Dag 16

Vandaag was een bizarre dag. We hadden een planning gemaakt van zaken die we graag nog in de regio wilden afvinken voor we terug reden richting Green River (en meer richting Bryce Canyon beginnen afzakken…)

Als eerste stond scenic route 279 op Christoph’s planning. Op zoek naar de “Potash” meren. Dat zijn zout afzetmeren in prachtige kleuren. Ja wadde, na een tijdje kletterde t servies in de kasten en zaten we echt op een baan die enkel voor 4×4 geschikt was. We kwamen gelukkig een tegenligger tegen waarmee we even konden overleggen. Dat koppel had zelfs in hun auto nogal schrik gehad maar wist te zeggen dat we iets verderop wel nog zouden moeten kunnen draaien… ok dan, doodjammer maar t was echt niet mobilhome-proof ondanks onze potholes rij-ervaring van Zuid Afrika. Christoph staarde treurig nog wat in de verte na een stresspiske of 2 van het keren op grote steenpartijen.

Dus… langs dezelfde weg terug. We stopten bij de Corona Arch Trail… alleen, die bleek ver boven ons petje in kilometers en met laddertjes op t einde. Weeral dropen we af… doeme toch!

Op de route kom je ook petrogliefen tegen. Die rotstekeningen konden we gelukkig wel bewonderen, maar dat was maar een kleine troostprijs op de “verloren” ochtend…

De petrogliefen liggen pal in rotsklimgebied… elke keer ik klimmers in de weer zie, maakt mn hart toch nog een jaloers bokkesprongetje. We zagen iets verderop super leuke BLM kampeerplekken vol groepjes avontuurlijke kampeerders/klimmers. Daar zou ik denk ik een volgende keer mn kans wagen voor een overnachtingsplaatsje… hadden we dat geweten gisterenavond… Noteren dus: Williams Bottom Campground of Jacee (dichtste aan Petrogliefen en klimroutes)

We reden na een paar foto’s terug naar Lions park. Eentje waar de bouwkundig ingenieur met zn jongste dochter de kunstige brug wilde gaan inspecteren terwijl Ava en mama juffrouw taakjes deden in het ranger boekje & Noah liquid gold bijtankte bij mama.

Na het vullen van de waterflessen en een rondje in de sanitaire blok, waren we klaar voor deel 2 van de dag… Hole ‘N the Rock bleek helaas toe om onverklaarbare reden ondanks de openingsuren. Wat hadden we graag dat hippiehuis in de rots een keertje gezien. Het werd tot midden ‘70 zelfs nog bewoond!

Dan maar verder naar Looking Glass Rock. Iedereen in wandelschoenen gehesen en klaar voor de klim. Alleen, na een tijdje durfde ik zelf niet meer. Onder BOE geroep van de jongste dochter terug naar beneden. Amai, als die een draaike vast heeft… mama was stom en ze ging wel alleen gaan… NOT! Een kleine tirade met paarse lippen volgde en werd opgevolgd door luid hartstochtelijk gesnik… mn hartje brak maar het stuk naar de top was echt niks voor onze kleuters! Christoph waagde nog een poging alleen iets later, maar moest toch ook toegeven dat hij niet tot gans boven geraakt was. OK, rechtsomkeer… Nog even de mobilhome uit het zand krijgen en keren op de baan (zijn er koppels die dat wel doen zonder discussies over “ge staat in mijne blinde hoek” en “ik hoorde u niet”). En dan de rode stoffige route terug naar de grote weg… en ge houdt t niet mogelijk, daar in de middle of nowhere passeerde ook Fedex.. ik zie ons bol.com mannekes dergelijke routes niet nemen hoor!

