Dag 7 – stralende zon en een dag wandelen!

Zalig wakker geworden op de camping. De zon broeide een beetje op de tent, maar de kids hadden de nacht doorgeslapen en in de verte hoorde je enkel wat spelende kids (van ouders die iets minder gelukkig waren omtrent het opstaan-uur) & blaffende honden of mekkerende schapen. Het is hier ongeloofelijk stil. Het enige wat je af en toe hoort is een auto over de “cattle grid” (zo van die ijzen balken op de grond waar de beesten niet durven overstappen.

Vandaag stond Ribblehead viaduct wandeling op de planning. Uit alle hikes in onze map, was deze eentje waarvan ik zeker wist dat meneer de bouwkundig ingenieur ze wel zou weten te pruimen.

We besloten de camping nog een nachtje bij te boeken en reden een uurtje naar het startpunt van de wandeling. Dat uurtje rijden is niet zozeer omdat het super ver is in km maar vooral omdat je hier om de 5 voet moet stoppen en opzij gaan voor een tegenligger. De baantjes zijn echt maar gemaakt voor 1 auto en hier en daar is t dan ook spannend als er nog een fietser of camionette de weg opeist.

Ribblehead Viaduct is een hoog viaduct (zonder water) waar om de 20min ongeveer een trein over passeert. Heel veel toeristen lopen gewoon vanaan de parking naar het viaduct. Alleen, den Bauwens wilde effe t sanitair gebruiken dus wij moesten eerst op cafe 😎. Na de koffiestop en wat fruit voor de kids konden we er aan starten. Tot aan het viaduct zelf is echt peanuts. Het is pas daarna dat er een wirwar aan baantjes door de velden, langs poortjes in de schapenweien en dwars over stenen muurtjes start. Maar de meesten gaan dus zover niet. Officieel een kleine 10kilometer maar ik kan nu zeggen, met Lia op je rug, een osprey kinddrager met water, regenjasjes en babyspullen zoals pampers en doekjes was t soms een ganse uitdaging bergop. Ik ben zeker dat dat 16kg aan gewicht was 💪🏻. Christoph nam eventjes over het stukje dat Ava zelf stapte. Oef. Mijn schouder is toch nog niet datte. Niets speciaals ofzo, maar van die val een paar dagen geleden toch wat stijf en er duiken blauwe plekken op op de raarste plaatsen. Mijn heup ziet nu zo zwart als indertijd mijn kont tijdens een snowboardvakantie 🙊.

Ava vond de wandeling leuk. Ze zegt dat dan ook zo heel schattig. De treinen in het begin waren een grote hit, maar het leukste vanal was de poortjes die ze hier en daar zelf mocht opendoen, over klauteren en vooral… de mini riviertjes die ze mocht over springen van steen tot steen. Al snel vroeg ze bij elke plas “mag ik hier?” Leve de waterdichte stapschoenen die ik toch nog snel in As Adventure gekocht had!

Toen ik eigenlijk dacht dat we er al bijna waren en we nog niet eens halfweg bleken te zijn, zei 1 van de tegenliggende stappers “there is an icecream van out there”. Amai, instant energie!

De commercieel aangelegde verkoper kende zn prijzen natuurlijk maar echt iedereen stopte. Hij had zn ijskar dan ook strategisch gezet op t knooppunt van verschillende wandelingen.

De meeste wandelaars komen naar deze regio voor de “3 peak challenge”. Iets wat begonnen is al eens zot idee om de 3 omliggende toppen snel te beklimmen is ondertussen uitgegroeid als een ganse wandelhype.

Na het wandelen doken we wederom het cafetje van s morgens in voor een welverdiende cola en legden we de ganse weg nr de camping weer af. Onderweg vonden we geen supermarktje, dus uiteindelijk reden we nog 10km verder naar een winkel die mijn iphone wist te vinden. En beeld je niks groots in hoor… we hebben hier enkel nog maar buurtwinkeltjes gevonden die naar Belgische normen een living formaat hebben. Maar, ze hadden fris bier, spek voor bij de eieren die we kochten onderweg, kip voor ons avondmaal en allerlei koekjes en snoep. Gelukkig hebben we pampers en melkpoeder mee van thuis want dat zijn we hier nog niet tegengekomen.