Dag 89

Na onze zalige avond in Victoria, wilden de meisjes meteen terug naar Maaike en Kelsey voor nog een dag plezier. Klein drama toen we vertelden dat die in Victoria blijven wonen en wij door moesten naar t huisje van Nicole en Joe.

We reden de scenic route langs de linkerkant van Vancouver eiland. Onderweg zouden we vooral stranden tegen komen en regenwoud bossen. T was dus kwestie van er ergens eentje te selecteren. Op goed geluk stopten we, maar t bleek een strand te zijn voor surfers en er was nog geen golf te bekennen alleen veeeeeeeel stenen.

Dus we bolden een beetje verder tot het Juan de Fuca Provincial Park. Het bordje China Beach Day Use Area trok onze aandacht en dankzij een reuze chanceke konden we meteen parkeren. Al was t met een klein hartje want er hingen meer borden van “thieves operate in this area” dan aanduidingen van de wandelroute tot het strand zelf.

Het pad was een deel van de 47km wandeltocht langs de kust waarbij je telkens onderweg op de strandcampings kan logeren.

Geladen met een rugzak vol picknick en onze tupperware pottekes bij wijze van improviste strandemmerkes begonnen we aan de wandeling. Steil door het bos, nog een hangbrug en dan afdalend tot op… een zandstrand! Yes eindelijk zand. We hesen de meisjes snel in hun badpakken en de pret kon beginnen!

Achteraf wandelden we dezelfde weg terug. Bekaf van onze dag, werd er niet meer veel gestopt onderweg naar Lake Cowichan. Zo lieten we bezienswaardigheid “eenzame grote boom” en unicum “mini bonsai boompje op een boomstronk te midden van een meer” aan ons voorbijgaan…

In Lake Cowichan was t reuze druk. Tubing is er enorm populair dus op de hele rivier dobberden zwembanden en zonnebadende vakantiegangers.

We wipten de supermarkt en alcoholwinkel binnen en gingen naar ons huisje. Eigenaar Joe verwelkomde ons en nog voor de mens was uitgepraat hadden de meisjes zich in de living geïnstalleerd met zowat al zijn gezelschapspelletjes…

We kookten spaghetti en probeerden tevergeefs de overactieve madammekes tijdig in hun bed te krijgen.

Dag 90

We ontbeten en bedachten hoe we de dag gingen aanpakken. Het beloofde weer een broeierig hete dag te worden. Om dan aan de rivier te vegeteren en constant een afdrijvend kind in een zwemband op te vissen, nope, dat was niet bepaald waar we zin in hadden.

We besloten naar de Kinsol Trestle te rijden (uiteraard een ideetje van de bouwkundige onder ons). Dat is een houten spoorwegbrug door de vallei waar ze nu een recreatiepad van gemaakt hebben. De weg er naartoe was al een belevenis op zich en met de mobilhome hadden we zeker gepanikeerd dat we fout zaten, maar onze wendbare 5deurs minivan sturen we overal door. Gelukkig bleek het effectief de juiste route en kwamen we netjes aan de parking uit. De wandeling was maar mini, maar dat vonden onze 2 paardjes niet erg. Ze gallopeerden en huppelden in draf langs de padjes terwijl papa zijn camera overuren draaide en mama paardentemmer speelde 🤣

Ons plan voor de middag werd afgevoerd zodra we in Duncan aankwamen. Zo buiten t bos overviel de warmte ons en t was echt niet gezellig zo wegsmeltend… We besloten naar Wall Mart te rijden, BBQ gerief te kopen en rustig terug te gaan naar het huisje met airco. De meisjes droomden al maanden van koekjes bakken, dus een koekjesmix werd in extremis aan de winkellijst toegevoegd.

We maakten waterbalonnen en speelden wat in de tuin, lazen in de koelte en deden dutjes. Terwijl de kok buiten stond te grillen, werden er binnen koekjes gefabriceerd. Iets minder dan de verpakking aangaf, want helaas zaten we met een deegpikkertje.

De ribbekes smaakten maar de Atlantische zalm bleek volgens de meiden de foute kleur en bijlange niet zo lekker als Maaike’s rode Sockeye zalm. En stiekem misten we wel een beetje de charme van onze houtvuurtjes met marshmallow dessertje.

Overnachting: 2 nachtjes via Airbnb. Joe en Nicole verhuurden de onderkant van hun huis via airbnb. Ergens in onze zoektocht naar overnachtingsplaatsen hadden we dan toch niet goed door gehad dat we dan Nicole rond 3u s nachts zouden horen doorspoelen of de Joe rond 6u zouden horen ontbijt maken 😅. De tuin die ze adverteerden bleek de voortuin te zijn dus je stond te midden van t kruispunt in uw badpak waterbalonnen te smijten bij wijze van spreken. Ze woonden wel heel rustig buiten dan de bouwwerf naast ons slaapkamerraam. Gelukkig werd er in t verlengd weekend niet gewerkt en was t dus enkel de uitcheckdag dat we vanaf 7u stipt meezing muziek hadden 😬