Dag 8

• We werden wakker in de sneeuw en gingen slapen in de stralende zon!
• We stonden op in Oregon en gingen slapen in Idaho.
• We ontwaakten in de Pacific Time Zone en gingen slapen in de Mountain Time Zone (+1 dus 8u verschil met het thuisfront)

In alle eerlijkheid, vandaag hebben we niet veel gedaan… bedoeling was om onze mobilhome te upgraden en wat praktische inkopen te doen. Alleen, we hadden nooooooit gedacht dat we bijna 4u zoet zouden zijn op de WallMart site van Ontario.

We begonnen met gewone inkopen, maar al snel waren we ook nog een uurtje zoet met t kiezen van een nieuwe autostoel voor Noah, knutselgerief voor de meisjes, een lokale simkaart, wat extra uitzet voor de mobilhome keuken, bluetooth speakertje voor muziek etc. En dan alles in de kasten krijgen, de koffer vullen, extreem late lunch fixen… t was al snel 16u voor we de parking af bolden…

Byebye voorbereide dagplanning. Geen murals en discovery centre in Boise, geen canyon met waterval en ook geen langverwachte hotsprings…

Maar bon, Ava haar maag sputtert tegen achterwaarts in de mobilhome dus we moesten wel een oplossing zoeken zodat zij Noah’s plaats kon adopteren; onze mastercard is geblokkeerd sinds de laatste tankbeurt dus we moeten eens kunnen bellen met de vrienden van Cardstop; en nu onze laatste fiscale attesten eindelijk binnen zijn willen we ook graag een eigen wifi oplossing (of zie je ons de belastingsaangifte al doen ergens tussen de conserven profiterend van t gratis internet van de lokale supermarktketen 🤪) Dus winkelen was nu eenmaal een noodzakelijk kwaad!

Tegen de late namiddag reden we verder door richting Bruneau. We doorkruisten uitgestrekte velden met links van ons de Cascades… prachtige bergen met besneeuwde toppen…

Ergens in de middle of nowhere op een 10tal kilometer van de eindmeet vonden we nog een dumpstation (CJ Strike WMA Headquarters in een vogelreservaat) om ons afvalwater te lozen en t drinkwater terug aan t vullen. En dat was t… mobilhome spik en span, frigo en diepvriezers volgestoempt, keukenkasten afgeladen vol met toekomstige 3sterren maaltijden (en zakken van 1,6 kg gummiebeertjes 🤪) en kids voorzien van bezigheidstherapie.

Nog snel spaghetti klaargemaakt onder luid gebrul van Noah (die vandaag toch wel wat te veel indrukken had opgedaan – in zn nieuwe autostoel kon ie natuurlijk alle gekheid van zn 2 zusjes volgen… dus tieren en brullen helaas), een gezond dessertje, verhaaltje voorgelezen van Wilma Wonder (de gefotografeerde boeken op onze Google Drive doen goed dienst) en meteen knapten er daar 2 een uiltje in de alkloof…

Overnachting: Cottonwood Park Camping – de eerste betalende campsite aan de Bruneau Pool (20$ via gratuity enveloppe // van de korting voor online boeken konden we niet profiteren want je raadt t nooit… de gekochte simkaart werkt niet en zou mogelijks werken na activeren op de wifi… alle gekheid op een stokje… wifi nodig om wifi te maken)

Dag 9

De dag dat wij ontdekten dat op “Hot Springs Road” in t gehucht “Hot Springs” helemaal geen “hot springs” te vinden waren… Klaarblijkelijk staat vandaag dus in de reis-annalen als de dag dat wij met onze zwemzak klaarstonden in de woestijn op zoek naar warm water bronnen 🤣😎. De Lava Hot Springs die we in ons uberfantatische reisschema hadden opgenomen, bleken 4u rijden verder… die Amerikanen toch… steden in elke staat met dezelfde naam 😔

Zwaar teleurgestelde kinderen moesten t dan maar stellen met een canyon lookout. Eventjes eerst gaan tanken aan zeer ondemocratische prijzen (5.49$ amai dat was een dollar per gallon extra!) en dan verder op pad…

Al snel werd de geasfalteerde weg onverhard en deden we een schietgebedje dat ons servies niet meteen in scherven uit de kast zou totteren. We twijfelden eventjes om terug te keren, maar de routes in Alaska zijn vast erger. Beetje oefenen dus….

