Dag 1 – roadtrippen tot aan de Athabasca gletsjer

Druk programma vandaag. We verlieten Glacier NP en reden opnieuw door Yoho NP naar Lake Louise om van daaruit naar Jasper NP verder te trekken. Initieel hadden we een andere route voorzien ipv deze lus maar met de kindjes bleek dat echt een onhaalbare kaart. Je rijdt hier immers een pak trager dan google maps doet vermoeden. Dus we hebben helaas een stukje uit het programma moeten schrappen omdat het anders iets te veel mobilhome-zitten zou worden…

Weetje: De autostrade tussen Lake Louise en Jasper NP staat gekende om zn gletsjers. Vandaar de naam Icefield Parkway. De bergketen vormt de grens tussen de provincie Alberta en British Colombia, vandaar de naam Colombia Icefield. De eerste avonturiers die de gletsjer beklommen waren trouwens de mannekes die de grenspalen moesten inkloppen 💪🏻.

Bow Lake en Peyto Lake hadden we de vorige keer moeten overslaan omdat er echt te veel toeristen waren. Het voordeel van dit stukje nog eens te rijden was dat we nu dus wel kort konden stoppen om enkele foto’s te maken. Enneuh, kort mag je echt letterlijk nemen. De kindjes sliepen dus we gingen om de beurt snel kijken bij Peyto Lake. Maar, meneerke Bauwens werd door 2 vrouwelijke buschauffeurs met een middaghumeur weggejaagd toen hij me afzette op de busparking bovenaan de top van Peyto Lake. Resultaat, toen ik kwam terug gejogd na mn korte fotoshoot tussen de bejaarden, kon ik nog een gans stukske verder spurten op zoek naar “onze mobilhome”. En ik kan u zeggen dan trekken alle mobilhomes op je route op elkaar hoor! T was bovendien in berengebied maar gelukkig op een super drukke toeristen baan dus ben geen seconde bang geweest dat ik effectief een beer zou tegenkomen (al had ik wel de afweging al gemaakt dat ik liever mn iphone naar zn kop zou keilen dan mijn camera als ik dan toch echt moest kiezen bij gebrek aan berenspray 🤣)

We kwamen net na sluitingstijd aan bij het Glacier Discovery centrum dus de laatste bus op het ijs konden we helaas niet meer nemen. T was nochtans prachtig weer en dus ideaal licht voor foto’s. Maar geen nood, we zagen de gletsjertong liggen dus scoutsachtig als we zijn kozen we voor “een rechtendoortocht” om dan na een kwartier bergop stenen vreten te constateren dat er een rivier liep die we niet over konden, tenzij langs de grote weg aan de parking die we vanop onze moraine steenheuvel zagen liggen knal aan de voet van de gletsjer 😎. Soit, we hebben volhard in onze tocht maar op de terugweg is de pater familias toch maar de mobilhome gaan halen om zn kroost op de parking op te pikken!

Overnachting: Wilcox campground, selfservice (17.5CAD – visa strookje of enveloppe) basic campground met dumpstation en proper sanitair, overdekte shelters om te koken.

Dag 2 – op het ijs!

Meet mijn gletsjertrui!

Trouwe kompaan op mijn eerste gletsjer in Ijsland, nadien zowat op elke reis meegeweest en dus ook toen we in Nieuw Zeeland gingen ijsklimmen met de helicopter. Zo ook vorig jaar toen we in Noorwegen tot aan de voet van de gletsjer klommen. En vandaag, zij het de kinderversie van gletsjer beklimmen op de Athabasca gletsjertong in Canada!

Wij hebben iets met gletsjers. Na ons helicopter avontuur in Nieuw Zeeland waarbij we voor een dag gedropt werden op het ijs om gewapend met ijsbijlen en crampons wanden op te klimmen of grotten te verkennen, staan gletsjers hoog op ons vakantie-todo-verlanglijstje.

