Dag 14

Om 7u ging onverbiddelijk de wekker, we moesten immers vaart maken naar Arches Nationaal Park. Dat park werkt sinds kort met een entry reservatie systeem om het aantal toeristen in t park te doseren. Eigenlijk moet je jouw bezoekje maaaaaaanden tevoren reserveren. De campground zit zelfs al zo goed als vol voor volgend jaar! Er zijn helaas maar 30 zeer gegeerde plaatsjes… Toen wij boekten ergens mid april was er enkel nog een timeslot van 12-13u vrij dus vandaar de haast om t park tijdig binnen te rijden… we hadden wel nog kilometers voor de boeg…

Onderweg stopten we 1x voor naft en helaas bleken de grote stadjes van de wegenkaart geen grote supermarkten te hebben dus onze kasten aanvullen (vooral bananen/smeerkaas/zonnecreme/brood/frisdrank en bier schaarste) bleek een mission impossible. We aten dus de laatste boterhammekes op en luisterden nog maar eens naar alle luisterverhalen 😂

We reden tot in Moab en regelden daar snel nog onze was voor we naar t park sjeesden. Amai, goede deal getroffen net voor sluitingstijd: Wash and Fold per kg! Het was rond de 40€ voor alles (buiten de dure merinowollen zaken die we geen wildvreemde wasserette dame toevertrouwden & en een paar zaken die ik in de rapte vergat mee te gritsen). Voor dat bedrag kan je echt niet sukkelen. We gaan deze vakantie nog wel genoeg met t ganse gezin in zo een wassalon moeten gaan post houden en tijd verslijten tot alle machines en droogkasten hun magic gedaan hebben. En nu krijgen we t netjes gevouwen en gestreken terug de volgende dag en kunnen wij terwijl iets leuks gaan doen… De mevrouw haalde echt eer uit haar werk.  Ik kreeg een hele optielijst aan wasproducten, moest temperaturen kiezen voor wasmachine en droogkast & super bizarre vragen beantwoorden als “wil je droogballen of een geurpapiertje”. Zoveel eieren worden er thuis niet gelegd onder wat vuil wasgoed zenne… Alles wat niet in de droogkast mocht (en dat is wel wat met fleece en trekkersgerief) werd minutieus vastgelegd… Nu hopen dat er niks tussen glipte en gekrompen terug opgehaald wordt… Het enige minpuntje is dat we ‘t pas morgenmiddag mogen ophalen en dus een ommetje moeten doen terug richting Moab om onze propere was uit de locker te halen… Maar, t is wat t is… met elk nog 1 onderbroekske over..t was dringend tijd! 

Nadien naar Arches en owwwwlaaaa… ik denk toch wel echt t mooiste park tot hier toe…. Je kon echt uren rondkijken en telkens nog andere prachtige rotsen spotten… bogen, stapelstenen, buttes (poep vorm), speren, vinnen… we leerden t ABC van de rode rotsen.

De temperaturen piekten dus we namen onze tijd in t visitor centre, kochten weer penny’s voor de meisjes hun collectie en lunchten op de parking (waar ik dus noodgedwongen de “brioche buns” voor de hamburgers als sandwiches verkocht aan mn kroost 🤣).

Stelselmatig reden we de weg doorheen t park naar boven langs allerlei prachtige viewpoints. We konden gelukkig overal vlot parkeren (mss toch een voordeel van het broeihete namiddag bezoekuur? In de zomer of weekend hier komen ruziemaken voor een parkeervakje zou echt ons ding niet zijn! )

Lia kreeg de copiloot positie, Ava en ik werkten achteraan aan haar spiksplinternieuwe ranger boekje van dit park. We gingen telkens in 2 teams op pad en eenmaal terug moest iedereen 5 slokken water drinken. T werkte, de kids waren enthousiast van de “changement de decor” en Noah kon blijven dutten in zn autostoel… 

Rond “the windows section” was t tijd voor de draagzak en stevige bergbotinnen. Amai… de meisjes waren in form na hun waterijsje (en met de belofte van een tweede als ze flink stapten)… Lia schoot als een speer weg (haar ijsje bij de start van de wandeling was immers deels gevallen en ze wilde absoluut een herkansing). De meisjes verklaarden zich klimkampioenen … NIKS schrik… al snel waren we bij de Double Arch.

Na wandelingetje 1 moesten we ze even oppeppen (aka volgieten met fris water) voor een “primitive trail” aan de andere kant van de parking… deze wandeling was zo mogelijk nog 10x prachtiger en we waren gans alleen om de North & South Window te ontdekken… Wauw… het rode woestijnzand vol cactussen, groengrijzige kleine struikjes en prachtige rotsen.

Lia leerde dat cactussen echt kunnen prikken & Ava dat rotsmuren niet opzij gaan voor uwe neus 😝. Overal kregen we complimenten over ons gezinnetje. 1 koppel zei dat we zeker van Zwitserland waren aangezien we onze kids mee in de bergen namen 😂. Soit, aan fotografen geen gebrek hier… altijd wel iemand bereid om ons gezin vast te leggen (al dan niet met hun eigen vent ergens in de buitenhoek van onze “Christmas Postcard” foto) 

Na een heerlijke avondstop op de picknickarea (waar we wegens gebrek aan houtskool dan maar binnen ons kippetje bakten) reden we t park uit ver na zonsondergang, mijmerend over de hertjes die we nog op de valreep zagen… meisjes in pyjama in de autostoelen… moeder met de kaart in de aanslag om een goede wildkampeerplek te vinden buiten het park… op weg naar onze volgende padvindersbestemming Canyonlands National Park

