Dag 82 

Wakker geworden in Marble Canyon en als eerste bolden we de camping af… Whistler here we come. 

Ons ritje bracht ons langs de prachtige canyon, alleen mocht je nergens stoppen door lawine gevaar (jaja in de zomer evengoed stenen die op wandel gaan en die hele huizen, bomen en balustrades meenemen).

Iets verderop reden we door het Fountain reservaat. De meren en landbouwgronden van gisteren zijn nu vervangen door een dor stenig landschap. Over de rivier houten bruggen en dorpjes op de kam van de bergen. Idyllisch maar precies back in time. De mensen wonen oftewel in trailers en houten 1verdieps rechthoekige huisjes met een 5tak auto’s en half containerpark in de voortuin. Hier en daar een giga 2 verdiepskasteel met zicht op de rivier en vallei. Dat zijn dan ongetwijfeld de resorts net buiten de reservaatsgrenzen voor toeristen …

Lillooet lieten we rechts liggen (al denk ik dat we daar vorige keer bij Artisan Bakery een heerlijk ontbijt hadden) en we reden langs highway 99 (de scenic route richting Vancouver) verder. We konden nog eens genieten van goedkope tankbeurt in t volgende reservaat en bolden verder. 

Haarspeldbochten, een motor die grommelde, grizzly beren op de verkeersborden…  ineens zaten we in Zwitserland (met dan extra beren eh 🤪). Hoge naaldbomen, besneeuwde bergtoppen… op 2 uur rijden al super veel verschillende landschappen.

We hielden halt aan Duffey lake, een meer dat we vorige keer ook ruimschoots op camera vastlegden. De lokale native naam voor het meer betekent “vaststekende bomen” en inderdaad, het einde van het meer ligt vol drijfhout en je ziet door het glasheldere water ook allemaal boomstronken op de bodem. Mensen zwommen en waren aan t suppen met hun hond. Wij deden even onze evenwichtsoefeningen van de dag 💪🏻.

Daarna reden we verder Whistler in. Een ski resort in de winter en al even druk in de zomer. Wij wilden niet graag in de stad tussen alle toeristen liggen smelten van de hitte. Daarom kozen we een urbex wandeling buiten in het bos… in 1956 ontspoorde er een trein iets buiten de stad.  7/12 wagons waren niet meer te redden en liggen in het bos verspreid.

Ondertussen wordt de site vooral gebruikt door mountainbikers die er gevaarlijke touren uithalen & graffiti artiesten die het bos opvrolijken. Helaas ook wel op de bomen (al geloofde Ava toch effe dat er daar wifi was op de hotspot boom 🤭)

De meisjes wilden niet meer vertrekken want de wagons worden nu vooral ook gebruikt als klimparadijs voor jong en oud… Lia vroeg meteen of we nog zo een wandelingetje konden doen. En voor oma die al effe bedenkelijke ogen trekt als ze dit weer leest… No worries we waren zo voorzichtig dat Ava ons saai vond 😂. Een extra tetanusspuit was niet van doen 🤓

Na Whistler werd t steeds drukker en drukker. Vanaf Squamish zelfs file rijden tot in Vancouver. Reststops stonden vol, campings waren onhaalbaar wegens al maanden volboekt, stranden liepen vol dagtoeristen, wildkampeerplekken onvindbaar. De tijd tikte weg en we werden wat moedeloos. Die mobilhome moest immers nog ingepakt en opgeruimd worden. 

Een carwash hadden we wel al gevonden. De mobilhome poetsen is een onmogelijke opgave zonder deftig materiaal en was in principe ook niet nodig, dus we beperkten ons tot het grootste slijk en stof afspuiten… de zetels met smosvlekken, het bestofte dashboard, den entree met platgetrapte cheerios of m&m kruimels in spleten hier en daar. Pfffff… het lijkt wel alsof we varkens zijn, maar heel de reis werd er dagelijks gekeerd en met dettol spray en natte doekjes gepoetst 🤪 #isditnulater

We hielden halt aan Stanley Park in Vancouver. Ons plan? Eerst de buikjes vullen en al wat inpakken, daarna verder op zoek naar slaapplaats. Noah vond het maar niks en brulde het kot bij elkaar. Echt tieren, roepen… en laaaaaaaang… niets hielp en wij zijn na de eerste weken toch al wel experts in ons manneke troosten.

