Dag 42

Mentaal was ik me aan t voorbereiden op een week in Gardiner. We sliepen lekker lang uit en waren alvast blij dat we niet wakker werden met een dikke laag sneeuw rondom ons. Blijkbaar had de voorruit van de mobilhome heel de nacht opengestaan wat de frisse wind verklaarde. Verder was t buiten koud maar toch doenbaar om in onze pyjama richting de kerk te hollen voor een pipi stopje.

Wij logeren namelijk aan de 2e kerk van Gardiner (dus niet die waar we eerder gingen eten). We kozen deze mobilhome locatie op aanraden van de ranger omdat we zo op z‘n minst al aan de juiste kant van t stadje zitten als ook de brug in Gardiner instort… al is “juist” relatief… aan de andere kant ligt Yellowstone met de grote cavalerie én alle winkeltjes/cafétjes en restos. Aan onze kant het tankstation en de uitweg richting t noorden… 

Soit, de ochtend was rustig. Ik ruimde alle kleerkastsn op en telde na hoeveel warme outfits en propere onderbroekjes ons nog restten.

Christoph en de meisjes kleurden de 3D Ikea huisjes die ik als activiteit nog ergens weggemoffeld had bij t begin van de reis en nu kon boven toveren. Een kalme bijna normale ochtend.

Christoph ging op prospectie naar de rivier en het water leek toch al wel een meter gezakt in t dorpje. Maar nog steeds was de situatie zeer serieus. T feit dat t zelfs in België op t nieuws kwam, zegt genoeg zeker?

Onze meisjes begonnen aan een bekvecht sessie en toen ook de werkboekjes saai werden, besloten we even te gaan wandelen richting t dorpje. Eerst even profiteren van t sanitair in onze kerk en dan t stad in, ingeduffeld in 2 fleecekes, muts, sjaal en jas. 

Ineens zag ik een Amerikaanse vrouw op de aanpalende camping wild zwaaien. Van achter haar telefoon riep ze “FYI the road is open, hurry up because it will close when it starts raining again!” 

Ik liep snel de kerk binnen op zoek naar mijn wc gangers & ook Mike bevestigde t verhaal. Mike en Matt waren 2 locals uit Livingston die in Gardiner gestrand waren en een eigen “camping” gestart waren aan onze kerk. Helaas voor hen maar 2 gasten want de rest verkoos de free wifi aan de bib of de nabijheid van de cafétjes in t dorpje vanop de stadsparking. Mike wenste ons een fijne reis en wij bedankten hem voor de goede zorgen en t op poten zetten van onze opvangplaats.

Nog nooit waren we zo snel op pad. We deden zelfs geen moeite om de mobilhone terug om te bouwen. Met het zicht op een week in Gardiner had ik Christoph de autostoelen laten afbreken zodat we een volwaardigere living hadden met 2 zitbanken.

Noah vloog in de maxicosi vooraan, Ava haar zwakke maag moest maar effe achterwaarts rijden en Lia genoot van een mama die opeens naast haar zat.

We haastten ons t stadje uit en waren duidelijk bij de eerste lichting mensen die doorhad dat de vrijheid lonkte. Je zag mensen onderweg nog terugslenteren naar hun logeeradresjes & hotels waar mensen hun hebben en houden op de parking in de auto’s propten. Nu het opnieuw begon te regenen, wilden we niet riskeren dat onze ontsnappoging weer gestaakt moest worden…

De kids mopperden wel, want het idee om vanavond terug naar de kerk te gaan voor het macaroni diner en gezelschapspelletjes had hen een hele dag houvast gegeven. Maar een dag langer blijven en dan niet meer buiten geraken was gewoonweg geen optie. Er zou nog meer sneeuw smelten en dit weekend werd er storm voorspeld dus het was een “nu of nooit” verhaal. We moesten echt gebruik maken van deze corridor.

Nog warm ingeduffeld sjeesden we naar het stukje vrijgemaakte autostrade op de 89. Onderweg zag je hoe de rivier had huisgehouden gisteren, we reden dit stukje immers al 2x dus konden vergelijken…. Enorm veel aangespoelde bomen, stukken tuin die weg waren… al snel kwamen we bij de geruimde stukken waar je zag hoe hard de locals aan de slag geweest waren om een uitweg te creëren voor de toeristen & een route inwaarts voor de bevoorrading… 

We reden als in de films in een kolonne aan 50km/u door de modder. Langs ons aan weerskanten vaak water of brokstukken. Hier en daar een cameraploeg of de sheriff en een werkploeg met graafmachines of bulldozers.

Ok, obstakel 1 de overspoelde autostrade waren we door! Wat een geluk dat t vannacht dan toch niet gesneeuwd of geregend had en we nu van dit timeslot gebruik konden maken.

