Dag 70

Ook vandaag werd de snoozeknop van de wekker een paar keer gebruikt. Laat ons zeggen dat we t laagtij van 7u niet meteen gezien hebben daar op onze wildkampeerplek. 🙈

We reden meteen Valdez weer in. We hadden immers gisteren geconstateerd dat er iets mis was met onze telling en dat de onderbroekenstapel zodanig geminderd was dat het driiiingend tijd werd om een wasje te doen.

Gelukkig had het tankstation/RVpark in het centrum een super uitgerust wassalon. Op een dik uur joegen we er 5 wasmachines en 3 droogkasten door… we verkenden erna nog even de winkel (meisjes kregen een nieuwe tshirt), we gingen gratis dumpen en hups… klaar voor de dag.

In de mobilhome wilde Lia ineens knutselen. Blijkbaar had ze de sticker, die ze in de tankstationwinkel heel graag wilde, stiekem toch meegenomen… onze kleine dievegge 🤨 Een kleine preek en een blijtscene later waren we dan echt klaar voor Valdez en stapten we t visitor centre binnen… Kregen ze van de dames in het visitor centre ineens toch wel niet allemaal gratis stickers… ik snap dat dat kind soms niet kan meer kan volgen 😳

Eigenlijk waren we minstens even goed geïnformeerd over de regio als de mensen die in het visitor centre werkten dus we startten aan onze route… de mensen zijn altijd lief, maar soms kennen ze buiten hun eigen dorp echt niets. En zelfs dan… enkel het museum is dan zo een must do. Wandelingen doet al wenkbrauwen fronsen en stops onderweg naar t volgende dorp… oei dat is dan weer zo een vraag die ze nooit kregen en waarop ze dan niks kunnen bedenken…. Hun cliënteel leren lezen is duidelijk een sales cursus die niet in hun curriculum voorzien is. Ouders met kids willen liever horen waar er een speeltuin is dan een zaal met opgezette dieren of foto’s uit lang vervlogen tijden.

Als bij toeval ontdekten we vrij dicht bij het oude stadsgedeelte het Glacier view park. We besloten even een kijkje te nemen op t strand… In plaats van crepe papieren bloemen verkochten wij even later zelf opgeviste ijsblokken in ons strandwinkeltje…

Mensen kwamen suppen, packraften en een zot waagde zich blootsvoets op de ijsschotsen terwijl zijn gewapende compagnon op de oever stoefte hoeveel hechtigen hij overhield aan een gelijkaardig zotte stunt… wij genoten van de ijsrotsen. Trouwens, het stadium als ijsblok is zowat het spannendste moment in t leven van een stukje gletsjer. Duizenden jaren uitgekeken naar die vrijheid en dan opgevist worden door de zusjes Bauwens… het kan verkeren…

Erna reden we verder naar Dayville Road. Daar is de Salmon Hatchery. Een zalmkwekerij waar ze tussen mid juli en eind augustus miljoenen kaviaar eitjes oogsten van de vissen die via de vistrap toegezommen komen. Uiteraard trekt al die zalm ook een pak dieren aan. Wij zagen 10 zeeleeuwen, een pak meeuwen, een jonge visarend en enkele zeehondjes. Helaas geen beren… maar het was dan ook eb. Bij vloed als je de springende zalmen ziet, heb je uiteraard een pak meer kans! En uiteraard waren er daarom weer gewapende wandelaars/vissers. De ene professioneel uitgerust met een pistolen harnas, de andere met zn revolver achterin zn pyjamabroek 🤭. Het went toch niet echt…

In de namiddag stonden er een paar prachtige watervallen op t programma. Horsetail waterval, Bridal veil waterval… de camera klikte en klikte.

