Dag 79

We lieten de campground achter ons, keken nog vlug over onze schouder naar het meer en besloten verder af te zakken. Zoals altijd was voor 10u ons “zoek de beren” momentje ingepland 😅. En we hadden weer geluk…

We lazen gisteren in een brochure over Stewart & Hyder…. De route erheen is een 60km omweggetje en heet Glacier Highway. Je zou er garantie beren spotten… ha, klonk als iets voor ons… of we tot in Hyder konden geraken zonder Amerikaans visum was ons niet gans duidelijk, maar op z’n minst wilden we wel een kijkje nemen aan de meer dan 20 gletsjers die je op deze route tegen komt…

De mooiste en impossantste gletser kwam al meteen bij de start piepen: Bear Glacier.

We waren de route nog niet half of een schattige mama en cub kruisten ons pad. Yes, al 3 beren vandaag!

Stewart was een schattig dorpje. Prachtig zicht op de bergen en gletsjers & wat oude gebouwen. We deden de boardwalk, genoten van t zonnetje en gingen kei lekker eten in t enige restaurant van t dorp (de rest was failliet en te koop… net zoals het halve vastgoed van de “main street”.) De supermarkt daarentegen had verbazend grote voorraad. Wel alles handje contantje te betalen.

We informeerden in het visitor centre hoe t nu zat met t vervolg van de route . Om richting Hyder verder te kunnen rijden, was helemaal geen USA visum nodig. Hyder ligt immers op een doodlopend stukje weg. Je passeert enkel de Canadese customs op de terugweg. Dus ArriveCan moest wel owv Covid. Ze wisten wel te zeggen dat ook hier de zalmen nog niet toegekomen zijn (mid augustus pas) dus de bear viewing tour in Fish Creek was dan vermoedelijk ook wat minder spannend… Maar, we wilden eigenlijk wel graag gaan. Je kan immers niet altijd een spookstadje bezoeken. En Hyder is bovendien ook de toegangspoort tot nog een nieuwe gletsjer, Salmon Glacier, die met de auto te bereiken is… de laatste 5km tot Hyder en de grensovergang waren maar een formaliteit… dachten we. 🤨

Terwijl we in het restaurant op de gratis wifi onze ArriveCan probeerden in te vullen, kwamen we erachter waarom we dagelijks een mail krijgen. Volgens de Canadese overheid zou Noah nu in quarantaine moeten zitten en willen ze dagelijkse updates over zijn gezondheid… Lang verhaal kort, met Noah die zogezegd in quarantaine zit, mochten we niet de grens over als gezelschap. De optie was niet eens in t systeem vindbaar… wat is dat nu weer, kinderen onder 12j moeten niet eens in quarantaine 🙄 

En ook wel een mop…. Max 2x in de week vinden we eens een paar minuten gratis wifi ofzo dus we kunnen helemaal niet dagelijks zijn gezondheid doorbellen of invullen. De enige vraag die ze stellen is trouwens of hij snot heeft. 🙈

Je kon dan wel t risico nemen om naar Hyder te rijden, maar wat als we niet terug door Customs Canada binnen mochten? Ons visum voor Amerika hebben we al terug ingeleverd dus technisch gezien mochten we niet in de USA zijn en je wilt ook niet vastzitten in een land waar je niet bent en er geen andere uitweg is. En gezien er ook geen wifi en mobiele data in Hyder is, zouden we zelfs geen ambassade hulplijn kunnen inroepen als t niet lukte met onze franke teut of puppy eyes.

Bovendien raden ze aan om met een mobilhome niet verder te rijden dan het bear viewing gedeelte rond Fish Creek… ongeveer 15km voor de gletsjertong van Salmon Glacier. De vraag was enkel of dat dat een suggestie of afdwingbaar gegeven was 😝 Soit, het universum was precies echt wel tegen dus we dropen af en reden dezelfde route terug mits nog een paar fotostops.

