Dag 57

Vandaag werd er in Nenana uitgeslapen. Terwijl de meisjes eventjes met oma en opa telefoneerden, kon ik verder de laatste natte stukken ophangen op onze gefabriceerde voortent waslijn.

Erna werd t tijd om onze buikjes te vullen dus we slenterden tot de Rough Woods Inn. Op het menu: ontbijt tussen de locals (die blijkbaar allemaal zelf kiezen wat ze betalen voor ne koffie 🤪). De meisjes kozen pannenkoeken die ik bestelde zonder spek en bijhorende omelet. De kokkin trok maar rare ogen toen ze onze “gesuikerde pannenkoeken” bestelling doorkreeg. Even later kwamen er borden onze richting uit met 2 suikerloze pannenkoeken en een potje. De meisjes likten aan de inhoud van t potje, denkend dat ze een bolletje ijs gescoord hadden… het was boter. De veteraan aan de tafel verderop gebaarde geschrokken dat ze een mes moesten gebruiken en smeren… 🤪 Het was een stille maaltijd, onze kids werden aangezogen door een tv met cartoons die toevallig net aan onze tafel ophing 😝 ze aten in stilte hun pannenkoekjes op en kwamen vervolgens van moeder haar wafels schooien.

We informeerden nog maar eens naar de actuele status van de bosbranden. Maar volgens de locals was alles onder controle… De kokkin was er van overtuigd dat ze opnieuw een hele zomer tussen de rook zouden doorbrengen. Ze waren er zelfs een beetje gelaten over…”we got no other place to go”…

Na ons ontbijt flaneerden we verder langs de hoofdstraat richting de Coghill supermarkt die al sinds 1916 door dezelfde familie uitgebaat wordt. We werden ingehaald door 4 tourbussen… terwijl iedereen aanschoof voor de wc of snel wat chocolade en frisdrank kocht, gingen wij snel op zoek naar nieuwe batterijen voor onze rookmelder die telkens alarm slaat (niet handig in bosbrand gebied als uw CO2 meter batterijen net plat zijn). 

Buiten de supermarkt geraakten we aan de praat met de lokale kids die limonade en prentenboeken verkochten. De mama’s waren super vriendelijk en na een gratis limonade en een muggennetje voor Noah, kochten we toch maar snel een boek.

Trouwens, het valt echt op hoe vriendelijk iedereen is in Alaska en elkaar helpt. Ik denk niet dat wij op straat zomaar iemand een maxicosi muskietenhoes uitdelen zo van “gij hebt t harder nodig dan ik, ik kan t hier nog vervangen”. Mensen vragen ook altijd naar Noah en complimenteren ons met ons mooie gezinnetje…  volgens mij zit dat toch een beetje in het DNA van die Alaskanen. Ze zijn immers in de winter echt op elkaar aangewezen en veel minder materialistisch ingesteld. Ze willen graag helpen waar ze kunnen en zijn super kind vriendelijk.

Het voorleesboek “Eddie de hermelijn” werd geschreven door de lokale auteur Josh Verhaegen (die blijkbaar Nederlandse voorouders heeft en bovendien dan ook nog eens de papa/nonkel bleek van de kids & burgemeester van t dorpje met 329 inwoners.) Het was duidelijk dat de kids niet aan hun proefstuk toe waren en de schema’s van de tourbussen doorgebeld werden zodat de mini economistjes in spe hun business tijdig konden opstellen… beetje dubbel wel. Onze meisjes waren vooral teleurgesteld dat ze weer niet konden babbelen met de Engelstalige kids… taal blijft een barrière.

Uitchecken deden we uiteindelijk maar na 14u. En helaas was ondertussen de wind gekeerd. Alles op onze waslijn had zo een extra vleugje bosbranden-parfum verkregen 🤨.

We reden verder naar Denali National Park, het enige betalende nationaal park van Alaska.

En guess what, Linda en Frank het bejaarde koppel dat we al sinds t begin van de Alaska Highway af en toe tegenkomen, waren er ook. Wat waren ze blij ons te zien! Linda zag meteen dat Ava een tand kwijt was en Frank vertelde honderduit over een kajak uitje met zn kleinzoon… echt heel lieve mensen! We kregen nog tips over een wandeling en de husky kennel. Linda mopperde nog even tegen de man aan de kassa dat wij toch ook wel een kampeerplaatsje verdienden, maar het verdict bleef “vol”.

Daarna was t tijd om even in t Visitor centre te informeren wat er allemaal te beleven viel. Terwijl Christoph en de meisjes de tentoonstelling over fauna en flora deden, kreeg Noah zijn eerste peren fruitpapje. Dat smaakte al een pak beter dan die wortels van eerder 🤪.