Op het laatste kruispunt hielden we even halt omdat Ava dringend pipi moest doen. Op dat ogenblik is t echt leve de mobilhome en vooral… leve niemand op de baan en effe met vier pinkers op temidden van een T splitsing…we kwamen vandaag amper 2(!) tegenliggers tegen… Ha, meteen spektakel. Een groep cowboys was er net runderen aan het bijeendrijven richting de kraal. 1 kalfje pakte zo een schrik toen de mama weggeloodst werd en hij/zij in de veewagen gestuurd werd dat het wegglipte, door de prikkeldraad rende en weliswaar ontsnapte. Een “educatief” lesje over de vriendelijke cowboy die t baby’tje met de mama ging herenigen volgde… nee, dat kalfje moest nu niet naar de markt, het mocht vast eerst genezen en aansterken bij de mama… Lia vertelde nog een hele dag over t kalfje dat zn mama zo miste en ging weglopen en nu niet meer naar de supermarkt moest…

De canyon was prachtig alleen kan je t je absoluut niet voorstellen hoe diep en ver t echt was op basis van onze gsm-foto’s. Noah ontdekte zijn nieuw gefabriceerde speelruimte in de mobilhome en skipte het sightseeing gebeuren terwijl hij beurtelings companie kreeg van mama of papa… en t was Lia haar geluksdag, zij vond een doodle stone!

Na een lunch onder gemopper van Lia die deze reis enkel aardbeien en patatten wilt eten & Ava die ineens niks van beleg meer lust, reden we door naar Bruneau Dunes State Park. Een park met een suuuuuper hoge zandduin (Mama, Dune de Pilat is er niks tegen 🤪).

3x raden wat wij voor onze kroost in petto hadden… zand vreten 🤓. Snel de ducksday regenpakjes overaan (want zand kruipt echt ooooveral, nietwaar) en met ons gehuurde bord, helmen en potteke wax de duinen in.

Wat een helden zijn die kids. Na t nodige drama van de kuiten-bijter nr boven, hadden ze de smaak echt te pakken. Eerst veilig samen met papa en nadien helemaal alleen… we kozen wel voor de veilige “Small Dunes” en lieten de steile van 140m links liggen. Eerlijk, ik vond deze zelf al reuze spannend 🤪 Maar die kids, nul schrik! Vooral Lia… die kwam naar beneden alsof ze bakken ervaring had!

We brachten het bord netjes op tijd (zo een dik minuutje voor 16u) terug en besloten in t park te overnachten. Er was immers een deftige camping met douches en om Ava te quoten “zo worden we dan toch nog nat vandaag eh, mama”

De kids tekenden over t kalfje en de koeiboeis (kleutertaal, love it!), Noah deed een dutje in de schaduw van onze picknickbank, we douchten uitgebreid, maakten parelkettingen, kookten varkenslapjes met wortelpuree (sjuuut niet vertellen dat de sneeuwman zijn neus, aka de zoete patat, nu in onze buikjes verdween als zogenaamde “wortelpuree”), deden een vruchteloze poging om de nieuwe simkaart te gaan installeren nadat de parkverantwoordelijke zijn wifi bakje had afgezet (en ja, helaas had ik Noah in zijn buggy daar wel een giga duinpad voor door gezeuld)… een rustige avond, meer dan verdiend! Nog even verhaaltje lezen en bedtijd voor de kroost!

Overnachting: Eagle Cove Campground in Bruneau Dunes State Park ($29 bovenop de $7 entrance fee van t park via gratuity enveloppe). Elke site heeft een mooie picknickbank en vuurput, wel amper schaduw. Er is tevens een dumpstation (naast de iets grotere Broken Wheel Campground) en de site ligt op amper 0.3mijl van t observatory waar in principe wifi zou zijn. Gezien geen lichtpollutie kan je prachtig sterren kijken hier. Helaas was de “star gazing” tour enkel op vrijdag en zaterdag… en zijn wij hier op een bewolkte stormachtige donderdagnacht… de handdoeken kon ik nog net op tijd redden van onze waslijn toen ik eindelijk de moed verzameld had om uit mn warme bedje te strompelen…

Dag 10

Welgekende ochtendrill en om 8.30 stonden we klaar op de picknick area van de grote duin. Onweer in de verte en minder spectaculair dan we dachten (oftewel wilden we niet echt weten hoe hoog ze was zodat we in eer en geweten konden blijven volhouden dat we gingen sandboarden van “een kei grote, mega enorm hoge zandduin” 🤪)

We reden terug naar het eerste visitor centre en deden nogmaals een poging om onze Amerikaanse simkaart te installeren op de gratis wifi. Wat een gedoe. Je koopt een prepaid kaart om mobiele data te kunnen hebben, moet langs een website je simnr opgeven en een provider kiezen, je IMEI code van je gsm opgeven (want bijna alles is hier koppelverkoop simkaart/abonnement/toestel dus zelf een toestel meebrengen is bizar volgens Amerikaanse providers) en dan je gsm nr aanvragen via een andere sms applicatie en soit… ik was al snel weer 40min zoet op de super trage gratis wifi, maar jochei…het werkte! Je kan ons whatsapp’en en bellen op +1 208 598 05 22… 

