Categorie: België

Wijmelbroek (Deerlijk)

Geplaatst in België, Kinderwandeling, Natuurdomeinen, Natuurpunt, West-VlaanderenGetagd , , , Een reactie plaatsen

Onder het motto “beter laat dan nooit” een verslagje van een uitstapje dat we deden op 22/8/20

Totaal geïnfluenced door Yasmina en Lien (neem zeker ook een kijkje op hun account Roadtripsmetkids voor leuke uitstapjes) gingen wij op zoek naar de Wijmelaars. Potverdorie gaan die 2 uit Vlaams-Brabant ons nog eens effekes vertellen wat er hier in onze achtertuin ligt… Echt dus eh, hoe dikwijls komen wij wel niet in Deerlijk… maar echt nog noooooooooooooooit hadden wij van dit klein stukje Natuurpunt groen gehoord. Schande! Daar besloten wij dus verandering in te brengen…. dankzij de Instagram locatie bij hun foto gingen we op zoek… heel amateuristisch, yep, helemaal ons!

We stonden fout geparkeerd (shame on us met de auto, maar we hadden nog andere plannen achteraf) en stootten al meteen op een speeltuintje aan de jeugdlokalen waar we onze auto parkeerden. En dan zeggen onze kids niet nee. Ava was met geen stokken uit dat speelhuisje te halen. En Lia? Die deed gretig mee. 3X raden wie er eigenlijk het grootste kind op dat speelterreintje was… (tip kijk naar de foto met fluo groene goal).

Maar soit, dan het serieuzere werk… op zoek naar de start van onze wandeling… Meneer Bauwens had het weggetje gevonden hoor… we moesten volgens zijn gsm gewoon eventjes onder de haag doorglippen, maar gelukkig lukte dat he-le-maal daar aan die Chirolokalen…. euhm NOT! Aan onze poging tot rechtendoortocht lag het niet hoor… zelf Ava ging met haar sandalen dwars door de prikplanten, klaar voor het zoveelste zotte avontuur van haar ouders.

We moesten niet alleen slalommen tussen wat netels maar ook doorntjes en een mesthoop van een buurman die stiekem alles maar over zijn schutting kapte in “t boske van de Chiro”… Elk 1 kind op de arm en al gauw stonden we… geplakt tegen de schutting met blote benen vol netelbeten aan een doodlopend stukje water, nl. De Wijmelbeek… Het was te ver om onze kinderen over het water te zwieren en zelf te springen… Maar, in de verte konden we ze al spotten… De Wijmelaars!

We maakten rechtsomkeer, kochten de kids om met cakejes en Skittles uit de auto en hupsakee… 2e poging met eerst een stukje wandelen langs de verharde baan. Uiteindelijk dan toch de normale ingang gevonden… Het stukje natuur is best klein naar Kempische normen, maar hej… in een bizar jaar als 2020 appreciëren wij elke mini uitstap. In Wijmelbroek wordt de natuur hersteld zoals ze ooit geweest moet zijn in onze streek. Zo zie je bijvoorbeeld terug broeken opduiken (dankzij de extreme hitte wel zo goed als uitgedroogd), wordt er aan maaibeheer gedaan (tof toch zo een pad door het gras), introduceert men weer meer “wildlife” door insectenhotelletjes en fruitbomen etc. Wij hadden geluk en konden zelfs een egel spotten! Of dat dat overdag in die hitte een goed teken was, laat ik dan eventjes in het midden… de kids vonden het wel spannend. We trokken wat foto’s vanop afstand en lieten hem dan snel gerust voor de honden & baasjes die samen met ons het parkje verkenden er lucht van kregen…

We kwamen uiteraard ook om de beelden in het water te zien, die fameuze kunstexpo met keramieken hoofden die deze zomer als extra trekpleister mensen hierheen lokt. Totaal in 2020 modus aangepast mét mondmaskertje. Onze kids vonden vooral de houten muur met doorkijkgaten interessant en besloten al gauw op verkenning te gaan rond het waterpoeltje. Boomhangen en eenden spotten werd minstens even interessant bevonden als de kunst.

Op zich een toffe korte uitstap. Je kan ook podcasts beluisteren dankzij QR codes op de bankjes bijvoorbeeld. Ideaal voor een zomerse picknick met wat vrienden misschien zelfs… wie weet, ooit weer.