In Denali NP mag je enkel het stuk tot Riley River rijden met eigen vervoer, de rest is voor tours met speciale bussen die je meenemen om wildlife te spotten… Dat zou ons gezin meer dan 400€ kosten dus daarvoor pasten we wijselijk. De zichtbaarheid was trouwens door de rook super slecht en Mount Denali kan je eigenlijk beter van buiten t park zien.

Wij besloten rond 17u met de mobilhome het enige toegelaten stuk van ongeveer 15mijl te rijden en konden zo na de drukte aan de rivier gaan spelen. De wandeling zag er leuk uit maar nog bijna 4km was iets te veel van het goede gezien we zo laat op gang waren na onze leuke tijd in Nenana. En eerlijk, Ava speelde veel liever gewoon in t slijk van de rivier, Lia bouwde dammen waar ze dan naast sprong en dieje grizzly was waarschijnlijk ook blij dat familie groot lawijt niet op bezoek kwam 😅. 

We moeten alleen nog een duchtig woordje spreken met een stoute meeuw die pardoes op Ava haar kop landde. Dat zijn toch geen manieren?

Erna gingen we dapper op zoek nr een kampeerplek, maar in t stadje konden we niet meer terecht en daarna kwamen we in eindeloze wegenwerken terecht. Net erna hielden we halt op een pull-out waar we nog snel hotdogs kookten….

Overnachting: parking langs autostrade net buiten de wegenwerken. Gelukkig amper lawaai ‘s nachts en een pak minder muggen dankzij de bosbranden! 

Dag 58

Opstaan luie slapers! Vandaag naar de hondenkennel! Rond 10u startte daar immers een gratis ranger tour. In principe vragen ze om gebruik te maken van de gratis shuttle service, maar tegelijkertijd verplichten ze kids <1m40 om een booster zitje mee te brengen en baby’s om in een autostoel te zitten… hoe we de husky’s gingen bezoeken met 2 boosters en een autostoel zag ik niet meteen. Dus…. Christoph zette mij en de meisjes af en zou dan zelf 2mijl terug aan het visitor centre parkeren en snel achterna komen met Noah. Zo hoefden de kids enkel terug te wandelen na de rondleiding.

In de honden kennel trainen ze sledehonden die in het park gebruikt worden. Al meer dan 100jaar patrouilleren ze in de winter tegen stropers, helpen ze om t materiaal voor constructiewerken ter plaatse te krijgen en vervoeren ze biologen en rangers die op onderzoek gaan en winterse metingen uitvoeren. 

Zo leerden we dat

* een slede 5 tot 12 honden heeft die elk 100 pond kunnen trekken.

* een hond 9 jaar werkt en dan op pensioen gaat met full benefits zoals een warme zetel om dutjes op te doen…maar don’t get your hopes up… honden mogen alleen naar bestemmingen waar ook s winters veel sneeuw ligt en t aardig koud wordt

* vrouwtjes honden soms betere leiders zijn dan de mannetjes, alles hangt af van t karakter

* het 2 jaar duurt eer men van een hond weet welke positie hij best inneemt. De voorste 2 zijn de leiders, daarna komen de swing honden en de achterban zijn de harde werkpaarden die alles krachtig trekken.

* de honden 2 vachten hebben. De isolatievacht verliezen ze in de zomer, maar ze blijven heel vatbaar voor oververhitting dus s zomers mogen ze maximum een half uurtje op wandel

* sledehonden lange benen hebben maar hun teentjes dicht bij elkaar kruipen als wantjes omdat dat nu eenmaal in de sneeuw handiger is

Ava en Lia kunnen heel bang zijn van honden, maar vandaag werd er duchtig geaaid! Christoph en Noah wandelden iets langer dan gedacht over die 2mijl en misten de korte ranger tour helaas net…

Nadien wandelden we samen terug naar de mobilhome bij t begin van t park, lunchten we snel in de mobilhome en plakten we er nog een wandeling naar een voetgangersbrug aan voor Meneer de Bouwkundig Ingenieur. De meisjes werden omgekocht met een ijsje.

Daarna was t tijd om het nationale park te verlaten en met gekruiste vingers langs de viewpoints van Denali State Park te rijden in de hoop dat Mount Denali zich toch nog liet zien ergens tussen de bosbrandrook….

Weetje: Mount Denali werd ooit Mc Kinley herdoopt door de blanke beklimmers. Na juridisch getouwtrek met de familie Mc Kinley heeft de berg sinds een jaar of 10 toch zijn originele native naam weer terug…

We stopten ook nog even bij The Igloo.

