Kajakken, de kerstman, het thuisfront en bosbranden

Dag 55

Was dat wel een slim idee om hen te beloven te gaan kajakken tussen die 10.000 muggen? Waar zou Noah blijven? Konden we dat zot idee niet beter skippen, t zou zeker fris zijn ‘s ochtends en onze kids kennende eindigen ze sowieso nat? Zouden er wel droge zwemvesten zijn? Allee, we zien er avontuurlijk uit maar we hebben soms ook twijfels zenne 😄.

Het plan? We gingen elk met 1 kind varen en om de beurt de babysitter van dienst zijn bij Noah. Alleen, toen waren die boten super lang en leken 2 roeiers handiger. En eigenlijk kon de maxicosi toch stabiel mee… we gingen dus met het ganse gezin een stukje varen. Het water was niet super diep, maar er stond wel een venijnig zijwaarts windje. Dus met de wind gaan meeliggen met een wiebelende Lia die lelies wilde grijpen… euhm dat was zowat een spannend moment, maar Noah kirde van plezier en de meisjes genoten…

Zoals telkens in onze 11j durende relatie een kajak-discussie over “neen naar den andere kant peddelen” of “gij peddelt te diep of niet diep genoeg”… maar soit, de kids met een smile tot achter hun oren. De meisjes gingen ook nog eens apart met Christoph en Ava kreeg zelfs nog een prive ritje met haar papa. Ze kwam terug aan wal met een tand minder… eindelijk na 10dagen was die losse voortand dan ein-de-lijk het gevecht tegen de zwaartekracht verloren…

We kraamden op en zeiden de fantastische gratis natuurcamping vaarwel. Moesten we nog eten gehad hebben, hadden we misschien nog wel gebleven, maar de frigo was leeg en de conserven echt allemaal op… Er zat dus maar 1 ding op en dat was richting Tok. We kunnen immers niet elke dag 2 bakjes Frosties blijven eten 😆

De route naar Tok (Toooooowk uitgesproken) had weer de nodige uitdagingen door de slechte staat waarin ze verkeerde. We zigzagden tussen putten en het lappendeken van asfaltherstellingen. We zagen verder helaas enkel een aangereden Karibou hert. Ik begin de locals te snappen dat ze liever in de winter rijden… dan zitten al die putten immers vol met sneeuw en kunnen ze naar hun gevoel “doorsjeezen”.

Tok is best groot, maar vergis je niet… dat is niet groter dan Westerlo (referentie voor de Kempenaren) of Deerlijk (referentie voor de West-Vlamingen). Er waren 2 winkels en dan wat campings en hotels/motels. In vergelijking met Europese stadjes zeer bescheiden voorzieningen, maar toch echt een centrale hub in Alaska.

Opnieuw gingen we naar het visitor centre (jeej gratis wifi en nog eens een update uitsturen want dat was ook al een dikke week geleden) en dan naar Fast Eddy.

“Snellen Eddy” is het enige restaurant in dit stukje beschaving. Maar man, wat was het heerlijk om eens allemaal rond een tafel te passen. Het eten dat geserveerd werd zag er allemaal heerlijk uit. En best betaalbaar.

De pintjes en pizza smaakten en de overschot ging mee in een doggy bag (al kende Ava dat concept nog niet en snapte ze eerst niet wat ze aanmoest met die doos… zie foto)

Achteraf moest er nog een kleine overval gebeuren op de supermarkt met eten (dit keer alvast met volle maag vertrokken maar dan nog zit je vlot aan 200$). En hup we hobbelden verder naar Delta Junction, het officiële einde van de Alaska Highway.

Daar kan je in t visitor centre een certificaat afhalen dat je de Alaska Highway hebt afgelegd. Alleen, ze waren wegens onvoorziene omstandigheden gesloten… al verdenk ik ze er ferm van dat ze gewoon aan de overkant van de straat in de drive-in naar het country optreden waren.

Voor ons geen certificaat van de 1422 mijl, wel een andere mijlpaal. Noah kreeg in dat oudste roadhouse van Alaska zijn eerste groentenpapje… echt fan van wortels was meneerke (nog) niet. Nuja, we proberen verder!

We genoten van t optreden (grappig zo een bandje hoogbejaarden 😅) en besloten iets verderop richting Fairbanks te gaan wildkamperen. Morgen willen we immers in de “beschaving” zijn want Ava heeft om 10u lokale tijd een belangrijk telefoontje te doen.

