Dag 95

Na ons jeudgherbergavontuur maakten we ons klaar voor een ritje naar onze volgende stek in Black River verder noordwaarts op het eiland.

We passeerden eerst nog langs het Stamp River Provincial Park. De beroemde petrogliefen van de regio lieten we links liggen. De locals gaven eerlijk toe dat het de beste waren hier in de buurt, maar in het niets verzonk met wat we eerder onze op reis zagen in Utah. Die springende zalmen in t park, die wilden we wél nog een kans geven… maar helaas, ondanks de 5 soorten vissen die hierlangs zwemmen rond deze periode zagen we amper 2 vissen effe boven water komen.

Tijd om die lege buikjes te vullen met een lunch waarvan we wisten dat die in goede aarde ging vallen. De airco was ook welgekomen! Dus wij de Mc Donalds binnen. T is vakantie voor iets eh 😎

Op de gratis wifi haalden we de kaart binnen van de driftwood sculptures. Een soort van zoektocht op het eiland naar kunstwerken gemaakt met drijfhout. We zagen er eerder al rond Malahat en blijkbaar staat er niet ver van Victoria in het dorpje Colwood een gigantische mammoet (Maaike als je dit leest, zeker eens doen met Bas!). Sommige kunstenaars gebruiken enkel het hout zoals ze het vinden, anderen moffelen er al eens een vijs of wat houtlijm tussen maar hoe dan ook… impressionant. Alleen, niet makkelijk te vinden met de vage beschrijving en zonder 4G.

Soit, we vonden er een paar en reden op tijd naar onze nieuwe stek: de stacaravan van Catherine.

Ava droomde al maanden van rode kool. Die vonden we enkel in de eerste supermarkt in USA 2 maand geleden dus sindsdien werd elke pot rode bieten smachtend aangekeken maar hadden we nooit succes. Tot dus hier op t eiland. We reden al enkele dagen met die pot rood goud rond en vandaag was hét moment! Een zelfgekookte maaltijd met rode kool. 

Terwijl papa varkenskoteletten en patatjes prepareerde & mama broer eten gaf en combineerde met wasmachines draaien, genoten de meisjes van een avondje liggen in de zetel voor een echte tv. De rode kool smaakte en de zachte bedden deden deugd!

Overnachting: 3 nachten in de stacaravan van Catherine in Black Creek. Zonder zwans de beste value for money van deze autoreis. 2 deftige kamers, een badkamer met wasmachine en droogkast (welgekomen want de onderbroeken waren weeral op), een grote living met open keuken. Overal airco… en rustig in de tuin zonder inkijk van het huis. Je deelt alleen de oprit en t zicht met een trailer die blijkbaar ook verhuurd wordt. Maar dus veeeeel groter dan de stacaravans die wij kennen en echt heel netjes ingericht!

Dag 96

Onze dagen in de stacaravan waren eigenlijk zeer huiselijk. We startten de dag telkens met een pannenkoeken ontbijt. We moeten die Ava weer wat vetmesten eh 🤨. Man wat kijken onze beide kids uit naar gewone boterhammen met tweekleuren choco.

We lieten Noah eerst nog een goeie dut doen in zn popup tentje en vertrokken pas rond de middag.

Eerste stop was een wandeling in Oyster River. In een parkje van een scheet groot moest een driftwood vos standbeeldje verstopt zijn. T beestje, Fergus genaamd, was al verschillende keren gestolen en geen enkele van de locals die we aanklampten, wist überhaupt iets over dat kunstwerk. Maar, een oude meneer op wandel wist iets veel beters… een mama beer met 2 kleintjes uit drijfhout iets verderop langs de kustlijn. Yes, dat hadden we op internet ook tegengekomen, maar de locatie werd niet gedeeld… dolgelukkig dat we die reuze grote sculpturen toch konden zien gingen we op pad.

Even later liep die oude man ons weer achterna om te melden dat er een echte beer gezien was op t wandelpad, of we dat al wisten? 

