Dag 76

Wij dachten dat we t slechtste stuk route achter ons hadden liggen. Tussen Chicken en Dawson City is er niks verhard en daarom rijden er velen met reservewielen voor zowel de auto als trailer boven/op/onder gebonden. Dat was dus hét stuk waar we tevoren het meeste zenuwen voor hadden (en jaja, zelfs een youtube filmpke over keken van mensen die al hun gehobbel online gezwierd hadden)

Maar, dat viel dus reuze mee. De weg was precies net geprepareerd. En t was alsof je als eerste van de dag een vers geprepareerde ribbeltjes skipiste afgleed… no problemo! Echt veeeeel beter dan de meeste wegen in de Yukon en Alaska.

Hangt vermoedelijk heel af van het weer de dagen voor je rijdt & van het verkeer dat er rond jouw periode op rijdt… geen sporen waarin je kon vastzitten en amper modder bij ons ondanks de regen.

Maar vandaag… ha, de wegenwerken net buiten Dawson City hadden de hele route in 1 groot modderbad veranderd. Nochtans zou heel de route verhard moeten zijn… maar nee hoor. Als ze een weg een meter ophogen tegen de overstromingen, zit je uiteraard gewoon in t zand tussen de bulldozers en pletwalsen. Onze mobilhome moest hard werken! 

We glibberden, gleden en waren blij dat we er zonder kleerscheuren weer uit kwamen. En… t is niet dat ge een andere keus hebt hoor… 1 weg, that’s it… niks omleiding mogelijk. Er is gewoon maar 1 route telkens hier in de afgelegen gebieden! 

We waren niet helemaal op ons gemak. En ik was stiekem blij dat Christoph reed zodat t al zeker niet mijn schuld kon zijn als we vast zaten…. Voordeel is anderzijds wel dat er bij van die wegenwerken dan op zn minst wel genoeg monstertrucks in de buurt zijn om u eruit te trekken als ge -ondanks de pilot car- toch een slippertje maakt ergens tussen modderpoel x en mulle zandstrook y…

We snapten ook meteen waarom er hier zoveel (mobilhome) carwashes zijn…. Onze lichte mobilhome was een donkerkleurig zandmonster geworden….

We deden iets van een 500km… best saai. Vooral toen we dan ook nog eens een giga onweer op onze kop kregen…

Onderweg wandelen aan “5 fingers rapids” lieten we dan ook vallen. We stopten enkel hier en daar voor wat foto’s en een stukje gebak (maar de marketing van Braeburn was weer beter dan t daadwerkelijk stuk bananencake… echt bakkers, rep je naar hier!)

We stopten in de visitor centre van Whitehorse voor wat extra brochures voor onze laatste trek naar beneden… van hieruit is t nog 2400km en we hebben nog een kleine week dus wilden tevoren weten wat eventueel goede tussenstops zijn. Vorige keer was Yukon vooral heel desolaat en sjeesden we erdoor zonder goed te weten wat of hoe. Dat wilden we nu proberen te vermijden. Bovendien is t “terugrijden” ook een hatelijk gevoel zonder tussentijdse doelen…

We kozen een echte campground zodat we nog eens konden dumpen en deftig douchen enzo. Het werd er eentje aan de Miles Canyon buiten Whitehorse. 

Overnachting: Pioneer RV park – in 1 van de RV sites bovenaan waar t rustigere is (37 CAD – incl 1gb internet en 2 shower tokens van 8min). Heeft ook deftige laundromat, carwash en klein winkeltje. Tanken is 0.03ct goedkoper voor kampeerders. Bon, toch 4 CAD bespaard 🙈

Dag 77 

De ochtend startte met een wandeling aan Miles Canyon. Suuuuper mooi! Helaas deden we niet de hele trek naar de oude stad. Maar alles rond Schwatzka lake en de canyon leek echt de moeite…. De rivier is helemaal appelblauwzeegroen, echt als in een sprookje.

Erna reden we naar SS Klondike waar we de boot gingen bezichtigen. De film in het visitor centre was heel leerrijk. Je kreeg een goed beeld over de goudrush en de rol van de overzetboten. De meisjes haalden een extra tag op voor hun ketting en speelden een folklore spel.

Daarna begonnen we aan de Millenium trail. Een lus van 5km lang de Yukon river. We wilden die wandeling snel doen en dan met de kids naar het zwembad. Maar bon, dat plan werkte niet helemaal zoals gedacht.

We wandelden langs graffiti kunstwerken, lazen alle gedenkplaatjes op de talrijke bankjes onderweg, vonden doodlestones, deden de fitometer, namen een kijkje aan de vistrappen. Het was veel te laat eer we terug aan de mobilhome kwamen en honger als een paard hadden 🤭. We besloten na het leegroven van de frigo te starten aan het eerste stukje van de terugweg in plaats van te gaan zwemmen.