Meer info: neem een kijkje op Natuurpunt. Parkeren doe je best in Pieter Jan Renierstraat (Deerlijk) ipv aan de lokalen van Chiro Joeki in de Kardinaal Cardijnlaan. Tenzij je natuurlijk ook wilt goalhangen en spelen op het speelpleintje voor/na. Kijk gerust ook eens op de local guide account van Christoph!

Beste moment: april-oktober: Tegen ergens eind oktober worden de Wijmelaars uit het water gehaald voor een grondige poetsbeurt en winterslaap. Je zoekt dus best eventjes op de social media van Keramiekatelier Terra wanneer ze in de lente teruggeplaatst worden…

Extra tip: Als je nadien zin krijgt in iets lekkers, het is een beetje verder weg, maar voor ons is Deerlijk een goed excuus om de kleine doorsteek te maken naar Mokka en Meer iets verder richting Sint Lodewijks. Ik ben er zeker van dat Miek en haar team je -zodra ze weer mogen- met open ogen ontvangen! En believe me, die pannenkoeken, wafels en homemade limonade zijn de 4à5km (en oké ook 1 brug die al fietsend echt puffen is…) méééééeer dan waard

Wistjedatje: Voor de aanleg van dit park, bestond het gebied uit een aantal vochtige moerasachtige weiden, ook wel eens “broeken” genoemd. Langs de Wijmelbeek, die ontspringt in dit gebied was er veel opslag van wilgentwijgen of “wijmen”. Hieruit kan de historische achtergrond van de naam Wijmelbroek afgeleid
worden.

Stadsgroen Marionetten (Kortrijk)

Geplaatst in België, Kinderwandeling, West-VlaanderenEen reactie plaatsen

12 december 2020 – Korte wandeling (<5 km) – niet buggyproof

Met de belofte van een nieuwe speeltuin vertrok papa met zijn twee pagadders richting het stadsgroen Marionetten. Twintig minuten later kwamen we aan bij de aaneenschakeling van groene oases, verbonden door een rood pad, gelegen in de stadrand van Kortrijk.

Lia had bij gebrek aan een middagdutje, het was tenslotte 15uur, haar nestje gemaakt in de Thule fietskarbuggy. Ava was actiever en op zoek naar de speeltuin. Die vonden we even later. Het ducksdaypakje bewees zijn diensten toen de glijbaan opdook, papa de plas onderaan zag en de miezerregen de setting compleet maakte en mama niet in de buurt bleek om nee te zeggen (zie wat voorafging).

Eén glijbeurt later (en geen enkele meer) waren we aangekomen in de landschapskamer ‘smokkelpot’ waar het rode pad over de vijver doorsteekt. Mits het behendig nemen van een aantal trapjes bevonden we ons in een vogelparadijsje, tussen het riet. De vogeltjes waren jammer genoeg reeds gaan vliegen door het rammelen van de buggy over het knuppelpad er naartoe. En het jengelende kind hielp ook niet echt….

Lia genoot nog steeds van haar tukje en behoudens een aantal trapjes bij de vijver – die haar zachtjes ondersteboven schokkelden – was de trip tot nu toe buggyproof. Tot nu toe…. Papa had gelezen dat er een libel in het stadgroen verstopt zat die wel eens de moeite waard was om te zien. Papa wist niet dat deze bovenop de berg stond…

Halverwege, nadat Ava haar voet tussen het poortje had gestoken, kwam de Libel in zicht. Lia genoot ronkend in stilte van de frisse lucht die rond de Libel hing.

De Libel – 40 treden later. Gedachte: als we ooit Chichen Itza bezoeken met de kinderen blijft de buggy beneden.

Gelukkig bleek het terugpad slecht één trap te omvatten en liep die rond de berg waar de Libel stond. Althans dat leek zo, ware het niet dat het omlopend pad terug uitkwam op de steile trap van het heengaan. Ondertussen had Ava zich ook bedacht over haar voet die onder het poortje terecht was gekomen en was het echt wel tijd om naast haar zus plaatst te nemen in de buggy. De buggy de berg optrekken was in die zin eenvoudig… Laat ons zeggen het landschap maakte heel veel goed….