We hebben nog niets verklapt om haar de teleurstelling te besparen als er weer geen ontvangst is, maar Ava mag inbellen tijdens de “sleep-over”. De kindjes van haar klas blijven bij wijze van overgangsritueel voor hun laatste nachtje in de kleuterschool in de refter slapen en zo lukt het eens om op een schappelijk uur voor beide partijen (wij staan 10u achter) te telefoneren…

Overnachting: Wildkamperen op een pullout. De stateparks waren allemaal 20/25$ en eigenlijk ook maar gewoon parkeerplekken in t bos. Gezien we toch geen vuurtje meer gingen maken, stopten we dus gewoon langs de kant van de weg op een rustig stuk.

Dag 56

We kraamden op en deden een rondje muggenbeten tellen. Damn weeral zo een slechte kampeerplek. Hoe komen die rotbeesten toch in hemelsnaam binnen?

Het eerste stadje in de buurt was North Pole en daar hadden we een date met de kerstman. North Pole is een rendier paradijs waar de straatlantaarns zuurstokken zijn en de straten kerstachtige namen dragen. Je kan er overdag ook het huis van de kerstman bezoeken…. Maar dat skipten we waaaaaaant…. gezien we weer in de beschaving waren, kon Ava inbellen bij haar klasje.

Wat deed dat deugd om na 2 maanden de kids uit haar klas weer te horen en vooral… haar juf….ze was best verlegen, maar wat wil je ook als aan de andere kant van de lijn alle kindjes vertellen hoe hard ze je missen? En jij nog eventjes bekomt van de verrassing!

Daarna was t de beurt aan Lia die ook even met juf Ann kon praten die iets later de 3e kleuters kwam vervoegen op school… wat tof dat juf Winnie dat ook nog even wilde fixen voor onze jongste meid… De kids liepen met een grijns tot achter hun oren de rest van de dag… alsof de kerstman net echt gepasseerd was…

Fairbanks stond als volgende op de planning. 88 bosbranden woeden in de regio sinds een zwaar onweer op 21 juni. Wij bezochten de stad dus helaas met een ferme vuurkestook geur.

Terwijl wij op zoek gingen naar een snelle lunchplek nam de rook steeds meer toe. Alles zat bovendien afgeladen vol of serveerde eten waar telkens wel 1 familielid een veto tegen had… Het centrum, met enorm veel daklozen op de stukjes groen, was een beetje een tegenvaller… we pikten snel de Alaska versie van #tourelentrik mee en reden weer verder op zoek naar betere oorden…

We hadden ons in t visitor centre geïnformeerd en de bosbranden bleven telkens minstens 40mijl van de autostrade. De locals zagen geen reden om niet naar Denali te gaan. We reden ongeveer een dik uur en hielden dan halt in Nenana. We waren t rijden beu en reden de hoofdstraat in.

Met in onze spoelbak 3d afwas hielden we halt aan de speeltuin van de lokale basisschool. Moeder en Noah zorgden voor proper servies in de kasten & papa, Lia en Ava bestudeerden de speeltuigen.

We besloten een uurtje later om in Nenana te blijven. De camping kreeg goede reviews en was met 22$ extreem goedkoop. Maar wat nog beter was… Een super toffe uitbaatster, mama van 6 kids die meteen onze meisjes voorstelde aan het camping konijn Cinnamon, ons uitnodigde om de gratis minigolf vooral te gebruiken en zich excuseerde dat ze zelf de badkamermatjes nog aan t wassen was aangezien ik dat waskot voor een paar uur plande in te palmen…

Met de free wifi werd er gebeld met t thuisfront en deden we eindelijk eens een fotobackup op icloud… 3000foto’s al! We wasten en droogden alsof ons leven er vanaf hing, we douchten uitgebreid en sopten Noah in de pompbak zonder ons zorgen te moeten maken of na het benen scheren de volgende nog wel (warm) water had… (en er waren dus die heerlijk zachte douchematjes die ze telkens kwam aanvullen voor de gasten, t zijn de kleine dingetjes soms die t em doen… zei ik al waar voor zn geld?)

Nenana is trouwens een tof stadje met een pak native kunstenaars die vanalles verkopen in toffe winkeltjes. En een stadje met een leuke traditie… Elk jaar kan je tussen februari en april geld inzetten op wanneer het ijs zal breken en de beroemde zwart witte driepikkel toren door t ijs zakt… 200.000$ winnen… niet slecht. Dit jaar deden 17.000 mensen telefonisch mee van heinde en ver. Tot 5 april kan je inzetten…. Wij leggen alvast een paar dollar apart 😅