Maar echt een aanraden voor wie deze richting eens uitkomt. Check de self guided auto tour van Salmon Glacier & Highway 37A op http://www.districtofstewart.com

Een paar uur later stonden we dus terug aan de junction en gingen we op zoek naar de Meziadin fish ladder (die we dus vergeten op te zoeken waren op wifi en niet in guru stond, bijgevolg niet vonden). We namen een kijkje op de Meziadin Lake campground. Die camping was wel een echte aanrader: aan het water en omdat de zalmen hier eitjes leggen in t meer en de kreken (slechts 3 zo een plaatsen in Canada) is de kans op beren groot… Helaas we moesten verder…

We besloten vandaag nog een paar extra dingen mee te pikken en onze dag een 100tal kilometer in te korten. We zitten hier immers in een echt interessant native cultuur stuk van British Columbia.

We gingen op zoek naar de totempalen van Gitanyow (vroeger Kitwancool). De natives die we ondertussen tegen kwamen, staken allemaal hun hand in een peace teken op, zo van… “cool dat jullie naar ons dorp komen”. Prachtige totempalen… we staan echt versteld van hoe rijk de “aboriginal” cultuur eigenlijk is.

We hadden ons tevoren niet ingelezen over dit stuk Canada, t was immers enkel de route terug richting Vancouver, maar we zijn aangenaam verbaasd over al wat er te vinden is!

Na een berenpup zonder moeder in de buurt 😔, sloten we de dag af aan t stadje ietsje verderop. T was bijna bedtijd maar we deden snel nog de korte wandeling rond Gitwangak battle hill. Daar stond vroeger een versterkte vestiging waaruit de krijgsheld Nekt aanvallen coördineerde tegen naburige stammen voor eten, slaven en heerschappij over de handelsroutes. Bij aanvallen rolden ze boomstammen vanop de top van de heuvel naar beneden… we genoten van de nakende zonsondergang…

Dat is trouwens welgekomen, na Alaska met amper 3u nacht zitten we nu al dagen terug met het gevoel “dat het s avonds donker wordt”. Het lukt ook beter om de kids te slapen te leggen zo… 

We reden naar het Centennial park van Kitwanga dat er voor gekend is dat je er gratis mag kamperen. Camphost Archie troffen we er niet, maar de meisjes knutselden een kunstwerk voor hem dat we achterlieten als bedankje. 

We roosterden onze laatste hotdogs en marshmallows en gingen slapen… het geluid van de houtzagerij, die blijkbaar s nachts ook doorwerkt, namen we erbij. En buiten ne flauwe plezante die na zijne shift eens kwam boenken op onze mobilhome (en mij een hartaanval bezorgde van de schrik) stonden we daar goed.

Overnachting: Kitwanga centennial park. We stonden er met een 8 tal andere kampeerders. Vuurkringen, sanitair en gratis hout.

Dag 80

Tijd om verder af te zakken naar t zuiden. We vertrokken onder licht protest van de kroost (die echt wel kamphost Archie wilden ontmoeten en teleurgesteld was dat die mens zijn kunstwerk nog niet opgehaald had vannacht). 

Rond ongeveer 9.30 kwamen we aan on The Hazeltons. De autostrade grenst aan New Hazelton en daar sprongen we het visitor centre binnen in de hoop meer info te verzamelen over de route van de komende dagen. T was weer van “daar staan alle brochures” maar… we konden er wel ook gratis dumpen en water aanvullen. Dus top!

We vonden een brochure over de regio en besloten al meteen een detour te maken langs de Hagwilget suspension brug en Kispiox, een dorpje met ongeveer 16 totempalen van wel meer dan 150j oud. Ahja, en ook een vosje dat kwam piepen…

We vervolgden de route en 70km verderop was t opnieuw tijd voor een zijsprongetje naar de Twin Falls en een gletjser. De wandeling was super kort en uiteindelijk duurde het hele pamper verversen/draagdoek stoppen/wandelschoenen aandoen verhaal weer 3x langer dan de daadwerkelijke wandeling 🤪.

Next, richting Smithers. Ondertussen was t al vrij laat en sprongen we de Mc Donalds binnen…. De meisjes hun ogen glunderden nogal.

Nadien was het tijd om kilometers te vreten. Buiten hier en daar een tankstation of een foto stopje voor een brug of standbeeld dat Christoph ongetwijfeld weer op google gaat loggen, viel er weinig te beleven. Lia deed een dutje en Ava luisterde verder met de koptelefoon naar een nieuwe lading luisterverhalen.

