OMG we zitten in de helft of wat? Waar is die tijd heen?

Dag 51

Op de eerste echte dag in Alaska hebben we Skagway bezocht op een kwartiertje van onze camping. Een stadje waar de cruiseschepen aanmeren en dat hebben we geweten… Vanaf 10u werd t overrompeld met sjieke kleren madammen, rijke venten die achter hun kroost huppelden en in elke juwelenwinkel het échte Alaska gold moesten gaan inspecteren of hun visa kaart boven toverden voor een souvenier zoals een Alaska knuffeltje voor de zagende kids of t shirts of sweater als herinnering  (maar wij pleiten ook schuldig 🫣). 

Een van de gekendste cruiseschepen is dat van Disney waar je geen filmfan voor moet zijn… blijkbaar echt value for money. Al blijft t toch wat gek om volwassenen met hun trofee lint vol pins als aandenken van elke afgelegde cruise of hun zwart gouden glitter Mickey sweater op zwier te zien gaan voor een avondje sjiek dineren. 

De meesten nemen in t stadje de historische White Pass trein of bezoeken de oude goudindustrie gebouwen zoals t saloon met de dames van plezier. Maar zo mega toeristisch is niets voor ons. We gingen de junior ranger boekjes opvragen in t visitor centre van Klondike Gold Rush National Historical Park en werden al omver gelopen door de mondmasker meute die net buitengelaten was uit t schip en met de credit card in de aanslag op ontdekking ging (of de jeugd die heel verveeld asap free wifi zocht). 

Een lunchplaats vinden was onmogelijk dus we aten in de mobilhome van de frosties die we eindelijk opnieuw gevonden hadden. En eindelijk…. Een nieuwe haarborstel en Alaska simkaart! Maar ik kan u zeggen, nu heeft die winkel weer 1,5week geen ontbijtgranen en melk meer… en kieskeurig mag je niet zijn hoor, van de pakweg 200 artikels in die winkel stond er van alles 1 stuk. 

De locals laten alles per containerschip uit Seattle komen blijkbaar… echt alles moet ingevoerd worden en zo drukken ze de prijzen wat… het Amerikaanse vasteland is veel goedkoper dan Canada blijkbaar.

We besloten te gaan wandelen rond het Dewey meer, maar helaas was die wandeling eentje die best druk was en ook de meest avontuurlijken van de cruises trok. En eerlijk, van t meer zag je niet zo heel veel… ik zou de wandeling niet perse aanraden al waren sommigen onderweg lyrisch. Tja, wat je gewoon bent zeker? 🙈

Misschien was de Yakutania point trail area een betere gok geweest… tja, kiezen is soms verliezen.

Als vieruurtje trakteerden we de kids op een ijsje. Slik 7,5€ voor een bolletje en dan nog 1,5€ voor een horentje… cruiseschip prijzen! Het geld vliegt uit onze zakken hier! 🙃

Om 18u liep t stadje leeg en hadden we de speeltuin samen met een andere papa en zn kids voor ons alleen… Lia ontpopte zich als de juffrouw voor het kleinere kindje dat gelukkig niet begreep dat de juf van dienst redelijk instructief was over wat mocht en vooral niet mocht. Lia riep maar “kindje kom” “kindje kom” en t kleine meisje en haar broer kirden van pret.

We reden terug naar de camping met een ronkende Lia en Noah. Ava hielp nog mee een vuurtje stoken en we kookten spaghetti.

De beer van gisteren was al lang weer vergeten en iedereen at buiten, we gingen zelfs luid zingend (ahja anti-beren) hout sprokkelen. 

Overnachting: zie gisteren

Praktisch: Dumpen deden we in het Pullen RV Park in t centrum (10$) die camping ligt echt naast de spoorweg dus ik ben blij dat wij in de natuur sliepen in plaats! 

Simkaart kan je kopen in supermarkt, maar omdat die er geen meer op voorraad hadden, eindigden we bij de AT&T winkel 2 huizen verderop (40$ voor 15gb + 15$ voor sim) 

Dag 52 

We beginnen wat te slabakken en stonden laat op. Dan nog snel allemaal douchen, soit de tijd om nog veel te wandelen vanochtend was snel foetsie. We reden op t uurtje dat ons restte even langs de Dyea flats. Ooit was t gebied rond onze campsite een goudstadje nu gewoon een prachtig veld bloemen met zicht op de bergen. Beetje spijt dat we niet hier kwamen wandelen gisteren. Veeeeel rustiger en mooier! En ondanks t bord op de brug pasten wij er toch nog prima onder… we hadden zelfs nog een metertje reserve!