Overnachting: Big Mesa Viewpoint – langs de route staat er overal “no camping”, maar t was pikdonker en met stormende wind vonden wij dat we met de zelfvoorzienende mobilhome alvast wél mochten gaan klaarstaan voor de zonsopgang 🤪

Dag 15

6.15 stond er al ene in zijn shortje naar de zonsopgang te loeren aan onze mobilhome… prachtig. We genoten in stilte terwijl er nog 3 een uiltje lagen te knappen. Rond 7u was t hoog tijd om de nog slapende kids in de autostoelen te laden en t laatste dik kwartiertje richting t Canyonlands National Park af te leggen… hoe vroeger we aankwamen, des te meer kans immers op wandelingen in aangename temperaturen. 

De barelen stonden nog open en aan het visitor centre nog niemand te bekennen (buiten wat toeristen die op zoek waren naar free wifi en een kaart). 

We reden naar Grand View Point Overlook, t startpunt van onze eerste wandeling achterin t park voor ons ontbijtbuffetje. De kids moesten t stellen met cornflakes vandaag, ik at een noodgevallen havermoutpot en Christoph nam de laatste 2 boterhammekes uit t zicht van de kids.🤫

We waren ons aan t klaarmaken met zonnecrème en draagzakken en…. toen er ineens gegil klonk. Lia had gepoogd thee te drinken van mn thermos en zich natuurlijk verbrand. Gelukkig (of spijtig genoeg) had ik de afgelopen maanden door mijn brandwondenincident al ervaring met t verzorgen van brandwondes… koud stromend water hadden we niet maar we wel sneeuwballen in de diepvries! Dus meteen Lia uitgekleed, laten afkoelen en troosten… gelukkig geen blaasjes ofzo… daarna onze tube flamigel boven gehaald, andere kleren aan en een extra buff zodat er zeker geen zon op kon vandaag… pfff effe spannend. (Voor jullie ongerust zijn, na de wandeling was er zelfs geen rood puntje meer te zien… oef!)

We wandelden een pad af richting 2 viewpoints (50min heen / 30 min terug). De kids deden t opnieuw super! Onderweg zochten ze weer cactussen (en Lia blijft ze kajaks noemen) en bestoeften ze zichzelf en hun klimmerscapaciteiten. Euhm dat hebben ze van de papa 🤣

Erna reden we verder naar de “Whale Rock”. De wandeling stond op t einde niet super aangegeven dus we weten niet 100% of we onze strepen wel verdiend hebben… maar bon, weer een prachtig zicht op t park.

We haalden nadien onze laatste waterijsjes boven als beloning (aka afkoelmoment). T was zo warm dat de ijsjes sneller smolten dan wij lekken konden.

Lia dutje deed meteen een dutje na de inspanning van vanochtend en Ava luisterde muziek. Om de beurt deden Christoph en ik nog wat prachtige viewpoints waar je duidelijk de 2 rivieren in de dieperik kon zien. Echt prachtig om te zien hoe grillig de natuur kan zijn.

We stopten nog even in het visitor centre om te kijken of ze eventueel bereid waren Ava en Lia een badge te geven voor hun ingevulde boekje van het vorige park. We hadden geluk! De ranger liet hen hun “junior ranger eed” afleggen en ze verdienden de badge van Arches. Die van Canyonlands gaf hij samen met de ranger boekjes ook mee… yes, die kon ik dan als omkoop-materiaal achter de hand houden. Ava liep trots als wat rond met haar badge! Lia deed ze meteen af uit schrik voor een gaatje in haar prachtige kleedje.

We reden terug naar Moab om onze was op te pikken. Het wassalon was schuin over het Food Truck festival, dus we besloten daar halt te houden en eventjes zot te doen en wat kraampjes te testen. Moab heeft echt zo een gezellige vibe van mensen die allemaal van tours komen en dagen in de “wildernis” gezeten hebben en dan eindelijk in de beschaving komen. Ik heb zelfs een beetje spijt dat we er niet langer bleven… deed ons den beetje denken aan ons backpackers bestaan pre-kids. Er waren ook deftige resto’s en wat souveniertjes te scoren, al doken wij de winkelstraatjes vol streetart niet in. We staken een kort wolwas-programma in met alles wat we eerder niet hadden durven afgeven en ondertussen vuil gemaakt hadden. En ter info… wat je zelf doet, doe je beter. De mouwen van Christoph zn sweater zijn sindsdien 10cm korter en de t shirts spannen verdorie nogal wat rond die afgetrainde borstkas.. woeps! Ik heb ook wel wat kledingstukken die duidelijk niet op 30gr gewassen en gedroogd zijn… 😞 wash and fold betekent trouwens ook niet dat ze de kleren binnenstebuiten trekken terug, weten we ook weeral 😅

We doken nog even de supermarkt in voor een volle winkelkar en sjeesden snel voor de zonsondergang naar Dead Horse Point State Park. Het park waar de eind scene van Thelma & Louise opgenomen is & een beroemde scène uit Mission Impossible II.

Klein tegenvallerke, ze vroegen 20$ om nog binnen te rijden. Dat vonden we nu wel dat veel voor een zonsondergang die we misschien net gingen missen…

De BLM betaal campings stonden vol, dus we namen een gratis plekje bij t begin van de dirtroad dat we eerder die dag al gespot hadden…

Overnachting: op de parking bij de start van de Mineral Road (Horsethief Trail)