Volgende stop Wilson Arch. Die wandelden we wél naar boven. Even obligate fotoshoot aan de top en dan richting mobilhome voor onze welverdiende lunch. Ergens halfweg schaafde Lia haar bil… dat wilde ze nog even graag op de foto laten zien 🙈

We reden terug richting Moab om daar de Scenic Byway 128 te zoeken. Een prachtige route tussen de rivier en hoge boulders, met de grillige rotswanden die ons een uurtje volgden. Ik kan me goed inbeelden dat jullie bij t lezen van deze blog denken van “ze schrijft altijd dat t prachtig was” en “weeral rotsen”. Maar je ziet echt telkens andere kleuren, soms torentjes, soms uiteengebarsten aardlagen… mensen die iets beter opgelet hebben bij aardrijkskunde of houden van geologie, t is hier te doen zenne! 

Halfweg op de toeristische route hielden we na 1000 filmpkes en foto’s halt bij de Dewey Bridge. Een brug waar alleen nog de stalen kabels hangen ter herinnering aan wat was… het rijvlak is immers foetsie nadat enkele kids met lucifers vuurke stook gespeeld hadden en zowat 900.000$ aan schade veroorzaakten in de regio aan platgebrandde huizen, weilanden, bos etc.

Onze kids wilden persé weten waarom de kindjes een vuurtje hadden willen maken en of dat dan voor marshmallows was enzo… we verzonnen en verzonnen…

Aan de brug begon het al aardig te stormen en waren de getuige van een groep kampeerders die hun tenten en gerief nog probeerden te redden van de zandstorm die we ineens op ons dak kregen.

Wij reden verder, maar het leek zo wel een scene uit een film waar alle tegenliggers wegvluchten voor de orkaan en een paar zotten in hun busje de wervelwind tegemoet rijden..

De kilometers leken uren te duren, we hadden op t laatste moment dat er bereik was de campground gebeld die nog maar 1 FCFS plekje had en afraadde te komen bij rukwinden van 65mph. Wat nu? We besloten toch onze kans te wagen en reden verder richting te park… liever ergens bij de bewoonde wereld tijdens een storm dan alleen in een gebied zonder gsm ontvangst. Op de laatste weg richting de park ingang zagen we een pak kampeerders en we zwierden ons stalen ros ertussen. Missie volbracht. Storm niet meer te bekennen!

We kookten snel onze spaghetti, aten in ondergoed want OMG wegsmelten hier. Tijdens ons waterijsjes dessert deden we nog een wandelingetje waarbij we even kennis gingen maken bij Mojo de hond. Sinds Ava vorig jaar achterna gezeten werd door een schaap zijn vooral onberekende honden een werkpuntje en Lia nam die schrik een beetje over. Dus we gingen samen met Mojo’s baasje spelen met de hond. Gevolg… Lia wilt een pup, Ava een kitten die ze ook spotte daar in de campervan….

Overnachting: Wildkamperen op BLM route vlak voor park. Zodra je de state route af bent en links opdraait naar Goblins zie je tal van tenten/trailers/busjes. Je kan t niet missen!

Dag 17

Goblin Valley State Park op de dagplanning… een grote outdoor speeltuin voor jong en oud! 

7u ging de wekker, we snoozden nog wat en rond 8u waren we weg. Onze wildkampeerplek was werkelijk aan de voet van t park…

We betaalden de 20$ fee (de 80$ jaarpas die we kochten voor alle nationale parken dekt de state parks niet die daarom een iets hogere fee vragen om in hun eigen onderhoud te kunnen voorzien) en doken t piepkleine visitor centre binnen. De junior ranger boekjes waren betalend (en niet te vinden in t winkeltje, maar wel boeken en verrekijkers en ander lekkers dat onze aasgieren uiteraard gespot hadden). Cava nog, we deden maar een folieke van 2 verzamelmuntjes en met 2$ waren we gesteld 😂… oef want met die hebberige kleuterhandjes is t soms spannend 🤣

Er is basically 1 weg die leidt naar de “valley of the goblins”. Goblins zijn een soort van tovenaars/trollen wiens hoeden je hier in t landschap kan zien. Soit, we dikten t verhaal naar onze meisjes toe misschien wat verder aan met iets van elfjes en magie.. kwestie van hen enthousiast te maken voor de wandeling…

