte ook gewoon naar onze QR code dus van strenge controle is er niet echt sprake, maar je moet zo maar eens de sukkelaar zijn met boetes…
Het voelde heel dubbel om onze mobilhome weer op hetzelfde plekje te parkeren als een maand geleden. Malmö is t begin van t einde van onze reis immers.
We gingen snel Mexicaans eten en besloten daarna Christoph eindelijk een nieuwe coupe aan te meten bij Khalid van Hallåfrisör. In tegenstelling tot t dubieuze kapsalon in Vancouver had hij wél een deftige tondeuze en zo stapte ik een tijdje later met een nieuw lief buiten. Beetje te afgelikt met zn kuifje gegeld naar 1 kant maar Khalid maakte er zijn werk van 😜 en mijne ambtenaar is klaar voor zn volle mailbox op t werk vrijdag!
Nadien hingen we letterlijk wat rond om de tijd te doden tot we naar het covid test centrum mochten. Binnen en buiten op een kwartiertje en nog geen 10min later zat t resultaat van onze antigentest in onze mailbox. Oef, we mogen naar huis komen.
T gaat wel weer wennen zijn. Op die hele maand zijn we hier in Zweden 5 mondmaskers tegengekomen (het testcentrum vandaag niet meegeteld). Het idee terug gemuilkorfd naar de winkel en op uitstap te moeten in België doet me toch effe warm en koud tegelijk blazen 🤷🏼♀️.
Achter de hoek van het testcentrum in Hyllie ontdekten we nog een fijne waterspeeltuin (Hyllie Vattenpark). Voor t parkeerticketje verliep, gingen we ook daar dus nog snel eventjes spelen tot een giga regenbui besloot dat t genoeg was. Maar als t aan Lia had gelegen had ze daar nog uren kunnen doorbrengen.
We sprongen nog een supermarkt binnen voor wat laatste Zweedse goodies voor de overtocht richting België (oke, ik geef toe voor die extra alcoholvrije perencider voor mij!) en reden dan naar een parking in Ribersborgsstranden.
Er is daar op de pier een mooi outdoor zwembad (Ribersborgs Kallbadhus) waar je in zee zwemt. Een ideetje voor wie wél op tijd aankomt. Het restaurant was helaas niet open anders hadden we daar eventjes binnen gesprongen.
Eventjes wel heel spannend toen Lia zich opsloot in de openbare WC. Gelukkig kreeg ze het zelf terug open! Amai mn hart. Een ander Zweeds gezin bleef toch eventjes kijken hoe we dat gingen fixen… die hadden dus perfect mee de cavalerie kunnen inschakelen moest t nodig geweest zijn… typisch Lia. Altijd de grenzen aftasten!
We speelden nog even aan de speeltuin en gaapten nieuwsgierig naar de mensen die zich bij het bordje “Dans på stranden” aan stijldansen waagden. Ava probeerde nog even een danslesje mee te pikken 🤣 in de verte sprong hier en daar een enkeling in t koude zeewater met zicht op de brug naar Denemarken…
Tot slot reden we terug naar “onze” parkeerstraat aan Slottsparken en kookten we nog snel pasta bolognese voor ons laatste avondmaal op Zweedse bodem!
Soms als Christoph dingen vindt op internet die hij wel eens wilt bezoeken tijdens onze reis, draai ik met mn ogen… Zo stopten we 3j geleden in Noorwegen meermaals bij een “ingenieuze brug” en deden we de langste tunnel van meer dan 40 km zelfs 2keer…. Maar vandaag had ie een goeieke te pakken en zakten wij af naar de micronatie Ladonia.
Nimis is een constructie gemaakt van ondertussen meer dan 70ton drijfhout/nagels waaraan Lars Vilks in 1980 startte. Het duurde 2jaar voor de overheid het in t snotje had…want daar wringt nu net t schoentje. Eigenlijk staat zijn kunstwerk in Kullabergs natuurreservaat. Jarenlange procedures en dwangsommen volgden… maar dat maakte alleen maar dat de constructie NOG meer torens en gangen bijkreeg en een ware trekpleister werd… Vilks werkt er nog steeds onverwoestbaar aan verder.
