Dag 25

Spontane dag vandaag… 

We gingen NIET naar de Grand Canyon deze reis… ik herhaal we gingen NIET. Onthou dat voor later deze parlee 😆

Opgestaan op onze wildkampeerplek en langs een paar viewpoints maakten we onze weg richting eerstvolgende grotere stad Page waar we ergens de komende dagen moeten arriveren…

We deden best een interessant tussenstopje aan de LeFevre Overlook. Daar kan je namelijk alle verschillende aardlagen aanschouwen van de “Grand Staircase” en linken aan de parken die we al bezochten. Elk park met zn bijhorende kenmerkende aardlaagkleur om t eventjes in niet geologie-proof bewoording te expliqueren 🙈

Rond 10u ging het dan van “oh kijk een bord naar de North Rim van de Grand Canyon, zullen we dat doen?” We hoorden eerder dat 90% van de toeristen de zuidkant doen en slechts 10% de noordelijke kant. Alleen, op Labour Day weekend wanneer iedereen verlengd weekend heeft, was dat vermoedelijk niet ons beste plan. Bovendien bleek het toen we aankwamen MEEEEGAAAAA te waaien.

We gingen eerst langs de rangers voor de junior boekjes en de souvernirwinkel voor de muntjes die de kids verzamelen. Daarna het “Bright Angel Point” viewpoint net achter de Grand Canyon lodge. Waaien waaien waaien dat dat deed. Ava was bang dat de buggy in de canyon ging totteren & ik dat Lia ging struikelen ofzo en foetsjie was. Heel ontspannen was t dus niet bepaald. Waaiend zand in uw ogen en langs uw bruingebrande benen schurend… allee, beetje anders dan ik me had ingebeeld toen we ettelijke mijlen eerder dat bord over de Grand Canyon tegengekomen waren. De meisjes vonden t vooral niet eerlijk dat ze geen rivier zagen, want die had ik immers beloofd in de kloof… ze snapten er niks van… al die weg voor wind en bomen?

Uiteindelijk verspilden we dus wel wat tijd met weg te waaien op dat ene kleine stukje wandeling met zicht op de canyon wanden. We gingen lunchen in t bistrotje. Chili van eland voor meneer, pulled pork sandwich voor mevrouw en de kids genoten wederom van een hotdog… 2x raden welke sloeber er ons nog een 2e lospeuterde met haar puppy eyes 😂

Toen we aan de scenic drive op de Cape Royal Road wilden beginnen (die tot 30ft mocht volgens de kaart van het park), stond er een verkeersbord dat t maar toegestaan was tot 22ft. Lap, onze camper is 23ft lang… Lang verhaal kort, ons bezoek aan de North Rim was euhm… kort…

Nog een paar viewpoints buiten t park met telkens die machtige Vermillion Cliffs in de verte. Een interessant gesprek met een Mormoon die uitgezonden was naar België 40j geleden en nog perfect Nederlands sprak (!) en dan richting de Cliff Dwellers om met de kids kiekeboe te spelen in de huisjes.

Cliff Dwellers zijn rotsen die bijna om omvallen. In enkele ervan werd er ooit gewoond dus die constructies zijn nu een tussenstopje onderweg naar Marble Canyon.

Helaas reden we knal voorbij de Condors viewing site. Woeps… komt ervan zonder gsm ontvangst voor google. Al onze “reispinnekes” zijn vermist 🤦🏼‍♀️. En dat staat hier toch vaak maar halfsegat aangegeven die “kleinere” zaken…

En moest je je net zoals ik afvragen hoe dat nu zit met die mormonen? Ik trok mn stoute schoenen aan en stelde al mijn vragen… Wel, polygamie is al meer dan 100jaar afgeschaft en die afsplitsingen van t Mormoonse geloof zijn niet representatief (maar er is er gewoon ene in geslaagd een tv show te hebben met al zn “sisterwives” en nu kent Europa enkel dat beeld… ) De Mormonen geloven net als ons in Jezus maar hebben een extra schrift. Ze geloven als je trouwt in een tempel, je ook in t hiernamaals samenblijft. We durfden niet toegeven dat wij…euh…. In zonde leven 🤫 #eeuwigverloofd

Iets voor het stadje Marble Canyon hielden we halt op een grote parkeerplaats vlak voor de poort naar het BLM kampeergebied van onze app. We durfden ons niet wagen aan de 4×4 route dus namen genoegen met het prachtige zonsondergang uitzicht, kookten, dansten buiten Footloose (dresscode was navenant) en gingen slapen terwijl de mobilhome verder danste in de wind…

Overnachting: Marbe Canyon, grote parkeerstrook net voor het dorpje rechts. Ideaal voor zonsondergang!

Dag 26

Eerste werk vandaag: de Marble Canyon in. We volgden dus de bordjes naar Lees Ferry. Dat is een stuk nationaal park dat deels in Vermillion Cliffs en deels in Grand Canyon ligt. Gratis toegang gelukkig met onze annual pas….

De mormoonse familie Lee baatte jaaaaaaren geleden een ferry service uit die de 2 kanten van de Colorado rivier met elkaar verbond zodat men niet 1000km om moest rijden met paard en kar. Wel impressionant zo tussen 2 kliffen aan weerkanten een platter stuk spotten en hupsakee business plan. Dit deel van de parken is naar hen vernoemd.

