Dag 73

De eindspurt is ingezet. Vanaf vandaag zijn we mentaal “aan het terugrijden”. Alaska zit er bijna op… en dan is t rijden om de mobilhome tijdig in te leveren… vreemd wel, want anderzijds zijn we wel nog een maand van huis…

Ik weet niet of t daarom was, maar vandaag was zo een beetje een beu-dagje. We sliepen uit, douchten met z’n allen en begonnen dan aan de uittocht van Glennalen naar Tok. Onderweg was er niet veel om te stoppen. De meisjes jengelden wat achterin (de verveling begint soms de overhand te halen ondanks nieuwe luisterverhalen of snel verzonnen knutselactiviteiten)

In Tok wipten we snel de liquor store binnen en gingen we op zoek naar brood. Gezien het al na 14u was “lunchten” we in de mobilhome ipv nog eens een bezoekje aan Snelle Eddy z’n restaurant. Verveeld dat de wifi van t visitor centre niet werkte voor een foto backup, werd er een middagdutje ingezet.

Vol frisse energie startten we Daarna opdracht “zoek de schaar”: onze missie om een kapper te vinden voor Christoph (die er bijna als vader Abraham uitziet). Google gaf 2 opties… We reden eerst naar optie 1… Helaas voor Christoph kluste kapster CJ ook bij als hondenkapper en blijkbaar was ze net bezig met een poedel. Ze kon Christoph er niet tussen nemen. Hij vond t niet eens zo erg na een blik in haar kapperszaak.

Kapper 2 was niet open… wie weet wat hadden we daar getroffen…Bon, niet dat we t niet geprobeerd hebben hem terug toonbaar te maken eh 😝.

We besloten een beetje verveeld om dan maar meteen naar Chicken door te rijden. Zodra we Tok uitreden viel ook het gsm signaal weg… gezellig. Tot zo ver ons plan om de “ArriveCan” grensformulieren in te vullen met de laatste 0,5GB die ons restte op onze Alaska simkaart. Je moet van de Canadese douane immers het uur opgeven dat je de grens over gaat… en dat weet je met deze wegen gewoon niet in te schatten! Dus we rekenden wel stiekem op ontvangst…

De weg was onverhard en slecht, hier en daar zelfs gewoon spleten van het vriesweer die hele barsten gemaakt hadden. Dus we reden rustig en stopten af en toe langs de viewpoints voor de infoborden om de weg wat te breken…

Chicken was werkelijk slechts 3 gebouwen en 2 RV parks groot. Er woont daar amper 15man. Ooit gestart door een vrijgevochten vrouw en haar 8 kids… en t ging ze voor we wind. Sue is nu vooral gekend als eigenaar van zowat alles in town en beroemd voor haar taarten! Maar je moet het ze nageven, de merchandising is hip, de naftprijs aanvaardbaar voor een afgelegen gehucht (6,09$/gallon) en vooral… t saloon is tof gedaan zo met alle petjes tegen t plafond. En t is nu niet dat er verder veel te beleven valt… dus de meesten stoppen wel eens voor een pintje.

Maar dus, ons lumineuze idee om daar in t visitor centre nog eens na te vragen of het vervolg van de weg vlot te doen was voor mobilhomes… haha….wat een mop! Er was geen visitor centre en eveneens geen gsm ontvangst of wifi in t dorp… alle daar bij die 3 gebouwtjes 🤪

We bezochten eerst even de camping en de bijhorende dredge, maar besloten toch om niet in t RV park te overnachten. Dat was gewoon een parkeerstrook vol mobilhomes. We reden naar t saloon waar je blijkbaar gratis mag staan… duidelijk the place 2 be voor de hippere kampeerders die nog een pintje willen… We aten… kip… passend toch 🤪

Overnachting: Chicken Saloon – in principe moet je even melden in t saloon dat je er staat, maar we zetten ons gewoon mee in t rijtje. Het cafe serveert Sue haar beroemde eten, maar breng zeker een volle portemonnee mee! Wij kochten smorgens een take away koffie, flesje Minute Maid en stuk kersentaart en waren 18€ kwijt. Een simpel ontbijtje startte aan 20$ per persoon voor 2 eitjes… 

Dag 74

Vandaag op ons programma: Top of the world highway. Een afgelegen route die enkel in de zomer open gaat en een deel met een gratis ferry af te leggen is.

Het regende dus de wandeling net buiten Chicken skipten we. Die goud dregde zoeken we dan wel eens op op t internet 🙈. 1,5u in de regen zagen we geen van beiden zitten met zeurende kids, maar vooral… hoe slechter t weer, hoe modderiger de route en we wilden nu ook geen risicos nemen en terug 100den kilometers moeten omrijden omdat de mobilhome niet doorkon …

15 mijl verderop de route stond de 3e en laatste dredge, maar die moet ofwel helemaal overwoekerd zijn door planten ofwel toch helemaal niet dicht bij milepost 86 staan, want we vonden niks.

We reden in colonne met 4 andere mobilhomes, maar toen die allemaal aan de kant gingen, sjeesden wij als eersten naar de Canadese grens. 

De mevrouw was super aardig en we mochten op de gratis wifi onze formulieren invullen. Oef, daar hadden we wel wat op gerekend! Ze ging zelfs speciaal het systeem resetten zodat we konden inloggen. Enkel ons pas gekochte brandhout moesten we achterlaten. Jammer, maar bon… Christoph mocht zijn Alaskaans bier houden, ook al iets zeker 🤣

We reden verder richting Dawson City de Yukon in. We hielden halt op de camping voor het stadje. Daar is immers een ferry kerkhof dat we wel eens wilden zien.