Wij deden met de kids ongeveer 1u15 over de afdaling tussen boomwortels en rotsen. Maar t was t allemaal waard! Het is echt alsof je ergens op een onbewoond eiland aanmeert en een dorp aantreft… heeeel indrukwekkend zowel voor kinderen -die gewoon een grote speeltuin zien- als volwassenen.
Hoewel het nergens bewegwijzerd is, weten de meesten zich toch vlot een weg te banen door t bos dankzij de gele N graffiti letters op bomen onderweg. En mispak u niet zoals ik deed toen de gps aangaf dat t maar een kort stukje was vanop de parking… het is wel degelijk een “neem wat water en deftige wandelschoenen mee” hike. De draagzak had misschien ook handig geweest voor de terugweg want toen waren de kids doodop.
Nimis is best wel toeristisch dus reken genoeg tijd als je graag foto’s wilt maken onderweg zonder de kids van een andere familie die uit de toren zwaaien naar jou of de puffende bompa die zijn zweet afkuist met zijn hemd ergens in de linker onderhoek van uw meestershot.
Iets verderop staat Arx. Wat t is, was of moet voorstellen is een beetje een mysterie. Het enige dat geweten is, is dat ook hier Lars Vilks aan t werk was, ditmaal met steen ipv hout. Respect wel want de cementzakjes zijn dus allemaal in zijn rugzak tot hier gesleept… en ik vond de bergaf zonder 10kg cement extra al spannend soms 🤪
Om aan alle juridische rompslomp te ontsnappen, richtte Vilks in 1996 de micronatie Ladonia op met ondertussen reeds 17.000 inwoners (vooral nomadische sympathisanten van zijn controversiële kunst die zich dus volgens hem niet in t reservaat maar in zijn micronatie bevindt). Dus vandaag waren wij eventjes buiten Zweden zeg, of niet 🤷🏼♀️
We wilden op de terugweg de kids graag belonen aan t cafétje maar ondanks lunchtijd was t nog steeds niet open. Ondertussen was t wel heel hard aan t gieten, dus iets gaan eten in Mölle leek ons (en alle andere Nimis toeristen) het beste plan…
We zwierden onze mobilhome af op een gratis parking net voor het dorpje en stapten tussen 2 regenbuien het kuststadje in. Kieskeurig moest je hier niet zijn. De vele foodtrucks hadden geen overdekt terras dus met knorrende buikjes eindigden we in t enige restaurantje met plaats… Systorna på piren
De fish en chips was meer dan verdiend, de kids sloeberden voor t eerst in hun leven van een blikje appelsiensap & ik verkocht Christoph een warmgerookte zalm die ijskoud op zn bord belandde 🙈
We liepen door de never-ending zondvloed terug naar de mobilhome terwijl we alle liedjes zongen over regen die we maar kenden. Meteen droge kleren aan en richting het Naturum van Kullabergs Naturreservat en de vuurtoren.
Christoph stuurde ik alvast voorop terwijl ik een staaltje niet zo opvoedkundig gegil moest bovenhalen om de kids überhaupt in hun regenpakjes uit de mobilhome te krijgen.
Het naturum was in vergelijking klein met wat we eerder zagen, maar toekomstige bezoekers moeten toch eens opzoeken hoe t daar zit met die dolfijn safari’s. Dat zag er leuk uit maar helaas voor ons allemaal afgelast wegens de storm en regen. Dan maar een ijsje en fika!
Uiteraard had Christoph al opnieuw een uitdaging op t oog… De Lahibia grottan. Een relatief korte wandeling van aan de vuurtorem, maar wel super steil naar beneden tot aan de grot.
We splitsten in team rood & team blauw en namen elk 1 kind aan het touw mee naar beneden. Er was maar 1 regel voor de kids… niet loslaten! Dankzij onze goede stapschoenen ging t relatief vlot (al was ik stiekem toch blij dat ik Lia zonder kleerscheuren beneden kreeg)
De kids hadden weinig zin om te poseren voor mijn fotoshoot en Lia sopte haar stapschoenen in de zee… dus na een dik halfuurtje gingen de 2 teams weer samen op pad naar boven toen t lichtjes begon te miezeren. Lia werkte minder mee dus Christoph besloot haar dan maar als een muilezel naar boven te sleuren nadat hij eerst Ava naar boven geleid had.