Een idyllische locatie, ontginningsvijver voor ons, een vrachtwagenparking achter ons. Je was haast vergeten dat je aan de stadrand zat.

Ondertussen ontwaakte Lia en begon Ava de speeltoestellen te tellen. Eigenlijk was het niet echt een nieuwe speeltuin hé, papa …

Gelukkig had papa goed opgelet op de heenweg en had hij nog een jokerkaart die hij uit zijn mouw kon schudden. Een wit konijn uit de hoge hoed later kwamen we aan op de grens Deerlijk/Waregem bij het speelterrein Sneppe.

Papa had een nieuwe speeltuin beloofd en belofte maakt schuld. Het feit dat het regende en Ava twee keer weggleed maakte belofte ook bult.

Wat voorafging

Geplaatst in België, Voorbereidingen, West-VlaanderenEen reactie plaatsen

12 december 2020

Vandaag was ik heer en meester over het kinderdorp, soms een nar of muilezel. De gevaarlijke draak ‘HOGENT’ had Tine gekaapt. Om haar uit de ivoren lestoren te krijgen moest ridder Christoph met zijn twee schildknapen op pad. Naar heinde en ver, hoog en laag, om de meest vervaarlijke opdrachten te vervullen.

Terwijl schildknaap Lia nog nachtvlinders aan het vangen was, meldde schildknaap Ava zich voor de dienst. Niet veel later waren we druk in de weer met het maken van papieren kerstballen. Toen even later de ochtendstond Lia inhaalde was het dringend tijd om het huis van de kerstman te bouwen. Gelukkig had ridder Christoph het houten kratje wijn dat hiervoor moest dienen reeds vroeger soldaat gemaakt. Een klei-uurtje later om meubeltjes te maken voor de Kerstman was het tijd. Tijd voor schildknaap Ava om haar stalen ros boven te halen en te fietsen naar haar behendigheidsopleiding tot ridder (=turnles). Ridder Christop had zijn start-to-run sloefjes aan en genoot van een halfuurtje puffen en blazen in het gevecht tegen de Corona-kilo’s.

Toen ridder Christoph met een halve centimeter minder dikke schoenzool thuis kwam, bood schildknaap Lia onomwonden haar hulp aan om schildknaap Ava te gaan ophalen. De kleine lettertjes even later uitgeklaard, betrof het hier een aanbod met een hand-geduwde buggykoets. Terwijl schildknaap Lia zich Riksja-gewijs liet rondrijden in de wereld-mijn dorp-Beveren-Leie, sloeg de vermoeidheid toe op de benen van schildknaap Ava…

Het strategisch brein van ridder Christoph schoot in werking en deed overuren… “We nemen schildknaap Ava op de schouders, leggen haar fiets in de buggykoets en sturen schildknaap Lia vooruit om het goede nieuws van onze intocht aan te kondigen…. “

Maar wat als iedereen dan op je schouder wilt…. Dan beloof je pannenkoeken!

Mandelhoek Ingelmunster (Niet Provinciedomein Wallemote-Wolvenhof – Izegem)

Geplaatst in België, Natuurdomeinen, Natuurpunt, West-VlaanderenGetagd , , , , , , , Een reactie plaatsen

zo 22 nov. 2020 – door papa Christoph

  • Het kanaal Roeselare-Leie loopt dwars door Ingelmunster. Parallel met het kanaal kronkelt de oude Mandel. Die twee waterlopen vormen de ruggengraat waarlangs de groene long van Ingelmunster zich heeft ontwikkeld.
  • Natuurreservaat
  • Scheet groot (<10ha)

Vandaag zondag stond Provinciedomein Wallemote- Wolvenhof in Izegem op de planning. Een last minute beslissing omdat we zaterdag het bord passeerden langst de N36 toen we richting Nieuwpoort reden voor een zaterdagje motregen zee. Geënthousiasmeerd door de hemels blauwe lucht tijdens de rit richting zee contacteerden we nog een bevriend koppel om zondagnamiddag Coronaproof te gaan wandelen. Gefixed!

