Dag 9 – Dokters in Gävle en een stukje Jungfrukusten

Zoals ik eerder al schreef, had Lia sinds t begin van onze reis rare wondjes. Vandaag besloten we dan toch maar even een dokter op te zoeken in Gävle omdat ze steeds verder uitbreidden.

Het GPS adres leidde ons naar een apotheek maar bon… ik daar dus in mn beste Zweeds den parlée gaan doen (ik had tevoren nog wat opgezocht online 😅) maar zoals gedacht mochten ze niets meegeven. Ze mogen immers geen diagnose stellen. Toen ik dan vroeg waar we wél een dokter konden vinden (ahja want de GPS was fout dachten we) bleek de praktijk gewoon een verdiep hoger te zijn. Haha.

Ik deed weeral de ganse uitleg en we kregen een spoedafspraak waarbij een verpleegster zou komen kijken tussen de andere patiënten door… die super vriendelijke vrouw was danig onder de indruk (zowel van de huiduitslag als mijn roodsel inkleurkunsten van Lia haar lijfje) en riep er toch maar een dokter bij. Het bleek impetigo, hetgeen dokter google en een tip van het thuisfront ons ook al had doen vermoeden… Verdict 10dagen antibiotica

Dankzij t ingenieuze systeem van rijksregisternummers stond 10min later de antibiotica klaar in de apotheek waar t avontuur 1,5u eerder gestart was. Leve trouwens de world assistance kaart die je zogezegd niet nodig hebt, maar wel goed van pas kwam bovenop haar internationaal paspoort… Lia kreeg een pluche knuffeltje (en uiteraard ook eentje voor de zus), ik kocht nog extra muggenmelk en we konden verder.

Toch stiekem wel heel trots dat ik me redde in t Zweeds. Ze konden ook wel allemaal Engels maar t voelde gewoon alsof ze allemaal nog vriendelijker waren omdat ik t in t Zweeds probeerde met heel af en toe een engels woord ertussen.

Christoph had heel die tijd de mobilhome niet kunnen achterlaten aangezien de parkeerapp van Gävle eentje was waar we ons niet in de app konden registreren met ons Belgisch rijksregisternummer… Ik zocht wat online op maar nergens een antwoord… dus ik sprak op goed geluk een Duitser met een mobilhome aan op het dumpstation waar we ons water gingen vullen. Hij had de dag tevoren ook mega staan vloeken en uiteindelijk uitgedokterd dat je je op “Parkster” wel kan registreren als buitenlander maar op de website zelf en dus niet in de app waar je nadien je parkeerbeurt laat lopen. Gelukkig dat ik mn bankbakje meeheb want in al die applicaties moet je zo je bankkaart registreren. Bij ons kan dat vaak via mobiel betalen met een QR code maar hier dus net ietsje anders. Ondertussen telt mn gsm al 4 Zweedse parkeerapps!

Eind goed al goed. Volgetankt met extra parkeer-wijsheid, brochures van t toeristisch kantoor inclusief 2 werkboekjes voor de kids over afval sorteren (en zot content met de opdrachtjes dat ze waren 🤪), vers water en een naftbak vol benzine konden we weer op pad. De Junkfrukusten…

De kustlijn vol eilandjes is prachtig maar t was ondertussen 13u en wij waren hongerig Christoph had bovendien nog zijn ochtend-koffie tegoed… dus we zochten een restaurantje op… en wat voor eentje! (Tip Bergmans Fisk)

Op de pier aan t water in Saltharsfjärden, heel sjiek ingericht en zot lekkere visgerechten. Zelfs de kids smulden braaf een bord zalm met patatjes naar binnen… dat zou ik thuis toch moeilijker verkocht gekregen hebben…

En omdat we zo genoten van de luxe na een week in t wild met ons eigen potje gingen we ook voor een dessertje… de kids genoten van een ijsje met aardbeien en ik koos – ondanks dat ik t had moeten weten – voor iets wat ik dacht dat een dessertenbord was… Newsflash, de “bitar” waren dus letterlijk een praline groot… en dan zaten die aasgieren van kinders nog af te pingelen van mn chocolade caloriebom 🙈 Klein tegenvallerke voor deze dessertenlover

Gezien de nultolerantie in Zweden en onze bourgondische maaltijd inclusief een frisse pint voor Christoph, reed ik t laatste stukje richting Ljusdal.

We wilden eigenlijk ook nog wel stoppen in Ockelbo bij een elandenpark maar dat sloot al om 15u in t hoogseizoen en ook de Järvzoo (dierenpark ik buurt vd camping) zouden we te hard moeten doorrushen om alle dieren te zien voor sluitingstijd.

Dus we reden dan maar rechtstreeks naar onze allereerste echte camping van deze trip. We genoten van de verwelkoming in t Nederlands (maakt dat mee ergens buiten Camp Grinsby 😆) en plaatsten ons op een relatief rustig stukje nieuw kampterrein waar we niet als sardines op elkaar hoefden te parkeren.

We haalden de fietsjes uit, gingen naar de speeltuin en de kids genoten zichtbaar van een gammele trampoline die daar ook ergens verdwaald stond op t oudere camping speelterreintje. Na de vele speeltuinen in de stadjes niet zo heel speciaal maar voor de kids voelde t duidelijk als feest.

En zoals iedere wildkampeerder weet, is t dan feest voor mama en papa als je je kids warm kan laten douchen in een ruimte die groter is dan 2 vloertegels & waar je je ganse mobilhome keukeninboedel kan afwassen in 2 spoelbakken met extra warm water, gratis afwasproduct en een fancy afdruiprek 🤣