We lieten Christoph eventjes alleen de Silvergrottan opzoeken. De meisjes hadden wat rustig spelen in de mobilhome wel verdiend. Je merkt meteen wanneer ze echt moe zijn. Driftkikker Ava en overactieve Lia wilden samen spelen maar liefst toch wel elk met een ander gezelschapspelletje. 🤷🏼♀️
Zodra we van t park wegreden richting Höganås om onze mobilhome refill te fixen, viel Lia boenk in slaap. Ava mocht wat ipad kijken en hielp met het water vullen. We besloten niet te blijven op de ongezellige asfaltparking (N 56° 12′ 3″ E 12° 32′ 41″) Met een volle tank water en een lege WC en afvalwaterbak zijn er immers een pak leukere plekken!
We zijn niet van de domsten dus gingen wildkamperen in Domsten 😜. We gingen met de meisjes nog eventjes “zandkastelen” maken (om 1 of andere manier vond Ava t dan geen wandelen 🙈)
En tot slot kropen we doodmoe ons bedje in! Eventjes werd t spannend toen het koppel in de andere mobilhome begon te smijten met deuren (?) en luid aan t ruzie maken was, maar gelukkig was dat snel gepasseerd en bleven ze koest de rest van de nacht! Foei. Wat een manieren 🙈
Overnachting: N 56° 7′ 33″ E 12° 36′ 2″ Een grote parking onder de bomen en op een boogscheut van t strand. Super nieuw sanitair en zelfs een gezellige vuurput zodra je t aanpalend stukje natuur binnenwandelt.
De dag trapten we rustig in gang (zo na een paar weken is t toch al gauw 10u eer we op weg zijn, maar hej, t is vakantie eh). De ene al wat meer uitgeslapen dan den andere reden we t laatste stukje naar Hunnebostrand.
Daar waren t nogal smalle straatjes met veel parkeerplekken die enkel voor auto’s waren dus ik gidste Christoph snel naar een mobilhome parking van de Park4Night app. (N 58° 26′ 14″ E 11° 17′ 30″) Daar konden we op zijn minst al de Wc/water/dump doen. Het was een parking die ‘s winters in dit kuststadje vooral wordt gebruikt om boten te stockeren maar dat lijkt de mobilhome-vakantie-Zweed dus niet te storen… klapzeteltjes open op den asfalt en bij 20graden in hun bikini voor de mobilhome elk streepke zon absorberend terwijl de hond aan hun voeten ligt te knorren.
Wij besloten de mobilhome achter te laten (35sek/u) en gingen met de kids hun fietsjes te voet verder naar t Skulpturpark.
Het was een relatief klein “park” met enkele permanente kunstwerken. Elk jaar echter worden er 9 nieuwe kunstwerken toegevoegd tijdens de zomerperiode die dan de oude steengroeve mee opvrolijken. Dit jaar voor t eerst zelfs Belgen.
We dwaalden wat rond maar de kids wilden eigenlijk vooral kokenetenke spelen op dat Belgische gebeeldhouwde tafeltje uit steen.
De wandeling eindigde aan de badplaats van Hästedalen. Onze meisjes zagen de hele tijd lokals in t water gaan, dus wilden uiteraard ook… alleen, t is dan wel weer 20graden ondertussen maar t water is er maar 14. Wij pasten wijselijk maar lieten hen wel effe in hun badpak pootjebaden. Aan de hele hoge springplanken waagde niemand zich terwijl wij er rondhingen… wel indrukwekkend!
Gezien t al ruim 13u was, besloten we een restaurantje te zoeken. Het resto met de kinderspeeltuin had buiten pizza niet echt de “catch of the day” vis waarop Christoph zijn zinnen gezet had. We eindigden daarom iets verderop bij Olgas bistro!
Lia wilde persé appelsap dus we verzonnen dat t appel/peer sap was maar de peer en appel ruzie hadden daardoor enkel de peer op de afbeelding mocht 🤭. De zusjes Bauwens aten heel flink hun vis met frietjes.