Voor we Skagway konden verlaten met onze ferry, hadden we nog 2 opdrachten. Taak numero uno was onze eed als junior ranger afleggen en een nieuwe badge aan ons palmares toevoegen. En vervolgens nog snel een penny van t stadje gaan draaien voor de verzameling van onze kids. Was al weer een tijdje geleden.. in Canada kwamen we ze niet tegen! 

Inchecken voor de ferry naar Haines kon vanaf 12.15, wij kwamen rond 12.30 aan.

Nu namen we al best vaak ferry’s (Corsica, Noorwegen, Denemarken, Zweden) en nog NOOOIT maar dan ook NOOIT hebben ze ons voertuig gemeten.

Hier gilde de vrouw 26ft.. vreemd, wij huurden maar een 23ft slideout mobilhome. Christoph vertrok mee naar t kantoortje terwijl ik Noah eten gaf. Hij kwam terug met slecht nieuws.

Niet alleen was onze mobilhome 26ft en dus een categorie duurder, ik had ook bij de categorie <=25ft blijkbaar opgegeven dat wij 7,5ft waren en er was dus maar een reservatie voor die grootte… kwamen we een 19ft tekort! 

Christoph moest 71$ opleggen bovenop onze reeds bestaalde 130$ en we kregen een kaartje voor de wachtrij… als in… samen met een paar andere sukkelaars die tevoren niets boekten, gaan klaarstaan in de rij.  Als heel de boot volgeladen is, proberen ze je er dan al dan niet nog bij te proppen…

Ik ging toch even zelf nog binnen informeren want wist 100% zeker dat ik t ticket in meter geboekt had en dus wél netjes de 7,5m had ingegeven. Maar niets aan te doen. Feit was dat er plaats voor een brommer vrijgehouden was en wij een pak groter zijn… De supervisor die ze dan maar voor “die moeilijke toeriste” geroepen hadden, vermoedde dat we op de volgende boot later op de reis wél zouden opmogen omdat ik die boekte voor 25ft… 1ft daar deden ze meestal niet zo moelijk over zei ze….Pfffff wat een gedoe! Zo werd t ineens wel een dure grap…

Lia begon prompt te huilen bij t idee dat de boot niet kon doorgaan. Ava bevestigde dat ook mama’s domme foutjes kunnen maken en dat er een liedje van Like Me was over foutjes maken. Christoph bereidde zich menta voor op 300-400km omrijden. En ik frette mn kas op tijdens het wachten. Want die boot had dan nog eens 1u nodig om ingeladen te geraken aangezien iedereen achterwaarts moest parallel parkeren… 

Nog nooit meegemaakt 🙈

Het was nagelbijten… maar net voor de vuilkar geladen werd, mocht er nog 1 mobilhome mee… met Noah aan de borst smeet onze voiture echt alles in de strijd om het te halen en t lukte… de andere mobilhome bleef eenzaam op de kade staan toen wij naar beneden hobbelden en in de romp van de boot een poging deden van “links nee dieje andere links” 

Toen we dan eindelijk de overkant in Haines bereikt hadden, werden we een beetje gepakt in snelheid. Als laatste op de boot, is ook als eerste eraf! Euhm, maar naar welke kant? 

We besloten eerst op zoek te gaan naar een camping. We reden naar het Chilkoot schiereiland. De visarenden volgden over t water. Deze regio is gekend voor de “bald eagles” die hier in duizendtallen verzamelen rond November.

We kozen een plaatsje en gingen nog even aan de andere kant van Haines een wandeling maken tot op t strand aan het Chilkat State Park – Battery Pt. Trailhead 

Chilkat, Chilkoot… euhm… we wilden eigenlijk op dit schiereilandje een camping zoeken 🙈

We gooiden steentjes, keken onze ogen uit op zoek naar wildlife aan de bergen en genoten van t buiten zijn na de stressy middag die we vooral wachtend op een “misschien toch niet”- boot doorbrachten… 

Tijdens de wandeling kwamen we Charlene en Roy tegen met wie onze meisjes liedjes zongen, foto’s keken en een babbeltje deden bij wijze van grootouders-surrogaat…. Soms missen we jullie daar thuis toch hard hoor!

Overnachting: Chilkoot Lake Campground – er zijn ook een paar grotere RV parks in Haines zelf, maar wij vonden t bos wel leuker. Bovendien ideaal om beren/visarenden te spotten… wij vonden alleen verse berenkaka 🙈. Beste plaatsje voor zonsondergang is nr 13 waar je een stukje bos lagerop met zicht op de bergen helemaal voor jezelf hebt. (20$ via gratuity enveloppe – dumpen apart te betalen maar die dump zagen we nergens)