We begonnen aan de hike in de canyon tot bij de Colorado rivier. Wederom echt prachtig. We begonnen goed vroeg op de dag dus konden nog genieten van de wandeling zonder ter plekke weg te smelten zoals sommige toeristen die met amper een mini flesje water voor 2pers startten aan de 3u durende wandeling ettelijke uren later. Het begon wederom mooi breed maar na een tijdje was t klauteren en je weg zoeken. Ik vermoed dat velen met kleine kids ongeveer een uurtje voor ons forfait hadden gegeven, maar wij deden dapper door, de kids genoten… alleen, op den duur moesten we toch echt erkennen dat t te technisch werd voor onze meisjes. Dus, beetje teleurgesteld keerden we terug. Dat ging uiteraard veeeeel sneller dan de heenweg aangezien we de beste voetenrotsen of handvat-stenen al gevonden hadden.

We reden iets verder naar Paria beach, duidelijk een plaats waar de locals uithangen. We zaten tussen de vissende families. Je kon er ook kamperen op het strand, hetgeen super gezellig leek. Vuur maken is er wel verboden sinds de bomen ter hoogte van het strand herleid werden tot stompjes zwart brandhout.

We plonsten in de frisse heldere Colorado rivier, wasten onze stinkpateekes vol zand, speelden op het strand & Lia sloeg er met haar puppy eyes in om een regenboog forel te versieren bij een lokale visser. Ik wil wel effe toevoegen dat wij een avontuurlijk gezin zijn maar ik toch effe terugliep om aan de visser te vragen dat beest gans dood te doen en de ingewanden alvast eruit te halen… Bon soit, dat beest steekt dus nu in onze vriezer…

We lunchten terwijl Christoph nog even de oude ferry overblijfsels zocht ( maar niet vond). We deden nog een dump en vulden ons water gratis aan en dan was het tijd om het park weer uit te rijden.

Volgende stop Navajo Bridge, de brug die een einde maakte aan de ferry zijn hoogtijden. De 100jaar oude “indianenbrug” is nu enkel nog voor voetgangers en werd aangevuld met een goed stevige brug voor wagens er vlak naast. Het was er enorm winderig, dus die brug details werden niet gefotografeerd en je zal ons moeten geloven 😅

We vervolgden de weg over de Antilope pass richting Horseshoe bend. Ik was er eerder al eens geweest, maar Christoph niet. De Colorado rivier maakt daar een hoefijzer vorm. Het park is de laatste 5j helemaal aangelegd en commercieel uitgebaat. Het zicht zelf is nog steeds gratis, maar de stad Page heeft het “parkeergeld” ontdekt. We betaalden braaf 10$ ticketje voor de mobilhome en begonnen aan de korte wandeling. De meisjes wilden elk een rugzakje met snoep dragen, ik gewapend met camera en zonnepetje, iedereen dikke trui aan tegen de wind. Maar man, wat was dat, we gingen gewoon wegwaaien. Ik trok snel wat foto’s met de iphone op goed geluk met mn ogen dicht van t zand en ging snel terug naar de buggy. Noah helemaal als een mummy ingepakt, de meisjes gillend van het zand dat prikte in de ogen en schuurde over hun benen. Maar, je kan t niet geloven, dan nog zijn er dus tuttebellen die met hun blote buik gaan poseren op een stukje rots achter de balustrade… zotten! Ik keerde snel terug met de meisjes en Noah. Bij de volgende windstoot ging Lia de lucht in om een meter verder in t zand met een geblutst ego en een snoepje minder uit te komen. En in al mijn kracht hield ik de on aerodynamische buggy en 2 kids tegen bij de volgende windvlaag. Mijn tante Greet buff petje wipte af en vloog meters door de lucht richting t viewpoint. Christoph was nog even daar en als bij wonder had hij alles zien gebeuren en kon hij dat petje nog vangen op zn weg weer naar boven…. Dat gaat immers sinds 2007 al op elke reis mee met mij op pad….

We reden verder richting Page. Ondertussen kreeg ik wat kampeerstress omdat het zo stormig waaide en ik van alle wildkampeerplekken las dat mensen vast kwamen te zitten. Maar op het drukste weekend van t jaar zonder reservaties….De moed zakte me wat in de schoenen. Ondertussen was de frisdrank al een dag op, restte er ons nog 1 flesje bier en bedacht ik dat een feestdag morgen ook niet ideaal was om te gaan shoppen. Verdorie toch!

We stopten nog even langs de dam en een viewpoint over Wahweap, een deel van Lake Powell dat nu bijna opgedroogd staat. En dan reden we net buiten Utah naar Lone Rock. We plaatsten ons op iets wat vermoedelijk voor RV camping doorgaat, alleen, het camp host loket was onbemand en de automaat wilde onze Visa niet accepteren. Nog even een babbeletje bij Vlamingen vlak naast ons en dan bedjes in. te warm, te moe, te…

Overnachting: platform in de buurt van de dump site aan de camping van Lone Rock. Zeker niet naar beneden rijden, de mobilhome van de Vlamingen moest gans achterwaarts terug en de auto voor hen moest gesleept worden.