Oef zeg want de meisjes blijven maar vragen wanneer ze eens met t klasje kunnen video bellen… zij zijn t voorstel van Juf Ann en Juf Winnie duidelijk niet vergeten! Ikzelf paste wel vriendelijk voor HOGENT die me via sms vroeg of ik deze week een uurtje tijd had voor een MS teams-functioneringsgesprek en bijhorend papierwerk 🤪 

Soit, nu kunnen we dus een maand lang af en toe een hotspot boven toveren en data gebruiken in noodgevalletjes. Want helemaal zonder wifi en 4G is dus duidelijk niet meer van deze tijd. Zelfs in t kleinste gehucht willen ze door Covid reservaties & bordjes naar toeristische dingen zoals hot springs enzo (remember gisteren) vind je een pak minder versus vroeger, want google heeft toch iedereen 😉 We ontdekten trouwens vanavond ook dat onze gehuurde tomtom gps de zuidelijkere staten van de USA waarheen we nu trekken helemaal niet kent 😩, dus die mobiele data gaat van pas komen als gps!

We reden het park uit, klaar voor watervallen vandaag. De kids begonnen spontaan weer K3 te zingen en snapten t denk ik niet helemaal dat er meer dan 1 waterval was… We kozen in t dorpje Bliss voor de “Thousand Springs Scenic Byway” we hadden namelijk een bordje “hot springs” gezien… zou het? Toch maar niks vertellen aan de kids! Terwijl Christoph eventjes het visitor centre van Hagerman binnenwipte en fossielen ging bekijken, maakte ik een vroege lunch klaar… just in case want met een lege maag in de hotsprings is ook niet al te snugger! 

De eerste hotsprings moeten we loss voorbij gereden zijn, de 2e waren piepklein en wel 75€ voor ons 5… jammer maar te duur vonden we, ookal was er zeker en vast wel wat Magie daar in de “Magic Hot Springs”… Snel eventjes aan de overkant van de straat proberen en BINGO… bijna waren we teruggedraaid omdat het een prive oprit leek & wilden we forfait blazen toen we de gele schoolbus zagen maar…. Een verwarmd buitenzwembad, de Banbury Hot Springs ! En betaalbaar… 20€ voor t ganse gezin, zwembanden, zwemvestjes/gordels en zwempamper inclusief! Go… er blonken daar wat kinderoogjes toen we vertelden waarom we daar geparkeerd stonden naast de gele bus (al riep Lia… “om naar juf Ann te gaan” wat ze toch the next best thing vond precies). We zaten bijna 2u in het heerlijk warme bad. Durfal Lia leefde zich uit en Ava moest wat loskomen maar toonde daarna trots hoe ze kopje onder durfde en kon zwemmen met een poolnoodle…

Ok, t zag er voor t kritische oog uit als een half vervallen zwembad en een pak minder idyllisch dan de Ijslandse hotsprings temidden van de natuur, maar gelukkig ook wel minder rotte eieren geur… Ook Noah genoot echt van zn eerste zwembeurt! En toen de schoolreis-kids gingen lunchen hadden we – samen met 1 ander gezin- t zwembad voor ons alleeeeeeeeeen 🤪 woehoew!

Nadien reden we moe en beetje suffer dan gepland door naar Twin Falls voor de watervallen. Die misten we ergens op ons traject maar we vonden wel de Perrine Bridge aan het visitor centre… Bouwkundig ingenieur Christoph keek zn ogen uit…ik genoot al van de kloof op zich (en de free wifi van t visitor centre). Net toen we wilden vertrekken maakte een groep basejumpers zich klaar naast onze mobilhome… Perrine bridge is namelijk de enige brug in de wereld waar je zonder vergunning legaal mag vanaf springen… we zagen een 10tal durfals de sprong wagen… zotjes. De kids checkten zeer zorgvuldig of ze niet in t water belandden…

Veeeel te laat weeral gingen we op zoek naar de Shoshone Falls die minder indrukwekkend waren dan gedacht. Kleine miscommunicatie tussen de ouders, broeiende hitte, kinderen met honger… soit, niet onze beste zet en we deden blijkbaar maar deels het viewpoint en dropen nadien af. Dus eigenlijk maar half de planning van reisbegeleider Christoph afgewerkt vandaag… woeps!

Gezien t illegaal was om in t park te blijven na sluitingstijd (22u) reden we terug naar Twin Falls om daar iets verderop richting t zuiden door te rijden… Goede overnachtingsplaatsen waren er helaas niet bepaald dus we eindigden bij de truckers op een parking in t midden van Jackpot, net over de grens in Nevada! Ava sliep al, Noah meteen na t instoppen en Lia at nog mee een midnight snackske en lag dan ook snel te ronken… terwijl wij ontdekten dat amper 500m verder een idyllische rest area was 😣Grrrr altijd eh!!

Overnachting: parking iets voorbij Chevron tankstation. Stomme asfalt, lawaai van de camions, maar wel gratis wifi van de supermarkt 🫢