Nadien reden we door richting t Zuiden. Helaas ongeveer 50min file rond Göteborg (op een zondag namiddag!) dus we lieten ons plan om te eindigen Kullabergs Naturreservat varen en stopten op een autosnelwegparking in Ängelholm op 40min van waar we morgen willen starten.
We bakten snel pannenkoeken & de ganse familie kon dankzij het vers getankte water eens zalig warm douchen… oftewel, ons kids brulden de parking bij elkaar om zeep in de ogen/te warm/te koud… en mama en papa deden een schietgebedje dat er nadien ook voor hen nog wat warm water zou overblijven! Het lukte net!
Overnachting: Snelwegparking aan het Preem tankstation. N 56° 11′ 39″ E 12° 51′ 15″. Niet gezellig ofzo, maar stil genoeg om ons te horen gillen als er koud water uit de douche kwam 😂
De allereerste vraag toen ze wakker werden… “Mama, mag ik t dierenspel doen met mn vrienden?” En bij de oudste marmot “Mama, zijn mijn vrienden er nog voor Uno”
Onze kids hadden duidelijk een fijne avond gehad, want ze konden niet snel genoeg buiten goedemorgen gaan zeggen tegen de Nederlandse kids. Lia had zelfs t geduld niet om zich eerst nog aan te kleden!
Toen ze zagen dat Mare het haar van haar zus aan t invlechten was, stonden er al snel 2 nieuwe klanten aan t mobilhome-kapsalon. Ziet ze eens glunderen… en bonus voor ons. Onze kids zagen er de hele dag op de foto’s uit alsof we een persoonlijke styliste mee hadden op reis 😂
Helaas moesten we snel daarna al afscheid nemen en de kinderen teleurstellen dat een spelletjes ochtend geen optie was. De andere familie was nog maar net gestart aan hun reis en reed noordwaarts & voor ons werd t tijd om de rotstekeningen verder te bezoeken op weg naar t zuiden.
We reden eerst naar Vitlycke waar we helemaal bij de eersten op de parking ons galant in t midden neersmeten… (onthou dit goed…)
We startten in t gratis museum waar er best wel een leuk interactief deel was voor de kids over het leven in de Bronstijd en de handelsroutes of rituelen die vaak in de rotstekeningen voorkomen.
Nadien gingen we een bezoekje brengen aan de boerderij vlak achter t museum waar ze nabootsten hoe t leven er toen moet uitgezien hebben.
Al snel hoorden we een schaap boos mekkeren. Een jongen had haar wat overstuur gemaakt en ze bewaakte haar boerderij heel grondig. We lieten haar wat met rust maar om één of andere reden voelde t niet meer veilig en besloot ik met de kids rustig terug te stappen terwijl Christoph nog een laatste paar foto’s trok. Het schaap bleef naarstig alle kanten van t terrein afzoeken en bleiten. Lia wachtte ongeduldig aan de poort tot haar papa er was & Christoph sloot het hek zeer grondig. Ava liep al eventjes voort want die was wat bang. Maar toen… je houdt t niet voor mogelijk… nam dat boze schaap een aanloop en sprong dat pardoes de hoge omheining over om koers te zetten richting Ava. Onze meid zag t gebeuren en liep heeeeeel luid gillend en panikerend terug richting t museum. Alle omstaanders meteen alert want als Ava haar klep open zet dan zal je t geweten hebben… ocharme t kind, hysterische tranen met tuiten… maar wel de juiste reflexen en verdomd snelle benen! Ze had gelukkig niets en t schaap kon teruggebracht worden door een oudere Zweedse man. Ik ging meteen in t museum de balie verwittigen en ze beloofden de boer te bellen. Later zagen we in t bos een ganse kudde schapen en werd t duidelijk dat “ons” schaap gewoon mega in paniek zijn makkers was kwijtgespeeld.
We wandelden met een kind met buikpijn van haar spannend schapen-avontuur verder richting de rotstekeningen. De vraag of er schapen waren volgde toch nog wel een paar keer vandaag 🙁.
De rotsschilderingen kan je eigenlijk onmogelijk goed in beeld zetten. Op zo 1 rots is er ook zooooveeeeeel te zien.