Zondagochtend echter na een dagje uitWAAAAIEN aan zee verliep de communicatie ten huize Bauwens wat…. stroef … laat ons zeggen. Toen om 10uur geopperd werd dat de kinderen aangekleed moesten worden, had ik met mijn slaapcoach inhaal-diepe zucht-oefeningen want de kinderen houden me wakker s’nachts, een lang vergeten (ik), niet vergeten (zij), opmerking om nog na 11 uur te vertrekken om te gaan stappen (?!), aangewakkerd.

Kinderen in #ducksday tenue inclusief de zelfgemaakte wollen mutsen van de trouwma, en Tine stonden klaar toen eigenste eigen gedoucht en opgeschoond de trap af kwam. Klaar om te vertrekken?!

Provinciedomein Wallemote – Wwolvenhof kon niet want daar gingen we ’s middags al naar toe samen met de wandelvrienden. Zoekterm ‘natuurpunt’ in de google maps en hopla ‘groene long Ingelmunster – de Mandelhoek’ we komen eraan!

Na 20 minuten rijden probeert de ‘keer-om’ dame van de gps me alsnog te overtuigen om richting ‘in’ het water te rijden en niet over de recente (= in de niet-geupdate gps afwezige) brug te rijden.

Yes! Leve het Seine-Schelde project van de Vlaamse Waterweg.

Een papa-ingenieurs- momentje wanneer (i) je kinderen vol bewondering de constructie aanschouwen (ii) je beseft dat de werken nog niet klaar zijn en die bengels er eigenlijk nog niet op mogen maar (iii) je toch toestaat dat ze voorbij de nadar kruipen als ze “ik wil naar boven” smeken met puppy-eyes om vervolgens een dansje te doen op de treden, van wat echt wel een mooie publieke trap genoemd mag worden. (iv) Ze laten schuiven in hun pakje dat 100% vuil mag worden … (moeder vult even aan… dat heeft niets met ingenieurs momentje te maken, vooral met vader die de was niet doet!)

Ze zeggen dat het moeilijkste van een wandeling altijd de start is…

Na het afdalen van de brugtrappen vonden we het knuffelcontact flexibel paaltje dat de start van de wandeling aanduidt.

Mandelhoek, hier zijn we. Eindelijk gestart met wandelen… kilometers vreten! Maar eerst… Lia ingespen want die wil niet bewegen, letterlijk in zitstaking en zelfs niet om te kopen met koekjes. Mama hier blijven… 17 kilo op de rug later… knibbbel knabbel knuisje… wie knabbelt er aan ons… Boem! De volkstuintjes van Ingelmunster op nog geen 20 meter voorbij de start van het parcours.

Na 4 rondjes heeft mama ons ingehaald en toont onze gids in wording Ava de vreugde van het poortljeppen (copyright). Ze zeggen dat de start het moeilijkste is. Ik zou willen zeggen dat de eerste 100 meter de moeilijkste zijn …

Maar eigenlijk werden de grote inspanningen pas geleverd toen we aan …

… de 200 meter waren. Op dat punt kwamen we de sporttoestellen van Ingelmunster in de publieke ruimte tegen en een troostvijver (+). Bij het bordje 500m werd duidelijk dat de Mandelhoek niet echt een hoek was. En ook niet echt in een lus liep, maar eigenlijk gewoon 700m rechtdoor…

..en 700m terug bleek… . Tijd voor KSA-leider papa en Scouts-leidster mama om opdrachten te verzinnen (knuffel een boom, klim over en onder een bank, …) voor ons oudste dochter. (Pacha Lia laat haar ondertussen gewillig ronddragen als prinses Cleopatra VII in de Romeinse tijd op papa olifant).

Een rustplek ingericht door Natuurpunt later…

waren we terug aan taverne ‘De fagot’ die met de fly-overbrug een attractie voor de deur kreeg en terug aan de wagen. De stappenteller klokte af op 1500m, de klok op 13u.

Het was misschien niet de langste wandeling of de best voorbereidde. En het was al zeker niet de droogste, maar naast de zoekterm provinciale domeinen en natuurpunt staat vanaf nu ook de Seine-Scheldeprojecten tussen de zoektermen om te gaan wandelen in eigen regio.

