Ons allerlaatste echte park!

Naar goede gewoonte spek met eieren (en weer het brandalarm laten afgaan en alle omstaanders wakker 🤫) voor ontbijt! Een paar korte stopjes onderweg (waarbij we niks van de watervallen zagen omdat het zooo mistig was, nuja alles beter dan de voorspelde sneeuw zeker?) voor we hobbeldebobbel (halverwege t park was de asfalt precies op) arriveerden op Ray’s farm. Een boerderij te midden van het park waar vroeger de Ray familie woonde (logisch toch). Nu een paar vervallen stallen rond een waterloopje. Op zoek naar elanden/herten/beren deden we de volledige wandeling. Buiten een angstige 5min toen Christoph wilde wachten tot het dier – dat verderop in het bos ritselde – zich kenbaar maakte, was het een rustige wandeling door een dik bos met achtergrondmuziek van een protesterende peuter “stfap zelf stfap Aaaafa”.

Toen we terug aan de mobilhome kwamen, bleek dat we Lia haar tutmonstertje onderweg kwijt gespeeld waren… Doeme toch! Snel een briefje geschreven om bij de start van het pad op te hangen, je weet maar nooit! Effe later kwam er een tof Belgisch koppel het pad af en wat hadden die bij… inderdaad het tutkoordje! Effe een praatje gedaan en het “happy” gevoel van het tutje sloeg wel rap om in een “doeme doeme doeme toch” toen bleek dat die ongeveer een kwartier na ons helemaal in het begin van de wandeling een bruine beer hadden gespot die op enkele meters van hen rustig was komen poseren. Bangelijke foto’s en filmpjes hadden die! Ons peuter-berenalarm had duidelijk weer te goed gewerkt!

Verderop in het park deden we nog 2 wandelingen (en zo verbrak deze dag het record van alleractiefste dag!) tot we helemaal bovenaan de route aan een cafetje belandden. Natuurlijk moest de lokale horeca gesteund worden eh! Heeeerlijk pintje, een welverdiende cola en een smakelijk stukske cranberry taart met ijs en een uitzicht van de bovenkant van de waterval… En 2 slapende kindjes eindelijk rust 😝

Op de terugweg naar de camping deden we nog enkele korte stops op plaatsen die de cafebaas en kok aangeraden hadden om beren te zien. Maar de mama beer en haar 2 kleintjes lieten zich niet zien bij Deer Creek. En de beren die afkomen op de springende zalmen, lieten zich ook niet fotograferen op de Horseshoe wandeling die als een soort platform op de rivier uitkijkt.

Opnieuw een dag zonder beren… beetje rottig gevoel wetende dat we eigenlijk op 4 plaatsen waren waar er recent gezien waren. Nuja, de kids waren vandaag ook niet zo in de mood precies…

Toen we op de camping aankwamen, bleken 2 heel boertige Nederlanders onze camperspot ingepalmd te hebben. Gezien hun -illegaal- kampvuur brandde en madammeke haar sletsen en comfy outfit aanhad waren ze “Echt niet van plan te verplaatsen, wij zijn al aan het koken”. Over camping permits hadden ze nog niet gehoord, het feit dat ze 2 plaatsen inpakten en wij dus ook niet de aangrenzende konden nemen, leek hen niet te deren “want onze camper is volgens mij te groot om ergens anders te staan”. Wel met 2 blijters in onze auto hielp ruziemaken weinig en zijn we noodgedwongen elders moeten gaan staan, al kookte mijn bloed inwendig en kreeg de camp warden een gepeperd briefje met uitleg dat dat onnozel koppel op onze plaats nog niet betaald had…

Maar, de dag eindigde niet gans slecht… Lia kon voor t allereerst eventjes alleen zitten vandaag!

Na de aangebrandde pannenkoeken – ik hoop zo dat die uitslapende Nederlanders kei hard wakker geworden zijn van ons brandalarm kookwekker momentje – opnieuw richting Deer Creek en Ray’s farm op zoek naar onze beer… 2u vruchteloos de dochter(s) sussen en entertainen en toen hebben we t opgegeven en zijn we opnieuw richting de watervallen gereden. We kwamen er nog 3 grote tegen op de terugrit uit het park… eindelijk het type waterval dat de moeite waard is om je auto voor uit te komen. Ik geef grof toe dat – na Ijsland- ik sommige gedrochten maar mateloos kan apprecieren als ik terugmijmer naar die prachtige watervallen daar! Alles noemt tegenwoordig waterval… maar nu was t the real stuff… grote canyons, uitgesleten rotswanden, nevel en naar beneden donderend water! Nice om zo Wells Grey Provincial park af te sluiten.

Na een korte stop in de grote supermarkt – nog maar eens op zoek naar Ava haar pampermaat die blijkbaar overal snel uitverkocht is en haar melk die ze weeral niet hadden ondanks de giga winkel – onderweg terug naar Vancouver. De eindspurt gespreid over 2 dagen is ingezet!

Onze eindbestemming hebben we vandaag niet gehaald, we kampeerden net na het spookdorp/verlaten mijndorp Cache Creek in het provinciaal park Marble Canyon.

Overnachting: Marble Canyon Provincial Park Campground (18 CAD) – enkel sanitair – betonnen staplaatsen aan de rivier.