Ooooh verrassend Colorado

Dag 30

De wekker klonk om 6u en Christoph ging alleen op wandel. Hij deed een route die onze Nederlandse buurman aanraadde. Ik maakte de meisjes rond 8u suuuuper snel klaar om te vertrekken. Er wachtte immers een pancake breakfast op ons! Mmmmmm!

Lia probeerde te polsen of we toch niet een nachtje langer konden blijven. Je kent haar wel puppy eyes, tongetje uit haar mond en dan na veel lieve lachjes tot de point komen…. Ze wilde dus nog met de Nederlandse Texaantjes spelen. Oh wat had ik haar dat graag gegund, maar vanavond lag er helaas een betaald kampeerplekje in t volgende park op ons te wachten… en de jongens kwamen wel dezelfde richting uit, maar zouden pas over 4dagen arriveren en dan zijn wij al lang weer verder noordwaarts onderweg naar grootsere avonturen…

Het pancake breakfast was iets hectischer dan gedacht. De visa kaart bleek opnieuw niet te werken, het personeel verkeerde in stressmodus gezien de voedselinspectie ineens opdook, Lia stootte haar appelsiensap om, Ava bleek ineens een dijkendelver-hongerke te bezitten en Noah zorgde voor hongerig blijtgezang🙈

We besloten om de scenic route van t park te rijden aangezien we niet gans zeker waren in welke mate we veilig met de kids konden gaan wandelen in t volgende park “Black Canyon of the Gunnison”. Onze voorbereiding vermeldde immers nogal gevaarlijke kliffen en weinig echt lange wandelpaden…

We trokken dus naar de Mesa Top Loop en deden een pak viewpoints die je chronologisch meenamen door de types huizen van de native stammen van vroeger. Van simpele put in de grond tot halve dorpen tegen een rotswand. Als paleontoloog moet je je hier echt amuseren… prachtige opgravingen in de regio!

Je moet t de kleinere parken in Colorado wel meegeven, heel vaak informatieve boekjes met uitleg per viewpoint, goede aanduidingen, echt opvallend meer dan de eerdere parken in -voornamelijk- Utah.

Daarna wilden we gaan wandelen naar Spruce Tree House, maar dat rotshuis – het enige waar je naartoe mag zonder betaalde tour – was toe zonder pardon. Gewoon pardoes een pancarte op t wandelpad. Dat hadden ze wel eens mogen vermelden aan t inkomloket van t park, want de Cliff Palace Loop was ook al gesloten door de nieuwe asfalt ze aan t gieten waren… en het visitor centre waar wij onze junior ranger badge planden te behalen… gesloten door renovaties.

Rond 14u vertrokken we voor 246km richting “Black Canyon of the Gunnison National Park”. 246 km waar we 6u over deden ipv onze google berekeningen van thuis die 2u had aangegeven… pffff de mobilhome moest goed tuffen op al die bergpassen.

Hier en daar kon je nog overblijfselen zien van mijnactiviteiten. Een houten hut, een achtergelaten toestel of trailer… achter elke bocht van de bergpas viel er wel iets te zien… en voor t eerst reden we ook weer echt tussen bomen, best bizar na weken enkel schijnbaar dorre rotsen met woestijnbush of lage naaldboompjes.

Moesten we geen camping boeking gehad hebben, waren de vermoedelijk blijven plakken rond Ouray. Er zijn daar echte hotsprings met een gans resort rond, maar er waren ook gratis optredens bezig in t stadje. Onze reisbegeleider Christoph had trouwens prachtige wandelingen gevonden in de regio met een box canyon en meer info over de mijnen daar… maar helaas, ons stalen ros is niet zo vlot en vaak moeten we zo een “voorbereid tussendoortje” skippen… we hielden wel eventjes halt bij de Pinkerton hot springs langs de autoroute… alleen, daarin kon je niet zwemmen hoor 🙈

De meisjes hadden pech, vandaag was t in België net een maand geleden dat ik de Netflix en Disney downloads had gedaan, dus alle tv programma’s waren verlopen op de ipad. Ze konden bijgevolg enkel wat muziek luisteren en offline spelletjes spelen tijdens de veel te lange autorit. Mama had ook pech. De Amerikaanse simkaart bleek maar tot 15GB hotspot te kunnen fabriceren, dus ook gedaan met instagram en blogs posten… het is dus wachten telkens op stabiele wifi van de supermarkt OF Mc Donalds. Het loont ook echt niet om die simkaart voor nog een maand op te laden want weldra in Grand Teton en Yellowstone waar er niet eens gsm ontvangst is in t merendeel van t park. En voor Canada en Alaska is t dan opnieuw een andere simkaart die we moeten aankopen…

Net voor we de South Rim van Black Canyon bereikten, kwamen we “een frituurtje met de gele M van mama” tegen. Een half uur later (toen de Mc Donalds blijkbaar zelfs al toe was maar waarvan ze die zielepootjes met hongerige baby niet verwittigd hadden) rolden we weer buiten met een vol buikje, een nieuwe update op de blog en 2 ipads vol nieuwe afleveringen…

Vanuit Montrose was t nog maar een kort stukje verder naar onze kampeerplek. Even kijken dat we geen konijntjes overhoop reden en nog een avondlijke discussie over parallel parkeren in t donker en we konden ons bedje in 🤣.