Al snel moesten we de autostrade af richting 540, een oude mijnroute. Zo konden we immers het stuk waar de beschadigde brug stond voorbij.

De situatie onderweg werd steeds schrijnender. Nu reden we echt langs huizen waar het water de bovenhand had gehaald. Auto’s in de tuin waarvan je enkel nog een stukje dak zag, modder tot 30cm hoog tegen de gevel, mensen die tevergeefs een zanddijk rond hun huis aangelegd hadden, een man in een pickup met in de koffer een waterpomp die moedeloos mee in de file stond in de tegenovergestelde richting, mensen met een auto vol uitpuilende vuilzakken met kleren en hun halve inboedel opgebonden… vermoedelijk een beetje zoals de beelden van België vorige zomer. Alleen, toen zaten wij in Zweden en hebben wij dat -buiten hier en daar een HLN update- amper gevolgd. Nu zaten we er middenin.

Daar waar de meisjes enkel opstandig waren over hun gecancelde avondplannen, begon de ontlading én de situatie rondom ons mij toch iets meer aan te grijpen dan gedacht. Wij konden dan wel snel de alternatieve brug over en ontsnappen aan dit alles maar de locals… die zitten nog weken in deze rotsituatie of erger nog, moeten gans opnieuw starten. Stiekem had ik wel zin om te wenen, maar ik wilde de meisjes rond me niet te veel verontrusten… pffff… natuurpracht en natuurkracht… doet je nadenken hoor!

Na een extra halfuur op een dirtroad in overstromingsgebied kwamen we aan in Livingston. Eventjes op free wifi van Mc Donalds het thuisfront berichten en snel even de stress wegeten met een paar burgers. De meisjes noemden het een feestje ter vervanging van t kerkdinertje… bwa, zoiets ja…

Daarna vlug de nieuw gemaakte vrienden op whatsapp berichten & posten op de “Gardiner message board”- Facebook group dat we de andere kant bereikt hadden… Ik had immers heel graag pastoor Jeff en zn dochter Molly nog persoonlijk bedankt voor de goede zorgen in hun kerk, maar had geen contactgegevens… maar zo lukte het dus toch! Leve social media!

Blijkbaar zijn dinertjes onderaan in de kerkkelder met volledig uitgeruste keuken voor Amerikanen vrij normaal, maar je moet t toch maar doen. Lia spreekt nog over t poppenhuis en de kindjes waarmee ze speelde. Noah genoot van t speelkarretje waarin ie eens recht kon hangen en al die aandacht voor zijn “raspberry pink” haarlokken (mooier dan rossekop alvast 😂) en Ava verklaarde dat ze nu bij elk feestje oploschocomelk met mini marshmallows wilt… en dat is nog maar t materiële. Ik denk dat zijn open deur en al die vrijwilligers mij vooral had doen beseffen dat die week in Gardiner wel OK ging zijn. Een wildvreemde vrouw had geopperd dat we best wel eens konden komen douchen en het feit dat we een dorp uitreden waar er al een “soupkitchen” was en mensen hout hakten om uit te delen enzo… Samen kunnen we meer dan we denken. En dat hadden die vriendelijke Amerikanen precies snel gesnopen…

Hersenspinsel: wij schreven Ava eerder deze maand in voor zedenleer in t eerste leerjaar vermits ze niet gedoopt is… maar je moet t ze nageven… die kerkgangers en hun “spread the love”… dat kunnen we alleen maar beamen en zelf ook uitdragen, katholiek gedoopt of niet! Er zijn voor elkaar met iets simpels als ne bak diepvries lasagne (want oh ja, wij zagen de kartonnen dozen liggen… “the ladies have made lasagna” euhm… juist ja, maar who cares, versgemaakt of niet… er was eten en gezelschap)

De rest van de dag reden we zo ver mogelijk noordwaarts om wat achterstand in te halen. In de mobilhome was t stil. De meisjes genoten van wat schermtijd na de luisterverhalen & Christoph en ik verteerden de afgelopen dagen in stilte…

We hielden halt na 475km… gratis langs het water kamperen was nog net te vroeg na ons overstromingsavontuur. We kozen dus voor een betalende kampeerplek in het bos. Met die 20$ kochten we de zielenrust af om niet een hele nacht te moeten denken aan het stijgend waterpeil naast ons bedje.

Overnachting: Big Larch Campground – Seeley Lake (20$ gratuity enveloppe) – prachtige natuurcamping met hoge bomen, veel hertjes, het meer kan je niet zien vanop de meeste plekjes, maar de muggen hoef je bijgevolg er ook niet bij te nemen.