Een iglo hotel dat nooit afgemaakt werd en nu staat te verkrotten… ook het tankstation en de wasserette van de camping die ooit op het domein waren, hadden hun beste tijd gehad… ongelooflijk eigenlijk hoeveel urbex locaties Alaska heeft!

Zoals verwacht zagen we niets van Mount Denali. We eindigden op de parking van het zuidelijke viewpoint, kookten en speelden bowling met lege drankblikjes en steentjes… ineens was t middernacht en kwam Denali uit de wolken tevoorschijn. De mensen bleven toestromen maar doodmoe kropen wij in ons bedje.

Overnachting: Mount Denali viewpoint south. Er waren een paar statepark pullouts met dag gebruik of camping op onze route. De grotere uitgeruste camping was 35$ dus wij besloten nog even door te rijden en eindigden op deze ex camping aan het viewpoint. Alle vuurkorven, picknickbanken en sanitair tiptop in orde, alleen de betaalpaal buiten dienst gemaakt en water afgesloten… de ranger stopte s ochtends en maakte er niets van dat we daar uiteindelijk met 3 mobilhomes gestaan hadden..

Dag 59

We stonden op en guess what… Mount Denali zichtbaar in volle ornaat! Heel uitzonderlijk want meestal zit ie diep gehuld in de mist OF rook van bosbranden in s zomers…. Op een wip stonden er toeristen die opgebeld werden door reisorganisaties mee op t viewpoint te genieten… wij waren toch lekker de sjansaars die eerstes waren! Obligate familiefoto stop dus!

Daarna reden we met een grijns op onze smoel richting Talkeetna. 

Gezien dit het enige echte dorpje is, was t meteen heel toeristisch en dus minder onze meug. Te veel schreeuwerige winkeltjes die riepen van “smijt uw dollars hier binnen”, veel bussen met mensen die gewoon een korte stop deden voor activiteiten, overpriced marktkraampjes… We deden een korte wandeling en eindigden op zoek naar een snelle lunch helaas in een veel te toeristisch en oertraag restaurant in t centrum. Het viel wat tegen qua eten, maar gelukkig voor Christoph hadden ze wel goed Alaskaans bier 😂.

Erna gingen we nog eventjes informeren hoe het zit met floatplanes hier in Alaska, maar we pasten toch wijselijk voor een kwartiertje vliegen aan 500€. Het zal ongetwijfeld een ervaring zijn om te landen op t water, maar 500€ is verdorie veel geld.

We reden snel nog langs de supermarkt voor fruit en brood en vervolgden daarna ons traject. Potholes, wegenwerken, files…

Rond 18u stonden we in iets wat heel hard leek op Schotland met groene rotsachtige bergen. Matanuska-Susitna Borough is echt voor natuurlovers… en goudmijners. Het is 1 van de enige plaatsen waar je recreationeel mag goud pannen, gelegen aan een rivier met een paar prachtige simpele campings, enorm veel wandelpaden en bergflanken vol bessenstruiken waar de locals & beren hun buikjes vol van eten.

Wij kwamen voor het Independence Mine Historical State Park. Want in die prachtige natuur ligt een in verval geraakte goudmijn. De meeste mensen combineren met een ritje over de dirtroad “Hatchers Pass” maar wij kozen een iets RV vriendelijkere route.

Wij kwamen pas rond 18u toe en mochten niet meer tot aan de dagparking doorrijden. Er zat dus niets anders op dan onze kids te overtuigen de laatste mijl bergop te wandelen… maar, het was t waard want wij waren gans alleen… al bijna 70j verlaten en ondertussen een bouwval tot en met, maar het geeft je een goed beeld van hoe het leven in Alaska zich vormde… boomtown en dan vergeten boerengat zodra de goudopbrengsten afnemen…  

Na onze wandeling kozen we snel een van de parkings uit om te overnachten. Toen we op de camping aankwamen, ging het koppel naast ons net op wandeling vertrekken. 2 trekkersrugzakken, frigobox, pistool en geweer… we deden een praatje en voor hen is gewapend wandelen heel gewoon. De jongeman stoefte dat ie veel geweren had en dat dat nu eenmaal nodig was voor de “vicious bears”. We hadden duidelijk echte wapenfans getroffen.

Overnachting: camping net voor de Independence Mine dagparking. We kozen deze voor t beste zicht voor zonsondergang en zonsopgang. We waren effe vergeten dat beiden kot van de nacht vielen 🤭 Helaas bleken er ook lokale joyriders fan van onze campingplaats, maar bon voor 5$ moogt ge niet te veel verwachten zeker…