We stopten ook nog even aan de Railroadtunnel of 1906. Weer zo een typisch Alaska verhaal. Een tunnel die met de hand gegraven werd, maar dan nooit gebruikt werd omdat men t ondanks een geweer-gevecht niet eens kon worden over welke firma de tunnel mocht uitbaten…

Lia en Christoph gingen in de tunnel even op zoek naar vleermuizen. Onze kleine fantast kwam terug met een spannend verzonnen verhaal om haar zus jaloers te maken…

De hele middag-route stonden er bordjes met uitleg over routes en historische punten. Vrij uniek, dat mogen ze meer doen in Alaska en de Yukon 🤣 wel leuk want zo ken je dus het verhaal achter wat je ontdekt on the road….

In de regio zijn een pak wandelingen die we eventueel hadden kunnen doen, maar wij reden verder, want wij hadden een meeting met een gletsjer. We reden door dichte mist en miezerregen… zouden we hem wel zien?

Worthington gletsjer was opnieuw een gletsjer waar je zo kon heen wandelen. We kwamen aan en betaalden braaf onze 5$ dagparking. Wel opvallend dat ze hier uitdrukkelijk uithingen dat dat dan misschien wel veel was (en dus aanlokkelijk om niet te betalen) maar dat een wc leegpompen 450$ kost en met afval >1000$. De wandelingen worden uitgezet door vrijwilligers en alle kosten samengeteld was de 5$ bijdrage blijkbaar verre van genoeg…  

We besloten de ridge trail te doen. Heel steil en amper onderhouden… en dat hebben we geweten. Na een tijdje in dichte begroeiing stopte onze guru ermee. Tirez votre plan dacht die gps. Het pad werd smaller en smaller en we liepen echt op de top van de voorliggende heuvels. Tot… het te gevaarlijk werd met de meiden om door te zetten. Ik liep al een tijdje in trein met Lia terwijl ik haar kap vasthield anti-uitglij partijen. De mist kwam weer opzetten en het leek niet alsof onze wandeling helemaal tot aan het ijs geraakte. We waren dicht genoeg om een grot te zien en het blauwige ijs tussen de brokstukken. Maar dus niet dicht genoeg naar ons goesting 🙈

Achteraf vonden we aan het viewpoint de echte wandeling die we eigenlijk bedoeld hadden, maar die was afgesloten door verzakkingen…. Mmm t lijkt alsof die gletsjers ons niet op bezoek willen… Teleurgesteld gingen we op zoek naar een kampeerplek.

Overnachting: Wildkamperen langs de weg

Dag 71

Een vet coole dag vandaag. Hij was nochtans redelijk gewoontjes gestart. Vertrokken op onze wildkampeerplek, gereden richting t Visitor centre van Wrangell St Elias Nationaal Park… niks speciaals, right.

Trouwens voor dat Wrangell St Elias NP moeten we nog eens terugkomen zonder mobilhome…6x de grootte van Yellowstone, zo groot als gans Zwitserland, met 9 van de 17 hoogste bergen van Noord Amerika, één groot gletserparadijs…. helaas enkel toegankelijk via 60mijl dirtroad en een vliegtuig. Door de mist zagen we helaas weinig van dit grootste natuurpark van de USA…

Maar goed, dus de middag… yes, dat was waar we al lang naar uitkeken! We waren de laatste dagen wat teleurgesteld dat t niet meer lukte om op een gletsjer te geraken, iets wat een soort traditie is in ons gezinnetje (met 9 maand oude Ava klommen we naar Svartisen in Noorwegen, Lia stond op 5 maanden op de Athabasca gletsjer in Canada en voor Noah hadden we de Matanuska in gedachten) 

Soit, we reden naar de Matanuska gletsjer maar temperden onze verwachtingen. We lazen alles wat er te vinden was op google, maar t was niet eenduidig of je nu wel of niet zonder tour op de gletsjer mocht. Wat we wel wisten, was dat t onze laatste gletsjer zou zijn in Alaska… de toegang tot de gletsjertong ligt in native gebied en wordt door een organisatie uitgebaat. Tot voor covid kon je voor 30€ pp binnen en zelf wat wandelen. Blijkbaar gebeurden er toch te veel braspartijen en ongelukken en sinds 2jaar is alles via tours te doen… Er hing een aardig prijskaartje aan, maar onze kids konden mee en zelfs mini Noah vonden ze helemaal ok. Als hij niet zelf zou wandelen, moesten we zelfs niet eens betalen voor hem 😝.

