Dag 23 – Bye Bye Bryce!

Christoph wandelde bij t krieken van de dag nog eens de Navajo loop en wat rondjes rond de historische gebouwen waar de shuttle bus dame over verteld had. De meisjes sliepen uit & mama en Noah snoozden. Een snel ontbijt en on the road!

We reden een 20min verder op Scenic Byway 12 naar Red Canyon. Ondanks wat internet vertelde, was het visitor centre wél open en kozen we – na t leegroven van de kinderstand met strip en stickers van Smokey Bear – een prachtige wandeling. 

Wat een verrassing! Red Canyon is helemaal niet gekend, maar owboy, ik vond t stiekem veel leuker wandelen dan het toeristische Bryce waar je constant door andere toeristen vergezeld bent. Ik durf me bijna niet inbeelden hoe het hoogseizoen er in Bryce dan uitziet… slenteren achter elkaar bij meer dan 35gr? Niets voor ons…

Wij begonnen achter t blauwe huisje op de parking aan de Pink Ledges trail en combineerden met de Hoodoo trail, Birdseye trail en de Photo Trail. Alles samen goed voor een 3tal kilometer gekronkel langs smalle paadjes tussen de naaldbomen en voornamelijk rode hoodoos. Daarna was t eventjes langs het asfalten fietspad voor ongeveer een 500m terug naar het visitor centre waar een waterijsje uit de diepvries ons opwachtte.

Nog even verder werken aan ons Smokey Bear kunstwerk en leren over brandveiligheid in t bos. Heeeeel toevallig leert Ava’s klas deze week over de brandweer. We maakten dus een fijne email voor de kindjes met het verhaal van Smokey Bear. Dat is een waargebeurd verhaal van een kleine beer die gered werd bij een bosbrand en nadien uitgroeide tot symbool voor de brandveiligheidscampagne. Hij leert de kids immers dat je altijd goed je kampvuur moet blussen en veilig moet omgaan met lucifers, helemaal in thema voor juf Winnie! En aan de kant van de weg staan telkens borden met Smokey en hoe het die dag is met de brandveiligheid. Zo weet je of t avondeten van vuurkestook kan zijn of in de mobilhome op t kookvuur. Natuurlijke bosbranden zijn anderzijds wel voor sommige naaldbomen nodig om de 2-12 jaren. Dat brandt t kleinere loofbos weg en zorgt dat de naaldbomen groter kunnen groeien. Enkel hun stammen worden zwart….

Nadien vervolgden we onze scenic route 143 richting Panguitch voor een snelle stockup in de lokale buurtwinkel. Ongelooflijk de mensen zijn echt op hun teen getrapt moest je nog maar overwegen je supermarkt zakken zelf te vullen (vullen is dan wel van “ik smijt alles zoals t komt van de mini rolband in de zoveelste plastieken zak zonder na te denken dat uw brood plat is of uwe chips verkruimeld”)

Na Panguitch reden we verder richting het meer. Na weken stenen, waren de meisjes niet te houden.. pootjebaden werd euhm… modeshow in natte onderbroeken en t-shirtjes aan de buitendouche na een verfrissend momentje. Effe vluchten voor de muggen, McGyver uithangen voor de afgebroken buitendoucheklep en we konden voort.

We sloegen al snel af richting Cedar Breaks National Monument, ook wel eens het kleine broertje van Bryce Canyon genoemd. Een mini park waar een deel nog gesloten is omdat niet alle sneeuw geruimd is en de wandelpaden nog niet allemaal hersteld zijn na de winter-steenlawines. Ze werken hier hard om alles tegen het verlengde Memorial Day weekend van overmorgen klaar te krijgen!

Gezien we net na sluitingstijd van t visitor centre toekwamen, moesten we geen inkom betalen. De rangers gaven wel nog een gratis kampeertip net buiten t park aangezien hun camping pas mid juni open gaat. Vergezeld door wat hertjes reden we verder. 

We deden nog 1 lookout van waar je helemaal tot in Zion kan kijken. Dat park slaan we nu over en vervangen we door wat kleinere minder gekende, maar bon we hebben t dan in de verte zien liggen eh! 

Terug de scenic route doorheen t park op en eten koken en gezelschapspelletjes aan de picnic area. Zo konden we immers iets later op de avond nog een keertje langs sunset point tijdens de zonsondergang vooraleer we ons stalen ros in t wild parkeerden.

Overnachting: eerste dirtroad links als je t park uitrijdt (aan t bordje van max stay 16days). Effe spannend want we maakten wel diepe sporen bij onze eerste poging, maar dit is duidelijk dé plek die de rangers bedoelden. 1 andere tent en mobilhome stonden al geparkeerd, dus Christoph en zn mega phare wezen de weg en ik zwierde hem neer in t midden van de pelouse 😂