Tijdens de hoogdagen waren hier tal van ferry’s die de overzetten aanboden, toen eenmaal de brug en trein in Yukon arriveerden werd de route een pak minder gebruikt. Op zn outbacks hebben ze toen die tientallen overzetboten gewoon in het water gelaten en te pletter laten varen… tja, dat is wel typisch van hier. Alles dat niet meer gebruikt wordt, laat je verkrotten en verroesten. Of het nu een tankstation is (dat wij zouden saneren) of een oud restaurant… het staat hier vol met “urbex” locaties… of wrakken van trailers, mobilhomes, mijntoestellen, auto’s. Het hoort erbij!

We besloten op de staatscamping in te checken en kaapten t plaatsje naast de speeltuin weg. We deden eerst de totaal overgroeide wandeling op zoek naar de scheepswrakken. Die begon reuze avontuurlijk (zie foto) maar was nogal overwoekerd dus we moesten goed zingen om eventuele beren of elanden niet tegen te komen.

Erna speelden we op de camping. Mama en Lia knutselden terwijl papa en Ava vuur maakten… Christoph en ik genoten tot kot van de nacht van ons vuurtje… kunnen we dan aub een grote tuin met vuurkring en voorbijkabbelende rivier aan onze wishlist toevoegen 🤭

En de zonsondergang na 23.30… die had hier zelfs een gouden randje!

Overnachting: State campground Yukon River aan de overkant van Dawson City – 20CAD via gratuity enveloppe

De gratis 6min ferry kan je ook te voet nemen. Hij gaat 24/7 (Behalve vrijdag 5-7). Dus je kan evengoed toch nog t centrum in. Op zaterdag was t bovendien farmer’s market tot 16u… wij troffen zondag vooral gesloten dingen, maar er is vast meer leven in de brouwerij op andere dagen! Wij wisten alleen niet dat t zaterdag Parks Canada day was geweest en vermoedelijk veel mensen daarom op zondag effe wilden uitrusten

Dag 75

Oef, het water was niet te ver gestegen en de ferry boot bracht ons netjes op 5min naar Dawson City… en daar hadden we een strak plan! Goud pannen! 

We hebben de afgelopen jaren enorm veel National Geographic gekeken… gold rush, gold diver, extreme gold miners … en we dachten… dat kunnen wij ook. Dus aan t visitor centre vroegen we een gratis goudpan op, we keken de bijhorende youtube tutorial en wij naar claim nr 6! Dat is een stukje land aan de kreek waar je recreationeel mag goud zoeken… en de gold fever had ons al meteen te pakken want Ava maakte wilde plannen voor een gouden standbeeld en wilde weten hoe we al die klompjes zouden vervoeren 🤪. Lia zocht in de voorraadkast de grootste plastic zak uit (en verstopte blijkbaar een giga steen met gouden schitter voor de boeven in mn kleerkast, maar dat is een ander verhaal)

We probeerden en probeerden maar bleken talent noch geduld te hebben. We aten hotdogs op de picknicktafels, legden ons oor te luister bij de buren, maar noppes…

Iets voor 15u vertrokken we snel terug naar Dredge nr 4 waar we een ranger tour geboekt hadden (30CAD- wij betaalden braaf tevoren maar mensen die toekwamen om 15u mochten ook mee en werden gewoon gevraagd achteraf eerlijk te gaan betalen, ik verwed er een goudklompke om dat die 2 auto’s dat NIET deden 🤨).

De meisjes waren ongeduldig om binnen te mogen en lieten de Engelstalige uitleg over hoe zo een dredge werkt aan zich voorbij gaan. Ava mopperde luid dat ze t stom vond en wilde vertrekken… Christoph zn ingenieurshart maakte sprongetjes en had nog uren kunnen luisteren en rondkijken. Tjah, t kind heeft maar half zijn genen eh 🤭.

We hingen nog wat rond in de “goud straat” en stopten nog een paar keer voor de vogelhuisjes die we overal vonden. Blijkbaar voelt een bepaalde mijner zich wat schuldig dat ze om te kunnen mijnen alle bomen moeten vellen (en soms in brand steken zodra t begint te vriezen zodat de grond bewerkbaar blijft). Jim plaatst nadien nestkastjes om de vogels toch weer een thuis te geven… 

We reden terug naar Dawson City met onze goudpannen en besloten een restaurantje te zoeken. Op zondagavond leek t daar wel verlaten en we eindigden in zowat de enige optie “Fish n Chips”. Christoph bestelde een steak die op een croque kwam (?) en de meisje vulden hun buik met melk en fruitsap en konden nadien hun kabeljauw niet meer op omdat het zoooooooo lang had geduurd (dixit Ava).

De kids wilden nog een ijsje, maar met 15 wachtenden voor ons, dropen we t af… T werd een mobilhome diepvries ijsje!

Nadien reden we Dawson City uit, want we  opteerden ipv de ongezellige stadscamping voor de state campground 11km verder.

Overnachting: State Campground – Klondike River – 20 CAD gratuity enveloppe (Telkens 2 CAD goedkoper als je online boekt maar we hebben geen Canadese simkaart en free wifi hangt hier niet aan de bomen)