Helaas zijn de hotsprings waarvoor Whitehorse zo gekend is van eigenaar veranderd en zijn de Takhini Hotsprings (onder de naam Eclipse hotsprings) nu een 18+ domein geworden… We konden dus enkel terecht het sportcentrum met gewoon zwembad. In 2023 zouden ze een familiezwembad openen aan de hotsprings, maar de bouw is nog niet eens gestart… 

We zagen na een uurtje rijden onze eerste beer. Amai dat was al weer super lang geleden! We kunnen ons zelf niet herinneren of we wel daadwerkelijk ergens een beer zagen in Alaska zelf… (onze tellijst zegt enkel door de verrijker aan de Harding Icefields… en tevoren maar zo een schrik aangepraat krijgen van die ganse hordes wilde Alaska beren 😜)

We reden tot in de buurt van Teslin lake en gingen kamperen op de Yukon state campground zodat we een kampvuurtje mochten maken. Het werd steak stroganoff op t vuur met een dessertje van crispy marshmallows!

Overnachting: Teslin Lake – Yukon state campground 20CAD via gratuity enveloppe. We blijven er over verbaasd hoe proper die campgrounds blijven ondanks de lage fee. Gratis brandhout is in Yukon heel normaal. Je moet alleen zelf klieven 🤟🏻

Dag 78

Tijd om te starten aan het vervolg van de terugrit. De eerste 200km die we nu moeten doen, reden we al eens…. Je rijdt hier ongeveer 80-90 km/u dus rond de middag hoopten we opnieuw in Watson Lake aan te komen waar we iets minder dan een maand geleden ook waren.

We lachen er wel eens mee dat we altijd veel beren zien voor 10u s morgens en zo ook weer vandaag… eerst een eenzame beer waar we niet voor konden remmen… (no worries niet dat we hem platreden ofzo, gewoon dus geen foto’s)

En dan… jackpot een mama en 2 mini’s aan de overkant van de “autostrade” net op een rustige plaats. Onze telelenscamera klikte en klikte. En de meisjes konden achterin meegenieten!

We reden terug door gebied rond Teslin dat een maand geleden overstromingsgebied was. Nu zagen we hen de dijken van zandzakjes weer afbreken. Enkel de kapotte auto’s/ trucks die langs de iets hogere bermen geparkeerd stonden & de aangespoelde bomen, die her en der gesprokkeld lagen, herinnerden aan de waterellende… 

We draaiden vlak voor Dawson Lake de Stewart Cassiar Highway op. Zo rijden we niet 2x dezelfde Alaska Highway route naar het zuiden. We wilden tanken maar t was een raar gedoe en bon, we besloten nog 100km verder te gaan en bij t volgende dorpje te tanken… Good Lake Hope… dat klonk goed! 

En je kan t al raden… dat was een tankstation op onze kaart, maar in t dorp woonde amper 28man. Tankstation enkel een paar uurtjes open op maandag middag, woensdagochtend en donderdagmiddag… 3x raden wanneer wij daar aangetuft kwamen met een naftbak die wel een tankbeurt kon gebruiken… juist ja, woensdag middag… we moesten kiezen. Ofwel 100km terug ofwel nog 140km verder… Ik was ineens jaloers op de mensen die we onderweg tegengekomen waren die een kratje naft uit hun koffer tevoorschijn toverden. We waren ze nog bij geen enkel tankstation tegengekomen, maar ineens zagen we op de route wel 2 auto’s die bijvulden met iets wat op een groot wijnvatje leek… slimme mensen dus 🤪

Wel, t waren spannende 140km. Deed me effe denken aan die keer dat we in Zuid Afrika een uur reden en dan aankwamen aan een tankstation zonder naft. Ik had al een heel plan verzonnen hoe Christoph ging moeten liften (maar wel de berenspray mee kreeg) 🤪. Maar, die 140km lukte en t naftbakske dronk gulzig 380€ leeg aan de pomp… dan weet ge dat dat rood knipperend alarm lichtje niet veraf was🤓

Daese Lake kreeg tot 3x toe bezoek van Christoph in de supermarkt, maar bon. We hebben weer melk en ineens ook 2 lichtgevende tandenborstels die aangeven hoe lang er gepoetst moet worden. 

We voelden ons fris genoeg om nog een stukje verder te rijden en sjeesden langs prachtige meren, een eland in een meertje, wat “wilde” paarden en een camioneur die wel heel scheef langs de weg stond naar Kinaskan Lake. Opnieuw plaats zat op de campground… 

We kookten eindelijk onze rode zalm die we kregen op t strand in Kenai…Njomnjom!En we klonken op het verbreken van ons dagrecord beren spotten… yes, 7 zwarte beren vandaag!

Overnachting: Kinaskan Lake Provincial campground – betalen aan de camp host – 20 CAD

Aanrader ondeweg is ook Boya Lake. Super leuke camping mer klein speeltuintje en kajaks (20 CAD – 2u – gratuity enveloppe). Maar voor ons te vroeg op de dag en midden in de zoektocht naar naft dus niet echt op ontdekking gegaan