Overnachting: Black Canyon of the Gunnison South Rim campground – loop B met electriciteit (wat ik dus moet afleveren te boeken want we gebruiken dat toch nooit) – plaatsje 15 (tevoren geboekt via recreation.gov).

Dag 31

Zonsopgang wandelingen worden een traditie hier. Christoph zette zn wekker opnieuw om 6u en tegen dat wij uit bed gerold kwamen had hij al 3 aaneengeschakelde wandelingen van Black Canyon kunnen afvinken.

Onze wandelaar bakte spek met eitjes voor z’n kroost. Met een powerontbijt achter de kiezen, vertrokken we op wandel richting Visitor Centre. We volgden hetzelfde prachtige pad langs de “zwarte canyon wanden” als waar Christoph eerder op prospectie ging.

Wildbloemen in allerlei kleuren overal waar je kon zien, eekhoorntjes, konijntjes… best fijn! En kliffen, diepe kliffen… vermoedelijk kan je met een wildernis permit daar wel meer dan eens een mountain lion of een bobcat of black bear spotten… op de gebaande kleuter proof paden, iets minder, gelukkig maar zeker?

In het visitor centre deden we ons uiterste best voor de volgende badge. Ava hielp zelfs stiekem Lia een beetje zodat ze beiden hun eed konden gaan afleggen bij de ranger. Dat vond ze “echter” dan dat mama de badge meekreeg voor als ze flink gewerkt hadden.

We moesten pas om 13u uitchecken op de camping, maar de kids slenterden werkelijk terug… veel tijd restte ons uiteindelijk niet. Ava had veel te weinig gegeten ‘s morgens (door de hoogte en hitte bleek een gewone portie niet genoeg) en koppige Lia had gewoonweg geen goesting vandaag (tenzij in zoute chips wat ik uiteraard niet meesleurde op ochtendwandeling).

En die opstandigheid hield Lia nog even vast. Haar boterham confituur liet ze extra krokant uitdrogen ‘s middags en zelfs het dreigement op hem ‘s avonds opnieuw te zien verschijnen deerde niet. Uiteraard valt zo een eenmalige opvoedkundige beenstijfhoud-scene net voor als er een man uit Brugge naast u geparkeerd staat op een picnic viewpoint. 🫣

Lia was echt niet flink en super koppig. Ava smikkelde lekkere cakejes tijdens de route en Lia keek gewoon toe hoe haar lievelingskoekjes verdwenen, boterham minderde 0,0…

Onze volgende stop, Colorado National Monument, bleek toch ook weer 2u rijden… Lia totterde uiteindelijk verveeld in slaap en Ava luisterde parmantig muziek met de koptelefoon en profiteerde ervan om in de bovenste schuif te belanden bij mama en papa nu haar zus een stoute dag had… ze borstelde zelfs de mobilhome op een tussenstop… waar gaan we dat schrijven!

Ook bij aankomst was Lia nog steeds meeeeega koppig. Onze anders zo een goede eter weigerde gewoon koppig nog maar 1 hap boterham. En ok, die boterhammen zijn hier anders dan thuis, maar ze wilt al dagen enkel “banaan met suiker”-boterhammen eten om dan de boterham als vermorzelde stukjes te ditchen en enkel banaan te smikkelen… Bij t begin van de reis at ze die boterhammen confituur wél, dus ditmaal – voor t eerst ever – hielden we echt voet bij stuk. De spaghetti waarnaar ze zo uitgekeken had en t ijsje als dessert zag ze ook aan haar neus voorbijgaan…. Mijn hart brak, maar we konden echt niet toegeven…

We gingen nog eventjes snel op avondwandeling achter onze camping en maakten kennis met Paul en Amy. Dat koppel 70ers liet hun grootouder-vibes op onze kids los. Ik tolkte tussen de 2 partijen en de meisjes vertelden alles gaande van hun lievelingskleur, hun juf, hun leeftijd & stelden ongehinderd vragen aan de oudjes. Amy wist te vertellen dat er een stargazing bijeenkomst was van de rangers, dus eenmaal aan de mobilhome muisde Christoph er van onderuit. Hij kwam pas terug lang nadat ik het zoveelste slaapverhaal verzonnen had over “prinses Prieeltje” & de afwas weggetoverd had… het enthousiaste verhaal over de 5 planeten op een rij de daaropvolgende ochtend en de maankraters door de telescoop heb ik misschien niet helemaal begrepen met mn slaapkop. Ik hoorde mezelf wel nog mompelen dat ik mee ging opstaan om 5u 🙈

