Dag 93

We gingen er deze reis foutief vanuit dat we onderweg nog konden voorbereiden. Maar slecht mobiel ontvangst en wifi schaarste bleken toch wel echt de boosdoener de afgelopen maanden. En nu zitten we hier op Vancouver Island in motels/hotels met dagelijks wifi, maar is t laf of snikheet en moeten we ook nog huiselijke dingen doen zoals bedden dekken of afwasmachines uitladen, extra overnachtingsplaatsen zoeken, telkens in/uitpakken en schiet dat voorbereiden er precies ook een beetje bij in 😬. Maar bij die hitte kunt ge gewoon niet anders dan wegsmelten en rondhangen 🫣

Wat Port Alberni te bieden had, wisten we niet echt… wat we wel wisten, is dat het Pacific Rim National Park verderop ligt en dat dat een must see is. We gingen dus meteen na ons eerste nachtje hostel richting Tofino.

Bij t boeken van onze overnachtingen waren we van een kale zoektocht teruggekomen. Het park is zoooo populair dat je er niets meer kon vinden om te logeren, hence Port Alberni een uurtje verderop als uitvalsbasis. Gelukkig rijden wij graag en heeft onze auto ongelimiteerde kilometers.

De dag startte in de jeugdherberg met ons gratis ontbijt (achteraf bleek dat we toch ontbijtwafels van onze buren aten 🤪). Daarna hadden de meisjes nog eventjes een whatsapp date met nichtje Nore. Nore kreeg een rondleiding over t stapelbed, de encyclopedie uit het boekenrek en onze avonturen in kamertje 2. Geweldig toch hoe kleuters willen bellen met elkaar maar dan eigenlijk niks zinnigs te vertellen hebben 🤪. 

Onderweg naar Tofino stopten we nog effe voor een korte wandeling naar grote cedar bomen. T pad was gans overgroeid en een beetje zoeken. En ja, de bomen waren groot. Beetje verwend als we zijn, vonden we die wandeling maar zozo na al dat moois van de afgelopen maanden…. Vermoedelijk wilden ze gewoon dat de mensen genoeg stopten en verzonnen ze een “highlight” 😂

Het Pacific Rim National Park visitor centre was een must stop wegens totaal onvoorbereid (ahja en ook een kind dat pipi moest doen…. Man, wat was de mobilhome handig!)

Christoph vond een wandelboekje en ik probeerde de kids in hun explorer boekje te laten werken zonder heel de boel op stelten te zetten. Vader des huizes is niet zo een strandmens, hij haat ook warm weer… en nu waren we hier in een hittegolf in een park vol stranden. Meneer ging op zoek ging naar iets totaal anders dan het dagprogramma van de meeste dagjes toeristen… 

Hij toverde een urbex wandeling naar 2 leuke sites uit zn hoed. Het was effe spannend want het wandelboekje deed zo precies alsof t kweetniehoegevaarlijk was, maar google stond vol met recente reviews en vertelde een heel ander verhaal. We waagden het er dus toch op. We konden nog altijd terugkeren als t niets werd. Later kwam uit dat Parks Canada niet mega pro is omdat mensen de natuur naar de sites vernielen in een poging de modder te mijden. En er ook iets te vaak mensen gerescued moesten worden die de weg niet vonden. Maar het was helemaal zoals google beloofde, een nieuw pas aangelegd plankenpad, verhoogd dus zonder modder en meteen dus ook zonder risico op verloren lopen. Wedden dat deze route aan Radar Hill vanaf volgend jaar mee in de brochures staat!

We kwamen eerst uit bij een verlaten radiostation… vol grafitti en Lia die al meteen riep dat ze nergens mocht aankomen. Die preek over tetanus spuitjes is bijgebleven 🤣. Een prachtige locatie voor fotoshoots. Moest dit in België zijn, er zouden nogal communiefoto’s genomen worden!

Even verderop werd t zo mogelijk nog spectaculairder. 10 feb 1945 vloog een canso bomber te pletter in de bossen rond Tofino. Snelle actie van de piloot zorgde ervoor dat alle 12 inzittenden overleefden en de 400kilo aan explosieven netjes aan boord bleef zonder vuurwerkshow. Ze maakten tenten uit parachutes en konden 11u later gered worden. Het leger kwam de explosieven ophalen, zette de gedumpte brandstof in brand maar had gezien WOII wel andere brandjes te blussen en liet het wrak achter. 

De crash creëerde een modderige krater waarin het vliegtuig sindsdien ligt te verkrotten… ook hier weer een pak “i was here “ grafitti op deze 2e urbex locatie. Helaas ook zotten die erin kruipen en “aandenkens” meenemen… wij besloten de stevigheid van het wrak niet uit te testen (wat Ava en Lia saaaaai vonden van ons) maar namen wel een paar foto’s aan de buitenkant en deden moeite om de andere wandelaars uit beeld te houden. T was ineens toch wel wat druk, zelfs een bikini fotomodel shoot vond er plaats…

Na onze wandeling en een extra portie double chocolate muffins trokken we Tofino stad in waar we de speeltuin onveilig maakten en uit de paar food options de pizzeria selecteerden.

Het eten viel wat tegen en na nog een rondje speeltuin waar Christoph en een andere papa eerst effe de deathride herstelden, konden we tevreden terug jeugherbergwaarts trekken.

Alleen, ik wilde nog t strand zien. Logisch toch?!? We stopten voor een paar foto’s aan Long Beach… en laat ons zeggen dat het pootjebaden wat uitliep en we als een dief in de nacht met 2 spruitjes in pyjama + een zak vol natte kleren in t pikdonker weer naar Port Alberni sjeesden… net voor de road closure van 23u gingen we door de wegenwerken… luid geronk op de achterbank!

Dag 94

Na de stranden vandaag een dagtrip naar de andere kant van het nationaal park, namelijk de kliffen in Ucluelet. 

We kwamen wat traag op gang. En dat lijkt wel een constante versus de mobilhomereis. Maarja, er wordt dan ook weer een pak meer gedoucht en ontbijten is niet meer on the go 🤣. Lia was snachts uit bed gevallen en Noah wel 10.000 keer wakker geweest dus mama kon wat uitslapen dn hangen gebruiken.

We reden terug door de wegenwerken en file naar Ucluelet. Daar een klein supermarkt drama want er was weer niets lekkers. We kozen weer katsjoe koffiekoeken en appelflappen wetende dat t  amper binnen ging gaan… helaas geen stokbrood of pistolets ofzo.

We picknickten en startten erna de Wandeling naar de rocky bluffs. 6km, maar het zicht werd niet meer wauw dan bij de start. We zijn duidelijk te verwend geweest met al die prachtige wandelingen die dan totaal niet in een gekend park liggen 😅.

We sloten de dag af met nog een korte lus aan de vuurtoren. Geen wildlife te zien… jammer want dolfijnen en walvissen staan hier vaak op de menu 😎

Op zoek nr eten concludeerden we al snel dat we echt geen 40min op de wachtlijst wilden staan en dan nog eens 30min wachten op ons eten. Alles zat afgeladen vol dus we reden dan maar terug nr Port Alberni. Daar was het uiteindelijk te laat om meer te smikkelen dan ons fruit en de pizza leftovers… doodmoe kropen we weer voor de laatste keer in ons stapelbedje (en Lia veiligheidshalve meteen maar op de matras van broer op de grond)