Ik kan u zeggen… we liepen en liepen en liepen. 2u in de vlakke zon, wegsmeltend en we zagen gene beer! Gene echt maar ook niet die kunstwerken en we vroegen t echt aan IEDEREEN. De allerlaatste vrouw op de laatste meters toen t pad doodliep, zei dat ze die beren vroeger wel eens gezien had op een stukje privegrond en dankzij die tip… konden we ze alsnog traceren. Al zullen ze nooit publiek toegeven dat we misschien stiekem een poort opendeden en een wei door holden naar een stukje prive kampvuurkring waar de dieren ondertussen stonden 🙈. Maar die vos, nope die vonden we niet. We beloonden onszelf met heerlijke ijsjes.

Onze zoektocht bracht ons wel verder richting Campbell river langs een zeehond, cougar, dino, beer, mini beer en een prachtig all-in-one masterpiece met muurschildering en drijfhout zalmen.

We reden weer langs de supermarkt en besloten een heerlijke maaltijd te maken in onze keuken. Ons initiatiële plan was om naar het jaarlijks Salmon Festival te gaan. Er was daar s middags ook een wedstrijd waar ze van die Highland games deden en de strijd uitgevochten werd om de titel van beste kettingzaag kunstenaar. Hard te geloven, maar mensen kunnen hier leven als professionele kettingzaag bricoleur…

Maar, zij die ons kennen weten dat Christoph niet houdt van drukke plaatsen en al helemaal niet als het warm is, als we honger hebben en vooral niet als we niet goed weten waar we heen moeten. En hier zijn ze meer van “vage affiches” en “ongedetailleerde festival websites”

Dus, we reden terug en kwamen in een belachelijke file terecht met een brullende Noah die zn maxi cosi spuugzat was. De kip met rijst smaakte eens zo hard erna! Eindelijk “thuis”. 

Dag 97

Ook na onze 2e nacht werden de meisjes gewekt met heerlijke pannenkoekjes. We besloten terug te rijden naar Campbell River. Misschien zelfs wat te zwemmen op een strandje?

We stopten terug langs t native kerkhof om nog eens van dichterbij te kijken naar de graven met totempalen en kunstwerken. Je ziet ook steeds meer aangepaste verkeersborden en anderstalige verwijzingen in t straatbeeld.

Erna gingen we nog een laatste keer op zoek naar drijfhout vosje Fergus dankzij een tip van de artiest vonden we hem uiteindelijk dan toch nog. Hij wordt sinds diefstal zoveel bewaakt in t visitor centre. Beetje saai 🙈

Ons echte doel van de dag was het Elk Falls Provincial Park. Hier gingen we bijna 3u wandelen naar watervallen, de suspension brug, een paar viewpoints. Niet dat de wandeling super lang was hoor… er waren ook 5 (!) pipi stops en tal van foto’s en gespeel daar in de schaduw… ik moet dan kiezen of de meisjes een paard zijn of een kitten. En dan melk uitdelen of worteltjes. Fictieve hoeven krabben ofzo. Bekijks hebben we zo wel met hinnikende kinderen.😂

Nadien stopten we even in Wallmart voor een late lunch. Opnieuw de missie van Echternach maar iets dat voor een stokbrood moest doorgaan, bananen en chocolade muffins verdwenen in de winkelkar.  We aten alles buiten op in de paar m2 schaduw die toevallig onder t raam van de Mc Donalds take out was #kinderenpesten2.0 😅

We reden na de ruim late lunch nog even naar de Quinsam fish hatchery. Helaas bleek die na 15.30 gesloten. Bijgevolg moesten we op straat parkeren en t laatste stukje wandelen zodat we niet opgesloten raakten. Helaas kon je ook echt niets zien zo na sluitingstijd. Dus we wandelden met de buggy terug langs t water. Ineens dook een beer met zn vis de rivier in en zwom hij snel naar de overkant (waarvoor dank!). We piepten door het struikgewas, trokken een paar heeeeel verre foto’s met onze gsm en gingen dan luid zingend verder op de hindernissentocht met de buggy…

Terug in de stacaravan genoten de meisjes opnieuw van een halfuurtje Engelse tv terwijl ik de frisgewassen kleren wegmoffelde en kapotte/versleten alvast met pijn in hart deed verdwijnen. De spaghetti smaakte… en de meiden gingen flink zonder tambouren slapen.