Overnachting: Saddlehorn Campground – site 19A – tevoren gereserveerd op Recreation.gov ($22/nacht)

Dag 32

Klop klop op de mobilhome… Amy en Paul kwamen afscheid nemen en nog eens benadrukken hoe fijn ze t gisteren hadden gevonden ons te ontmoeten op de korte avondwandeling.

Ik deed de mobilhome deur open in pyjama, met een kop vol warrig haar van ons sterrenwandelingetje om 5u (eerlijkheid gebiedt me te vermelden dat ik er na 10min terug in kroop en Christoph verder liet speuren met zn verrekijker) en gegil van Ava op de achtergrond… Lia stond namelijk ziek op… Mmm was ze dan gisteren toch op iets aan t broeden? Insert giga schuldgevoel…

We namen een laaaaang en rustig ontbijt en reden dan naar t relatief kleine visitor centre. We vroegen de ranger boekjes op voor de meisjes en keken een film over het park. Er waren ook een pak fietsers. Blijkbaar is de bergcol door t park iets zoals bij ons de Mont Ventoux gaan ophijgen. Alleen met extra kans op de dieperik in tuimelen omdat er een bighorn sheep op je pad opduikt.

Eigenlijk wel knap te bedenken dat we dit park te denken hebben aan de visie van 1 zot, Otto. Die man kwam hier op één van zn omzwervingen te paard terecht en besloot dat iedereen moest kunnen genieten van al dat moois. Dus hij schreef elke senator en belangrijke dikke portemonnee aan. Dankzij zijn drammerige houding kwam er na vele jaren handjes schudden en brieven schrijven eindelijk een echte weg naar t park, eentje met 3 tunnels waar onze mobilhome nog net tussen paste…

De CCC mannen die mee aan zijn visie en weg timmerden kregen 30$ per maand. Na het afwerken van zijn droomweg naar Colorado National Monument besloot Otto aan t blijven als opzichter in t park voor -hou je vast- 1$ per maand… Zn bruid hield t amper 14dagen vol en had al snel door dat hij maar voor 1 ding aandacht had… het rotsige prachtlandschap….

De CCC was trouwens een bedenking van Roosevelt die in de depressie van de jaren 30 er zo voor zorgde dat vele arme Amerikaanse mannen 20-25j toch kost en inwoon hadden. T merendeel van hen stuurde die 25-30$ per maand die ze verdienden naar het thuisfront… Vele armere gezinnen konden zo overleven. En in ruil kreeg Amerika prachtige omheiningen, berghutten, straten, tunnels etc. Voila, snapte nu waarom ik nog een zoon mankeerde 🤣.

We besloten om in de broeierige hitte de Rim Drive te rijden richting Fruita waar we s middags konden gaan zwemmen of naar t dino museum trekken. Op elk viewpoint werden National Geographic waardige foto’s getrokken… en dan is de felle zon nog niet eens t optimale licht om die rotsen te schieten…

Het werd uiteindelijk de airco van het Dino museum. Het museum staat als een van de betere ter wereld aangeschreven dus dat wilden we dan toch even meepikken… en we waren duidelijk niet de enigen. De zweterige massa die we hoopten te ontvluchten door het zwembad links te laten liggen, had zich precies in t dino museum teruggetrokken. Wel cool, je kan jezelf en kind inschrijven voor een “opgravingskamp” en dan echt tussen de fossielen gaan diggen. Een 8jarige vond zo nog een dino hoofd enkele jaren geleden… stel je voor!

In het museum kon je bijleren over de soorten die hier in de regio gevonden zijn. Maar, je kon ook op een trilplaat een echte aardbeving meemaken. Het museum zocht duidelijk nog een nieuwe donateur voor wat opsmukwerk maar wel fijn en interactief voor de kids die ook als paleontoloog konden opgraven, puzzels doen etc.

Rond 16u hadden we t dino museum en de bijhorende souvenirswinkel overleefd zonder financiële aderlating. Hup terug nr de camping. Een beetje knutselen, luieren, aperitiefje en dan koken en afwassen.

Om 19u toen de temperaturen wat draaglijk waren, vertrokken we nog voor 2korte avondwandelingen om wat energie af te laten. De prachtige avondkleuren van de canyon waren veel intenser dan eerder op de dag… knap! Ik begon Otto te snappen!