Dag 3 begon voor de gejetlagde kids al rond 2u. Dat vonden we iiiiiietske te vroeg om op te staan. Dus tijd voor een actieplan! Christoph werd uitgezonden naar de slaapkamer van de 2 tamboerende bengels en ging ertussen liggen in een poging hen stil te krijgen. Rond 7u ging de wekker dan echt… net toen die 3 weer in een diepe slaap verzeild waren, kendet?

De chef kok bakte omeletjes en toastte brood voor wat extra energie. Op t programma stond immers diezelfde wandeling als bij aankomst in Vancouver… 🙈 Nog even bedden aftrekken, opruimen en dubbel checken of alles er weer Instagramwaardig bijlag in ons appartementje en we konden vertrekken.

Bij daglicht was de wandeling gelukkig een pak minder ver 🫣 en kwamen we een heleboel bussen tegen (die we niet namen, zo wrokkig en stoer zijn we wel). We gingen voor een optimalisatie in t sleurproces en fabriceerden een valiezentrein & probeerden de meisjes af te leiden en hun stappersbeentjes te trainen 😁

Prachtig op tijd -na 40min zeulen- arriveerden we op t dichtstbijzijnde metrostation en na amper 3 minuten konden we de Skytrain al op richting luchthaven. Wij boekten namelijk de transfer naar ons verhuurkantoor in Abbotsford. Maar die pickup bleek enkel in dure airport hotels (700€ of meer voor 2 nachtjes) of de luchthaven zelf (en je mag als toerist helemaal nog niet huren de dag dat je aankomt na een internationale vlucht….) Op de halte Templeton (YVR parking) stond al een tof Nederlands koppel te wachten dus we waren gerustgesteld dat we juist zaten. Even later kwam onze bus… voertaal Nederlands, we reden dan ook naar een mobilhome pickup kantoor 🤣

Ik was een beetje teleurgesteld dat t best onpersoonlijk was. Vorige keer bij Ambassador RV was t echt een heel hartelijk ontvangst, stonden er knuffeltjes te wachten op de meisjes, werd schattige Lia platgeknuffeld en kregen we gratis add-ons zoals een gps, stond er een weggeef-spullenhoek waaruit we berenspray, folie, kruiden, kinderspeelgoed konden mee nemen. Maar hier helemaal niets…. Wachten en veel papieren aftekenen over verantwoordelijkheid voor dit en dat… soit, voor 3maand en de rib uit ons lijf die we hiervoor ophoesten, hadden ze wel wat meer mogen doen dan de slappe koffie voor Christoph 😂

Het eerste probleem dook meteen op! Lia kreeg een baby autostoel tot 18kg (waar ze toch al wel enige tijd ver boven zit 🙈). Dus ik greep in en ze toverden een groter spiksplinternieuw exemplaar boven. Lia was meer geïnteresseerd in de grote doos dan de stoel – stiekem heel jaloers dat Ava geen autostoel meer hoeft hier. Ava haar verhoogzitje zat ook nog in de verpakking. Oef, toch een veilig gevoel wetende dat die stoelen niet mogelijks al t een en t ander hebben meegemaakt (Tip: nooit forum verhalen lezen over verhuur van autostoelen 😵‍💫)

Even nog wat uitleg over het afvalwater dumpen, de zonnepanelen, generator en hups we konden vertrekken… Alleen, het gordelsysteem en de autostoelen wilden niet meewerken. Het verhuurbedrijf liet ons papieren aftekenen dat zij niet aansprakelijk zijn voor eventuele foutieve installatie en t was een “tirez votre plan” momentje. Maar, gelukkig konden we toch een medewerker strikken die even wilde meekijken met mijne ingenieur… 1,5u later… ready to go!

Ondertussen was t al late middag en hadden wij nog niet geluncht…. Honger, zagende moeder, tijd voor iets lekkers. We sprongen er bijgevolg na amper een kilometer al weer uit voor een welverdiende frietjesstop… de eerste Mc Donalds is een feit!

Ons plan was zo snel mogelijk de grens over te steken naar Amerika zodat we aan reisbegeleider Christoph’s reisbundel van 150blz konden starten. 😆

In Abbotsford zit je praktisch aan de grens… we zagen dan ook snel de “Welcome in America” borden. De norse agent aan t grenslokket begon instant te mopperen en kreunen bij de aanblik van onze paspoorten. We kregen van Mr Knorpot de melding om binnen naar t kantoortje te gaan met ons fluogeel papier “NO ESTA”.

Ik had de website van de doune tevoren goed uitgeplozen en wist dat we voor 6$ pp de grens overland over konden mits t invullen van het I-94 formulier. Ze hebben stiekem graag dat ze lui hun spelletje patience kunnen afwerken en jij thuis al het papierwerk via de app regelt, alleen, daar heb je dus een ESTA (electronisch visum) voor nodig net zoals iedereen die vliegt naar de USA… en dat grapje was iets van een 30$ pp dus reken keertje uit… die formulieren aan de grens pas invullen bespaarde ons lekker veel geld…

Binnen in t kantoor stond al een nieuwe knorpot klaar die wilde weten waarom we dan niet rechtstreeks op de USA vlogen, of we van onze baas wel zo lang verlof kregen, en waarom we in hemelsnsam geen ESTA genomen hadden… Na zijn moeilijke vragen-rondje nam ie mopperend 5 formulieren uit de schuif en riep zuur dat ie me succes wenste met een uurtje invulwerk… ha, uitdaging aanvaard… Robot Tine in actie en op een minder dan een half uurtje had ik 120$ verdiend 😎

We reden nog even verder en besloten de nacht door te brengen op een autostrade rustplek van de Park4Night app (die we deze zomer ook vaak gebruikten in Zweden om gratis overnachtingsplaatsen te vinden). Totaal niet scenic en misschien iets te veel snelweg lawaai op de achtergrond maar we waren moe en de kids waren om 17u al als een blok in slaap gevallen… dus goed genoeg met een mobilhome.

Overnachting: Smokey Point Rest Area – sanitair, snoepautomaten, picnicbanken, bbq, dumpstation, afvalcontainers