Ondertussen was t al 20u en stonden we nog nergens met inpakken. Het park sluit om 23u dus we haastten en haastten en deels ingepakt, deels met nog meer rommel verlieten we Vancouver. In het pikdonker (dat is weken geleden) slopen we het park uit en we parkeerden ons uiteindelijk in een woonwijk op 1 straat van onze air bnb. in Vancouver zelf mag dat niet, maar in de buitenwijken wisten we niet zeker…Gelukkig kwam niemand ons storen….

Over de sfeer tijdens het nachtelijk opruimen & kuisen met halverwege denken “foert, we zien wel” zullen we t maar niet hebben zeker 🫣

Overnachting: Batton street aan de school.

Dag 83

Wakker worden van een gsm-alert dat er geschoten werd in de naburige wijk van Vancouver, panikeren dat ons plan niet haalbaar was. Pffff t was me wel een ochtendje.

Ik zou Christoph met de bagage en meisjes in een park met speeltuin achterlaten en de mobilhome samen met Noah gaan inleveren. Alleen we hadden nog meer bagage dan gedacht (door al dat geprop en snel snel voortdoen werd er nog niet veel weggegooid. Deze Van Gaelen houdt graag alles bij 😝). Bovendien moest er nog gedumpt en gepoetst worden, zochten we nog een vuilbak voor alles wat nog in de diepvries vegeteerde… ijsjes voor ontbijt, anyone? 😋

Ik besloot mn stoute schoenen aan te trekken en ging op zoek naar de conciërge van de school waar we geparkeerd stonden. Nu, de mens sprak amper Engels en werkte niet mee aan m’n “stockeer je bagage gratis”masterplan. Tweede slachtoffer was een man die om 7.30 zn planten stond te sproeien. Hij wist geen storage voor onze bagage maar had na 5min door dat zijn padje rond het huis de ideale opslag was voor autostoelen, een doos pampers, overschot van eten, valiezen vol propere en vuile kleren, etc. Yes, dat was waarop ik gehoopt had. De 4 zakken waar ik hem voor warm maakte werden er 7 maar bon… all good, we mochten onze bagage achterlaten en ‘s avonds weer ophalen. Liever zeulen van 1 straat ver dan half Vancouver door op metro/bus. Nu hopen dat Joe niet ineens een uitverkoop houdt met onze spullen en we na t inchecken in onze AirBnB alles netjes terugvinden in zn outdoor luggage storage room… en hopen dat de plaatselijke weerman zn zonnige voorspelling klopt en niet alles nat is straks 😅

We reden naar Abbotsford en vonden de rest area dichtbij waar we t laatste poetswerk en de dump konden doen. 

Dan naar de verhuur maatschappij. Dan wordt t altijd effe spannend…

Net geen 20.000 km gereden op 80dagen. Ze zeiden niets van onze vastgetapte buitendouche of de zweet / zwarte pollekes vlekken die we niet uit de stoffen zetels hadden gekregen. Het halve ontbrekende servies gaven we netjes toe… en de gigantisch piepende deur nuja daar kon je niet omheen. Maar oef, we moesten niets bijbetalen!

Gelukkig deed de meneer de controle grondig want met wenende Noah was ik alle electro en de belangrijke spullen voor de dagrugzak in onze kleerkast vergeten… hadden we schoon gestaan zonder paspoorten, geld, etc.

Voila, de mobilhomereis zit erop. Nu een paar dagen in Vancouver en dan halen we onze huurwagen op voor Vancouver island… en die rijden we netjes de luchthaven binnen op t einde van de trip…

Leuk dat jullie meelazen tot hier. Stay tuned voor meer zou ik zeggen 😎

En voor de aandachtige lezer die nu denkt van “wat geen brokken”… jep, de vloek is doorbroken. Na getakeld worden aan een ravijn in Corsica, een steen door de ruit in Canada, een ontplofte runflat band in Noorwegen, een steen in de rem in Nieuw-Zeeland en veel blinkende ad blu of andere lampkes zijn we deze reis met voertuig 1 alvast gespaard gebleven van fratsen. Duimen voor de huurauto 🫣