Christoph en Lia bezochten ook nog 2 grafheuvels iets verder, maar ik keerde met Ava alvast een eindje terug (we misten denk ik eerlijk gezegd ergens een afslag tijdens ons gebabbel over schapen)
We besloten in t restaurantje iets te gaan eten. Christoph liep snel even naar de mobilhome voor centjes terwijl ik alvast zat te watertanden bij de “wilde zwijntjes stoofpot” en de “verse vissoep”.
Ineens een sms dat ik DRINGEND moest komen. Blijkbaar was op die 2u dat wij weg waren de parking veranderd in een mierennest en blokkeerde onze mobilhome echt wel bijna alle doorgang voor toeristen met weinig geduld… dus wij in een haastje kinderen vastgemaakt en snel in de file onze mobilhome proberen door de meute te wringen… stresske.
We aten dan maar sandwichekes op de parking van de volgende site: Aspeberget.
Om het voor de kids wat leuk te houden verzon ik dat ze stiften en tekengerief moesten meenemen om de tekeningen na te maken. Ze gingen meteen ijverig aan de slag terwijl Christoph de ganse wandeling alvast startte.
Later wandelden we Christoph achterna en kenden we een kort opvoedkundig moment waar de eerste les sexuele opvoeding volgde bij een tekening vol “papa’s en mama’s” 🤪
Vervolgens reden we door naar wat kleinere sites die de meesten overslagen. We pikten een stukje mee van een 5km wandeling die de lokale boeren hadden opgesteld om hun omliggende sites wat bekender te maken. We bezochten Lövåsen en Gerum
De meisjes genoten vooral van elkaar te plagen en te rennen langs/door de velden. Hier en daar een korte zitstaking maar gelukkig waren we nooit echt ver van onze mobilhome (en waren er geen schapen 🤪)
Nadien in de mobilhome smikkelden we onze buikjes vol met een vuuruurtje en op de Torsbo site lieten we Christoph eventjes alleen lopen… overdosis rotsen voor de kids en mama ofzoiets 🤪.
En gezien wildkamperen aan deze kant van Zweden toch echt minder geapprecieerd wordt, reden we tot een ongestoord plekje met plaats voor 2 mobilhomes bij een allerlaatste rotstekening site rond Immestad.
Ondertussen heeft de regen ons ingehaald en werden we op de weg er naartoe getrakteerd op een prachtige dubbele regenboog net boven ons!
Nog namijmerend over onze gemiste lunchmenu vol heerlijks, aten we het laatste blik ravioli (kids) en de laatste hamburgers met nachos (C en ik) terwijl de regen wild tekeer ging boven ons. Stiekem hoop ik toch dat t weer rond Göteborg en Malmö beter wordt dan t weerbericht doet vermoeden…
Overnachting: Backa Hällristningar parking. Niets om over naar huis te schrijven maar t is hier bijna overal verboden aan de kust of peperduur voor een asfalten parkeerplaats op een dok. Hier staan we tenminste rustig en met rust gelaten!
Vandaag reden we vooral. We hadden vrij snel door dat onze reisplanning voor vandaag niet al te realistisch was. Het rijden bleef maar duren immers… Nochtans deden we maar een paar korte pipistops en 1 supermarktbezoekje. We stonden zelfs in een oldtimer file! Blijkbaar is er een grote bijeenkomst elk jaar rond week 31 in Rättvik. Wie weet had t daar wel mee te maken?
We besloten Sörknatten dan maar te skippen en meteen koers te zetten richting Tanumshede, liever vandaag een hele dag auto dan morgen weer opnieuw ver te moeten rijden en pas na de middag suf aan te komen met veeeeel te weinig tijd om te doen wat we eigenlijk echt willen…
Even twijfelden we nog of we het elandenpark konden meepikken in Ed, maar de laatste feeding was om 15u en dat zouden we niet halen… jammer want zag er heel leuk uit voor kindjes!
In Tanumshede willen we de rotstekeningen bekijken. Er zijn een 600tal panelen die momenteel al ontdekt zijn en dit gebied is dan ook Unesco erfgoed. De toeristische route heeft een 11 tal stops die wij willen doen.
We konden al 2 sites meepikken op zoek naar een van de enige wildkampeerplekjes die hier toegestaan zijn. Alle campings staan hier bijna vol met permanente caravannen las ik en zijn bovendien 2x zo duur versus wat we tot nu toe tegenkwamen zelfs in de meest toeristische plaatsen… dan is mijn goesting om de portemonnee boven te halen over hoor!
