Buttermere wandeling gekozen vandaag. Wel de normale, voor iedereen toegankelijke wandeling van een paar uur, hoewel het kriebelde om die bergtoppen te gaan verkennen!

T beginpunt zoeken was weer effe ambetant, maar we parkeerden ons langs de straat en spaarden zo weer een ticketje uit. De schapen bewaakten de auto 😝.

Ava zette stevige tred maar wilde constant schapen kijken en klom dan op de omheiningen (gelukkig hier geen elektriciteit op de draden) dus na een tijdje hebben we ze dan maar opgesloten in de tula draagzak om toch ook geen uren te doen over de hike. We hadden immers nog een paar mooie korte wandelingetjes in de map zitten…

Bergflanken, hier en daar een riviertje met watervalletje en veel volk. En wat we allemaal zagen! Een man die zn hond droeg (zo type grote zware loebas); een papa die de buggy moest meezeulen (type grote zware buggy, waarom hij hem liever droeg dan te duwen, no clue); een indiaas uitziende mevrouw die met een grote indiscrete pispot onderweg was maar geen kind in de buurt; en dan die engelsen met hun verschillende haarkleuren!!! Paars, roos, blauw, groen, regenboogkuif… Je komt het hier allemaal tegen! Jong, ouder, gepensioneerd (mogelijks ex-hippie?) ze zijn creatief hier in de haarsalons 🤣

Na t wandelen begonnen de eerste regendruppels te vallen toen we de kids in de auto stopten. Lia sliep meteen in. We moesten haar boven op de Honister Pass wakker maken om mee iets te gaan eten (nadeel van nog steeds geen supermarkt gedaan te hebben). De soep, paninis en koffie vielen in de smaak, de kindjes konden verschoond worden, en Christoph bekeek de steengroeve in het Ski Hi cafetje. Daarna richting wandeling 2… Bowder stone. deze zou ik totaal niet aanraden. Is een wandeling naar een stomme grote rotsblok met een trap. Je kan er boulderen (klimmen zonder touwen) maar dat is dan ook alles… we probeerden een mooie foto van Ava en Lia te maken maar laat ons zeggen dat ze niet zo poseren-minded waren… Ava slaagde er dan wel weer in een chocolade koekje van een andere mama af te luizen… je moet het ze nageven. Op momenten dat ge ze achter t behang kunt plakken, komt ze soms schattig uit den hoek 🙃

Nadien regende het te hard en kon ik de Cat Bells wandeling op mn buik schrijven. De enige wandeling die ik eigenlijk écht wilde doen!

Het ligt waarschijnlijk echt aan ons mindere voorbereiding en ons veel te late beslissing om naar hier te komen, maar we hebben echt moeite om alles hier te vinden. De gps kent bijna geen enkel dorp, maar als we dan eens 3G hebben kan google ons ook niet verder helpen met sommige toeristische plaatsen… en dit hele park zijn ongeveer 4 stafkaarten dus dat doe je dan toch ook niet zonder te weten waar je wilt gaan wandelen… we hebben ons echt wat mispakt aan het “national park” label. Je kan t meer vergelijk met bij ons een provincie waar ze in Sint Truiden ook niks over Hasselt weten te vertellen… jammer, want ik heb zo een beetje een onvoldaan knagend gevoel dat we er niet alles uithalen wat we kunnen zien en doen. Op de terugweg nog een keertje over Keswick op zoek nr een supermarkt, maar we stonden voor gesloten deuren. Op zondag maar open tot 16u. Het werd dus videe met rijst op de camping uit de bak met potten eten van thuis… 21u kids in bed! Nog effe voortent opruimen en de zakken uitsorteren en ook ons bedje in

Overnachting: zelfde camping die we nog 2 nachten bijboekten. Idealiter hadden we iets dichter bij de volgende wandelingen maar opkramen en opnieuw opzetten duurt ook enkele uren dus we kozen ervoor om dan toch maar wat verder te rijden naar de wandelingen… (Dus daarom dat een mobilhome toch handiger is)