We haalden de visa boven en maakten ons snel klaar voor een 3u durend avontuur. Snel kids omkleden, borstvoeding geven, laatste pipistop. We rushten t lijstje af en stonden netjes om 15u klaar bij onze gids Maiky (of Maggie of Mickey of hoe je het ook spelt). Een super toffe meid die eindeloos veel geduld had met onze meiden die haar gewoon aanspraken in t Nederlands. Ze vertelde echt veel interessante weetjes over gletsjers. En zo weet je meteen dat een tour toch echt wel aan te raden is van tijd tot tijd. De helft van de zaken die we nu ontdekten, hadden we anders niet eens opgemerkt.

We deelden Maiky enkel met een ander koppel en kregen dus bijna een prive tour langs spleten, moulains, wandelende rotsen, zwart ijs, newtoniaanse vloeistof, gletsjer zilt, etc.

Halfweg de tour kregen we onze zomer crampons aangemeten, een soort van spiky ketting die rond onze eigen schoenen paste en waarmee we meer grip kregen op t gletsjerijs. Lia crosste alsof ze nooit anders deed en ging tot 2x toe in haar vrolijk enthousiasme onderuit (maar had gelukkig enkel een blauwe plek). Ava was wat afwachtender want had stiekem gehoopt op sneeuwballengevecht-sneeuw en met gletsjerijs valt er nu niet bepaald te smijten…

Amai, we hadden echt zo een coole middag! We gaven Maiky en ruime fooi en gingen met een smile tot achter onze oren op zoek naar een kampeerplek. 

Chef kok Ava bakte hamburgers en hotdogs, we lieten marshmallows in onze buikjes verdwijnen en de kids kregen een speed cursus hout sprokkelen en leerden het 123 van vuurkestook doen. Zo zie je maar dat ze deze vakantie toch al echt veel bijleerden… alleen totaal andere dingen dan rijmpjes, versjes en schrijfoefeningen 🤭

Overnachting: Matanuska glacier recreation area (20$) maar 10tal plaatsjes dus gevochten voor t laatste

Activiteit: Matanuska Gletsjer tour – 125$ per volwassen, kids 25$ per kind. Fooi exclusief. We lazen online iets over 25$ fooi per volwassene en hielden dat aan, maar aan t gezicht van Maiky te zien was dat ruim boven verwachtingen 🤭. Er zijn 3 locale agentschappen die gletsjertours verkopen, wij reden tot de gletsjer access en betaalden in de gift shop zelf. De firma maakt weinig reclame en verdient vooral doordat andere bedrijven via hen gletsjertoegang krijgen. Maar enorm tevreden van qua prijs kwaliteit. Proper en deftig materiaal dat je in bruikleen krijgt. Het enige dat ze nog niet gesnapt hebben is dat een gluhwein en warme chocolademelk standje een ware goudmijn zou zijn! S winters word je met de sneeuwscooter tot aan het ijs gebracht! 

Was dat dan niet lastig met kids? Euhm nope, die deden mee wat elke volwassene deed… al kwam de uitleg getolkt soms een fractie te laat om een modderschoen in drijfslijk te vermijden 🤭 Uiteraard moesten onze kids midden op die gletsjer effe kijken of pipi een gele vlek zou maken 🤣 maar Noah wachtte flink met eten tot mama weer het ijs af was en in een warme mobilhome zat….

Dag 72

Onze gids had gisteren verteld over een prachtige wandeling waar je de gletsjer kon zien, dus die zwierden we vandaag op t programma.

Goed uitgeslapen vertrokken we rond 10u eerst nog voor de kortere viewpoint wandeling van ongeveer 1mijl vlak aan onze camping. Je had een goed zicht op de lange gletsjertong en door een pak informatieve borden leerden we heel wat bij. 