De eerste site waar we langsreden was Fossum. Lia sliep net en Ava bleef liever met de ipad in de mobilhome dus Christoph en ik liepen om de beurt…
Hier zag je zowel de gerestaureerde pannelen die ingekleurd werden als enkele rotsplaten waar je zelf moest ontdekken waar de boten/herten/krijgers verstopt zaten.
Daarna reden we door naar de kampeerplek aan de site van Litsleby.
De app vermeldde 3 parkeerplekken maar toen we aankwamen waren wij al nummer 8… en we sloten de avond af met ongeveer 12 mobilhomes denk ik. Heel druk en sociaal… maar… zo hadden we wel fijn kinderentertainment!
Ava en Lia speelden namelijk de hele avond met Brabantse Nederlandstalige kindjes die naast ons stonden. Eerst dobbel & dan leerden ze hen nog Uno en Rummikub met cijfers! Merci Lynn, Mare en Tuur!!! Papa kon een pintje drinken en moeder haar alcoholvrije Kopparberg perencider als beloning voor de afwas!
En je hoorde daar wat hoor tijdens hun spel, die Nederlanders strike toen Ava zei dat haar poep te smal was om op de omheining te zitten… Ava die vroeg of zij hun mobilhome altijd camper noemden, Lia die reclameerde dat t wel een bolletje was in plaats van een rondje, spraakverwarring over aardappels en patatten… zalig die taalverschillen!
Sidenote: En dat zeg ik niet omdat ik vandaag eindelijk terug mobiele data heb en kan posten over de laatste dagen en instagram schade inhalen 🙂
Na een veel te korte nacht, maar zwaar nagenietend van t kampvuur bij Kim & Sandra, wisselden we vanochtend nog even tips uit over t park én thee (kwestie van dat ik niet weer enkel warm water uit een naar thee geurende mok moet drinken 🤪). We namen afscheid van Warre, Cisse, Josse en Berre & reden vol goede moed naar t nationaal park in de hoop dat er nog parkeerplaats ging zijn!
Onderweg richting Idre zagen we al snel rendieren. Nu niet de 100den waarover mn ex-collega verteld had, maar toch in totaal al meer dan de hele reis samengeteld. Joepie 👏🏻
Rond de middag kwamen we aan in het nationaal park. Overal langs de weg stonden al auto’s geparkeerd (bijna was onze natuurlijke reflex van “wegwezen hier”) maar het was zoals de Vlamingen gisteren verteld hadden… mobilhomes mochten door tot de parking op het einde vlak voor de ingang. Yes! Een prima plaatsje… we graaiden snel alles wat eetbaar was bij elkaar en fabriqueerden een – euhm creatieve – lunch met fruit, plattekaas en koekjes. Euhm, winkels waar zijn jullie?
Ondertussen had ik op instagram een berichtje gekregen van Laure en Ulrike (@2travelmoms) die vertelden dat wij vermoedelijk in elkaars buurt zaten en zij een huttentocht gingen doen in Fulufjället. Wat een toeval, hetzelfde park als wij net binnenreden! Maar ja, dat is super groot, heeft meerdere ingangen en aan de auto’s te zien 100den bezoekers… elkaar tegenkomen is bijna zoals op de lotto spelen!
Maar ge raadt t echt nooit… op t moment dat wij van de parking naar de ingang liepen, zag ik hen gewoon net ook lopen een tiental meter voor ons. Ik herkende de kids vanop hun prachtige reisfoto’s en hun vrienden vanop de zalige blogjes over hun kano 3daagse enkele dagen geleden. Dus ik m’n grote klep open en maar roepen 😂 Eh voila… nu hebben we elkaar eens ontmoet. Daar moet je dan bijna 7000km voor gereden hebben om een gezin uit Asse tegen te komen!
Voor wie hen nog niet kent, zeker eens checken op instagram. Dankzij hen verzamelden wij een topadresje in de Ardense sneeuw eerder dit jaar, maar even goed een pak tips toen we Canada aan t voorbereiden waren. En ze doen echt hele leuke trips en reizen met hun dochters Alice en Jeanne!
