Dag 27 

Vanochtend Lone Rock ontvlucht voor het loket weer bemand werd. T is niet dat we geen betaalpoging hadden proberen doen eh… 🙈

Nog een paar viewpoint stopjes aan Lake Powell en de dam en dan… gewapend met onze visa klaar voor de grote stock up in de Wallmart van Page. (Ja want zelfs op een feestdag zijn die gewoon open vanaf 6u s ochtends!)

Met een boemvolle winkelkar na 2u rondhangen in alle rayons kwamen we tot de ontdekking dat de Visa ook hier niet meer werkte. Grrrr… pincode, swipen, tappen niets lukte. Doeme, die campingautomaat van gisteren was duidelijk de boosdoener! Dat ding geblokkeerd 🤬

Er zat niets anders op dan te bellen naar ATOS. Van MasterCard hadden we bij t begin van de reis immers ook al een sms gehad dus nu zaten we officieel zonder credit cards. Niet handig in een land waar ze amper cash gebruiken en al helemaal niet als uw Wallmart diepvries in de kar zit te smelten en uw mini kind in de aanpalende buggy ligt te gillen van de honger.

Een kwartiertje bellen (en dus 25€ armer want dat is hier peperduur) en t zou opgelost worden…. De vriendelijke telefoniste ging zelfs een melding maken om t niet meer zo snel te blokkeren omdat we wel echt in Amerika waren…

Christoph haalde met zn -niet voor Amerika geactiveerde bankkaart- 500€ af en bon, we konden gaan betalen maar moesten aalllllleeees opnieuw laten scannen. Die waterijsjes waren dus ondertussen water met stokjes in een zakje🥲

Nijdig van al dat gedoe begonnen we de mobilhome vol te stompen. Wat is dat toch, 4j geleden helemaal nooit miserie gehad! Eigenlijk nog nooit…. Laat ons zeggen dat er niet genoeg donuts waren om te bekomen van die rare ochtend 🫣. Hup snel Page achter ons laten en naar de iconische rotsen van Monument Valley!

Tussen Page en Monument Valley ligt vooral veel Navajo gebied waar je eigenlijk weinig tegenkomt. Daarom besloten wij als tussenstop even halt te houden in Navajo National Monument. Daar konden we een korte wandeling maken. Een soort van natuur wandelingetje onderweg naar de Betatakin ruine dat je bijleert over de verschillende (geneeskundige) inheemse planten. Een plant voor schapen met prut in hun ogen, eentje met een pit voor het waterdicht maken van je gevlochten manden, struiken met blaadjes voor buikpijn, laxerende thee… wij kennen ze! De meisjes losten flink alle oefeningetjes op in t ranger boekje en konden een extra “Junior Ranger” badge aan hun veroveringen toevoegen… En de Betatakin ruine, een complex van “cliff dwellings” kregen we er gratis bij. Tijdens de hoogdagen woonden er daar wel 75-100 mensen in de huisjes aan de rotswand.

Omdat Navajo gebied nog steeds heel strenge Corona maatregels heeft (beperkte toegang, mondmaskers binnen en buiten) was t vandaag ook de eerste dag dat we weer eens gemaskerd door het leven moesten. Gezien we echt niemand onderweg tegenkwamen, ditchten we de muilkorf stiekem op de plaatsen waar we alleen rondliepen…

Erna deden we nog 1 Urbex stop aan een oude trading post en al snel konden we Monument Valley in de verte zien opduiken.

We checkten in op de KOA camping die we thuis reeds boekten. Owv de navajo regels was de camping in het park immers nog gesloten. Maar onze campingplaats keek perfect uit op diezelfde grote statische rotsen.

De kids speelden op de speeltuin, mama deed 4 wasmachines en 3 droogkasten, de kids werden nog eens tiptop gewassen in de douches (die maar niet konden beslissen of ze nu warm of koud water gingen aanbieden), papa kookte bij zonsondergang en na een prachtige roze hemel kroop iedereen in zn bedje! 

Overnachting: KOA Monument Valley (40$) in de IOverlander app zijn er ook heel veel Navajo gezinnen die bij hun guesthouse een stukje “camping” aanbieden. Die opties vind je niet zomaar op internet maar zeker het proberen waard als je niets tevoren boekt, want ondanks de grote naam KOA was t niet veel soeps… je betaalt uiteraard gewoon het uitzicht (en blijkbaar ook de optie op giftige beesten 🫣)

Dag 28

Ik zette de wekker rond 6u voor de zonsopgang die ik enkel met 2 andere toeristen en een hond moest delen.

Hersenspinsels: Verwonderlijk, dan boek je een camping met prachtig zicht op vermoedelijk de “highlight” van je roadtrip en dan slaap je uit… en daarmee geen vieze blik naar mn wederhelft die de babysit service verzorgde, maar waar waren al die andere toeristen?

Enneuh… Die hond… grrrr… een beest dat achtergelaten was op de camping en ‘s nachts super hard blafte naast onze mobilhome. Nu snap ik dat beestje zenne, dat was vermoedelijk echt niet op zn gemak en eenzaam, maar de campingbaas had toch wel actie mogen nemen (buiten een bord zetten dat dieren achterlaten verboden is) in plaats van dat beest te leren schooien aan de mobilhomes en graatmager ronddolen…

Na al dat fotograferen kon ik me eindelijk eens rustig klaarmaken zonder gestoord te worden met “mama waar zijn mn kleren”, “mama kan je mn haar borstelen” “lief, Noah heeft honger”, “wat eten we vanavond”. Ik probeerde Ava in te schrijven voor de tekenschool (met dank aan Lore voor de headsup en link), snel nog een wasje met Christoph zn lievelingskleren die hij de vorige dag nog aanhad terwijl ik t waskot inpalmde, kids even op de speeltuin terwijl mama probeerde de mobilhome te dweilen met de beperkte poetsspullen (jep, ik ga voor de prijs van schoonmaakkoningin 😂) die we tot hiertoe verzamelden & dan ruim laat reden we Monument Valley binnen… (8$ per volwassene, kids -6j gratis)

Onze mobilhome mocht enkel tot op de parking maar gelukkig was er 1 wandeling als alternatief van de scenic route die de meesten komen rijden met hun huurwagen. 