Verwachtingen waren dan ook hoog toen we besloten Glacier NP te bezoeken deze reis. Iets teleurstellender was het feit dat je in het Amerikaanse Glacier NP helemaal niet tot bij het ijs kan. En ook in het Canadese Glacier NP geen ijswanden te beklimmen! Gelukkig was er nog het Icefield Centre, dé plaats in Canada waar je omgeven bent door 6 gletsjers.

Dus, opgestaan en rustig klaargemaakt voor het Gletsjer avontuur (met elk 2 lagen te veel zo bleek achteraf 😳 van die frisse gletsjer wind van gisteren viel vandaag niks meer te merken op de top). Effe rushen want toen we daar waren en de visakaart eindelijk mee wilde werken, mochten we al meteen op de 10.45 bus springen na de verplichte sanitaire stop (de komende uren immers geen WCs). Nu we kunnen beiden getuigen dat met een niet meewerkend kind in de draagzak naar de wc spurten een nogal onhandig avontuur is. 😜 soit, als laatsten glipten we op de bus.

Vandaag trouwens een hoogdag voor “buss busss” lover Ava. Eerst een gewone bus tot aan de ijsbus, dan een avontuur op een soort van 4×4 ijsbus, dan terug een gewone bus tot aan de skywalk (=glazen brug over de canyon) en nadien terug een bus naar de mobilhome! Vandaag beseften we eigenlijk pas hoe uitzonderlijk ons

Heli hike avontuur in Nieuw Zeeland was. Daar konden we echt op het pure gletsjerijs tussen de cracks en mini grotjes. En ook vorig jaar in Noorwegen konden we vanop onze wandeling met mini Ava in de draagzak gewoon tot bij de gletsjertong en het blauwige ijs aanraken. Nu -helaas- werden we door de ijsbus gedropt naast een 300tal andere toeristen op een stukje afgespannen met touwen ter grootte van een voetbalveld. Slechts 20minuutjes kregen we boven (en aangezien we helemaal achterop de ijsbus zaten schoot er amper een kwartiertje over nadat wij eindelijk van de bus konden klauteren). Zo spijtig. We hadden er stiekem veel meer van verwacht! Vooral wetende dat het toch een prijzig uitje was.

Nu was onze ijstijd net genoeg om een paar fotos te trekken met ons model dat niet echt wilde meewerken. Haar tweede gletsjeravontuur deed ze wel voorbeeldig! Na een ontdooifase tussen alle drukke wankelende toeristen volgde de “zelf stap fase” die betrekkelijk traag ging tot ze doorhad hoe ze haar evenwicht kon houden op t gladde ijs. En nadien ons Madammeke kennende vanzelfsprekend de exploratiefase waarbij ze over de boebels ijs wilde springen zich niks aantrekkend van afspan lint of familiefotos waarop ze zou terechtkomen 🤭 en nog minder van de 20minuutjes tijdslimiet… omgekocht met de iphone waarmee ze zelf fotos mocht maken, kregen we haar pas meegelokt naar de ijsbus.

Nuja, nadien verder nr de skywalk. Een constructie die op de bergflank gemonteerd is en waar je op een glazen platform de canyon onder je ziet! Ava vloog verplicht in de draagzak wat niet helemaal met de volle goesting was tot we haar konden sussen met de audioguide die we kregen.

Het bouwwerk was impressionant maar helaas moesten we t weer delen met een pak toeristen. Het was al ver lunchtijd gepasseerd toen we eindelijk weer aan de mobilhome aankwamen…en het namiddag programma was nog betrekkelijk druk… de ganse Icefields parkway verder afrijden tot in Jasper NP.

Vanzelfsprekend pikten we nog wel enkele highlights mee: de Sunwapta en Athabasca watervallen (helaas ondertussen al zoveel watervallen gedaan dat ik de fotos niet meer uit elkaar zou kunnen halen)

Nog net op tijd voor sluitingsuur ingecheckt in de Wapiti campground net buiten het stadje Jasper!