S avonds wilden we halt houden in Prince George, maar er was geen goede camping. Blijkbaar slapen de meesten op de parking van Wallmart, maar dat vonden we maar niets. Het RV park net buiten t stad is “adults only” dus ook niet bepaald een stekje voor ons… we reden daarom 15km door naar Buckhorn. We hadden immers een camping in de app gespot met goede reviews.

De camping op zich was minder idyllisch dan de beschrijving & de douches en sanitair werden gerenoveerd, maar we bleven toch gezien we de mobilhome nadien toch konden bijvullen/legen. Het “verwarmde” zwembad werd meteen uitgetest… Vader ging voelen en zou de zware avondtaak van het diner op zich nemen terwijl mama en de meisjes een uurtje mochten gaan plonzen… na een kwartier waren we terug met blauwe lippen. Verwarmd, my ass! Nuja, rond 20.30 is de zon ook niet meer bepaald van de partij 🤪

Overnachting: Bee Lazee RV park & Campground (34 CAD). Beetje verouderd maar bij goed weer heb je dus wel een zwembad! 

Dag 81

In dat zwembad zagen ze ons ‘s ochtends niet meer terug. Het werd een warme douche en de mobilhome in richting onze eerste tussenstop.

Quesnel little people stond er in onze reis voorbereiding. Ik had al schrik dat Christoph één of ander dubieus dorp gevonden had met dwergen, maar het bleek iets veel coolers. In Quesnel hebben ze een paar jaar geleden een streetart project op poten gezet waar alle brandweerkranen veranderd zijn in een mannetje. Er zijn er 23 en tijdens onze zoektocht stopten we bij 17 ervan. De meisjes amuseerden zich rot in de zoektocht naar de krantenjongen, leerkracht, kapster, casino portier etc.

Www.downtownquesnel.com

Als beloning stopten we nadien in het waterpark achter het visitor centre waar we geparkeerd stonden. Opvallend trouwens, hier kan je vlot gratis parkeren in de meeste steden. In het park waren bovenop de speeltuin en het gratis waterpark ditmaal zelfs opnieuw picknicktafels & kampeer faciliteiten. De meisjes kwamen zeiknat mee terug naar de mobilhome. Afgekoeld en klaar voor de volgende 300km.

De stadjes die volgenden waren vooral een verzameling van oude roadhouses en antiekwinkeltjes. In “108 road house” hadden ze nog wel wat provinciale parken en een stadspark met spraypark in de aanbieding, maar de meisjes waren net flink verhalen aan t luisteren dus we besloten nog wat door te rijden.

Morgen moeten we immers die mobilhome ontdoen van z’n modderlaag & alles binnenin opfrissen en repareren alsof hij niet net 80 dagen afgeleefd werd door een bende wilde kinderen die sneeuw, zand, modder en doodgeklopte muggen achterlieten op elke cm2 van hun woonst 🤪

Ineens kwamen we een bordje “Marble Canyon” tegen en reden we terug naar een camping waar we – denken we toch – 4j geleden ook stonden. Er waren allemaal mensen in zwemgerief en we ontdekten Crown Lake. De meisjes trokken voor de 3e keer in de afgelopen 24u hun zwemkledij aan en gingen zwemmen… dat er ook nieuwsgierige eenden waren, deerde niet.

Er waren een pak families op de day use area, hier en daar wat vrienden met een vrolijke cigaret (cannabis is hier legaal dus kom je ook wel meer openlijk tegen)… Waar Ava maanden geleden nog huilde bij elke zwemles was ze nu vastbesloten over te zwemmen. Trots dat ze was dat ze verder durfde dan ze kon staan! En maar zwemmen… “kikker vliegtuig pijl” riep ze luid! Zwemjuf Tine was er dan wel niet om de vorderingen te zien, mama Tine stond trots op de oever 🤗

We dronken de laatste frisdrankjes en pintjes, sorteerden al wat vuile was, stookten t laatste hout op om te koken en begonnen al met wat opruim- en poetswerk. De meisjes waren teleurgesteld dat de Nederlandse kids naast ons niet kwamen spelen. Ava en Lia zochten telkens toenadering maar toen gingen die trienemiekes ineens rond 20u al slapen. Woeps, wij leven iets meer op t ritme van de wind en zon 😎

Overnachting: State campground Marble Canyon (18 CAD) – vuurkringen en picknicktafels, sanitair. Heel gezellig aan de rivier bij goed weer. Ook mogelijk als day use area.