Na een vestimentaire switch en een snel ontbijt aan t view point waren we er klaar voor. Gepakt en gezakt, muts op, dikke fleece aan… zotjes, gisteren waren we nog aan t smelten en vannacht sliepen we in ons ondergoed terwijl nu thermisch ondergoed van pas zou komen…De storm van vannacht zit er ongetwijfeld voor iets tussen dat de temperatuur ineens 15 graden zakte. In de vallei heb je veel schaduw ‘s morgens dus voelt t sowieso nog iets kouder… Brrrrr we switchten nr wintermodus en gingen op pad.

We keken onze ogen uit en stapten iets verder dan t gebiedje waar de bommakes en bompakes van de Rolls Royce oldtimer meeting stopten… we waren al gauw 2u zoet… de meisjes klauterden en zochten zelf verzonnen paadjes over kloven, lava en rivieren. De geologie van t hele gebeuren was voor hen minder belangrijk. Ava ging helemaal op in een rollenspel waarbij ze blijkbaar Caighlin (?) van de Nachtwacht wilde zijn en constant met haar sterrenstof magie moest maken voor onze padvinderstocht… ik was blijkbaar een weerwolf die de beentjes snelheid kon geven… Lia mocht enkel een Paw Patrol hondje zijn… euhm, okey dan… whatever does the trick denk ik dan. Ik gilde enthousiast mee van “ad inferos” en bedacht dat we thuis dan toch maar eens echt die tv serie moeten opzoeken 😂

Bij terugkomst verlekkerden we de andere dagtrippers met onze hotdogs vanonder een warm fleece dekentje. (En dat is dan werkelijk met een schietgebedje dat Lia smospot haar deken niet gans onder de ketchup en mayo hangt 😂)

Na onze middagstop deed Christoph nog een viewpoint aan de “Three Sisters” voor we in Little Wild Horse Canyon aankwamen, een slot canyon waarin je een dagwandeling kan doen OF zoals ons kan stappen zover je durft en t echt te smal wordt en dan langs dezelfde weg terugkeren…

Ondertussen opnieuw een stralend zonnetje en wij de frisse canyon in. Duimend dat wandeling 2 in goede aarde ging vallen bij de kroost… 2,5u later kwamen er 5 met een grote smile weer uit de canyon geklauterd, missie geslaagd! 

De canyon begon met een heel breed pad, maar na een tijdje werd t zoals verwacht smaller en smaller. En na een uurtje was t van buik intrekken en kinders over rotsen hijsen. Niet voor dikke penskes daar 😜

De terugweg had wat motivatie nodig na een geschaafde hand, maar de ijsjes meer dan verdiend!

We besloten een wildkampeerplek aan de rand van de rotsen op te zoeken waar we eerder in de dag ook campers gezien hadden… en “de rand van” moogt ge ruim interpreteren, we reden tot zover Christoph durfde 😇… je wilt immers echt niet vastszitten in een put op een plaats zonder gsm ontvangst (want ja, dat is hier een echte digital detox… meeste dagen hebben we ook op onze Amerikaanse gsm geen ontvangst… lekker in de natuur)

De meisjes hadden na t avondmaal nog energie over om wat steenduinen op en af te hollen bij zonsondergang… doodmoe bedje in na een rondje “zwarte voetjes wassen”

Overnachting: BLM campsite – route aangeduid met een blauwe gekleurde steen aan de rand van de weg. Juist buiten t Goblin Valley State Park vind je onderweg naar de canyon enorm veel prachtige plekjes. Gewoon kijken welk wegje je aandurft afhankelijk van hoe laag je voertuig bij de grond hangt… mensen sleuren werkelijk trailers van alle formaten tot aan de rotsen… auto’s staan met hun tentjes ook op de meest gekke plaatsen wachtend op die perfecte foto van de zonsopgang en zonsondergang. En iedereen houdt de natuur schijnbaar echt netjes want afval of wc papier komen we niet tegen…