En o ja. Provinciedomein Wallemote- Wolvenhof in Izegem, …, ja dat komt later aan de beurt. De middagwandeling hebben we vervangen door pannenkoeken eten …

Bergelen (Wevelgem)

Geplaatst in België, Kinderwandeling, Natuurdomeinen, West-VlaanderenGetagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , Een reactie plaatsen

wo 11 nov. 2020 – door papa Christoph

https://www.west-vlaanderen.be/domeinen/bergelen

  • Speelbos met open plekken met speelhutten en een doolhof met levende wilgentakken
  • Avontuurlijke speelterreinen voor kinderen en voor kleuters
  • Wandelen, vissen en vogels observeren

Vandaag op aanraden van richting Gullegem gereden, naar Bergelen. Het provinciaal domein bereikten we via de Hemelhofweg waar op het eind een recent aangelegde waterdoorlatende parking ligt. Dit is ook de beste locatie om de lokale Brasserie Bergelen te bezoeken. Met Covid-19 was deze weliswaar nu gesloten. Het domein omvat een visvijver/natuurvijver waar rond gewandeld kan worden, de bergelenwandeling (2,3km). Wij deden de iets langere en minder uitgeruste Mountainbikeroute/ aardeweg kwestie van de kinderen in het bad te kunnen steken :-).

Om een betere start te maken dan ons hou je de Brasserie Bergelen aan je rechterzijde en verdwijn je zo snel als de wind de natuur in. Dit om het mooie en aanlokkelijke speelterrein voor je kinderen af te schermen aan het begin van je wandeling.

Op het parcours passeerden we een brugje waarvan de structuur nader onderzoek vroeg en ook de omegabeugels werden beproefd op hun speelwaarde. In de voorbereidende fase van onze wandeling was het inpakken van laarsjes aangewezen geweest. We passeerden een paardenwei met bijhorende droomhoeve en kwamen uiteindelijk aan bij een depressie in het landschap, alwaar een kleine gids in spee aanstalten maakte om aan haar uitleg te beginnen.

Althans gidsen dat dachten we. Veel uitleg over de wadi en het ponton kregen we niet. Het ponton werd een speeleiland, het wandelpad een danszaal en de vijveroevers een behendigheidsparcour.

Tot we bij een meerstammige wilg kwamen. Het kabouterhuisje in papa’s hoofd, de boomhut in mama’s hoofd, een oneindige speeltuin in de kinderen hun gedachten…of hoe engeltjes, bengeltjes worden.

Het lumineuze idee om een fotoshoot te doen in de boom, een prachtige locatie, bleek achteraf niet zo’n goed idee gezien de kinderen weigerden, ik vertel goed, weigerden de boom te verlaten. Uithalen en doorstappen werd door de kinderen begrepen als het startsignaal van een huilconcert en een zitstaking op de weg. Als ouder leer je op zo’n moment dat je meer kans hebt om de steen naast je kind te doen bewegen dat je kind zelf.

Plan B. van Bauwens ==> op de schouders laden en afleiding zoeken. Die vonden we in de rust van het vogelspottershuisje en even later op de uitgebreide speeltuin waar de kinderen zich uitleefden tot het tijd was om naar huis te gaan. Het speelbos waar we de eerste wilgengangen van zagen konden we niet meer doen en zijn een uitnodiging om later nog eens terug te komen naar Bergelen en zijn 60 hectare natuur met speelelementen.

Vlaspark (Kuurne)

Geplaatst in Kinderwandeling, West-VlaanderenGetagd , , , , , , , , , , Een reactie plaatsen

Sommige weekends staat er zo niks op de planning. Maaaaaaaaar, is een mini uitstapje ideaal om de veel te lange week te doorbreken. Uitwaaien is the new black ofzoiets?!?

Per slot van rekening zit ik als thuiswerkende lector al weken tegen een computerscherm te babbelen, op diezelfde plek als waar ik op avondlijke uren een gehamsterd stofje knuffel en kinderkleren tevoorschijn tover vanonder de naaimachine & kinderen en vloeren van HelloFresh waardige maaltijden voorzie en noem zo maar op…

Soit, zondagmiddag moesten we nog even uitbreken. Buienradar gaf aan dat de late middag zou meevallen dus hup wij richting t Vlaspark in Kuurne. Naar Kempische normen echt maar een scheet groot, maar toevallig zijn wij de kleine dichtbij dingetjes gaan leren appreciëren in 2020!

Dus waarom je toch eens moet passeren?