We lieten de kids even samen spelen en vertrokken dan richting Njupeskär. De langste waterval van Zweden!
Er waren verschillende wandelingen. Wij kozen voor oranje (Jaktfalsleden 6km). Het eerste stuk liep samen met de mega toeristische gele route (Njupeskärsleden 4km). Dus tot aan de waterval was het relatief druk en kruisten we af en toe andere wandelaars of kwam de geur van versgebakken hotdogs ons tegemoet op de picknickplaatsen.
We hielden een relatief lange rustpauze aan de waterval zelf waar t een beetje nevelde en we wat konden afkoelen. Ondertussen is t 20gr en we waren toch veiligheidshalve maar met trui vertrokken 🥵 maar dankzij de bergop totaaaaaaal overbodig 🤪.
Na de waterval was t tijd om de “gele route” mensen te ditchen en op de avontuurlijkere route verder te gaan. We lieten meteen vrijwel de hele meute achter en waren echt bijna alleen met t prachtige uitzicht.
Het was best pittig bij momenten, maar ooooo zoooo mooi. Absoluut in mn top3 van deze reis!
Lia vloog meteen in de draagzak. Die is volgens mij ineens uit al haar schoenen gegroeid. Haar voeten doen steeds pijn en eentje heeft al een wonde op de hiel, dus ik kan me indenken dat stenen opklauteren dan minder leuk is! Maar dit was nu eenmaal echt geen dag waar ze Ava haar laarzen of stapschoenen kon inpikken… bovendien hadden wij een korte nacht gehad en had ik weinig zin om constant peptalk te verzinnen of Indiaan zittend gat weer recht te trekken 🤪
Bijna boven de waterval waren Ava en ik na een fotoshoot aan een riviertje eventjes het pad (en de wederhelft) kwijt. We moesten echt klauteren over grote rotsen van de waterval. Niet super gevaarlijk ofzo – en ze is al mega getraind in de juiste niet wiebelende stenen uitkiezen – maar ik was toch blij toen we bovenaan Ulrike opnieuw tegenkwamen en ik wist dat Christoph verderop stond te wachten aan de brug op de top! Yes, dan hoefde ik niet het gewone pad terug bergafwaarts om hem te zoeken 😎. Sjanske!
We wandelden naar beneden en zagen t laatste uur heel treiterachtig het naturum en de parking liggen meters onder ons. Het was toch ook nog wel verdacht veel bergop en korte stukjes steil naar beneden. Ava sukkelde een paar keer op haar poep (we waren ook al weer enkele uren op weg) maar dankzij de belofte van een ijsje in t resto beneden, kon ze uit haar onderste energiereserves putten (de OLE koek van mama en de smarties deden mogelijks ook wonderen).
Om 16.58 stonden we terug aan t startpunt met een hoofd vol prachtherinneringen. We hadden de kids een beetje gepusht omdat we onthouden hadden dat dat resto met ijsjes sloot om 17u, maar gelukkig bleek het 19u!
We bestelden rendierburgers en pannenkoeken (de onze zijn toch lekkerder hoor 😝!) en trakteerden de kids nog op het beloofde ijsje terwijl wij onze suikers aanvulden met een lättöl van 2,2% (zat gaat ge hier niet worden van dat bier 😝) en een echte pepsi!
Ons vermoeden dat de bengels wel doodmoe in slaap gingen sukkelen tijdens t laatste stukje “kilometers pakken” bleek onterecht. Ze zongen uit volle borst en speelden de gekste rollenspelen. Je hoort daar soms wat hoor, die fantasie! 🤩
Rond 21u vonden we dan EINDELIJK een dumpplaats voor onze overvolle WC (oef!) en ons afvalwater. We besloten gezien t uur halt te houden aan de rivier net achter de parking. Niet super idyllisch maar ‘t geluid van de rivier doet je vergeten dat je eigenlijk maar een 50tal meter van de “autostrade” staat.
En we waren t rijden eigenlijk ook gewoon beu. De kids vlogen na een verhaaltje van Lotte en Pieter meteen in hun bedje en lagen 10min later al diep te ronken!