Wij vonden het wat prijzig om voor ons gezin een tourgids te boeken wetende dat Ava en Lia niets zouden hebben aan die 3u durende tours door Navajo gebied. Zelf een jeep huren hebben we ook overwogen en viel goed mee van prijs (100$ wat ongeveer evenveel is als een tour voor 1pers), maar 3 autostoelen op de achterbank is dan weer de uitdaging. Lang verhaal kort… het werd wandelen op de wild cat trail. Nu hadden ze t wel beter de wild dog trail genoemd, want heel de wandeling werden we vergezeld van een zwerfhond die tegen t einde zelfs 2vriendjes meebracht. Uw hond achterlaten is hier blijkbaar een dingetje…

Er waren onderweg maar een 10tal andere toeristen toen we op trot waren. Onze mondmaskers lieten we dus al snel achterwege. 

Na Monument Valley reden we langs enkele filmscene beelden verder richting Mexican hat. Aan Forrest Gump point deden we een korte stop om te lachen met een tourist die de foto in de foute richting nam 🫣, en we vulden ook ergens op een tankstation snel ons water aan omdat we dat op de camping niet hadden durven doen gezien vrij veel mensen het daar blijkbaar het niet zo nauw namen met het onderscheid tussen “drinkbaar water” en “water om uw rioolbuis uit te spoelen”…

Aan Mexican Hat reden we de camping op voor een prachtig uitzicht maar we besloten nog een ietsiepitsie verder te rijden naar Goosenecks State Park (5$ + 5$ camping al was de mevrouw 5min later weg en had t dus na 17u potentieel gratis geweest)

Het was een onmogelijke opgave om de verschillende bochten (lijkende op zwanen nekken) te fotograferen… we stookten een vuurtje, aten heerlijke hamburgers, hotdogs en marshmallows. De kids knutselden zandkunstwerken voor juf Ann en juf Winnie met het zakje koraalrode duinzand van Coral Dunes (Sorry juffen, ik kan niet beloven dat ze nog 2 maanden overleven 🤣) En we genoten opnieuw van een prachtige zonsondergang over de kliffen.

Overnachting: Camping van Gooseneck State Park wat overdag gewoon het viewpoint is. Voor amper 5$ bovenop de inkom kan je niet echt sukkelen vonden wij!

Alternatief: mexicanhatrocks.com – de moeite enkel al voor t uitzicht – boeken is online te doen

Dag 29

Dirtroads zijn echt een relatietest. Valley of the gods was er zo eentje. Vader aan t stuur, moeder kneep de armleuning in stilte plat. Bij elke put werd er gebeden dat de kast van t servies ging dichtblijven, elke keer de snoet van de mobilhome de dieperik in dook, kruisten we de vingers dan de motor nadien weer naar boven wilde…. lange, maar prachtige kilometers… een kleine 30 in totaal.

Valley of the gods is zowat het ongerepte nog vrij onbekende broertje van Monument Valley… Minstens even prachtig alleen spannender dus zonder een 4×4 aandrijving.

Nadien gingen we die uitgezweete calorietjes terug aanvullen met een giga brunch op een kleine picknick area terwijl Christoph wat administratieve dingen fixte. 

S Middags reden we langs de Navajo Code Talker Highway. De naam intrigeerde ons en werd uiteraard gegoogled. De route is vernoemd naar de Navajo indianen die t Amerikaanse leger tijdens WOII inzette om op basis van hun fonetische taal boodschappen te versleutelen. De code werd nooit gekraakt en momenteel zijn er nog slechts 3 indianen van in leven…

In Montezuma Creek gingen we goedkoop tanken en ontdekten we opnieuw prachtige grafitti van Daniel Josley, een Navajo artiest die tijdens Covid de desolate gebieden en failliete handelsposten besloot op te leuken. Verder was t maar ver rijden…

We gingen er nog even uit op “4corners” daar waar de 4 Amerikaanse staten aan elkaar grenzen. Maar zo waren we dus in Utah, Arizona, New Mexico en Colorado tegelijkertijd! De meisjes luisden uiteraard iets af bij de indianen verkoopstandjes 🙈

We eindigden de dag doodmoe in Mesa Verde National Park waar de kids de tijd van hun leven hadden. Naast ons stonden immers Jesse en Sam met hun Nederlandse ouders. De tweeling woonden al 3jaar in Texas en spraken Nederlands met veel haar op maar dat deerde niet. Uno werd bovengehaald, lego werd afgeluisd, zij stookten kampvuur en wij brachten marshmallows mee… Dolblije kids doken veel te laat hun bed in terwijl de hertjes rond onze mobilhome verder huppelden…

Overnachting: Morefield Campground in Mesa Verde NP – 40$ voor dry camping. Wij kozen voor de Apache loop waar ook een ochtendwandeling voor Christoph startte… opgelet, er hing op de wc deur een bordje van een rattle snake en er zouden ook beren wonen in t park…. maar, tevens het eerste park waar er all you can eat breakfat pancakes waren (10$) en breakfast burritos (7,5$) aan het mini restotje naast de registratiebalie bij de inkom.