Gaande van gletsjer zilt dat de oorzaak is van reuzegroenten in de vallei tot hoe het ijs eigenlijk ook zorgt voor gevlochten rivieren, bomen die schots en scheef groeien, etc

Rond de middag reden we dan naar de route van Lion’s head waar je volgens de locals dus hét gratis zicht over de ganse gletsjer hebt. Enige probleem… die route start aan de telefoonmast van AT&T en je moet eigenlijk toestemming krijgen om op hun domein te mogen… onze gletsjergids had verteld dat niemand zich daar eigenlijk wat vanaan trok en gewoon wandelde…. Exact ons plan. 3x raden wie voor ons reed… de camionette van AT&T😝. We parkeerden ons dus toch maar voor de bareel en besloten t erop te wagen, met t risico teruggestuurd te worden… de werkmannen zagen ons, maar gaven geen kick en werkten naarstig verder aan hun telefoonmast.

De route was klauteren, weg zoeken, verdwalen om dan toch weer ergens platgetrapte planten en een modderig baantje te vinden steil naar boven… Na 1/3 zag ik t eigenlijk niet meer zitten. Luid zingend om die beer of eland op te schrikken voor we hem/haar kruisten; een kind door de modder naar boven zeulen. Ik zag er eigenlijk niet veel fun in… maar zweeg, zette door en werd beloond met een prachtig uitzicht. 

Kindproof zullen we de wandeling nu niet bepaald noemen. Menig boom werd geknuffeld door ons gezin onderweg weer naar beneden. De locals stopten tot 2x toe om te zeggen dat we toch wel een dapper gezin waren zo met een baby in een draagzak. Gelukkig sliep Noah bergop en liet hij enkel zijn ongenoegen blijken bij een paar slippartijtjes downhill. 

We laadden onze mobilhome nog vol kampvuurhout dat Lia gesprokkeld had (met kommentaar van Ava die sinds gisteren zelf hout sprokkelde en vuur stookt en uiteraard tips wilde geven aan haar zus zodat we wel degelijk goed droog hout meenamen)

Tijd om de Glacier View area dag te zeggen en terug te rijden richting Glennalen. De hele zone waar we doorreden is jachtgebied. Hier mag je alles schieten gaande van beren tot elanden, karibou, vossen, herten, wolven etc. In t begin waren we super gechoqueerd over al die opgezette dieren en jachtfoto’s. Ondertussen zijn dierenfrakskes in de visitor centra en trofeeën nog steeds niets voor ons, maar begrijpen we wel dat dat voor de native Alaskanen heel gewoon is. We grapten al wel eens dat om in Alaska te kunnen komen we wonen we een paar extra skills moeten leren. Bijv: vis vangen en fileren, grote beesten dood durven schieten, met een trailer ter grootte van een belbus leren rijden. Anderzijds.. ik ken weinig andere landen waar ge in uw flannelen carreaukes pyjamabroek over straat kunt lopen en op resto moogt in rubber laarzen 🤣

We wipten de “grote” supermarkt van Glennalen binnen en besloten op het RV park in t centrum te verblijven. We kookten op ons kampvuur en ruimden de mobilhome op terwijl we muggen verjaagden in de hoop een rustige nacht te hebben! De meisjes besloten dat ze superhelden waren en knutselden met skoobiedoo draden en papier een cape & knipten een masker uit een mondmasker…. Enkel toen ze met patattenschillen confetti strooiden op naburig gelegen kampeerplekjes legden we die grenzeloze fantasie aan banden 🤭

De avond eindigde opnieuw met marshmallow smoelen en kampvuur-parfum in onze haren.

Overnachting: Northern Nights Campground – 29$ dry camping inc 2 tokens voor 7min warm water. We besloten niet bij te betalen voor de kids en zij douchten in de mobilhome gezien we nadien gratis konden dumpen/water vullen. Helaas kwam de free wifi niet tot aan onze stek…