Overnachting: N 60° 53′ 57″ E 13° 23′ 13″. De prachtig nieuw aangelegde parking met zwembad verderop ( N 60° 54′ 18″ E 13° 22′ 8”) aan de afvalwaterdump is eigenlijk veel toffer, maar wij hadden geen zin om te betalen en je had bovendien weer een Zweeds rijksregisternummer nodig op eerste zicht op je op de computer te registreren…
Als de beren niet naar ons komen, dan gaan wij wel naar de beren! Op naar Sånfjällets nationaal park.
We smikkelden eerst nog lekkere ontbijtpannenkoekjes en begonnen dan aan de rit richting t park. Gaandeweg door de dag steeg de temperatuur gelukkig nog 10graden en konden we onze “naar kampvuur ruikende” fleece truien en lange broeken uitzwieren. 😂
Halfweg de route zagen we een outlet winkel voor outdoorkleren aan 1 van de skigebieden die we passeerden. Uiteraard moesten we daar even stoppen. Helaas wilden de meisjes wel alles hebben (Lia bij voorkeur een pluche hond van 13€) en zat t er voor ons niet meteen in om eens rustig te grasduinen tussen t trekkersgerief, de donsjasjes en windstoppers. We gingen naar huis met voor elk kind 1 item en je raadt t al… voor ons helemaal niets. 😯 Nuja, de baby heeft dan toch t allerschattigste fleece onesie jasje als hij geboren wordt deze winter! Ik ben helemaal fan! En Ava, die deed haar nieuwe handschoenen van de rest van de dag niet meer uit… bij 20graden 🤣
Het laatste stukje richting t park dacht Christoph dat ik een poging aan t doen was om de mobilhome carrosserie om zeep te helpen op t hobbelpad…. De weg lag er inderdaad maar wat begaaid bij… maar je moet iets over hebben om te gaan wandelen tussen de grootste populatie beren van Zweden!
We deden de familjeslingan van 2,5km. Een heel gemakkelijke wandeling waar we GEEN dieren zagen. Ook niet de bergkoeien en geiten van de locals die in het park grazen. Toen ik daar teleurgesteld over mopperde, zei Ava met de grootste serieux. “Maar jawel mama, ik zag al mieren, muggen en een vlinder!” Kinderen, heerlijk eerlijk! Dus, wij zagen vandaag niet de big 5 van Zweden maar de small 5 want even later volgden ook nog een bijtje en een kevertje. 🤪
En eigenlijk hadden we t kunnen weten, waar Ava en Lia in Canada braaf in de draagzak lagen te slapen met een tutje, konden de beren ons nu natuurlijk al van mijlen ver horen aankomen dankzij miss Groot Lawijt haar gezang en miss Klein Lawijt haar enthousiast geschaterlach.
En misschien maar goed ook, want bij nader inzien moet ik toegeven dat we in Canada bijna in ons broek pisten van de schrik toen we verse berenkak op ons wandelpad tegenkwamen 😂
Lia was wél vastbesloten beren te zien (en te aaien, die houdt zoooo van dieren) dus elke mierenhoop werd duchtig geïnspecteerd op sporen. Wist je trouwens dat t voor een beer veel makkelijker is om het gewicht van een eland aan mieren te eten per dag dan om effectief een eland te verorberen? En ze eten ook wel 6 emmers bessen per dag vertelde de interactieve wandeling ons.
Dolblije kids toen aan de parking de koeien net weer uit de bergen thuiskwamen & zelfs een mama geit met baby ons pad kruisten. De beren waren al lang vergeten!
Op het einde van de dag reden we door naar Fulufjället Nationaal Park, een park op de grens met Noorwegen. We hielden halt bij een wildkampeerplekwaarvan de beschrijving van onze app vermeldde dat er hopen rendieren waren… het eerste wat we zagen, was een andere Vanomobil mobilhome van een gezin met 4 kids met zalig sappig Kempisch accentje.
Onze buren bleken een handige papa te hebben om onze nieuwe gasfles aan te sluiten. En we sloten de avond veeeel te laat af met onze voorraad Belgische pintjes aan t kampvuur!
Overnachting: N 62° 6′ 21″ E 12° 58′ 57 aan de rivier, maar dat bootje varen lieten we over aan de andere familie!
Awaytodayblog 