1) stadsbbq’s: zeer gewoon in Australië waar de parken bijna allemaal picknicktafels en barbecue ruimtes ter beschikking stellen voor outdoor familie feestjes of spontane get togethers! Oooh zo een Zuid Afrikaans braaike met maten zou anders ook wel smaken! Niet getest maar in de zomer claimen wij dus zo een plaatsje!

2) een heerlijke plek om de kids te laten spelen in de natuurspeeltuin ondanks dat de oude koetswagen misschien hier en daar wat kraakte onder de houtwormpjes. Spreuken, mini doe opdrachten, houtsnijwerken en wat vlasbloem grafitti dabei… tof gedaan!

3) ideaal herfsttripje… talrijke paddenstoelen, een notenboom die maar al te blij is dat jij wilt smikkelen en met de notendoppen wilt knutselen nadien, plassen, bankjes om van te springen in nog meer modder, een wilgenhut om kampen te bouwen, enkele koeien en paarden in de buurt…

Meer moet dat voor onze kids niet zijn!

De Blankaart (Diksmuide)

Geplaatst in België, Kinderwandeling, Natuurdomeinen, Natuurpunt, West-Vlaanderen1 reactie

12 september 2020 – natuurgebied – zeer groot

De Ijzerboomgaard in Diksmuide, die moet je eens bezoeken! Daar begon het allemaal mee. Volgens googlemaps is het vanaf ‘je locatie’ een uurtje rijden, wat het natuurlijk weer te motiveren maakt om in de auto te springen. Diksmuide opzoeken in Google leverde prachtige foto’s van de ijzertoren en de dodengang. En Tine was vroeger nog naar iets geweest daar in de buurt met een collega van de fotografieles, De Blankaart. Genoeg inspiratie om er een dagje van te maken en op weg waren we…

Met de ijzertoren in het vizier begint het te dagen, de dodengang, oorlogsmuseum en ijzertoren gaan druk zijn. Misschien eerst eens gaan zien naar ‘De Ijzerboomgaard’ die er net naast ligt? Even allemaal uit de auto… prachtige grote speeltuin, maar misschien wel iets voor vanmiddag, niet? Voor als de kinderen al wat moeier zijn van te gaan wandelen. Eventjes nog allemaal terug in de auto … ‘De Blankaart’ here we come!

Een verhaal van houtsculpturen, een kasteel, lepelaars, een vijver, het belang van voorbereiding en planning, buggyproof wandelen en lekker eten.

We startten de wandeling aan het bezoekerscentrum dat zich in het Blankaartkasteel bevindt. Houten sculpturen, op zoek naar eekhoorns, de expo ‘het terug uitzetten van de otter’ en een kleinschalige waterzuivering. Wat wil een mens nog meer.

Na het kasteel kwamen we aan bij de vijver. Het open water is onderdeel van een moerasgebied waarop heel veel vogels zaten. Via de kijkhutten, de pontons en de paden hadden we een prachtig zicht.

Doorheen het Blankaartmoeras en langs de Blankaartvijver kan je volgens de website kindvriendelijk wandelen op plankenpaden en in alle rust de dieren en talrijke vogels, waaronder lepelaars, bekijken zonder deze te storen.

Achteraf lazen we op de website dat de paden niet altijd buggyproof waren….uit ervaring zelfs een beetje niet kidsproof 😉

En terwijl papa de buggy door De Blankaart loodste, zagen de kinderen dat het goed was.

De blankaart is een gezond natuurgebied (lees een grote verscheidenheid aan champignons die ons championnetje aanduidt)

Even later veranderde het pad in een hindernissenparcours enkel voor de geoefende buggyrijders en begon het klimparcour voor de kinderen.

Een uitgestrekt gebied en dan moeten we nog gaan piepen bij de buren.

En dan moesten de echt hoge torens nog komen….

Na het moeras, de vijver, de weidegronden sloten we de Blankaart af in het bos en tikten zo de daar aanwezige volledige natuurkaart af.

Uit nieuwsgierigheid reden we na de Blankaart nog eventjes terug naar de ijzerboomgaard. Maar toen was al duidelijk dat we hier duidelijk nog een dagje vertoeven konden. We besloten te gaan eten in de Burgerij, een steakhouse op het schoolplein van Diksmuide alvorens we richting Nieuwpoort trokken voor onze overnachting.